Het is zo lang geleden dat Brzezinski het Mackinder-idee oorspronkelijk formuleerde, dat de klassieke diplomatie geëtioleerd is.

In 1997 schreef Zbig Brzezinski, de oorspronkelijke ‘aanjager’ achter het idee ​​van Afghanistan als een moeras waarin Rusland zou verzinken, zijn beroemde boek, The Grand Chessboard. Het was een werk dat de Mackinder-doctrine van ‘hij die het Aziatische kerngebied controleert, controleert de wereld’ voor altijd heeft ingebed in de Amerikaanse tijdsgeest, schrijft Alastair Crooke.

Het is veelzeggend dat de ondertitel ervan luidde: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives. Brzezinski had in zijn boek al geschreven dat Rusland zonder Oekraïne nooit de kernmacht zou worden; maar met Oekraïne kan en wil Rusland dat wel. Zo werd de doctrine van Mackinder, ‘Hij die het kerngebied controleert’ , gecodificeerd in het Amerikaanse ‘kanonnenrecht’ – om nooit een verenigd kerngebied mogelijk te maken. En Oekraïne werd gezien als het scharnier waar de macht van het kernland om draaide.

Brzezinski bepaalde verder dat dit ‘Grote Schaakspel’ er een zou zijn van puur Amerikaans primaat: “Nee, niemand anders speelt”, hield hij vol; het is een spel puur voor één. Zodra een schaakstuk is verplaatst; ‘draaien wij’ (de VS) het bord eenvoudigweg andersom – en verplaatsen de schaakstukken van de andere kant (voor ‘hen’). Er is ‘geen ander’ in dit spel”, waarschuwde Brzezinski.

Dit is het dilemma van vandaag: het is zo lang geleden dat Brzezinski het Mackinder-idee oorspronkelijk formuleerde, dat de klassieke diplomatie geëtioleerd is.

Het was echter Henry Kissinger die Mackinder zijn gevierde draai gaf: ‘Hij die het geld controleert, controleert de wereld‘ zou de door de dollar en het bankwezen gefinancierde hegemonie worden.

Maar Kissinger had hierin vanaf het begin ongelijk. Het is altijd zo geweest: ‘Hij die productiecapaciteit, grondstoffen, voedsel, energie (zowel menselijk als fossiel) en gezond geld heeft, kan de wereld veranderen’. Maar Kissinger negeerde eenvoudigweg deze aanvullende voorwaarden en baseerde de VS in plaats daarvan op de creatie van een mondiaal ‘spinnenweb van bewapende dollars’ (raak het aan, en de ragfijne sancties vergiftigen je). Bovendien werd dit systeem vermenigvuldigd doordat Wall Street de toegang tot biljoenen aan nieuw gecreëerd geld alleen aan degenen die zich aan de regels hielden, voorbehield.

Kissinger ontwikkelde echter de doctrine van ‘triangulatie’ in een knipoog naar Mackinder: de VS moeten proberen een bondgenootschap te sluiten met Rusland tegen China, of samen met China tegen Rusland. Maar laat China en Rusland nooit samenwerken tegen het Westen. Het kerngebied moet altijd gebroken zijn.

Deze ‘regels’ zijn ingeprent in de mentale circuits van Washington. Toch hebben de ideeën die hieraan ten grondslag liggen vandaag de dag weinig geldigheid. Landmassa, gemilitariseerde staten (kerngebied van Azië) versus de zeemachten (de Atlanticisten) weerspiegelen nauwelijks de meer abstracte machtsinstrumenten van vandaag.

De dollarinvloed is ongetwijfeld een bron van Amerikaanse macht geweest (die staten de dwang oplegde om dollars te kopen en vast te houden) sinds het Bretton Woods-akkoord en de Petro-dollarovereenkomsten. Het creëerde een enorme synthetische vraag naar de dollar, wat aanvankelijk goed werkte voor Washington. Maar nu veel minder.

Het was te mooi om waar te zijn – Print en wees verdoemd met de gevolgen. Schuld? Maakt niet uit; nog een beetje bijprinten. Washington overdreef het (de politieke verleiding was te groot).

En zo is de ‘hegemonie’ van de dollar verschoven van een instrument voor machtsprojectie naar de belangrijkste bron van Amerikaanse kwetsbaarheid. Duidelijk gezegd heeft Washington’s enorme overaanbod aan dollars en dollarschulden ‘de dollar’ tot een duidelijk tweesnijdend zwaard gemaakt; Het snijdt nu tegen het Westen. De westerse industriële basis is financieel topzwaar en is geatrofieerd en gekrompen – waardoor een Amerikaanse samenleving met twee klassen en enorme ongelijkheden is ontstaan.

Het huidige conflict in Oekraïne heeft de tekortkomingen in de hegemonische macht onderstreept die specifiek voortkomen uit een verwaarloosde industriële basis.

Mackinder zou, als hij hier vandaag hier zou zijn, zijn model misschien moeten aanpassen, door onderscheid te maken tussen het land dat ‘buiten’ het ene economische beleid ligt (het door de BRICS geleide Aziatische, Afrikaanse en mondiale zuidelijke blok), en dat wat zich ‘binnenin’ bevindt: dat wil zeggen binnen een door schulden geleid, consumentistisch paradigma.

Verbonden met het voorgaande zijn de specifieke kosten die gepaard gaan met deze buitensporige bewapening (dwz ‘totale’ financiële ‘oorlog’). Het Amerikaanse ministerie van Financiën heeft meerdere varianten gebruikt: schulden (om de naoorlogse mondiale positie van Groot-Brittannië te vernietigen); bewapende rentetarieven om het Japanse economische wonder van begin jaren tachtig ‘op maat te verkleinen’. Frankrijk en het Westen voerden oorlog om een ​​einde te maken aan Gadhafi’s streven naar een pan-Afrikaanse sfeer, waarbij gebruik werd gemaakt van een gouden dinar in plaats van de frank of de dollar. En dan waren er nog de ongekende sancties tegen Rusland die paradoxaal genoeg aanleiding hebben gegeven tot een hernieuwde Russische economische kracht , in plaats van tot een financiële ineenstorting (zoals verwacht).

Maar hier zien we opnieuw de incongruentie van  het tweesnijdende ‘sanctiezwaard’: The Wall Street Journal heeft opgemerkt dat Europeanen armer worden – als gevolg van lockdowns, maar meer nog door zich aan te sluiten bij Biden’s ‘project’ van financiële oorlog, bedoeld om Rusland op de knieën te krijgen):

In 2008 hadden de eurozone en de VS een gelijkwaardig bruto binnenlands product (bbp); de bbp-kloof bedraagt ​​nu 80%. Het European Centre for International Political Economy, een in Brussel gevestigde denktank, publiceerde een ranglijst van het bbp per hoofd van de bevolking van Amerikaanse staten en Europese landen: Italië ligt net voor op Mississippi, de armste van de vijftig staten, terwijl Frankrijk tussen Idaho en Arkansas, respectievelijk 48e en 49e. Duitsland redt zijn gezicht niet: het ligt tussen Oklahoma en Maine (38e en 39e). Het Amerikaanse gemiddelde salaris ligt nu anderhalf keer hoger dan dat van Frankrijk.

Was het het de EU-leiders waard om de toekomst van Europa te hypothekeren omwille van de solidariteit van het Witte Huis? De sanctietruc werkte sowieso niet.

Welnu… de VS en de EU bevinden zich te midden van een nieuwe wending in het geostrategische ‘verhaal’ van Mackinder over hoe te voorkomen dat er een verenigd kerngebied ontstaat: het is een variant op de blauwdruk om de Japanse technische bekwaamheid ‘op maat te snijden’: het is duidelijk dat de Het ‘Plaza Accord’-instrument (1985) voor het manipuleren van rentetarieven tegen een ‘verslagen’ en volgzaam Japan niet zal werken tegen China.

China wordt eerder onderworpen aan een technologische belegering die gepaard gaat met een stigmacampagne, waarin de leider van het land in diskrediet wordt gebracht, terwijl de Chinese economie wordt afgeperst met steeds meer technologie die niet geëxporteerd mag worden of waarmee niet mag word en samengewerkt. Elke dag vieren de westerse media de economische problemen waarmee China te kampen heeft:

“De snelle groei in China is vertraagd, een korte post-pandemische golf is uitgedoofd, en analisten wijzen op diepgaande structurele problemen die de toekomstvooruitzichten van China ondermijnen . Xi en de heersende kliek (sic) worstelen met het aanpakken van de nieuwe uitdagingen die de volwassen wordende economie van China met zich meebrengt…De Chinese economie leek ooit de nieuwe motor van de wereld [zoals Japan dat ooit deed]… maar er sluipt een gevoel van stagnatie binnen”.

Het is waar. De langdurige Amerikaanse uitputting van de Chinese economie heeft de groei belemmerd. De Chinese export naar zowel de VS als Europa daalt, en de jeugdwerkloosheid is inderdaad een actieve zorg voor het Chinese leiderschap.

Maar China begrijpt heel goed dat dit oorlog is: ‘Strategische Mackinderoorlog’. Tijdens een recent bezoek aan Peking waarschuwde de Amerikaanse minister van Handel, Gina Raimondo, dat de heersende onzekerheid, ook aangewakkerd door de harde maatregelen van de Chinese regering tegen buitenlandse bedrijven, ervoor zorgt dat China in de ogen van Amerikaanse investeerders ‘niet-investeerbaar’ is.

Stop! Neem even de tijd om te verwerken wat de minister van Handel zei: adopteer ons economisch model, anders zullen we u mijden!

Ook hield minister Yellen onlangs een toespraak over de relatie tussen de VS en China, waarin zij impliceerde dat China grotendeels tot bloei was gekomen dankzij deze Anglo-marktorde van ‘vrije marktwerking’, maar zich nu in de richting van een staatsgestuurde houding aan het bewegen was – een houding die ‘confronterend is’ richting de VS en zijn bondgenoten”. De VS willen samenwerken met China, maar geheel en uitsluitend op eigen voorwaarden, zei ze.

De VS streeft naar “constructieve betrokkenheid“, maar die moet wel afhankelijk zijn van het veiligstellen van de eigen veiligheidsbelangen en -waarden van de VS: “We zullen de Volksrepubliek China duidelijk laten weten dat we ons zorgen maken over haar gedrag en tegelijkertijd met de wereld samenwerken om onze visie op een open, eerlijke en op regels gebaseerde economische wereldorde te bevorderen. Yellen eindigde met te zeggen dat China “moet spelen volgens de internationale regels van vandaag”.

Het zal geen verrassing zijn dat China zich daar niets van aan zal trekken.

Het is een exacte parallel met wat er in 2007 gebeurde op het Münchense Veiligheidsforum. Het Westen stond erop dat Rusland zou berusten in het mondiale veiligheidsparadigma van de NAVO. President Poetin daagde het Westen uit: “U valt Rusland voortdurend aan – maar wij zullen niet buigen”. Oekraïne is vandaag de dag de proeftuin voor die uitdaging van 2007.

Simpel gezegd blijkt uit de toespraak van Yellen dat zij totaal niet erkent dat de Chinees-Russische ‘revolutie’ zich niet beperkt tot de politieke sfeer, maar zich ook uitstrekt tot de economische sfeer. Het laat zien hoe belangrijk de ‘andere oorlog’ – de oorlog om een ​​uitweg uit de greep van de door het Westen geleide mondiale ‘Orde’ vorm te geven – is voor zowel Poetin als Xi.

Al in 2013 wees Xi in een toespraak over de lessen die zijn geleerd uit het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, de oorzaak van deze implosie aan bij “de heersende lagen” (met de draai naar de westerse vrije-markt ideologie van het Gorbatsjov-Yeltsin tijdperk), die de Sovjet-Unie naar nihilisme hadden gevoerd.

Het punt van Xi was dat China deze rampzalige omweg naar het liberale westerse systeem nooit had gemaakt.

Poetin antwoordde: “[China] is er naar mijn mening op de best mogelijke manier in geslaagd om de hefbomen van het centrale bestuur te gebruiken (voor) de ontwikkeling van een markteconomie … De Sovjet-Unie heeft zoiets niet gedaan, en de resultaten van een ineffectieve economische beleid – beïnvloeden de politieke arena”.

Washington en Brussel begrijpen het gewoon niet. Duidelijk gezegd is de inschatting van Xi en Poetin dat de ramp met de Sovjet-Unie het resultaat was van een zorgeloze wending naar het westerse liberalisme; Terwijl het ‘collectieve Westen’ daarentegen de ‘fout’ van China – waartegen een gefinancialiseerde technologieoorlog wordt nagestreefd – ziet als zijn stap weg van het ‘liberale’ wereldsysteem.

Deze analytische mismatch is eenvoudigweg ingeprent in de mentale circuits van Washington. Het verklaart te veel de absolute overtuiging van het Westen dat Rusland financieel zo zwak en kwetsbaar is, vanwege de fundamentele fout van het mijden van het ‘Anglo’-systeem.

Het hoogtepunt: Washington overtreedt (zijn eigen) Brzezinski-regel nummer één: de ‘imperatief’ om ervoor te zorgen dat Rusland en China niet samenkomen, tegenover het Westen.

De grote vraag van vandaag is of bewapende technologie als een ‘geostrategisch imperatief’ om het kerngebied te verdelen effectiever zal zijn in het bereiken van dat doel dan de bewapende dollar.

Vorige week lanceerde Huawei zijn nieuwe smartphone, uitgerust met Huawei’s interne 9000s-processor, gemaakt door het Chinese halfgeleiderbedrijf SMIC, met behulp van een fabricageproces van 7 nm-klasse. Minder dan een jaar geleden, toen de VS hun ingrijpende reeks sancties tegen de Chinese halfgeleiderindustrie introduceerden, beloofden ‘experts’ dat het de industrie zou vernietigen, of op zijn minst het technologische proces op de 28nm-standaard zou bevriezen. China kan nu blijkbaar 7nm-chips geheel in eigen land massaal produceren. De iPhone 14 Pro heeft 4 nm-chips, dus China loopt bijna op gelijke hoogte, of misschien slechts 1 of 2 jaar achter.

In één stap, zo merkt Arnaud Bertrand op, heeft China aangetoond dat Amerikaanse inspanningen om Huawei en de Chinese halfgeleiderindustrie te dwarsbomen ineffectief zijn geweest. Wat hebben de sancties opgeleverd? Ze hebben bijgedragen aan de opbouw van een inheems halfgeleider-ecosysteem dat er vóór de sancties niet was. Andere staten snappen het: koop uw halfgeleiders van westerse bedrijven, en de VS zullen niet aarzelen om de industrie te bewapenen voor geopolitieke doeleinden. Koop Chinees, zegt Bertrand.

Deze week lanceerde China een investeringsfonds ter waarde van 40 miljard dollar om zijn halfgeleiderindustrie te ondersteunen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over