Sinds 2008 leven we in een westerse wereld die gevormd wordt door de ‘permanente staat’ of door onze bestuurlijke technocraten – label naar keuze.

Deze “creatieve klasse” (zoals zij zichzelf graag zien) wordt vooral gedefinieerd door haar intermediaire positie ten opzichte van de rijkdom controlerende oligarchische cabal als ultieme big money overlords aan de ene kant, en de saaie “Middle Class” daaronder – waarmee zij spotten, schrijft Alastair Crooke.

Deze tussenklasse was er niet op uit om de politiek te domineren (zeggen ze); het gebeurde gewoon. Aanvankelijk was het doel progressieve waarden te bevorderen. Maar in plaats daarvan gingen deze professionele technocraten, die beiden aanzienlijke rijkdom hadden vergaard en nauw samenwerkten in kliekjes in de grote metropolen van Amerika, de linkse partijen over de hele wereld domineren, die voorheen de arbeidersklasse vertegenwoordigden.

Degenen die het lidmaatschap van deze nieuwe “aristocratie” begeerden, cultiveerden hun imago als een van kosmopolitisch, snel bewegend geld, glamour, mode en populaire cultuur – multiculturalisme paste perfect bij hen. Zichzelf afschilderend als het politieke geweten van de hele samenleving (zo niet de wereld), was de werkelijkheid dat hun tijdgeest vooral de grillen, vooroordelen en in toenemende mate psychopathieën van één segment van de liberale samenleving weerspiegelde.

In dit milieu kwamen twee bepalende gebeurtenissen: In 2008 verzamelde Ben Bernanke, voorzitter van de Federal Reserve, in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis een kamer vol met de rijkste oligarchen, om hen “op te sluiten” totdat zij de oplossing zouden vinden voor het zich ontwikkelende systeemfalen van de banken.

De oligarchen vonden geen oplossing, maar werden toch vrijgelaten. In plaats daarvan kozen ze ervoor om geld te gooien naar structurele problemen, verergerd door flagrante beoordelingsfouten over risico’s.

En om de daaruit voortvloeiende enorme verliezen te financieren – die alleen al in de VS meer dan 10 biljoen dollar bedroegen – begonnen de centrale banken van de wereld geld bij te drukken – en sindsdien zijn ze nooit meer gestopt!

Zo begon in het Westen het tijdperk waarin diepe problemen niet worden opgelost, maar er gewoon vers geld tegenaan wordt gegooid. Deze methode werd ook van harte overgenomen door de EU, waar het Merkelisme werd genoemd (naar de voormalige Duitse kanselier). Onderliggende structurele tegenstrijdigheden werden gewoonweg weggeschoven.

Een tweede kenmerk van dit tijdperk was dat terwijl de grote oligarchen zich terugtrokken uit de industriële productie en zich stortten op de hyperfinancialisering, zij er voordeel in zagen de ontluikende agenda van de Metro-Élite over te nemen, gecentreerd rond utopische idealen van diversiteit, identiteit en raciale rechtvaardigheid – idealen nagestreefd met de vurigheid van een abstracte, duizendjarige ideologie. (Hun leiders hadden bijna niets te zeggen over armoede of werkloosheid, wat de oligarchen perfect uitkwam).

Dus, voordeel zoekend, werden ook de Oligarchen radicaal. Geleid door de Rockefeller en Ford Foundations, de grote filantropie en het bedrijfsleven, namen ze woke spraak- en denkcodes aan. En stemden ermee in om rijkdom direct in handen te geven van hen die systematisch slachtoffer zijn geworden, door de geschiedenis heen. Maar nogmaals, diepgaande structurele veranderingen in de samenleving werden oppervlakkig aangepakt – als het simpelweg verplaatsen van geld van ‘de ene zak naar de andere’.

Het echte probleem van de crisis van 2008 was echter niet hoofdzakelijk financieel. Ja, de verliezen werden verschoven van de balansen van falende instellingen naar die van de Fed, maar de echte structurele problemen werden nooit aangepakt. Dus geloofde men al snel dat bijna elk probleem kon worden opgelost door spraak- en gedachtencodes – getrouwd met de gelddrukpers.

Politieke afwegingen waren niet langer een vereiste. Kosten waren niet langer relevant. In deze omgeving was geen probleem te groot om op te lossen via gedragsmanagementtechnieken en de centrale bank. En als er geen crisis was om een agendawijziging op te leggen en “vloeibaar te maken”, dan kon er wel een worden uitgevonden. En, zeker genoeg, zodra de Amerikaanse Fed in 2018 en 2019 begon terug te keren naar een ‘normaal’ beleid, werd een nieuwe, nog grotere crisis gevonden.

In de context van wat werd gezien als mislukte burgerrechten- en New Deal-hervormingen, werden de activistische bewegingen die werden gefinancierd door de oligarchische “vermogensfondsen” dan ook radicaler. Zij namen een revolutionair cultureel activisme aan dat werd ingezet om “eens en voor altijd problemen op te lossen” – gericht op het bewerkstelligen van diepgaande structurele veranderingen in de samenleving.

Dit betekende dat de macht opnieuw moest worden weggehaald bij de liberale middenklasse “die zo vaak blank en mannelijk was” – en daarom deel uitmaakte van de structurele onrechtvaardigheid van de samenleving. Eenvoudig gezegd werd de westerse middenklasse door de technocraten gezien als een lastpak.

Het punt hier is dat wat werd gemist in al het gepraat over “positieve discriminatie” ten gunste van “slachtoffers” de andere kant van de medaille was: negatieve schadelijke discriminatie van degenen die “het pad blokkeren” – degenen die niet uit de weg gaan.

Het Revivalist Manifesto van Scott McKay noemt dit vijandige discriminerende proces, “gewapend overheidsfalen” – zoals de geïnduceerde disfunctie van de overheid in Amerikaanse steden om de middenklasse te verdrijven. “‘White flight’ is a feature. It’s not a bug”, predikten de voorstanders ervan. Stedelijk socialistisch links wil een beheersbare kleine kern van rijke inwoners, en een krioelende massa van plooibare armen, en niets ertussenin. Dat is wat gewapende overheidsfalen produceert, en het is een succes op grote schaal.

New Orleans stemt 90 procent Democratisch; Philadelphia is 80 procent Democratisch; Chicago is 85 procent. Los Angeles? Eenenzeventig procent. Geen van die steden zal weer een Republikeinse burgemeester of gemeenteraad krijgen, althans niet in de nabije toekomst. De Democratische Partij bestaat nauwelijks buiten de ruïnes die deze stedelijke machines voortbrengen.

De grotere boodschap is dat “geïnduceerde disfunctionaliteit” een samenleving kan voortbrengen die kan worden overheerst (meegaand gemaakt door onaangenaamheden en pijn) – zonder haar te hoeven besturen (d.w.z. dingen te laten werken!).

Dit proces is ook duidelijk in de huidige EU. De EU verkeert in een crisis omdat zij een puinhoop heeft gemaakt van haar bestuur met betrekking tot de sancties tegen Russische energie. De leidende klasse dacht dat de gevolgen van de EU-sancties tegen Rusland “slam dunk” zouden zijn: Rusland zou binnen enkele weken instorten en alles zou weer worden zoals het was. Alles zou weer “normaal” worden. In plaats daarvan staat Europa voor een ineenstorting.

Toch volgen sommige leiders in Europa – ijveraars voor de groene agenda – een aanpak die parallel loopt met die in de VS – van “gewapende mislukking”, opgevat als een strategische troef om groene netto nul-doelen te bereiken.

Want … het dwingt hun samenlevingen om de-industrialisatie te omarmen, het monitoren van de koolstofvoetafdruk en de Groene Overgang te accepteren – en de kosten daarvan te dragen. Yellen en bepaalde EU-leiders hebben de financiële pijn gevierd als een versnelling van de Transitie, of je het nu leuk vindt of niet, zelfs als het je uit je baan duwt, naar de rand van de samenleving. Disfunctionele Europese luchthavens zijn een voorbeeld om Europeanen te ontmoedigen om te reizen en de koolstofbelasting te verhogen!

Eenvoudig gezegd is dit een andere schadelijke eigenschap die is ontstaan met de “wending” van 2008. Sociopathie verwijst naar een patroon van antisociale gedragingen en houdingen, waaronder manipulatie, bedrog, agressie en een gebrek aan empathie voor anderen dat neerkomt op een geestelijke stoornis. Het bepalende kenmerk van de sociopaat is een diepgeworteld gebrek aan geweten – een amoraliteit die echter verborgen kan worden door een uiterlijk charmant voorkomen.

Ons tot naleving dwingen door middel van kosten, of het leven ondraaglijk maken, is de nieuwe manier om te heersen. Maar onze wereld valt snel uiteen in ingekapselde zones van ‘oude normaal’ en omliggende poelen van desintegratie.

Wat ons bij de grote vraag brengt: Nu het Westen het economisch systeemfalen opnieuw ontwijkt, waarom roepen we dan niet de miljardair-oligarchen bijeen, zoals in 2008, en sluiten we ze op in een kamer, totdat ze een oplossing vinden?

Ja, de Oligarchen mogen zichzelf in hoog aanzien hebben (omdat ze zo rijk zijn), maar hun laatste poging bood geen oplossing, maar was eerder een oefening in zelfbehoud, bereikt door vers gedrukt geld naar brede structurele problemen te gooien en zo de overgang van hun imperiums naar hun nieuwe financiële identiteit te vergemakkelijken.

Rond 2015-2016 lijkt er echter iets te zijn veranderd – er begon een reactie. Die komt niet van de Oligarchen, maar van bepaalde delen van het Amerikaanse systeem, die de gevolgen vrezen als de massale psychologische afhankelijkheid van het drukken van steeds meer geld niet wordt aangepakt. Hun angst is dat de glijbaan naar een maatschappelijk conflict, als de welvaart en het welzijn uit elkaar spatten, niet meer te stoppen zal zijn.

De Fed kan echter proberen een tegendraadse, gecontroleerde afbraak van de Amerikaanse zeepbel-economie uit te voeren door middel van renteverhogingen. De renteverhogingen zullen de inflatie-‘draak’ niet verslaan (daarvoor zouden ze veel hoger moeten zijn). Het doel is een algemene “gewoonte van afhankelijkheid” van gratis geld te doorbreken.

De enige vraag van marktdeelnemers overal is wanneer de Fed omdraait (terug naar ‘printen’) … wanneer? Ze willen hun ‘fix’ en ze willen het snel.

Velen zijn ‘afhankelijk’: De Biden Admin heeft het nodig; de EU is ervan afhankelijk; de Re-set vereist printen. Groen vereist afdrukken; steun voor het Oekraïense “Camelot” vereist afdrukken. Het militair-industrieel complex heeft het ook nodig. Ze hebben allemaal een gratis cash ‘fix’ nodig.

Misschien kan de Fed mettertijd de psychologische afhankelijkheid doorbreken, maar de taak moet niet worden onderschat. Zoals een marktstrateeg het verwoordde: “De nieuwe bedrijfsomgeving is volledig vreemd voor elke belegger die vandaag leeft. We moeten ons dus losmaken van een verleden dat ‘niet meer’ is – en met een open geest te werk gaan”.

Deze periode van nulrentes, nul inflatie en QE was een historische anomalie – volkomen buitengewoon. En er komt een einde aan (in beter- of slechter).

Deze periode van nulrentes, nul inflatie en QE was een historische anomalie – volkomen buitengewoon. En er komt een einde aan (in voor- en tegenspoed).

Een kleine “inner circle” van de Fed heeft misschien een goed begrip van wat de nieuwe werkomgeving zal inhouden, maar een gedetailleerde uitvoering kan eenvoudigweg niet getrouw worden doorgetrokken naar een lange trickle-down commandoketen die gericht is op het omgekeerde “Growth”-paradigma dat pleit voor “pivot”. Hoeveel van de mensen die momenteel betrokken zijn bij deze overgang begrijpen de volledige complexiteit ervan? Hoeveel zijn het ermee eens?

Wat kan er misgaan? De verschuiving aan de top beginnen is één ding. Maar de remedie voor “geïnduceerde bestuurlijke disfunctionaliteit” als operationele strategie in een “permanente staat” die wordt bemand door sociopatische Cold Warriors en technocraten die zijn geselecteerd op naleving, ligt niet voor de hand. De meer sociopatische kunnen het Amerikaanse publiek vertellen: F*** you! We willen ‘heersen’ – al is het over ruïnes.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/10/26/21990/