Bent u blij met de manier waarop de oorlog in de voormalige Oekraïne verloopt? De meeste mensen zijn dat niet, om de een of andere reden. Sommige mensen haten het feit dat er überhaupt een oorlog is, terwijl anderen ervan houden maar het feit haten dat de oorlog nog niet is gewonnen, door de ene of de andere partij. Overvloedige hoeveelheden van beide soorten haters zijn te vinden aan beide zijden van het nieuwe IJzeren Gordijn dat in allerijl over Eurazië wordt opgetrokken tussen het collectieve Westen en het collectieve Oosten. Dit lijkt redelijk; oorlog haten is immers standaardprocedure voor de meeste mensen (oorlog is de hel, weet je wel!) en bij uitbreiding is een kleine oorlog beter dan een grote en een korte oorlog beter dan een lange, schrijft Dmitry Orlov.

Zelden is er een oorlogswatcher te vinden die blij is met het verloop en de duur van de oorlog. Gelukkig toont de Russische staatstelevisie bijna dagelijks een belangrijke. Het is de president van Rusland, Vladimir Vladimirovitsj Poetin. Nu ik al meer dan twintig jaar op hem let, kan ik met zekerheid zeggen dat hij nog nooit zo doordrongen is geweest van een kalme, zelfverzekerde sereniteit, doorspekt met koddige humor. Dit is niet de houding van iemand die het risico loopt een oorlog te verliezen. De hoge heren van het Ministerie van Defensie zien er op de camera somber en sip uit – een houding die past bij mannen die andere mannen op pad sturen om te vechten en mogelijk gewond te raken of te sterven; maar buiten beeld werpen ze elkaar een snelle Mona Lisa glimlach toe. (Russische mannen geven geen stomme Amerikaanse grijns met vissenogen, laten zelden hun tanden zien als ze lachen, en nooit in het bijzijn van wolven of beren).

Gezien het feit dat de goedkeuringsgraad van Poetin stevig rond de 80% ligt (een cijfer dat voor geen enkele westerse politicus haalbaar is), is het redelijk om aan te nemen dat hij slechts het zichtbare topje is van een gigantische, 100 miljoen tellende ijsberg van Russen die rustig wachten op de succesvolle afronding van de speciale militaire operatie om de voormalige Socialistische Sovjetrepubliek Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren (noem het dus alsjeblieft geen oorlog). Deze 100 miljoen Russen worden zelden gehoord, en als ze al lawaai maken, is het om te protesteren tegen bureaucratisch geneuzel en getreuzel of om particuliere fondsen te werven waarmee een tekort aan bepaalde speciale uitrusting, waar de troepen om vragen, kan worden verholpen: nachtkijkers, quadrocopters, optische vizieren en allerlei mooie tactische apparatuur.

Veel meer lawaai wordt gemaakt door de één of twee procenten wier hele bedrijfsplan in duigen is gevallen door het plotselinge verschijnen van het nieuwe IJzeren Gordijn. De domsten onder hen dachten dat een vlucht naar het westen of zuiden (naar Turkije, Kazachstan of Georgië) hun probleem op magische wijze zou oplossen. De mensen die het hardst zouden schreeuwen zijn de LGBTQ+-activisten, die dachten dat ze met Westers subsidiegeld Oost-Sodom en Oost-Gomorra konden bouwen. Ze zijn gehinderd en gemuilkorfd door nieuwe Russische wetten die hen als buitenlandse agenten bestempelen en hun soort propaganda verbieden. In feite is de term LGBTQ+ nu illegaal, dus ik neem aan dat ze in plaats daarvan PPPPP+ zullen moeten gebruiken (“P” staat voor “pídor”, de algemene Russische term voor elke vorm van seksuele perversiteit, ontaarding of afwijking). Maar ik dwaal af.

Men kan vrij gemakkelijk vaststellen dat degenen die het minst gelukkig zijn met het verloop van de Russische campagne ook het minst waarschijnlijk Russisch zijn. Het minst gelukkig van allemaal zijn de goede mensen van het Centrum voor Informatieve en Politieke Operaties van de Oekraïense Veiligheidsdienst, die belast zijn met het creëren en in stand houden van het Fantoom van de Oekraïense Overwinning. Zij worden gevolgd door mensen in en rond Washington, die behoorlijk woedend zijn over het Russische geneuzel en getreuzel. Zij zijn ook hard bezig geweest om aan te tonen dat de Oekraïners winnen en de Russen verliezen; daartoe hebben zij elke Russische tactische herpositionering of tactische terugtrekking afgeschilderd als een enorme, vernederende nederlaag voor Poetin persoonlijk en elke meedogenloze, suïcidale Oekraïense aanval op Russische stellingen als een grote heroïsche overwinning. Maar deze PR-tactiek heeft in de loop der tijd aan effectiviteit ingeboet en nu is Oekraïne in de VS een giftig onderwerp geworden dat de meeste Amerikaanse politici liever vergeten, of in ieder geval uit het nieuws houden.

Om eerlijk te zijn, de Russische tactische kat-en-muisspelletjes in dit conflict waren ronduit irritant. De Russen hebben enige tijd om Kiev heen gedraaid om Oekraïense troepen weg te lokken van de Donbass en een Oekraïense aanval daarop te voorkomen; toen dat eenmaal was gebeurd, trokken ze zich terug. Grote Oekraïense overwinning! Ze hebben ook enige tijd rond de kustlijn van de Zwarte Zee bij Odessa gereden, dreigend met een invasie op zee, om de Oekraïense troepen in die richting te lokken, maar zijn nooit binnengevallen. Nog een Oekraïense overwinning! De Russen bezetten een groot deel van de regio Charkov dat de Oekraïners grotendeels onverdedigd lieten. Toen de Oekraïners er eindelijk aandacht aan besteedden, trokken ze zich gedeeltelijk terug achter een rivier om middelen te sparen. Weer een Oekraïense overwinning! De Russen bezetten/bevrijden de regionale hoofdstad Kherson, evacueerden alle mensen die geëvacueerd wilden worden en trokken zich vervolgens terug in een verdedigbare positie achter een rivier. Weer een overwinning! Met al deze Oekraïense overwinningen is het werkelijk een wonder dat de Russen ongeveer 100 km2 van het meest waardevolle onroerend goed van het voormalige Oekraïne hebben weten te bemachtigen, meer dan 6 miljoen inwoners hebben, een landroute naar de Krim hebben veiliggesteld en een vitaal kanaal hebben geopend dat irrigatiewater aanvoert en dat de Oekraïners enkele jaren geleden hadden geblokkeerd. Dat lijkt helemaal niet op een nederlaag; dat lijkt op een uitstekend resultaat van één enkele, beperkte zomercampagne.

Rusland heeft al verschillende van zijn strategische doelen bereikt; de rest kan wachten. Hoe lang moeten ze wachten? Om die vraag te beantwoorden, moeten we verder kijken dan de beperkte reikwijdte van Ruslands speciale operatie in Oekraïne. Rusland heeft grotere vissen te bakken, en vis bakken kost tijd omdat je van het eten van ondergekookte vis nare parasieten als lintworm en leverbot kunt krijgen. Daarom nodig ik u uit in de geheime keuken van Moeder Rusland, om te zien wat er op de snijplank ligt en om te schatten hoeveel thermische bewerking nodig is om er een veilige en voedzame maaltijd van te maken.

Om onze voedselmetaforen te mengen, stel ik Goudlokje voor met haar drie beren en haar niet te warme en niet te koude pap. Wat Rusland lijkt te doen is hun speciale militaire operatie in een rustig tempo laten verlopen – niet te snel en niet te langzaam. Te snel gaan zou niet genoeg tijd geven om de verschillende vissen te koken; te snel gaan zou ook de kosten van de campagne in slachtoffers en middelen verhogen. Te langzaam gaan zou de Oekraïners en de NAVO de tijd geven zich te hergroeperen en te herbewapenen en zou een goede thermische verwerking van de verschillende vissen verhinderen.

In een poging het optimale tempo voor het conflict te vinden, zette Rusland aanvankelijk slechts een tiende van zijn professionele soldaten in actieve dienst in, en werkte vervolgens hard om het aantal slachtoffers tot een minimum te beperken. Pas nadat het regime in Kiev had geprobeerd de brug over de Straat van Kertsj, die de Krim met het Russische vasteland verbond, op te blazen, besloot het overal in het voormalige Oekraïne de lichten uit te doen. Ten slotte heeft het slechts 1% reservisten opgeroepen om de druk van de frontlijntroepen te verlichten en zich mogelijk voor te bereiden op de volgende fase, een wintercampagne, waar de Russen bekend om staan.

Met deze achtergrondinformatie kunnen we nu de verschillende nevendoelstellingen opsommen en beschrijven die Rusland in de loop van deze Goudlokje-oorlog wil bereiken. De eerste en misschien wel belangrijkste reeks problemen die Rusland in de loop van de Goudlokje-oorlog moet oplossen is intern. Het doel is de Russische samenleving, economie en financieel systeem opnieuw in te richten om het land voor te bereiden op een niet-westerse toekomst. Sinds het uiteenvallen van de USSR zijn diverse westerse agenten, zoals het National Endowment for Democracy, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, diverse stichtingen in handen van Soros en een breed scala van westerse subsidies en uitwisselingsprogramma’s, Rusland ernstig binnengedrongen. Het algemene doel was Rusland te verzwakken en uiteindelijk te ontbinden en te vernietigen, zodat het een volgzame dienaar van de westerse regeringen en transnationale ondernemingen zou worden, die hun goedkope arbeidskrachten en grondstoffen zouden leveren. Om dit proces vooruit te helpen, deden deze westerse organisaties al het mogelijke om het Russische volk naar een uiteindelijke biologische uitroeiing te drijven en te vervangen door een volgzamer en minder avontuurlijk ras.

Meer dan 30 jaar geleden begonnen westerse NGO’s met het corrumperen van de geest van de Russische jeugd. Kosten noch moeite werden gespaard om de waarde van de Russische cultuur te denigreren, de Russische geschiedenis te vervalsen en deze te vervangen door westerse popcultuur en propagandaverhalen. Deze initiatieven hadden weinig succes, en de USSR en de cultuur uit het Sovjettijdperk zijn altijd populair gebleven, zelfs onder degenen die te jong waren om het leven in de USSR aan den lijve te ondervinden. De schade is het grootst in het onderwijs. Uitstekende leerboeken uit het Sovjettijdperk die de studenten leerden zelfstandig te denken, werden vernietigd en vervangen door geïmporteerde boeken. Deze waren in het beste geval nuttig voor het opleiden van deskundigen op nauw omschreven gebieden die eerder vastgestelde procedures en recepten kunnen volgen, maar niet kunnen uitleggen hoe deze procedures en recepten tot stand zijn gekomen of nieuwe kunnen creëren. Russische leraren, die hun taak niet alleen zagen in het geven van onderwijs, maar in het opvoeden van hun leerlingen tot goede Russen die hun land liefhebben en koesteren, werden vervangen door in het Westen opgeleide onderwijskundigen die hun missie zagen als het leveren van een concurrerende, marktgerichte dienst in het opvoeden van gekwalificeerde, competente… consumenten! Wie zijn deze mensen? Nou, gelukkig onthoudt het internet alles, en zijn er genoeg andere banen voor deze mensen, zoals sneeuwschuiven en kachels stoken. Maar hen identificeren en vervangen kost tijd, net als het vinden, bijwerken en reproduceren van de oudere, uitstekende schoolboeken.

Maar wat met de jonge mensen die door deze golf van vernietiging achterblijven? Gelukkig is niet alles verloren. De speciale militaire operatie geeft hen enkele zeer waardevolle lessen die hun onwetende onderwijskundigen niet hebben geleerd: dat Rusland – een unieke, wonderbaarlijke agglomeratie van vele verschillende naties, talen en religies – door de eeuwen heen is bewaard en uitgebreid door de inspanningen van helden wier namen niet alleen worden herdacht, maar ook vereerd. Bovendien leven sommigen van hen vandaag nog, vechtend en werkend in de Donbass. Het is één ding om musea te bezoeken, oude boeken te lezen en verhalen te horen over de grote daden van je grootvaders en overgrootvaders tijdens de Grote Patriottische Oorlog; het is iets heel anders om de geschiedenis zich te zien ontvouwen door de ogen van je eigen vader of broer. Geef het nog een jaar of twee, en de Russische jongeren zullen leren om met minachting te kijken naar de producten van Ruslands westers georiënteerde cultuurmakers. Hun ouderen doen dat al: uit opiniepeilingen blijkt dat een grote meerderheid van de Russen de westerse culturele invloed als negatief beschouwt.

En hoe zit het met die Russische cultuurbarbaren die al zolang ze zich kunnen herinneren alles wat westers is aanbidden? Hier gebeurde iets heel merkwaardigs. Toen de speciale militaire operatie voor het eerst werd aangekondigd, spraken zij zich uit tegen de operatie en ten gunste van de Oekraïense nazi’s – een domme zaak, maar zij vonden het goed en gepast om hun politieke opvattingen in overeenstemming te houden met die van hun westerse beschermheren en idolen om in hun gunst te blijven. Sommigen van hen protesteerden tegen de oorlog (en gingen voorbij aan het feit dat die al acht lange jaren aan de gang was). En vervolgens ontvluchtten nogal wat van hen het land in ongepaste haast.

Vergeet niet dat dit geen hersenchirurgen of raketgeleerden zijn: dit zijn mensen die op het podium rondhuppelen terwijl ze geluiden maken met hun handen en monden; of het zijn mensen die daar zitten terwijl visagisten dingen aan hun gezicht en haar doen, en dan eindeloos zinnen herhalen die door iemand anders voor hen geschreven zijn. Dit zijn geen mensen die in staat zijn een lastige politieke situatie te analyseren en de juiste keuze te maken. In een vroeger, verstandiger tijdperk zouden hun meningen standvastig worden genegeerd, maar het effect van internet, sociale media en al het andere is zo groot dat elke hysterische idioot een filmpje kan opnemen en miljoenen mensen, die niets beters te doen hebben met hun tijd, het op hun telefoon bekijken en commentaar geven.

Het feit dat deze mensen vrijwillig de Russische mediaruimte zuiveren van hun aanwezigheid is een positieve ontwikkeling, maar het kost tijd. Als de speciale militaire operatie morgen zou eindigen, zouden ze ongetwijfeld proberen terug te komen en te doen alsof dit alles nooit is gebeurd. En dan zou de Russische populaire cultuur een Westerse beerput blijven vol inhoudsloze personages die elke doodzonde willen verheerlijken omwille van persoonlijke bekendheid en winst. Rusland heeft genoeg getalenteerde mensen die staan te popelen om hun plaats in te nemen – als ze maar lang genoeg wegblijven zodat iedereen ze vergeet!

Bijzonder schadelijk voor de toekomst van Rusland is de opkomst en overheersing van pro-westerse economische en financiële elites. Sinds de lukrake en in veel gevallen criminele privatisering van staatsmiddelen in de jaren negentig is er een hele cohort machtige economische actoren ontstaan die niet de belangen van Rusland voor ogen hebben. In plaats daarvan zijn dit puur egoïstische economische actoren die tot voor kort dachten dat zij met hun gestolen winsten tot de chique westerse samenleving zouden kunnen toetreden. Deze mensen hebben meestal meer dan één paspoort, ze proberen hun familie in een of andere rijke enclave buiten Rusland te houden, ze sturen hun kinderen naar scholen en universiteiten in het Westen, en hun enige nut voor Rusland is een gebied dat ze kunnen uitbuiten bij het opzetten van hun plannen om rijkdom te verwerven.

Toen het Westen als reactie op het begin van de speciale militaire operatie van Rusland een speculatieve aanval op de roebel uitvoerde, waardoor de Russische centrale bank gedwongen werd strenge valutacontroles op te leggen, werden deze leden van de Russische elite gedwongen na te denken over een gedenkwaardige keuze. Ze konden in Rusland blijven, maar dan zouden ze hun banden met het Westen moeten verbreken; of ze konden naar het Westen verhuizen en van hun spaargeld leven, maar dan zouden ze afgesneden worden van de bron van hun rijkdom. Hun keuze werd vergemakkelijkt door westerse regeringen die hard werkten om de eigendommen van rijke Russische onderdanen in beslag te nemen, hun bankrekeningen te bevriezen en hen te onderwerpen aan allerlei andere vernederingen en ongemakken.

Toch is het een moeilijke keuze voor hen om te maken – in het besef dat zij, ondanks hun soms fabelachtige rijkdom, voor het collectieve Westen gewoon een paar Russen zijn die bestolen kunnen worden. Velen van hen zijn er mentaal niet op voorbereid om hun lot in de handen te leggen van hun eigen volk, dat ze hebben leren verachten en uitbuiten voor persoonlijk gewin. Een snelle overwinning in de speciale militaire operatie van Rusland zou hen in staat stellen te denken dat hun problemen van tijdelijke aard zijn. Met genoeg tijd zullen sommigen van hen voorgoed weglopen, terwijl anderen zullen besluiten te blijven en te werken voor het algemeen welzijn in Rusland.

De volgende in de rij zijn verschillende leden van de Russische regering die, geschoold in de westerse economie, niet in staat zijn de economische transformatie die in Rusland plaatsvindt te begrijpen, laat staan deze te helpen. Het meeste wat in het Westen doorgaat voor economisch denken is slechts een uitgebreid rookgordijn over dit fundamentele dictum: “De rijken moeten rijker kunnen worden, de armen moeten arm blijven en de overheid moet niet proberen hen (veel) te helpen.” Dit werkte zolang het Westen kolonies had om uit te buiten, hetzij door ouderwetse imperiale verovering, plundering en verkrachting, hetzij door financieel neokolonialisme van Perkins’ “economische hitmannen”, of, zoals onlangs met tegenzin is toegegeven door verschillende topambtenaren van de EU, door te profiteren van goedkope Russische energie.

Dat werkt niet meer – niet in het Westen, niet in Rusland of waar dan ook, en de mentaliteit moet worden aangepast. Er is veel inertie bij benoemingen in regeringsfuncties, waar veel gevestigde belangen strijden om macht en invloed. Het kost tijd om basisideeën door te laten dringen, zoals het feit dat de Amerikaanse Federal Reserve niet langer het monopolie heeft op het drukken van geld. Daarom is het niet langer nodig dat de Russische centrale bank dollars in reserve heeft om hun roebelemissies te beschermen tegen speculatieve aanvallen, omdat het niet langer nodig is dat de Russische centrale bank buitenlandse valutaspeculanten hun gang laat gaan en speculatieve aanvallen laat uitvoeren.

Maar er zijn al enkele resultaten geboekt, en die zijn niet minder dan spectaculair: in de afgelopen maanden hebben slechts een paar goed gekozen afwijkingen van de westerse economische orthodoxie de roebel tot de sterkste munt ter wereld gemaakt, Rusland in staat gesteld meer exportinkomsten te verwerven door minder olie, gas en kolen te exporteren, en de inflatie tot bijna nul te reduceren. Sinds het begin van de speciale militaire operatie is Rusland erin geslaagd zijn staatsschuld aanzienlijk te verminderen en zijn overheidsinkomsten te verhogen. Een snel einde van de speciale militaire operatie kan het einde betekenen van dergelijke wonderen en een zeer onwelkome terugkeer naar de onhoudbare status quo ante.

Naast de immateriële wereld van de financiën hebben zich even belangrijke veranderingen voorgedaan in de fysieke Russische economie. Voorheen waren vele economische sectoren, waaronder de autoverkoop, de bouw en woningverbetering, de ontwikkeling van software en vele andere, in buitenlandse handen en verlieten de winsten van deze activiteiten het land. Toen werd besloten de expatriëring van dividenden te blokkeren. Als reactie daarop verkochten buitenlandse bedrijven hun Russische activa, waarbij ze een enorm verlies leden en zichzelf de toegang tot de Russische markt ontnamen. De verandering is nogal verbluffend. Begin 2022 hadden westerse autobedrijven bijvoorbeeld een groot deel van de Russische automarkt in handen. Veel van de verkochte auto’s waren in Rusland geassembleerd in fabrieken in buitenlandse handen en de winsten uit deze verkopen werden geëxpatrieerd. Nu, minder dan een jaar later, zijn de Europese en Amerikaanse autofabrikanten zo goed als verdwenen uit Rusland en zijn ze vervangen door een snel herboren binnenlandse auto-industrie. Chinese autofabrikanten hebben onmiddellijk een groot marktaandeel veroverd, terwijl Zuid-Korea handel is blijven drijven met Rusland en zijn marktaandeel heeft weten te behouden.

Al even verbluffend waren de veranderingen in de vliegtuigindustrie. Voorheen vlogen Russische luchtvaartmaatschappijen met Airbussen en Boeings, waarvan de meeste geleased waren. Na het begin van de speciale operatie eisten westerse politici dat deze huurovereenkomsten zouden worden ontbonden en de vliegtuigen aan hun eigenaars zouden worden teruggegeven, waarbij zij geen rekening hielden met het feit dat dit financieel ruïneus zou zijn (de markt voor gebruikte vliegtuigen zou nog jaren overspoeld worden en de vraag naar nieuwe vliegtuigen zou worden vernietigd) en bovendien fysiek onmogelijk, aangezien er geen manier was om de vliegtuigen over te dragen. Als reactie daarop nationaliseerden de Russische luchtvaartmaatschappijen het vliegtuigregister, vlogen ze niet meer naar vijandige bestemmingen waar hun vliegtuigen zouden kunnen worden aangehouden en begonnen ze leasebetalingen in roebels te doen op speciale rekeningen bij de Russische centrale bank.

Toen kwam het nieuws dat Aeroflot van plan is meer dan 300 nieuwe passagiersvliegtuigen te kopen, allemaal Russische МС-21’s, SSJ-100’s en Tu-214’s, allemaal vóór 2030, met de eerste leveringen gepland voor 2023. Er is een stormloop geweest om bijna alle uit het Westen afkomstige componenten te vervangen, zoals composieten voor de koolstofvezel vleugel van de MC-21 en straalmotoren, avionica en nog veel meer. In deze periode zullen veel van de eerder geleasde Boeings en Airbussen worden afgebouwd, maar het marktaandeel van deze bedrijven in het grootste land ter wereld zal voorgoed verdwenen zijn. De schade voor westerse vliegtuigbouwers zal worden geëvenaard door de schade voor westerse luchtvaartmaatschappijen. Bij het begin van de vijandelijkheden sloot het collectieve Westen zijn luchtruim voor Rusland, en Rusland deed hetzelfde. Het probleem is dat Europa klein is en gemakkelijk omheen te vliegen, terwijl Rusland enorm groot is en eromheen vliegen een hele dag duurt. Europese luchtvaartmaatschappijen ontdekten plotseling dat ze niet konden concurreren op routes naar Japan, China of Korea.

Na de sluiting van het luchtruim volgden andere sancties, zowel van de Europese Unie als van de Verenigde Staten, die alle illegaal zijn, aangezien de VN-Veiligheidsraad het enige orgaan is dat bevoegd is om sancties op te leggen. Momenteel werkt de Europese Unie aan het negende pakket sancties, die allemaal “sancties uit de hel” worden genoemd. Over de hel gesproken, in Dante Alighieri’s “Inferno” zijn er negen cirkels van de hel, dus misschien staat de sanctiemoloch op het punt zijn loop te nemen.

Deze sancties zouden de Russische economie snel hebben vernietigd en zoveel sociale onrust en lijden hebben veroorzaakt dat het volk zich op het Rode Plein zou verzamelen om de gevreesde dictator Poetin omver te werpen (zo dachten westerse deskundigen op het gebied van buitenlands beleid). Er is duidelijk niets van dien aard gebeurd en de waardering van Poetin is onverminderd hoog. Aan de andere kant beginnen de goede mensen van de Europese Unie inderdaad te lijden. Zij kunnen zich niet langer veroorloven hun huizen te verwarmen of regelmatig een warme douche te nemen, voedsel is voor hen schandalig duur geworden, en er gaat nog zoveel meer mis dat in heel Europa grote menigten demonstranten bijeenkomen en onder meer eisen dat de anti-Russische sancties worden opgeheven, dat de betrekkingen met Rusland worden genormaliseerd en dat er weer zaken worden gedaan zoals gewoonlijk. Hun eisen zullen waarschijnlijk niet worden ingewilligd, omdat dit een groot gezichtsverlies voor de Europese leiders zou betekenen.

Maar er is een belangrijkere reden waarom de sancties zullen blijven: een terugkeer naar business as usual zou betekenen dat Rusland Europa opnieuw goedkoop energie en grondstoffen zou leveren en Europese bedrijven zou laten profiteren van de arbeid van de Russen. Dit is zeer onaantrekkelijk en zal daarom waarschijnlijk niet gebeuren. Rusland gebruikt de sancties als een kans om zijn binnenlandse industrie weer op te bouwen en zijn handel te heroriënteren van vijandige landen naar bevriende landen die eerlijk en welwillend met Rusland omgaan. Het werkt ook hard aan de geleidelijke afschaffing van het gebruik van valuta die Dmitry Medvedev “giftig” noemde, namelijk de Amerikaanse dollar en de euro.

Voeg aan deze lijst een prachtige nieuwe Russische innovatie toe: “parallelle invoer”. Als een bedrijf, om te voldoen aan de anti-Russische sancties, weigert zijn producten aan Rusland te verkopen of zijn producten in Rusland te onderhouden of te upgraden, dan koopt Rusland deze producten en upgrades van een derde, vierde of vijfde partij zonder toestemming van de VS, de EU of de fabrikant. Als een bepaald merkproduct niet meer verkrijgbaar is, geven de Russen het merk gewoon een andere naam en maken ze hetzelfde product zelf, of laten ze dat door de Chinezen of een andere handelspartner doen. En als het Westen weigert zijn intellectuele eigendom aan Rusland in licentie te geven, dan wordt dat intellectuele eigendom vrij in Rusland.

Dit werkt vooral goed met software: gratis kopieën van merksoftware zijn net zo goed als de betaalde exemplaren, en als technische ondersteuning, training of andere bijbehorende diensten in het Westen niet meer beschikbaar zijn, organiseren de Russen gewoon hun eigen. Intellectuele eigendom van diverse aard vormt een groot deel van de westerse fictieve rijkdom, en westerse sancties hebben tot gevolg dat Rusland er gratis gebruik van kan maken. Dankzij de moderne digitale technologie werkt het ook vrij goed met hardware. In plaats van producten nauwgezet te reverse-engineeren, kan nu hetzelfde effect worden bereikt door de 3D-modellen op een thumb drive te kopen en ze te 3D-printen of automatisch de frees- en boorpaden te genereren om ze op een NC-frees te maken. Poetin gebruikt graag de uitdrukking “tsap-tsarap” om dit proces te beschrijven. Het is moeilijk direct te vertalen, maar het komt overeen met een kat die zijn prooi met zijn klauwen grijpt. Het komt erop neer dat wat Rusland vroeger moest betalen, nu, dankzij de sancties, gratis is.

Aangezien de Goudlokje-oorlog toch een soort oorlog is, moeten we de militaire aspecten ervan kort bespreken. Ook hier lijkt een “steady-as-she-goes”-aanpak het meest geschikt. Het verklaarde doel is het voormalige Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren, en tot op zekere hoogte is dit al bereikt: de meeste wapens en artillerie die Oekraïne van de USSR had geërfd, zijn al vernietigd; de meeste van de diehard Nazi-bataljons zijn dood of een schaduw van hun vroegere zelf. Weg zijn ook de meeste vrijwilligers die ooit aan Oekraïense zijde vochten. Nadat sinds februari 2022 meer dan 100.000 Oekraïense soldaten zijn “gedood” (zoals onomwonden verklaard, en vervolgens schaapachtig ontkend, door de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen), en na misschien wel een half miljoen slachtoffers, tientallen militairen die zich uit het land hebben laten omkopen en verschillende dienstplichtrondes, is het een schrale troep. Met meer dan honderd Oekraïense slachtoffers per dag zal de keuze na verloop van tijd nog kleiner worden. Er zijn buitenlandse huurlingen ingezet om het gat te vullen – Engelsen, Polen, Roemenen – maar er is een groot probleem met hen: zoals Julius Caesar opmerkte, zijn veel mensen bereid te doden voor geld, maar niemand wil sterven voor geld – behalve een idioot, zou ik willen toevoegen. En aan het Russische front van de NAVO zijn een idioot en zijn leven snel gescheiden. Actuele informatie over Russische slachtoffers is een staatsgeheim en het enige getal dat eind september 2022 door minister van Defensie Sergei Shoigu werd bekendgemaakt, was 5937 doden sinds het begin van de campagne. Het aantal slachtoffers zou sindsdien aanzienlijk zijn gedaald.

Momenteel is er nog steeds geen tekort aan idioten aan Oekraïense zijde – en ook geen tekort aan geschonken Westers wapentuig. Eerst kwamen er gebruikte Sovjettanks en andere wapensystemen uit heel Oost-Europa; daarna kwamen er echte westerse wapensystemen. En nu hoort men overal in de NAVO klagende kreten dat zij niets meer hebben dat zij aan de Oekraïners kunnen geven: de kast is leeg. Ook kunnen zij niet snel meer wapens produceren. Om in hetzelfde tempo als Rusland wapens te gaan produceren, zouden deze NAVO-leden eerst moeten herindustrialiseren, en daar is noch het personeel, noch het geld voor. En dus gaat het Russische leger door met het demilitariseren van Oekraïne en de rest van de NAVO. Ondertussen perfectioneert het de kunst van het voeren van een landoorlog tegen de NAVO – niet dat ook maar één NAVO-land zo’n idee zou overwegen.

Misschien is dit mission creep, of misschien was dit altijd al het plan, maar wat Rusland nu doet is de NAVO vernietigen. U herinnert zich wellicht dat Rusland een jaar geleden van de VS eiste dat zij bepaalde veiligheidsgaranties nakwamen die zij hadden gesteld als voorwaarde voor de vreedzame hereniging van Duitsland; namelijk dat de NAVO niet naar het oosten zou uitbreiden. “Geen centimeter naar het oosten” luidde het officiële verslag van de bijeenkomst. Gorbatsjov en Sjevardnadze slaagden er niet in deze afspraak op papier en ondertekend te krijgen, maar een mondelinge afspraak is een afspraak. Een jaar geleden was het Russische aanbod vrij gematigd: dat de NAVO zich zou terugtrekken tot haar grenzen van vóór 1997, toen zij zich uitbreidde tot Oost-Europa.

Maar, zoals meestal bij onderhandelingen met de Russen, is hun eerste aanbod meestal het beste. Voor zover we weten, gebaseerd op hoe de zaken in Oekraïne gaan, kan het beste en laatste aanbod van Rusland vereisen dat de NAVO helemaal wordt ontbonden. Het Warschaupact is immers 31 jaar geleden ontbonden, maar de NAVO bestaat nog steeds en is groter dan ooit; waarom? Om Rusland te bestrijden? Waar wachten ze dan nog op? Kom het maar halen! Dit hoeft niet eens de vorm van een onderhandeling aan te nemen. Rusland zou bijvoorbeeld kunnen zeggen, een snelle klap uitdelen aan Letland (het verdient een klap of twee omdat het zijn grote inheemse Russische bevolking misbruikt) en dan achterover leunen en zeggen, “Kom op, NAVO, kom en sterf heldhaftig voor onze deur voor het arme kleine Letland!”. Hierop zullen de NAVO-functionarissen eensgezind maar heel stil staan, nadenkend over hun eigen en elkaars schoenen. Zodra duidelijk wordt dat er geen aanbod komt om de Derde Wereldoorlog te beginnen om Letland te wreken, zal de NAVO stilletjes opdrogen en wegwaaien.

Tenslotte komen we bij wat misschien de minst belangrijke reden voor de Goudlokje-oorlog is: de voormalige Oekraïne zelf. In het licht van Ruslands andere strategische doelen lijkt het meer het karakter te hebben van een offerstuk in een schaakgambiet. Gezien wat Rusland de afgelopen negen maanden al heeft bereikt – vier nieuwe Russische regio’s, zes miljoen nieuwe Russische burgers, een landbrug naar de Krim, irrigatiewatervoorziening naar de Krim – kan Rusland militair gezien niet veel meer bereiken voordat zijn militaire campagne het stadium van afnemende meeropbrengst bereikt. De toevoeging van de regio’s Nikolajev en Odessa en de volledige controle over de Zwarte Zeekust zouden natuurlijk het meest waardevol zijn; controle over Charkov en Kiev iets minder. Controle over de gehele Dnjepr waterkrachtcascade is een absolute nice-to-have. Wat de rest betreft, die kan men voor eeuwen laten wegkwijnen als een gede-industrialiseerde, ontvolkte woestenij, bestempeld als “meestal ongevaarlijk”.

Laat me een persoonlijk detail of twee onthullen. Twee van mijn grootouders kwamen uit Zjitomir, mijn vader werd geboren in Kiev, mijn eerste romantische interesse was een meisje uit Odessa, en in de loop der jaren heb ik evenveel vrienden gehad uit Odessa, Charkov, Lvov, Kiev, Donetsk, Vinnitsa en elders als overal in Rusland. Rusland? U leest het goed: er is geen enkele manier om mij ervan te overtuigen dat zogenaamd “Oekraïens grondgebied” op de een of andere manier niet tot Rusland behoort of dat de mensen die er wonen op de een of andere manier niet Russisch zijn – ongeacht wat sommigen van hen recentelijk zijn gehersenspoeld om te denken. Bovendien heeft geen van deze mensen die ik in de loop der jaren heb gekend zichzelf ooit als het minste Oekraïens beschouwd en zij zouden het idee alleen al van een Oekraïense nationalistische identiteit waarschijnlijk beschouwen als symptomatisch voor een psychische aandoening. Het etiket “Oekraïner” was voor hen een bolsjewistische nonse; sindsdien is Oekraïner-zijn verworden tot een westerse methode om kleine etnische verschillen uit te buiten en zo de ene groep Russen tegen de andere groep Russen te laten vechten.

Voor het geval u twijfelt, laten we de goede oude eendentest toepassen: Lopen, kwaken en lijken de mensen daar op Russen? Heel dat gebied, met een kleine uitzondering in het uiterste westen, maakte gedurende tien tot drie eeuwen deel uit van Rusland; de meeste mensen daar, en vrijwel de hele stedelijke bevolking, spreken Russisch als moedertaal; hun godsdienst is overwegend Russisch-orthodox; ze zijn genetisch niet te onderscheiden van de rest van de Russische bevolking. Dus, wat is er met hen gebeurd?

Helaas heeft een klein deel van dit Russische land drie eeuwen in gevangenschap doorgebracht bij het Oostenrijks-Hongaarse Rijk of als deel van Groot-Polen, en dit heeft hun geest vergiftigd met buitenlandse ideeën zoals katholicisme en etnisch nationalisme.

Zoals één druppel gif de hele ton wijn besmet, zijn deze West-Oekraïners, met veel hulp en geld van de Duitsland, daarna de Amerikanen en de Canadezen, erin geslaagd een groot deel van het voormalige Oekraïense grondgebied te besmetten met een vals nationalisme, gebaseerd op een vervalste geschiedenis en een lukraak verzonnen cultuur. Een officieel verbod op het onderwijzen en, uiteindelijk, het gebruik van het Russisch heeft een generatie jongeren voortgebracht die in wezen analfabeet zijn in hun moedertaal Russisch. Ze krijgen les in het Oekraïens, maar Oekraïense geletterdheid is bijna een oxymoron, aangezien er nooit iets van betekenis in die taal is geschreven of gepubliceerd en de overgrote meerderheid van de Oekraïense literaire werken, u raadt het al, in het Russisch is.

De Russische speciale militaire operatie die sinds februari 2022 aan de gang is, heeft de hele bevolking gepolariseerd. Degenen die in 2014 hadden besloten zich bij Rusland aan te sluiten, waren uiteraard dolblij dat ze eindelijk hulp kregen van Rusland. De nu Russische regio’s Donetsk, Lugansk, Zaporozhye en Kherson stemden graag voor aansluiting bij Rusland. Maar wat de rest van het voormalige Oekraïense grondgebied betreft, is de polarisatie meestal in de tegenovergestelde richting. Degenen die bij Rusland wilden horen, stemden meestal met hun voeten en wonen nu ergens in Rusland.

Dit is iets wat de tijd alleen kan oplossen. Uiteindelijk zal de bevolking van het voormalige Oekraïne een keuze moeten maken: ze kunnen Russisch worden, of ze kunnen ergens in Europa vluchten, of ze kunnen sterven terwijl ze aan het front tegen de Russen vechten. Merk op dat zelfs Donetsk en Lugansk deze keuze niet meteen maakten, zoals de Krim. Destijds was slechts zo’n 70% van hun bevolking er voorstander van Oekraïne te verlaten en zich weer bij Rusland aan te sluiten. Er waren acht jaar van meedogenloze Oekraïense bombardementen voor nodig om hen ervan te overtuigen deze keuze te maken.

In de tussenliggende jaren verdwenen de diehard “Oekraïners” en bleef een bevolking over die voor bijna 100% pro-Russisch was. Pas toen heeft het Kremlin hen officieel erkend, troepen gestuurd om hen te verdedigen tegen een dreigende invasie en hen kort daarna opgenomen in de Russische Federatie. En nu moet eenzelfde soort sorteeroperatie plaatsvinden in de rest van het voormalige Oekraïne. Hoe lang zal dat duren? Alleen de tijd zal het leren, maar het is nu al duidelijk dat er wat Rusland betreft geen dwingende reden is om haast te maken.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/12/03/rusland-wint-ook-de-grote-oorlog/