De as China-Rusland steekt het vuur aan van een structurele opstand tegen het Westen in een groot deel van de rest van de wereld. De vuren zijn gericht op het “langzaam koken van de kikker”.

In een recent interview met de Financial Times legde een topgeneraal van de Amerikaanse marine, James Bierman, in alle openheid uit hoe de VS “het theater inrichten” voor een mogelijke oorlog met China, terwijl hij terloops toegaf dat de Amerikaanse defensieplanners al jaren geleden in Oekraïne bezig waren met de “serieuze voorbereidingen” voor een oorlog met Rusland – zelfs tot en met het “klaarzetten van voorraden”, het aanwijzen van locaties van waaruit de VS steun zou kunnen verlenen en operaties zou kunnen ondersteunen. Simpel gezegd, ze waren daar al jaren bezig om het slagveld voor te bereiden, schrijft Alastair Crooke.

https://dissident.one/2023/01/10/topgeneraal-van-het-amerikaanse-korps-mariniers-in-japan-zegt-dat-het-amerikaanse-leger-in-de-stille-oceaan-het-theater-opzet-voor-een-toekomstige-oorlog-met-china-vergelijkbaar-met-hoe-het-het/

Dat is geen verrassing, want dergelijke militaire reacties vloeien rechtstreeks voort uit de strategische kernbeslissing van de VS om de “Wolfowitz-doctrine” van 1992 in werking te stellen, namelijk dat de VS moeten plannen en preventief moeten optreden om elke potentiële grootmacht uit te schakelen – ruim voordat deze het punt bereikt waarop zij de hegemonie van de VS kan evenaren of aantasten.

De NAVO is nu overgegaan tot oorlog met Rusland in een gevechtsruimte die in 2023 al dan niet beperkt blijft tot Oekraïne. Eenvoudig gezegd is het punt dat de verschuiving naar “oorlog” (al dan niet stapsgewijs) een fundamentele overgang markeert waarvan geen terugkeer naar ab initio mogelijk is – “oorlogseconomieën” zijn in wezen structureel anders dan het “normale” waarmee het Westen begon en waaraan het de afgelopen decennia gewend is geraakt. Een oorlogssamenleving – ook al is zij slechts gedeeltelijk gemobiliseerd – denkt en handelt structureel anders dan de samenleving in vredestijd.

Oorlog gaat ook niet over fatsoenlijk gedrag…. Empathie voor anderen is het eerste slachtoffer – het laatste is een vereiste om de strijdlust in stand te houden.

Toch gaat de zorgvuldig gecreëerde fictie in Europa en de VS door dat er niets echt is of zal ‘veranderen’: we zitten in een tijdelijke ‘blip’. Dat is alles.

Zoltan Pozsar, het invloedrijke financiële “orakel” bij Credit Suisse, heeft in zijn laatste War and Peace essay (alleen voor abonnees) al duidelijk gemaakt dat de oorlog in volle gang is – door simpelweg de gebeurtenissen van 2022 op te sommen:

• De financiële blokkade van Rusland door de G7 (het Westen bepaalt het strijdperk)
• Ruslands energieblokkade van de EU (Rusland begint zijn toneel te bepalen)
• De technologieblokkade van de VS tegen China (Amerika stelt locaties op om operaties te ondersteunen).
• China’s zeeblokkade van Taiwan (China laat zien dat het voorbereid is).
• De “blokkade” van de VS van de EV-sector van de EU met de Inflation Reduction Act. (De defensieplanners van de VS bereiden zich voor op toekomstige “bevoorradingslijnen”)
• China’s “tangbeweging” rond de hele OPEC+ met de groeiende trend om de verkoop van olie en gas in renminbi te factureren. (De Russisch-Chinese “Grondstoffenstrijd”)

Deze lijst komt erop neer dat zich gemiddeld elke twee maanden een grote geopolitieke “verstoring” voordoet – waardoor de wereld zich resoluut verwijdert van het zogenaamde “normale” (waarnaar zovelen in de consumptieklasse vurig verlangen) naar een tussentijdse staat van oorlog.

De lijst van Pozsar laat zien dat de tektonische platen van de geopolitiek serieus “in beweging” zijn – verschuivingen die steeds sneller gaan en steeds meer met elkaar verweven raken, maar die nog lang geen vaste plaats hebben bereikt. Oorlog’ zal waarschijnlijk een belangrijke verstoorder zijn (op zijn minst), totdat een zeker evenwicht is bereikt. En dat kan enkele jaren duren.

Uiteindelijk zal “Oorlog” zijn invloed doen gelden op het conventionele publieke denken – zij het langzaam. Het lijkt de angst voor het effect op een onvoorbereide mentaliteit te zijn die ten grondslag ligt aan het besluit om het lijden van Oekraïne te verlengen en zo de oorlog van 2023 uit te lokken: Een erkenning van een mislukking in Oekraïne wordt gezien als een risico dat de volatiele westerse markten schrikken (d.w.z. hogere rente voor langere tijd). En openhartig praten is een moeilijke optie voor een westerse wereld die gewend is aan “gemakkelijke beslissingen” en “uitstellen”.

Pozsar, die een financiële goeroe is, richt zich in zijn essay begrijpelijkerwijs op financiën. Maar denkbaar is dat de verwijzing naar Kindlebergers Manias, Panics and Crashes daarom niet grillig is, maar is opgenomen als een hint naar de mogelijke ‘klap’ voor de conventionele psyche.

In ieder geval laat Pozsar ons vier belangrijke economische conclusies na (met kort commentaar toegevoegd):

1. Oorlog is in de geschiedenis de belangrijkste aanjager van inflatie, en het faillissement van staten. (Opmerking: door oorlog veroorzaakte inflatie en Quantitative Tightening (QT), ingevoerd om de inflatie te bestrijden, zijn beleidsmaatregelen die lijnrecht tegenover elkaar staan. De rol van centrale banken vermindert tot het ondersteunen van oorlogsbehoeften – ten koste van andere variabelen – in oorlogstijd.
2. Oorlog impliceert een effectieve en uitbreidbare industriële capaciteit om (snel) wapens te produceren, wat op zich al veilige aanvoerlijnen vereist om die capaciteit te voeden. (Een kwaliteit die het Westen niet langer bezit, en die duur is om opnieuw te creëren);
3. Grondstoffen die vaak dienen als onderpand voor leningen worden schaars – en met die schaarste verschijnt de “inflatie” van grondstoffen;
4. En tenslotte snijdt Oorlog nieuwe financiële kanalen aan, zoals “het m-CBDC Bridge project” (zie hier).

Het punt moet nog eens onderstreept worden: Oorlog creëert een andere financiële dynamiek en vormt een andere psyche. Belangrijker is dat “oorlog” geen stabiel verschijnsel is. Het kan beginnen met kleinschalige aanvallen op de infrastructuur van een rivaal en dan – met elke toenemende ‘stap’ – afglijden naar een volledige oorlog. De NAVO zet in haar oorlog tegen Rusland niet alleen kleine stapjes, maar reuzensprongen – uit angst voor een Oekraïense vernedering in de nasleep van het eerdere Afghanistan-debacle.

De EU hoopt die glijbaan nog voor een volledige oorlog te stoppen. Het is echter een zeer glibberig pad. Het doel van oorlog is je vijand pijn te doen en uit te schakelen. In die zin is het vatbaar voor verandering. Formele sancties en energieplafonds veranderen snel in het saboteren van pijpleidingen of het in beslag nemen van tankers.

https://dissident.one/2023/01/13/de-verenigde-staten-bevinden-zich-in-een-fase-van-langdurig-verval-franse-expert/

Rusland en China zijn echter zeker niet naïef en zijn druk bezig geweest hun eigen theater op te zetten, vooruitlopend op een mogelijke bredere botsing met de NAVO.

China en Rusland kunnen nu beweren dat zij een strategische relatie hebben opgebouwd, niet alleen met OPEC+, maar ook met Iran en belangrijke gasproducenten.

Rusland, Iran en Venezuela zijn goed voor ongeveer 40% van de bewezen oliereserves in de wereld, en elk van hen verkoopt momenteel olie aan China voor renminbi met een sterke korting. De GCC-landen zijn goed voor nog eens 40% van de bewezen oliereserves – en worden door China het hof gemaakt om renminbi voor hun olie te accepteren – in ruil voor transformatieve investeringen.

Dit is een belangrijk nieuw strijdperk dat wordt voorbereid – een einde maken aan de hegemonie van de dollar door de kikker langzaam te laten koken.

De strijdende partij deelde de eerste klap uit, door de helft van de OPEC met die 40% van de wereldoliereserves te sanctioneren. Die slag mislukte: de Russische economie overleefde – en de brandstof die Rusland eerst aan Europa verkocht gaat nu naar China.

China maakt ondertussen de andere helft van de OPEC het hof met een aanbod dat moeilijk te weigeren is: “In de komende “drie tot vijf jaar” zal China niet alleen betalen voor meer olie in renminbi – maar belangrijker nog, “zal betalen” met nieuwe investeringen in downstream petrochemische industrieën in Iran, Saudi-Arabië en de GCC in het algemeen. Het zal, met andere woorden, de opvolgende generatie economie opbouwen voor deze exporteurs van fossiele brandstoffen waarvan de houdbaarheidsdatum voor energie nadert.

Het belangrijkste punt is dat in de toekomst veel meer “toegevoegde waarde” (tijdens de productie) lokaal zal worden opgevangen – ten koste van de industrieën in het Westen. Pozsar noemt dit brutaal: “Onze handelswaar, jullie probleem… Onze handelswaar, onze emancipatie“. Of, met andere woorden, de as China-Rusland steekt het vuur aan van een structurele opstand tegen het Westen in een groot deel van de rest van de wereld.

Het vuur is gericht op het “langzaam koken van de kikker” – niet alleen die van de dollarhegemonie, maar ook die van een nu niet-concurrerende westerse economie.

Emancipatie? Ja! Hier is de crux: China krijgt Russische, Iraanse en Venezolaanse energie tegen een flinke korting van 30%, terwijl Europa nog steeds energie krijgt voor zijn industrie – maar alleen tegen een flinke opslag. Kortom, meer, en soms alle, toegevoegde waarde van producten zal worden veroverd door “bevriende” staten met goedkope energie, ten koste van de niet-concurrerende “onvriendelijke” staten.

“China – de nemesis – is paradoxaal genoeg een grote exporteur van Russisch LNG met een hoge handelsmarge naar Europa, en India een grote exporteur van Russische olie en geraffineerde producten zoals diesel met een hoge handelsmarge – naar Europa. We mogen in de toekomst meer van dit soort producten verwachten, niet alleen in euro’s en dollars, maar ook in renminbi, dirham en roepies“, aldus Poszar.

Het lijkt misschien niet zo duidelijk, maar het is een financiële oorlog. Als de EU genoegen neemt met de “gemakkelijke weg” uit haar val naar niet concurrerend worden (via subsidies om importen met hoge marges mogelijk te maken), dan is het zoals Napoleon ooit opmerkte toen hij een vijand een fout zag maken: Zwijg!

Voor Europa betekent dit veel minder binnenlandse productie – en meer inflatie – omdat uit het Oosten prijsopdrijvende alternatieven worden ingevoerd. Het Westen dat de “gemakkelijke beslissing” neemt (aangezien zijn hernieuwbare strategie niet goed doordacht is), zal waarschijnlijk merken dat de regeling ten koste gaat van de groei in het Westen – een koers die een voorbode is van een zwakker Westen in de nabije toekomst.

De EU zal bijzonder hard worden getroffen. Zij heeft ervoor gekozen afhankelijk te worden van LNG uit de VS, net op het moment dat de productie uit schalievelden in de VS haar hoogtepunt heeft bereikt, waarbij de productie die er is waarschijnlijk bestemd is voor de binnenlandse markt van de VS.

Terwijl generaal Bierman schetste hoe de VS de oorlogstheater in Oekraïne hebben voorbereid, zijn Rusland en China en de BRICS-planners bezig geweest hun eigen “theater” in te richten.

Natuurlijk hoeft het niet zo te zijn als het ‘is’: Europa’s gestrompel richting rampspoed weerspiegelt een ingebakken psychologie van de Westerse heersende elite. Er wordt in het Westen helemaal niet strategisch geredeneerd, noch worden er ‘harde beslissingen’ genomen. Het is allemaal narcistisch Merkelisme (harde beslissingen die worden uitgesteld en vervolgens worden “verdoezeld” met subsidies). Merkelisme wordt zo genoemd naar Angela Merkels bewind in de EU, waar fundamentele hervormingen steevast werden uitgesteld.

Er is geen behoefte aan doordenken, of aan harde beslissingen, wanneer leiders de onwrikbare overtuiging hebben dat het Westen het centrum van het Universum IS. Uitstel volstaat, in afwachting tot het onverbiddelijke zich ontvouwt.

De recente geschiedenis van de door de VS geleide eeuwigdurende oorlogen is een verder bewijs van deze westerse lacune: Deze zombie-oorlogen slepen zich jarenlang voort zonder plausibele rechtvaardiging, om vervolgens onaangekondigd te worden gestaakt. De strategische dynamiek werd echter gemakkelijker onderdrukt en vergeten bij het voeren van opstandoorlogen – in tegenstelling tot het bestrijden van twee goed bewapende, gelijkwaardige concurrerende staten.

Dezelfde disfunctionaliteit is zichtbaar in veel langzaam voortschrijdende westerse crises: Toch houden we vol… omdat het beschermen van de fragiele psychologie van onze leiders – en een invloedrijke sector van het publiek – voorrang heeft. Het onvermogen om verliezen te accepteren drijft onze elites ertoe hun eigen mensen op te offeren, liever dan hun waanideeën ontmaskerd te zien.

Daarom moet de realiteit worden gemeden. We leven dus in een nevelige tussenperiode – er gebeurt zoveel, maar er is zo weinig beweging. Pas wanneer het uitbreken van de crisis niet langer kan worden genegeerd – zelfs door de MSM en de Tech censoren – kan er een echte inspanning worden geleverd om de onderliggende oorzaken aan te pakken.

Dit raadsel legt echter een enorme last op de schouders van Moskou en Peking om de oorlogsescalatie in goede banen te leiden – tegenover een Westen voor wie verliezen onaanvaardbaar is.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/07/09/poetin-over-het-westen-ze-hebben-al-verloren/