In tegenstelling tot wat het Westen denkt, hoeven zij niet bang te zijn voor militaire overheersing door Rusland en China, maar voor het gebruik van hun militaire macht om hen te dwingen hun ondertekende verbintenissen na te komen, schrijft Thierry Meyssan.

Rusland en China beschikken over veel betere wapens dan het Westen. De eerste heeft de oorlog in Syrië gewonnen en bereidt zich voor op een overwinning in Oekraïne. Ondanks haar inspanningen is de NAVO, die in het Midden-Oosten al gefaald heeft met zijn proxy jihadisten, niet in staat de realiteit op het slagveld te keren.

De denkwijze van de voormalige koloniale machten brengt hen ertoe zich voor te stellen dat Rusland en China hun militaire superioriteit zullen gebruiken om hun manier van leven aan de rest van de wereld op te leggen. Maar dat is helemaal niet hun bedoeling en dat is ook niet wat ze doen.

Moskou en Peking roepen voortdurend op tot toepassing van internationaal recht. Niets meer. De Russen willen vrede in eigen land, terwijl de Chinezen overal hopen handel te drijven.

De gebeurtenissen in Oekraïne hebben ons de herhaalde eisen van Rusland sinds 2007 doen vergeten: het eist zijn eigen veiligheidsgaranties, met name de afwezigheid van arsenalen van derde landen die zijn opgeslagen op het grondgebied van zijn buurlanden. Rusland heeft niet de middelen om zijn grenzen, de grootste ter wereld, te verdedigen. Daarom kan het zijn veiligheid niet garanderen als vijandige legers zich op verschillende fronten aan zijn grenzen verzamelen, behalve door de “strategie van de verschroeide aarde” van maarschalk Fedor Rostopchin toe te passen. Dit is de betekenis van alle onderhandelingen over de hereniging van Duitsland. De USSR was hiertegen gekant, tenzij het Nieuwe Duitsland zich ertoe verbond geen NAVO-wapens in het Oosten op te slaan. Dit was de bedoeling van alle onderhandelingen met de voormalige staten van het Warschaupact. En dit was ook de betekenis van de onderhandelingen met alle staten van de voormalige USSR. Moskou is er nooit tegen geweest dat een staat zijn bondgenoten kiest en uiteindelijk toetreedt tot de NAVO. Het heeft er altijd bezwaar tegen gemaakt als toetreding tot de NAVO de installatie van NAVO-wapenvoorraden op zijn grondgebied zou impliceren.

Steek in de rug – Niet een centimeter maar recht in het hart

Moskou was niet tevreden tot 1999, toen 30 OVSE-lidstaten de Verklaring van Istanbul ondertekenden, bekend als het “Handvest voor veiligheid in Europa”, waarin twee belangrijke beginselen zijn vastgelegd :

• – het recht van elke staat om de bondgenoten van zijn keuze te kiezen en
• – de plicht van elke staat om de veiligheid van anderen niet in gevaar te brengen om zijn eigen veiligheid te waarborgen.

Het was de schending van deze principes, en alleen dat, dat leidde tot het Oekraïense conflict. Dit was de strekking van de toespraak van president Vladimir Poetin op de Veiligheidsconferentie van München in 2007, waar hij de niet-nakoming van de OVSE-verplichtingen en de vestiging van een “monopolie”-bestuur van de wereld aan de kaak stelde.

Het Westen, dat Rusland als een failliet land beschouwde, gaf hemt gelijk, maar lachte om zijn onmacht. Ze hadden ongelijk: Rusland is opgestaan en heeft hen ingehaald. Vandaag gebruikt ze haar kracht om ons de principes te doen respecteren die we gezworen hebben te handhaven, niet om ons haar manier van denken op te leggen.

Wat Poetin wil

Sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie heeft het Westen de toezeggingen verwaarloosd die het tijdens de Koude Oorlog was aangegaan om een ​​”Nieuwe Wereld Orde” op te bouwen, zoals Margaret Thatcher en George Bush Sr. het uitdrukten; een nieuwe wereldorde “gebaseerd op regels” die het Westen zelf heeft gedefinieerd. We hebben dus een opeenstapeling van schendingen van onze verplichtingen en bijgevolg van het internationaal recht.

Er is een fundamentele onverenigbaarheid tussen het internationaal recht, dat zijn oorsprong vindt in de Conferentie van Den Haag van 1899, en het Angelsaksisch recht: Het internationaal recht is een positief verdrag. Het wordt uitgewerkt door unanimiteit. Dat wil zeggen dat het wordt aanvaard door elk van degenen die het toepassen. Het Angelsaksische recht daarentegen is gebaseerd op gewoonte. Het loopt daarom altijd achter op de evolutie van de wereld en bevoordeelt degenen die haar hebben overheerst.

Sinds 1993 zijn westerlingen begonnen alle internationale verdragen één voor één te vervangen om ze te herschrijven in Angelsaksisch recht. Madeleine Albright, die destijds onder president Bill Clinton de Verenigde Staten vertegenwoordigde in de VN-Veiligheidsraad, was de dochter van professor Josef Korbel. Deze Tsjechische diplomaat, die professor werd aan de Universiteit van Denver, leerde dat de beste manier voor de Verenigde Staten om de wereld te domineren niet was om haar militair te veroveren, maar om haar een eigen rechtssysteem te laten aannemen, zoals de Britse Kroon had gedaan in haar imperium. Na ambassadeur bij de VN te zijn geweest, werd Madeleine Albright minister van Buitenlandse Zaken. Toen president George W. Bush Bill Clinton opvolgde, was het de geadopteerde dochter van Josef Korbel, Condoleezza Rice, die zijn plaats innam na het Colin Powell intermezzo. In de praktijk heeft het Westen twee decennia lang geduldig het internationale recht vernietigd en zijn regels opgelegd, tot het punt waarop het zich nu de nadrukkelijke titel “Internationale Gemeenschap” toeeigent.

Op 21 maart 2023 bereikten de Russische en Chinese presidenten, Vladimir Poetin en Xi Jinping, in Moskou overeenstemming over een gemeenschappelijke strategie om de triomf van het internationaal recht te verzekeren. In hun ogen is het niet meer of minder dan alles ontmantelen wat Madeleine Albright en Condoleezza Rice hebben bereikt.

In Moskou begraven Xi en Poetin de Pax Americana

Rusland, dat in april het voorzitterschap van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bekleedde, besloot een open debat te houden over het thema: “Handhaving van internationale vrede en veiligheid: effectief multilateralisme op basis van de verdediging van de beginselen die zijn vastgelegd in het Handvest van de Verenigde Naties”.

De zitting, voorgezeten door de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov, was niet bedoeld om de vuile was uit te pakken die zich sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie heeft opgestapeld, maar om een begin te maken met het mobiliseren van zoveel mogelijk staten. In de kadernota (S/2023/244), die Rusland voorafgaand aan het debat verspreidde, legde Moskou uit hoe de westerse unipolaire orde het internationale recht verdrong. Ook waarschuwde hij voor de rol van niet-gouvernementele actoren, de zogenaamde “NGO’s”, in deze ordening. Ook benadrukte hij dat door van de mensenrechten een criterium van goed bestuur te maken en niet een te bereiken doel, ze in een politiek wapen worden veranderd en de verbetering ervan ernstig wordt geschaad. In het algemeen worden internationale tribunalen gebruikt om te zeggen wat goed is en niet wat fout is. Zij worden niet langer gebruikt om geschillen op te lossen, maar om hiërarchieën te creëren; om te verdelen en niet om te verenigen. De nota werd afgesloten met een reeks vragen, waaronder: “Wat kan worden gedaan om de cultuur van dialoog en consensus binnen de [Verenigde Naties] organisatie, met inbegrip van de Veiligheidsraad, te herstellen? Wat is de beste manier om aan te tonen dat de huidige situatie, die gekenmerkt wordt door een selectieve benadering van de normen en beginselen van het internationaal recht, met inbegrip van het Handvest, onaanvaardbaar is en niet kan voortduren?

De tussenkomst van de secretaris-generaal van de VN, António Guterres uit Portugal, liet geen vooruitgang toe. Hij beperkte zich tot het presenteren van het toekomstige programma van de Verenigde Naties. Het grote aantal deelnemers aan het debat verdeelde zich vervolgens in drie groepen.

Rusland prees het VN-Handvest en betreurde de ontwikkeling ervan in de afgelopen dertig jaar. Het pleitte voor gelijkheid tussen alle soevereine staten en hekelde de exorbitante macht van het Westen en zijn unipolaire organisatie. Het herinnerde eraan dat de speciale militaire operatie in Oekraïne het gevolg was van een staatsgreep, in 2014 in Kiev, en dat het probleem dus niet Oekraïne was, maar de manier waarop wij internationale betrekkingen onderhouden. En passant waarschuwde Rusland de secretaris-generaal van de VN en herinnerde hem aan zijn plicht tot onpartijdigheid. Het benadrukte dat als de documenten van de volgende topontmoetingen van de organisatie dit beginsel niet respecteren, zij de wereld nog meer zullen verdelen in plaats van verenigen.

De Groep Vrienden ter verdediging van het VN-Handvest en de Groep van 77 hebben de Russische aanpak overgenomen.

Een tweede groep, bestaande uit westerlingen, verlegde het debat herhaaldelijk naar de Oekraïense kwestie, weigerde rekening te houden met de staatsgreep van Maidan, benadrukte het geweld van de Russische “invasie” en herinnerde aan de menselijke prijs.

Een derde groep vuurde scherpere pijlen af. Pakistan hekelde het idee van “genetwerkt multilateralisme” als in strijd met een internationale orde van soevereine en gelijke staten. Het verwierp ook elk vooruitzicht op een “unipolaire, bipolaire of zelfs multipolaire wereld als deze wordt gedomineerd door een paar ultramachtige staten. Ethiopië en Egypte hekelden de rol van niet-statelijke actoren in de wereld.

Terwijl Rusland en China vóór het debat verschillende delegaties hadden herinnerd aan de internationale verdragen die de Nieuwe Wereld Orde flagrant schendt, werden in dit debat geen specifieke gevallen genoemd, met uitzondering van Oekraïne, dat door het Westen aan de orde werd gesteld.

Men moet echter anticiperen op de vele claims van niet-westerlingen, dat wil zeggen regeringen die 87% van de wereldbevolking vertegenwoordigen.

Dus:

• – Finland heeft zich in 1947 schriftelijk verplicht neutraal te blijven. Zijn lidmaatschap van de NAVO is daarom een schending van zijn eigen handtekening.
• – hebben de Baltische Staten zich er bij hun oprichting in 1990 schriftelijk toe verbonden de monumenten ter ere van de offers van het Rode Leger te behouden. De vernietiging van deze monumenten is derhalve een schending van hun eigen handtekening.
• – De Verenigde Naties hebben op 25 oktober 1971 Resolutie 2758 aangenomen, waarin wordt erkend dat Peking, en niet Taiwan, de enige legitieme vertegenwoordiger van China is. Als gevolg daarvan werd de regering van Chiang Kai-shek uit de Veiligheidsraad gezet en vervangen door die van Mao Zedong. Daarom vormen bijvoorbeeld de recente Chinese marinemanoeuvres in de Straat van Taiwan geen agressie tegen een soevereine staat, maar een vrije inzet van zijn strijdkrachten in zijn eigen territoriale wateren.
• – het Verdrag inzake de niet-verspreiding van kernwapens van 1968 verplicht de ondertekenende staten ertoe geen kernwapens over te dragen aan een derde land. Als onderdeel van de NAVO hebben de Verenigde Staten echter tactische (niet strategische) kernbommen overgedragen aan enkele van hun overzeese bases. Bovendien hebben zij buitenlandse militairen opgeleid om ze te gebruiken. Dit is een schending van hun handtekening door de Verenigde Staten en door Duitsland, België, Italië, Nederland en Turkije.
• – etc, etc.

Wat wij in het “Westen” uiteindelijk te vrezen hebben van Rusland en China is dat zij ons zullen dwingen onszelf te zijn en ons woord te houden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/03/20/de-banden-tussen-rusland-en-china-kennen-geen-grenzen-multipolaire-wereld-onomkeerbaar/