“We lijden vaker in de verbeelding dan in de werkelijkheid.”

– Seneca

Al bijna een jaar lang heb ik tevergeefs getracht de vaak uitgesproken angst voor een mogelijke nederlaag te begrijpen van een groot aantal Russische waarnemers van deze oorlog – alsof ze voortdurend worden achtervolgd door een gevoel dat een onvermijdelijke vernedering in de schaduwen op de loer ligt en ze zich daar maar beter op kunnen voorbereiden, schrijft Will Schryver.

De overduidelijke feiten van de huidige NAVO-proxy-oorlog tegen Rusland, zoals ik die heb kunnen vaststellen, zijn dat Oekraïne nu ongeveer vijfhonderdduizend onherstelbare slachtoffers heeft geleden en vrijwel de hele oorspronkelijke voorraad militair materieel – het equivalent van AL het personeel en materieel (zowel actief als reserve) waarmee zij dit conflict begonnen.

Hun militaire sterkte werd in de zomer van 2022 gedeeltelijk opnieuw samengesteld, met het beste materieel dat de NAVO kon missen, maar dat zowel kwantitatief als kwalitatief gewoon niet meer kan worden aangevuld.

Naast deze aanzienlijke infusie van NAVO-wapens verschenen enkele duizenden “in schaapskleren gedompelde” NAVO-soldaten op het slagveld, meestal in de vorm van stoottroepen en technische specialisten om de complexere systemen zoals M-777 houwitsers en HIMARS-raketgeschut te bedienen en te onderhouden.

Dit gedeeltelijk heropgebouwde leger is nu effectief vernietigd in de loop van de afgelopen vier maanden van vergeefse – wellicht suïcidale – Oekraïense “offensieven” tegen gelaagde Russische verdedigingslinies.

We weten dat dit waar is, want nu smeekt het Oekraïense oppercommando wanhopig aan het westen om nog een derde volledig uitgerust leger te leveren tegen de overweldigende Russische vuurkracht.

Ondertussen, hier aan het begin van 2023, is de Russische gevechtskracht, volgens bijna elke metriek, aanzienlijk krachtiger dan een jaar geleden.

Aan de andere kant van de balans heeft de NAVO letterlijk niets zinvols meer te leveren, behalve de paar overgebleven kruimels van hun verouderde uitrusting, overtollige munitie en loze beloften van toekomstige productie, die hoogstwaarschijnlijk nooit werkelijkheid zullen worden.

Westerse #EmpireEvangelisten vermomd als “militaire analisten” blijven spreken in termen van buitengewone Oekraïense militaire dapperheid en hun verbluffende reeks “overwinningen” in de loop van deze oorlog. Vervolgens smeken zij westerse regeringen hartstochtelijk om Oekraïne drastisch meer middelen te leveren voor een laatste beslissend offensief dat de (naar verluidt) militair verzwakte en abject vernederde Russen uit de Donbass en de Krim zal verdrijven.

In hun meest koortsige fantasieën spreken ze zelfs over een mars naar Moskou zelf, een gewapende regimeverandering en vervolgens het voorgoed opdelen van Rusland in meerdere vazalstaten die dan onderdanig kunnen worden opgenomen in de roofzuchtige “op regels gebaseerde internationale orde”.

En, onbegrijpelijk, voor de altijd fatalistische Russische doemdenkersklasse lijkt het alsof veel van deze belachelijke chimera’s niet zo ver verwijderd zijn van de mogelijkheden.

https://dissident.one/2022/10/29/washingtons-plan-om-rusland-op-te-splitsen/

Vanwaar dit onbedwingbare Slavische fatalisme en het onverklaarbare minderwaardigheidscomplex dat er vaak mee gepaard gaat?

Ik ben geen Rus. Ik spreek de Russische taal niet vloeiend. Ik ben nooit in Rusland geweest. Ik heb zelfs nog nooit een Russische vriend of kennis gehad. Maar ik ben sinds mijn jeugd gefascineerd door Rusland, en ik heb een bescheiden kennis van de Russische geschiedenis en de grote prestaties van het Russische volk in de afgelopen eeuwen.

Vanuit mijn verre perspectief is Rusland een grote natie, bewoond door buitengewoon intelligente en capabele mensen – zij het dat het zich herhaaldelijk heeft laten misleiden en misbruiken door zijn westerse neven, tegenover wie het zich gedurende veel te veel generaties veel te veel afgunst heeft veroorloofd.

Naar mijn inschatting zijn we nu getuige van wat latere historici zullen karakteriseren als Ruslands “finest hour”. Geconfronteerd met het vooruitzicht zich te onderwerpen aan en de vernederende decadentie van de afnemende westerse beschaving te omarmen, hebben velen in Rusland in plaats daarvan getracht de culturele leiding van hun oude orthodoxe tradities te herstellen; het gezin opnieuw te benadrukken als de fundamentele eenheid van de samenleving; zich moedig los te maken van het vernederende sociale traject van ongebonden westerse “waarden”.

Belangrijker en relevanter is dat Rusland er moedig voor heeft gekozen om “alleen te staan” tegenover wat bijna iedereen op de planeet geloofde als de ontembare macht van het door en door corrupte Amerikaanse Rijk. Ja, men kan misschien stellen dat de eerste stappen van Rusland in die richting in bepaalde opzichten enigszins aarzelend waren. Maar omdat het stoutmoedig genoeg was om die stappen te zetten, heeft het nu niet alleen de morele steun, maar in toenemende mate ook de inhoudelijke steun van vele andere machtige naties aangetrokken, die vastbesloten zijn om zich te verzetten tegen de voortzetting en uitbuitende uitbreiding van de imperiale hegemonie in hun regio’s van de wereld.

Er is gezegd dat oorlog, meer dan een fysieke wapenstrijd, een moreel argument is. Ik geloof dat deze gedachte zeer gegrond is. Vladimir Poetin, Sergej Lavrov, Dmitri Medvedev, Sergej Glazyev, Aleksandr Dugin en vele andere invloedrijke Russen voeren dat morele argument al vele jaren.

Maar in de context van de huidige NAVO/Rusland-oorlog in Oekraïne, stel ik dat Rusland vooral zal zegevieren omdat zijn militaire macht en leiderschap duidelijk superieur zijn; zijn kracht en capaciteiten zijn nu groter dan een jaar geleden, en groeien van maand tot maand; zijn inzicht in de zich snel ontwikkelende realiteit van de oorlogsvoering in de 21e eeuw is door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar sterk ontwikkeld – en, niet te onderschatten, ik ben ervan overtuigd dat het in steeds grotere mate gesteund zal worden door China en Iran, die beide nu duidelijk begrijpen dat hun existentiële fortuin onlosmakelijk verbonden is met de uiteindelijke overwinning van Rusland in de huidige wapenstrijd.

Vanuit het perspectief van deze auteur en waarnemer van de gebeurtenissen, en niettegenstaande de fatalistische en vaak angstige neigingen van velen die zichzelf Russen noemen, kan en zal Rusland in deze oorlog eenvoudigweg niet worden verslagen. Integendeel, ik ben ervan overtuigd dat Rusland er zelfbewuster, zelfvoorzienender en mondialer uit zal komen dan het ooit is geweest.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/07/09/poetin-over-het-westen-ze-hebben-al-verloren/