De Magiër stapt het podium op, zijn zwarte mantel dwarrelt om hem heen. Midden op het toneel houdt hij zijn hoed omhoog: die is leeg. Hij geeft er een lichte stomp op om de stevigheid ervan te demonstreren. De Magiër pakt dan bepaalde voorwerpen op en plaatst ze in zijn hoed. Daartoe behoort de inbeslagname door AnsarAllah van een schip in Israëlische handen (de situatie wordt ‘gemonitord’); daarin gaan de Iraakse aanvallen op Amerikaanse bases schuil (nauwelijks opgemerkt door de reguliere media); daar gaan ook de duizend raketten in die door Hezbollah op Noord-Israël zijn afgevuurd; daarin gaat de hete oorlog op de Westelijke Jordaanoever schuil. De Magiër wendt zich tot het publiek – de hoed is leeg. Het publiek weet dat deze objecten een fysieke realiteit hebben, maar op de een of andere manier zijn ze op magische wijze versluierd, schrijft Alastair Crooke.
Het is op deze manier dat de westerse reguliere media hun afschrikking in stand houden door de staat van oorlog te bagatelliseren via wat Malcom Kyeyune beschrijft als “een simulacrum van vrede” – van een langzaam afnemend conflict en de kalmerende inzet van (om Kyeyune te parafraseren) een zeer “postmoderne vraag”: Wat is eigenlijk de betekenis van civiele ‘niet-strijder’?
Eén aspect van het beeld van het verlichten van conflicten is de overeengekomen gijzelaarsruil. Het is reëel en ondersteunt tegelijkertijd het simulacrum dat zodra Hamas is vernietigd en de gijzelaars zijn vrijgelaten, het probleem van de 2,3 miljoen Palestijnen in de hoed van de magiër kan worden geplaatst en uit het zicht kan worden gewist. Voor sommigen is de hoop oprecht en goed bedoeld – dat zodra de gevechten ophouden, deze ook gestaakt zullen blijven, en dat een einde aan het bombardement op Gaza een venster zou kunnen openen naar een politieke ‘oplossing’ – als deze sine dei kan worden verlengd .
‘Oplossing’ is hier slechts een beleefd woord voor de poging van de EU om Egypte en Jordanië om te kopen. Naar verluidt heeft de EU-president, Ursula von der Leyen, Egypte en Israël bezocht om hen financiële aanbiedingen te doen ($10 miljard voor Egypte en $5 miljard voor Jordanië), in ruil voor de verspreiding van de inwoners van de Gazastrook naar elders – om effectief de Palestijnse bevolking uit de Strook te evacueren, in overeenstemming met Israëls doelstellingen om Gaza etnisch te zuiveren.
Maar de tweet van voormalig minister Ayalet Shaked – “Nadat we Khan Yunis in een voetbalveld hebben veranderd, moeten we de landen vertellen dat elk van hen een quotum neemt: We willen dat alle 2 miljoen vertrekken. Dat is de oplossing voor Gaza” – is er slechts één van hooggeplaatste Israëlische politici en veiligheidsmensen die ophemelen wat Israël steeds meer ziet als de “oplossing” voor Gaza.
Een Hudna of ‘time-out’ is onvermijdelijk zeer precair. Tijdens de gevechten van 2014, toen IDF-troepen militaire aanvallen in Gaza startten nadat een staakt-het-vuren was begonnen, leidde dit tot een vuurgevecht en de ineenstorting van het staakt-het-vuren. De gevechten duurden nog een volledige maand.
Twee belangrijke lessen die ik heb geleerd uit mijn pogingen om namens de EU een wapenstilstand te sluiten tijdens de Tweede Intifada waren dat een ‘wapenstilstand een wapenstilstand is’ en alleen dat: beide partijen gebruiken deze om zichzelf te herpositioneren voor de volgende ronde van gevechten. En ten tweede zorgt de ‘stilte’ op één beperkte plaats er niet voor dat de-escalatie zich verspreidt naar een andere geografisch gescheiden plaats; maar eerder dat één uitbraak van flagrant geweld viraal besmettelijk is en zich onmiddellijk geografisch verspreidt.
De huidige gijzelaarsruil concentreert zich op Gaza. Israël heeft echter drie fronten van hete conflicten open (Gaza, de noordgrens met Libanon, en op de Westelijke Jordaanoever). Een incident dat zich op een van de drie fronten voordoet, kan voldoende zijn om het vertrouwen in de Gaza-afspraken te doen instorten en de Israëlische aanval op Gaza opnieuw te lanceren.
Aan de vooravond van de wapenstilstand bombardeerden Israëlische troepen bijvoorbeeld zowel Syrië als Libanon zwaar. Zeven Hezbollah-strijders werden gedood.
Het punt hier is, duidelijk gezegd, dat de historische precedenten van Hudnas die tot politieke openingen leiden, niet zo groot zijn. Het vrijlaten van gijzelaars lost op zichzelf niets op. Het probleem van de huidige crisis gaat veel dieper. Toen Groot-Brittannië ‘ooit’ de Joden een thuisland beloofde, beloofden de westerse mogendheden (in 1947) de Palestijnen ook een staat, maar brachten deze nooit tot uitvoering. Deze lacune culmineert uiteindelijk in een frontaal treinongeluk.
De ambitie van het Israëlische kabinet voor een Joodse staat op het bijbelse grondgebied van Israël is eenvoudigweg bedoeld om te voorkomen dat welke Palestijnse staat dan ook in een deel van Jeruzalem of elders in het historische Palestina zou ontstaan. In deze context waren de acties van Hamas juist bedoeld om deze impasse en het eindeloze paradigma van vruchteloze ‘onderhandelingen’ te doorbreken.
Het is geen verrassing dat de Israëlische minister van Defensie al het voornemen van Israël heeft aangekondigd om de gevechten onmiddellijk na het einde van het staakt-het-vuren te hervatten. Israëlische functionarissen hebben hun Amerikaanse tegenhangers verteld dat ze nog enkele weken van operaties in het noorden van de Strook verwachten, voordat ze hun aandacht naar het zuiden verleggen.
Tot nu toe is de IDF actief geweest in gebieden dicht bij de kustlijn van Gaza, en op plaatsen zoals de Wadi, ten zuiden van Gaza-stad, waar de ondergrond de bouw van tunnels niet vergemakkelijkt. Dit zijn dus de gebieden waar Hamas niet over aanzienlijke defensieve capaciteiten beschikt. Mocht de militaire actie worden hernieuwd, dan zal de IDF waarschijnlijk wegtrekken van de noordelijke kustlijn naar het epicentrum van Gaza-stad, waardoor Hamas gemakkelijker kan manoeuvreren en grotere verliezen kan toebrengen aan de IDF en hun gepantserde voertuigen. In deze zin – los van de simulacra – is de oorlog nog maar net begonnen.
Premier Netanyahu wordt zowel in Israël als in de westerse MSM in politieke termen beschreven als een ‘lopende dode man’. Hoe het ook zij, Netanyahu heeft zijn strategie: hij heeft het Biden-team openlijk getrotseerd op het gebied van elke oorlogsgerelateerde kwestie, behalve die van het uitroeien van Hamas.
Tijdens een persconferentie afgelopen zondag prees Netanyahu een ‘diplomatieke Iron Dome’, waarbij hij zei dat hij niet zou toegeven aan ‘steeds zwaardere druk … die de afgelopen weken tegen ons werd gebruikt … Ik wijs deze druk af en zeg tegen de wereld: we zullen blijven vechten. tot de overwinning – totdat we Hamas vernietigen en onze gijzelaars terug naar huis brengen”.
Yonatan Freeman, van de Hebreeuwse Universiteit, ziet de gok in de vage uitspraken van Netanyahu: hij daagt Team Biden uit, maar zorgt er toch voor dat hij voldoende ‘speelruimte’ laat, zodat hij Biden altijd de schuld kan geven, wanneer hij door Amerika tot een of andere ommekeer wordt ‘gedwongen’.
De strategie van het Israëlische kabinet berust daarom op de grote gok dat de Israëlische publieke opinie zal vasthouden – ondanks de persoonlijke afkeuringscijfers van Netayahu – vanwege de overweldigende publieke steun op dit moment voor de twee verklaarde doelen die door het oorlogskabinet zijn gesteld: De vernietiging van het ‘Hamas-regime’ en zijn capaciteiten, en de vrijlating van alle Israëlische gijzelaars.
De kern van ‘de weddenschap’ ligt in de overtuiging dat het publieke sentiment – door het Israëlische kabinet opzettelijk gecontextualiseerd in absolute manicheïstische termen (licht versus donker; beschaving versus barbarij; alle Gazanen zijn medeplichtig aan het kwaad van ‘Hamas’) – uiteindelijk een golf van steun zal opwekken voor de verdere stap om ‘de fictie’ van een Palestijnse staat ‘voor eens en altijd’ van tafel te halen. De tafel wordt gedekt voor een lange oorlog tegen het ‘kosmische kwaad’.
De ‘oplossing’, zoals minister van Nationale Veiligheid Smotrich en zijn bondgenoten benadrukken, is om de Palestijnen een keuze te bieden: ‘hun nationale aspiraties op te geven en in een inferieure status op hun land te blijven leven’, of naar het buitenland te emigreren. Botweg gezegd is de ‘oplossing’ de verwijdering van alle niet-onderdanige Palestijnen uit de landen van Groot-Israël.
Laten we nu kijken naar het strijdende perspectief:
De ‘verenigde as’ die de Palestijnen steunt, merkt op dat Israël blijft vasthouden aan zijn oorspronkelijke militaire doelen om Gaza te vernietigen tot het punt waarop er niets meer over is – helemaal geen civiele infrastructuur – waar de Gazanen zouden kunnen leven, als ze zelfs maar zouden proberen om terug te keren naar hun ingestorte huizen.
Ze zien deze Israëlische doelstelling volledig gesteund door Biden toen zijn woordvoerder zei:
“Wij geloven dat zij het recht hebben om [verdere gevechtsoperaties in Gaza te beginnen]; maar [dergelijke acties] … zouden grotere en betere bescherming van het burgerleven moeten omvatten”.
Regionale veiligheidscommentator Hasan Illaik, merkt op:
“As-functionarissen zijn ook van mening dat verzoenend klinkende Amerikaanse verklaringen, die soms suggereren dat een de-escalatiefase op handen is, niets anders zijn dan een poging om het publieke imago te herstellen dat zwaar beschadigd is door de niet aflatende Amerikaanse steun voor Israëls voortdurende massamoord op Palestijnen in Gaza.”
Is Israël, gesteund door Team Biden en enkele EU-leiders, dus aan het winnen?
Tom Friedman – een intimi van Team Biden – schreef op 9 november in de New York Times – na een reis door Israël en de Westelijke Jordaanoever:
“Ik begrijp nu waarom er zoveel is veranderd. Het is mij glashelder dat Israël in reëel gevaar verkeert – meer gevaar dan ooit tevoren sinds de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948.”
Vergezocht? Mogelijk niet.
In 2012 schreef de Amerikaanse auteur Michael Greer dat Israël in een bijzonder gunstige tijd werd gesticht, ondanks dat het omringd was door vijandige buren:
“Verscheidene van de belangrijkste Westerse mogendheden steunden de nieuwe staat met aanzienlijke financiële en militaire hulp; van minstens even groot belang waren de leden van de religieuze gemeenschap die verantwoordelijk was voor de oprichting van de nieuwe staat en die in diezelfde Westerse landen achterbleef, die zich bezighielden met krachtige fondsenwerving om de nieuwe staat te steunen en met even krachtige politieke inspanningen om de bestaande overheidssteun te behouden of te vergroten. De middelen die op die manier ter beschikking van de nieuwe staat werden gesteld, gaven hem een aanzienlijk militair voordeel tegenover zijn vijandige buren en zijn bestaan werd zo’n voldongen feit dat sommige van zijn buren afzagen van een volledig confronterende houding”.
“Toch hing het voortbestaan van de staat af van drie dingen. De eerste, en verreweg de meest cruciale, was de aanhoudende stroom van steun van de westerse mogendheden om een militair establishment te financieren dat veel groter was dan de economische en natuurlijke hulpbronnen van het gebied in kwestie zouden toelaten. De tweede was de voortdurende fragmentatie en relatieve zwakte van de omringende staten. De derde was het handhaven van de interne vrede binnen de staat en van de collectieve instemming met een duidelijk besef van prioriteiten, zodat deze met volle kracht kon reageren op dreigingen van buitenaf – in plaats van zijn beperkte middelen te verspillen aan burgeroorlogen of volksprojecten die niets hebben bijgedragen aan zijn voortbestaan”.
“Op de lange termijn kan aan geen van deze drie voorwaarden voor onbepaalde tijd worden voldaan … Wanneer het gebeurt dat deze vroege steunpatronen uiteenvallen, kan Israël in een hoek terechtkomen.”
Vorige week merkte een vooraanstaande Israëlische commentator op:
“Je zou kunnen denken dat een presidentieel bezoek, een presidentiële toespraak, drie bezoeken van de minister van Buitenlandse Zaken, twee bezoeken van de minister van Defensie, de uitzending van twee groepen vliegdekschepen, een nucleaire onderzeeër en een expeditie-eenheid van de marine, en de toezegging van 14,3 miljard dollar aan militaire noodhulp, een bewijs zijn van de niet-aflatende steun die de VS aan Israël verlenen.”
“Denk nog eens na”.
“Onder de volledige en robuuste steun van de regering-Biden schuilen gevaarlijke en verraderlijke stromingen die de publieke sympathie voor Israël in de hele Verenigde Staten aantasten. Opiniepeilingen die vorige week werden gepubliceerd, bevatten de meest alarmerende en veelzeggende gegevens: de publieke steun voor Israël neemt af – vooral onder de leeftijdsgroep van 18 tot 34 jaar. Uit een andere peiling blijkt dat 36% van de Amerikanen zegt dat ze tegen extra financiering voor Oekraïne en Israël zijn: alleen de steun voor de financiering van Israël bedroeg 14%”.
Wat echt opmerkelijk is, is dat de leiders van de nieuwe verhalen de jongeren van Generatie Z, Y en Alpha zijn. Door gebruik te maken van sociale media en rechtstreeks met hun gelijken te spreken, hebben zij de grieven van de Palestijnen aan de wereld overgebracht. Velen hadden een beperkte kennis van Palestina, maar hun ongefilterde rechtvaardigheidsgevoel voedde hun collectieve woede tegen Israëls voortdurende etnische zuivering van Palestina.
Greer’s tweede en derde voorwaarde voor het voortbestaan van Israël zijn ook aan het verdwijnen terwijl de mondiale tektonische platen vermalen en bewegen: niet-westerse machten kiezen niet de kant van Israël. Zij verenigen zich in oppositie tegen het streven van het Israëlische kabinet om voor eens en voor altijd een einde te maken aan het idee van een Palestijnse staat. En vandaag de dag is Israël bitter verdeeld over de visie voor zijn toekomst; wat het precies is dat ‘Israël’ inhoudt en zelfs de zeer postmoderne vraag ‘wat het is om Joods te zijn’.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
