Inleidende opmerking: Benjamin H. Freedman was een van de meest intrigerende en verbazingwekkende individuen van de 20e eeuw. De heer Freedman, geboren in 1890, was een succesvolle joodse zakenman uit New York City die ooit de belangrijkste eigenaar was van de Woodbury Soap Company.

Hij brak na de Tweede Wereldoorlog met het georganiseerde jodendom en bracht de rest van zijn leven en het grote overwicht van zijn aanzienlijke fortuin, minstens 2,5 miljoen dollar, door met het blootleggen van de joodse machtsstructuur die de Verenigde Staten domineert.

De getuigenis van de heer Freedman is vooral belangrijk omdat hij een insider was op het hoogste niveau van Joodse organisaties en Joodse machinaties om macht over onze natie te verwerven. De heer Freedman kende Bernard Baruch, Samuel Untermyer, Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, Joseph Kennedy, John F. Kennedy en nog veel meer ‘movers  en shakers’ van onze tijd persoonlijk.

Deze toespraak werd in 1961 gehouden voor een patriottisch publiek in het Willard Hotel in Washington, DC, namens Conde McGinley’s patriottische krant uit die tijd, Common Sense . Hoewel deze veelomvattende en geïmproviseerde toespraak in sommige opzichten gedateerd is geworden, is de essentiële boodschap van de heer Freedman aan ons – zijn waarschuwing aan het Westen – urgenter dan ooit tevoren.

De Eerste Wereldoorlog

Wat is er gebeurd? De Eerste Wereldoorlog brak uit in de zomer van 1914. Er zijn maar weinig mensen van mijn leeftijd die zich dat herinneren. Nu werd die oorlog aan de ene kant gevoerd door Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland; en aan de andere kant door Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Turkije, meldt Benjamin H. Freedman.

Wat is er gebeurd? De Eerste Wereldoorlog brak uit in de zomer van 1914. Er zijn maar weinig mensen van mijn leeftijd die zich dat herinneren. Nu werd die oorlog aan de ene kant gevoerd door Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland; en aan de andere kant door Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Turkije.

Binnen twee jaar had Duitsland die oorlog gewonnen: niet alleen in naam, maar ook daadwerkelijk. De Duitse onderzeeërs, die een verrassing voor de wereld waren, hadden alle konvooien uit de Atlantische Oceaan weggevaagd. Groot-Brittannië stond daar zonder munitie voor haar soldaten, met een voedselvoorraad voor een week – en daarna hongersnood. Op dat moment was het Franse leger aan het muiten. Ze hadden 600.000 van de bloem van de Franse jeugd verloren bij de verdediging van Verdun aan de Somme. Het Russische leger liep over, ze pakten hun speelgoed op en gingen naar huis, ze wilden geen oorlog meer spelen, ze hielden niet van de tsaar. En het Italiaanse leger was ingestort.

Er was geen schot afgevuurd op Duits grondgebied. Geen enkele vijandelijke soldaat was de grens met Duitsland overgestoken. En toch bood Duitsland Engeland vredesvoorwaarden aan. Ze boden Engeland een onderhandelde vrede aan op wat de advocaten een status quo ante-basis noemen. Dat betekent: “Laten we de oorlog afblazen en alles laten zijn zoals het was voordat de oorlog begon.” Engeland dacht daar in de zomer van 1916 serieus over na. Ze hadden geen keuze. Het was óf het accepteren van deze onderhandelde vrede die Duitsland hun grootmoedig aanbood, óf het doorgaan met de oorlog en een totale nederlaag.

Patstelling in 1916; Zionisten bieden aan om de VS bij de oorlog te betrekken

Terwijl dat aan de gang was, gingen de zionisten in Duitsland, die de zionisten uit Oost-Europa vertegenwoordigden, naar het Britse oorlogskabinet en – ik zal het kort houden, want het is een lang verhaal, maar ik heb alle documenten om elke bewering te bewijzen die ik doe – ze zeiden: “Kijk hier. Je kunt deze oorlog nog winnen. Je hoeft niet op te geven. U hoeft de onderhandelde vrede die Duitsland u nu biedt niet te aanvaarden. Je kunt deze oorlog winnen als de Verenigde Staten als bondgenoot optreden.”

De Verenigde Staten waren op dat moment niet in de oorlog betrokken. We waren vers; we waren jong; we waren rijk; wij waren krachtig. Ze zeiden tegen Engeland: “We zullen garanderen dat we de Verenigde Staten als bondgenoot in de oorlog zullen betrekken, om met jou aan jouw zijde te vechten, als je ons Palestina belooft nadat je de oorlog hebt gewonnen.”

Met andere woorden, ze sloten deze deal: “We zullen de Verenigde Staten als bondgenoot in deze oorlog betrekken. De prijs die je moet betalen is Palestina nadat je de oorlog hebt gewonnen en Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Turkije hebt verslagen.”

Nu had Engeland evenveel recht om Palestina aan wie dan ook te beloven, als de Verenigde Staten om welke reden dan ook Japan aan Ierland zouden moeten beloven. Het is absoluut absurd dat Groot-Brittannië, dat nooit enige connectie, enig belang of enig recht heeft gehad in wat bekend staat als Palestina, het zou aanbieden als muntstuk van het rijk om de zionisten te betalen voor het betrekken van de Verenigde Staten in de oorlog. Die belofte deden ze echter wel, in oktober 1916. En kort daarna – ik weet niet hoeveel hier zich dat herinneren – gingen de Verenigde Staten, die vrijwel geheel pro-Duits waren, als bondgenoot van Groot-Brittannië de oorlog in.

Ik zeg dat de Verenigde Staten bijna geheel pro-Duits waren, omdat de kranten hier gecontroleerd werden door Joden, de bankiers Joden waren, en alle media voor massacommunicatie in dit land gecontroleerd werden door Joden; en zij, de joden, waren pro-Duits. Ze waren pro-Duits omdat velen van hen uit Duitsland kwamen, en ze wilden ook dat Duitsland de tsaar zou verslaan. De Joden hielden niet van de tsaar, en ze wilden niet dat Rusland deze oorlog zou winnen. Deze Duits-Joodse bankiers weigerden, net als Kuhn Loeb en de andere grote bankbedrijven in de Verenigde Staten, Frankrijk of Engeland te financieren voor een bedrag van één dollar. Ze gingen opzij en zeiden: “Zolang Frankrijk en Engeland verbonden zijn met Rusland, geen cent!” Maar ze goten geld in Duitsland, ze vochten naast Duitsland tegen Rusland, in een poging het tsaristische regime te verslaan.

Toen diezelfde Joden de mogelijkheid zagen Palestina te verwerven, gingen ze naar Engeland en sloten deze deal. In die tijd veranderde alles, zoals een stoplicht dat van rood naar groen springt. Terwijl de kranten allemaal pro-Duits waren geweest, waar ze de mensen hadden verteld over de moeilijkheden die Duitsland had bij de commerciële strijd tegen Groot-Brittannië en in andere opzichten, waren de Duitsers plotseling niet meer goed. Het waren schurken. Het waren Hunnen. Ze schoten verpleegsters van het Rode Kruis neer. Ze hakten de handen van baby’s af. Ze waren niet goed. Kort daarna verklaarde de heer Wilson Duitsland de oorlog.

VS de Eerste Wereldoorlog in; Balfour-verklaring

De zionisten in Londen hadden telegrammen naar de Verenigde Staten gestuurd, naar rechter Brandeis, met de mededeling: ‘Ga aan de slag met president Wilson. We krijgen uit Engeland wat we willen. Nu ga je aan de slag met president Wilson en betrek je de Verenigde Staten bij de oorlog.’ Zo raakten de Verenigde Staten in de oorlog betrokken. We hadden er geen interesse meer in; we hadden net zo min het recht om daarin te zijn als dat we vanavond op de maan moeten zijn in plaats van in deze kamer. Er was absoluut geen reden dat de Eerste Wereldoorlog onze oorlog zou zijn. We werden in die oorlog meegesleept – als ik vulgair mag zijn, we werden meegezogen in die oorlog, alleen maar zodat de zionisten van de wereld Palestina konden verwerven. Dat is iets dat de bevolking van de Verenigde Staten nooit is verteld. Ze hebben nooit geweten waarom we in de Eerste Wereldoorlog terechtkwamen.

Nadat we in de oorlog waren beland, gingen de zionisten naar Groot-Brittannië en zeiden: “Wel, we hebben ons deel van de overeenkomst uitgevoerd. Laten we iets op schrift hebben waaruit blijkt dat u zich aan uw afspraak zult houden en ons Palestina zult geven nadat u de oorlog hebt gewonnen.’ Ze wisten niet of de oorlog nog een jaar of nog eens tien jaar zou duren. Dus begonnen ze een ontvangstbewijs uit te werken. Het ontvangstbewijs had de vorm van een brief, die in zeer cryptische taal was geformuleerd, zodat de wereld als geheel niet zou weten waar het allemaal over ging. En dat heette de Balfour-verklaring.

De Balfour-verklaring was slechts de belofte van Groot-Brittannië om de zionisten te betalen wat zij waren overeengekomen als tegenprestatie voor het betrekken van de Verenigde Staten bij de oorlog. Dus deze geweldige Balfour-verklaring, waar je zoveel over hoort, is net zo nep als een biljet van drie dollar. Ik denk niet dat ik het nog nadrukkelijker kan maken dan dat.

Er is een betere versie van dit verhaal. Ik heb het ooit vertaald jaren geleden en ik loop al te zoeken sinds het begin van deze oorlog, maar ik kan het niet vinden. Dit geeft het echter in grove lijnen weer.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Dit is het begin – De VS en Frankrijk vragen Griekenland om 100.000 Palestijnen uit Gaza op te nemen !

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over