Net als de pure waanzin om mensen te verplichten maskers te dragen, hun bewegingsvrijheid te beperken en een gevaarlijk, experimenteel vaccin tegen een mild virus te nemen, zal de Green New Deal, zoals die hieronder – nog steeds enigszins vaag – wordt geschetst, nog meer verlammende kosten en beperkingen voor de burgerbevolking met zich meebrengen, alweer voor WAT? Het is allemaal dictatoriaal en nogal onbezonnen.

Na de aankondiging van president Joe Biden dat de Verenigde Staten zich opnieuw zouden aansluiten bij het Klimaatakkoord van Parijs en de daaropvolgende herhalingen over het nastreven van een ‘netto nul’-uitstoot tegen ergens tussen 2030 en 2050, vragen velen zich af hoe zo’n radicale overgang in energiemarkten en -gebruik praktisch, laat staan zelfs mogelijk is?

Een senior econoom van Deutsche Bank waarschuwt dat, wil de Green New Deal van de EU slagen, “een zekere mate van eco-dictatuur nodig zal zijn”.

Het behoeft geen betoog dat de implicaties hiervan verstrekkend zijn en zullen doordringen tot alle niveaus van de samenleving en de politieke economie, bericht 21st Century Wire. Zoals deze auteur treffend opmerkt, zullen de Europese economie en de hele politieke en juridische stelsels fundamenteel moeten worden veranderd om tegen 2050 koolstofneutraal te zijn.

Het Global Warming Policy Forum bericht:

Een door de Deutsche Bank gepubliceerde analyse levert scherpe kritiek op het “oneerlijke debat” waarmee de EU haar “Green Deal” aan de bevolking van Europa verkoopt. De enorme risico’s van het project voor de welvaart, het economisch systeem en de democratie zelf mogen niet worden verdoezeld, maar moeten openlijk worden besproken.

Eric Heymann, senior econoom bij Deutsche Bank Research, waarschuwt dat Europa’s Green Deal en zijn doelstelling van klimaatneutraliteit tegen 2050 dreigt uit te monden in een Europese megacrisis, die leidt tot een “merkbaar verlies van welvaart en banen”. En hij waarschuwt dat: Het zal niet werken zonder “een zekere mate van eco-dictatuur”.

De analist noemt het dubieus dat de Green Deal over de hele linie wordt aangeprezen als “een nieuwe groeistrategie”, die de EU in staat zou stellen een “eerlijke en welvarende samenleving” te worden. Hoewel dit er op papier misschien goed uitziet, schrijft Heymann, zal Europa’s economie en zijn hele politieke en juridische systeem fundamenteel moeten worden veranderd om in 2050 koolstofneutraal te zijn.

Sommige partijen zullen argumenten vinden tegen een strikt klimaatbeschermingsbeleid als dat leidt tot een aanzienlijke stijging van de energieprijzen of tot beperking van de persoonlijke vrijheid of het eigendomsrecht. En laten we onszelf niet voor de gek houden: deze partijen zullen steun vinden bij de kiezers. Op EU-niveau zullen er grote conflicten over de verdeling ontstaan, die kunnen bijdragen tot (verdere) verdeeldheid binnen het blok. Zijn we klaar om met deze polarisatie om te gaan?

Voorlopig zijn de revolutionaire gevolgen van de klimaatagenda van de EU voor het dagelijks leven “nog betrekkelijk abstract”, en voor de meeste huishoudens “nog aanvaardbaar”. Binnenkort zal de weg naar klimaatneutraliteit echter drastische ingrepen vergen in de keuze van vervoermiddelen, de grootte van woningen, de wijze van verwarming, het bezit van elektronische consumptiegoederen, alsook beperkingen in de consumptie van vlees en tropische vruchten.

En hij waarschuwt dat deze beperkingen en inbreuken onvermijdelijk “massaal politiek verzet” zullen uitlokken.

Hieronder volgen uittreksels van de analyse van Eric Heymann (Deutsche Bank Research).

Klimaatneutraliteit: Zijn we klaar voor een eerlijke discussie?

Een zekere mate van eco-dictatuur zal nodig zijn

De impact van het huidige klimaatbeleid op het dagelijkse leven van de mensen is voor veel huishoudens nog vrij abstract en aanvaardbaar. Het klimaatbeleid komt in de vorm van hogere belastingen en heffingen op energie, die verwarming en mobiliteit duurder maken. Sommige landen hebben minimumnormen vastgesteld voor de energie-efficiëntie van gebouwen of soortgelijke regels op andere gebieden. Klimaatbeleid is echter niet bepalend voor ons leven. We nemen belangrijke consumptiebeslissingen, bijvoorbeeld of we überhaupt reizen, hoeveel we reizen en welke vervoermiddelen we gebruiken, of we in een groot huis of een klein appartement wonen en hoe we ons huis verwarmen, hoeveel elektronische apparaten we hebben en hoe intensief we ze gebruiken of hoeveel vlees en exotisch fruit we eten. Deze beslissingen worden meestal genomen op basis van ons inkomen, niet op basis van klimaatoverwegingen.

Als we echt klimaatneutraal willen worden, moeten we ons gedrag op al deze levensgebieden veranderen. Dit komt eenvoudigweg omdat er nog geen adequate kosteneffectieve technologieën zijn waarmee we onze levensstandaard op een koolstofneutrale manier kunnen handhaven. Dat betekent dat de koolstofprijzen aanzienlijk zullen moeten stijgen om mensen ertoe te bewegen hun gedrag te veranderen. Een andere (of misschien aanvullende) optie is de regelgeving aanzienlijk aan te scherpen. Ik weet dat “ecodictatuur” een vies woord is. Maar we moeten ons misschien de vraag stellen of en in hoeverre we bereid zijn een soort ecodictatuur (in de vorm van regelgeving) te aanvaarden om naar klimaatneutraliteit toe te werken. Hier is een voorbeeld: Wat moeten we doen als eigenaars van onroerend goed hun huizen niet willen ombouwen tot emissievrije gebouwen; als ze daar de financiële middelen niet voor hebben; als dat om technische redenen niet mogelijk is of als de daarmee samenhangende investeringen niet lonend zijn?

Kostenexplosie door stilleggen van elektriciteitscentrales: wat Corona niet kan, zal de energietransitie doen https://t.co/Ukx5VcRFpY via @DissidentNL

— DissidentNL (@DissidentNl) February 20, 2021

Verlies van concurrentievermogen of beperkingen van de vrije handel

Als de EU zich veel sneller dan de rest van de wereld ontwikkelt in de richting van klimaatneutraliteit, zullen ook de koolstofprijzen in de EU sneller stijgen. Dit zal het concurrentievermogen van energie-intensieve bedrijven in de EU aantasten. Zijn we bereid die prijs te betalen? Waarschijnlijk niet – vergeet niet dat niemand achter mag blijven. Gaan we deze bedrijven dan subsidiëren om ze in staat te stellen dure, maar klimaatvriendelijke technologie te gebruiken? Deze optie zal op lange termijn moeilijk uitvoerbaar zijn wegens budgettaire beperkingen. Een eerlijke discussie zal moeten omgaan met de waarheid dat elke euro die aan klimaatbescherming wordt besteed, niet langer beschikbaar is voor uitgaven aan onderwijs, onderzoek, volksgezondheid, digitale infrastructuur, binnenlandse en buitenlandse veiligheid, belastingverlagingen of hogere pensioenen. De EU-commissie is van plan een systeem voor de aanpassing aan de koolstofgrens in te voeren om het concurrentieprobleem aan te pakken. Geloven we echt dat de getroffen landen daardoor geen tegenmaatregelen zullen nemen? Zijn we echt bereid de voordelen van vrijhandel op te geven ten gunste van klimaatbescherming?

Massaal politiek verzet op komst

Niemand mag achterblijven op de weg naar klimaatneutraliteit. Deze verklaring van de Green Deal is waarschijnlijk een poging om de kwadratuur van de cirkel te doorbreken. Een grote ommezwaai in het klimaatbeleid zal zeker verliezers opleveren, zowel bij huishoudens als bij bedrijven. Daarnaast zullen welvaart en werkgelegenheid er waarschijnlijk flink onder lijden. Als dat niet het geval was, zou klimaatbescherming een eenvoudige onderneming zijn. Deze ontwikkelingen zullen uiteraard hun weerslag hebben op het politieke landschap, zowel op nationaal als op EU-niveau.

Sommige partijen zullen argumenten vinden tegen een strikt klimaatbeschermingsbeleid als dat leidt tot een aanzienlijke stijging van de energieprijzen of tot beperking van de persoonlijke vrijheid of het eigendomsrecht. En laten we onszelf niet voor de gek houden: deze partijen zullen steun vinden bij de kiezers. Op EU-niveau zullen er grote conflicten over de verdeling ontstaan, die kunnen bijdragen tot (verdere) verdeeldheid binnen het blok. Zijn we klaar om met deze polarisatie om te gaan? Of zullen we onze ambities op het gebied van klimaatbeleid bijstellen als blijkt dat een (te) ambitieus klimaatbeleid niet acceptabel is voor een meerderheid van de bevolking?

Lees: The full analysis is available at  Deutsche Bank Research  (pp. 70-73)

Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/01/09/europa-stond-op-de-rand-van-een-totale-ineenstorting-van-de-stroomvoorziening/?swcfpc=1