Een vooraanstaand expert heeft zich uitgesproken om het publiek te waarschuwen voor mRNA-injecties, nadat hij ontdekte dat de medische onderzoeken voor de vaccins waren vervalst om de injecties ‘veilig en effectief’ te laten lijken, meldt Slay News.
De bom werd onthuld door Raphel Lataster, Ph.D., een gerenommeerd onderzoeker en voormalig apotheker verbonden aan de Universiteit van Sydney, Australië.
Lataster vatte vier onderzoeken samen die suggereerden dat de belofte van ‘veilige en effectieve’ COVID-19-immunisaties ‘overdreven was in klinische onderzoeken en observationele onderzoeken’.
Hij schetste zijn argumenten op Substack en baseerde zijn conclusies op vier artikelen:
- Een artikel uit maart 2023 van hoofdauteur Peter Doshi, Ph.D., waarin de bias van het ‘aantal gevallen’ wordt beschreven en het mogelijke effect ervan op de rapportage over de effectiviteit van het COVID-19-vaccin.
- De reactie van Lataster uit juli 2023 op het artikel van Doshi, waarin werd geconcludeerd dat hetzelfde soort vooroordeel van invloed was op de veiligheidsrapportage.
- Een reactie van Doshi uit juli 2023 waarin hij uitlegt hoe vooringenomenheid bij het tellen van gevallen werd gebruikt om de klinische onderzoeken naar vaccins van Pfizer en Moderna te manipuleren.
- Lataster’s eigen artikel uit januari 2024, waarin de ongebreidelde vooroordelen in de onderzoeken werden besproken in het licht van recentere gegevens over myocarditis, een inmiddels erkende bijwerking van de injecties.
Het onderzoek dat de kern vormde van de analyse van Lataster ging in op de vooroordelen die ervoor zorgden dat gezondheidsfunctionarissen en de media beweerden dat de injecties “veilig en effectief” waren voor openbaar gebruik.
Drie soorten vooringenomenheid kunnen hebben bijgedragen aan de eerste goede beoordelingen van de vaccins: vooringenomenheid in het achtergrondinfectiepercentage, leeftijdsvooroordeel en vooringenomenheid bij het tellen van gevallen.
“Vertekening van het achtergrondinfectiepercentage” ontstaat wanneer onderzoeksgroepen inherent verschillende blootstellingsniveaus hebben.
Een extreem voorbeeld hiervan zou een onderzoek naar COVID-19-infecties zijn, waarin mensen die in het begin van de pandemie strikt geïsoleerd in hun huis zaten, worden vergeleken met artsen die in dezelfde periode meerdere Covid-patiënten per dag zagen.
Vooroordelen over het infectiepercentage kunnen ervoor zorgen dat zelfs een waardeloos vaccin zeer effectief lijkt.
Op basis van de manier waarop de meeste onderzoeken de effectiviteit van vaccins berekenen, schat Lataster dat zelfs een dummy-injectie voor 67% effectief kan lijken.
In deze studie noemde Doshi ook leeftijdsgebonden vooroordelen en moeilijkheden bij het elimineren ervan.
“Leeftijd is misschien wel de meest invloedrijke risicofactor in de geneeskunde, die bijna elk gezondheidsresultaat beïnvloedt”, schreef hij.
Onderzoekers proberen waar mogelijk leeftijdsvooroordelen te elimineren. De taak is echter in theorie eenvoudiger dan in de praktijk.
Begin 2021, toen de vaccinatiegraad robuust was maar beperkt bleef tot ouderen, waren de gevaccineerde mensen als groep veel ouder dan de niet-gevaccineerde.
Destijds hadden ze te maken met slechts de helft van het besmettingspercentage van de jongere generatie.
Als gevolg van deze onevenwichtigheid leken de vaccins effectiever in het voorkomen van infecties dan ze waren.
Opnieuw berekende Doshi alleen al op deze basis de veronderstelde effectiviteit van een dummy-schot op 51%.
Hij stelde voor dit percentage toe te passen als correctiefactor voor toekomstige claims over de effectiviteit van vaccins.
De meest impactvolle bron van fouten was echter de ‘bias voor het aantal gevallen’.
De centrale COVID-19 vaccinstudies gebruikten laboratoriumbevestigde, symptomatische COVID-19 infectie als primair eindpunt.
Desondanks begonnen de onderzoeken pas 7 of 14 dagen na de laatste serie prikken met het tellen van de gevallen.
Op dat moment werden de proefpersonen als “volledig gevaccineerd” beschouwd.
Volgens Doshi gaf geen van de vaccinfabrikanten een reden voor het uitsluiten van gevallen die zich voor dit punt voordeden, wat vooral gevolgen had voor de veiligheidsrapportage van ongewenste voorvallen.
Pfizer was de enige uitzondering.
Het bedrijf rechtvaardigde de vertraging op pagina 15 van zijn rapport over bijwerkingen door te stellen dat “het vaccin niet voldoende tijd heeft gehad om het immuunsysteem te stimuleren.”
Lataster noemde deze verklaring “bizar” aangezien er veel tijd verstreek tussen de eerste injectie en 7, 14 of 21 dagen na de laatste serie injecties.
Tijdens deze periode kunnen er veel bijwerkingen zijn opgetreden.
De meeste bijwerkingen treden op binnen de eerste paar dagen na de immunisatie.
“Tot overmaat van ramp krijgen de niet-gevaccineerden niet zo’n ‘uitstelperiode’”, schreef Lataster .
Met andere woorden: vaccinbedrijven telden alleen gevallen, ziekenhuisopnames en sterfgevallen onder de niet-gevaccineerden.
Ondertussen werden diezelfde gebeurtenissen onder de gevaccineerden genegeerd.
Volgens Doshi was deze vooringenomenheid verantwoordelijk voor 48% van de geclaimde effectiviteit van deze producten.
Dit cijfer is hoger dan de toegegeven effectiviteit van de injecties na slechts een paar maanden.
Deze drie vooroordelen hadden geminimaliseerd kunnen worden door middel van gerandomiseerde, placebogecontroleerde onderzoeken.
Omdat alle fabrikanten echter toestonden dat de placebogroep het vaccin innam, “zijn observationele onderzoeken alles wat we hebben.”
In zijn artikel uit juli 2023 suggereerde Lataster een vierde bron van vooringenomenheid – definitievooroordeel
Dit probleem leidde ertoe dat mensen die Covid-injecties hadden gekregen, als ‘niet-gevaccineerd’ werden vermeld.
Definitievooroordeel verwijst naar het categoriseren van mensen als ‘niet-gevaccineerd’ als ze hun laatste injectie minder dan een willekeurig gekozen aantal dagen eerder hebben gekregen.
Hoewel farmaceutische bedrijven zouden kunnen pleiten om deze personen als “niet-gevaccineerd” te beschouwen met het oog op het bepalen van de effectiviteit van vaccins, heeft dit geen zin voor veiligheidsmonitoring.
“Hoewel het in sommige omstandigheden passend kan zijn om de effectiviteit van de mRNA-vaccins te monitoren vanaf het punt dat ze het meest effectief zijn … is er geen goede reden om dit toe te passen op veiligheidsanalyses”, aldus Lataster.
Het grootste gevaar van definitievooroordelen is echter niet dat ongewenste voorvallen niet worden geteld.
De zorg is dat gevaarlijke signalen onder gevaccineerden, die optreden voordat het telvenster opengaat, op één hoop worden gegooid met degenen die geen injecties hebben gekregen.
De originele artikelen van Doshi en Lataster verwezen naar vooroordelen in observationele studies.
Zoals Doshi echter in zijn tweede artikel opmerkte, waren dezelfde vooroordelen bij het tellen van gevallen ook prominent aanwezig in de oorspronkelijke, placebogecontroleerde COVID-19-vaccinproeven van de vaccins.
Gevallen en bijwerkingen die zich na de vaccinatie voordeden, maar voordat het ‘venster’ werd geopend, werden bijvoorbeeld niet meegeteld of toegewezen aan de niet-gevaccineerde groep.
Dit had tot gevolg dat het vaccin veiliger en effectiever leek dan het was.
Lataster reageerde met nog een ander artikel waarin hij op aanvullende problemen wees.
In één onderzoek van Pfizer was er een groot aantal patiënten die “lost to follow-up” waren – proefpersonen die vanwege een slechte gezondheid, een ernstige vaccinreactie of een andere reden niet lang genoeg in het onderzoek bleven om hun resultaten te laten meetellen.
De proefpersonen die uit het oog verloren waren, waren talrijk genoeg om de resultaten sterk in de ene of de andere richting te laten bewegen.
Er waren ook meer dan 3.000 gevallen van vermoedelijke maar onbevestigde COVID-19 in de totale onderzoekspopulatie.
Dit aantal was vrijwel gelijk verdeeld tussen de behandelings- en de placebogroep.
Deze gevallen, zo schreef Lataster, “zouden de schattingen van de werkzaamheid van de behandeling drastisch hebben verlaagd.”
Op basis van vijf COVID-19-gevallen onder de gevaccineerden en 95 gevallen onder de niet-gevaccineerden zou bijvoorbeeld kunnen worden gesteld dat het vaccin zeer effectief was.
Als we echter 1.000 COVID-19-gevallen aan beide groepen toevoegen, 1.005 gevallen versus 1.095 gevallen, is dit volgens Lataster veel minder indrukwekkend.
“Op deze manier kan een product met minder dan 10% effectiviteit er meer dan 90% effectief uitzien”, schreef Lataster:
“Met gemanipuleerde data kan alles worden geclaimd.”
Lataster’s tweede artikel bracht ook extra veiligheid en een effectiviteitsprobleem aan de orde dat Doshi in zijn oorspronkelijke artikel miste.
Het veiligheidssignaal is myocarditis, of hartspierontsteking en -schade.
Myocarditis is een veelbesproken onderwerp geweest vanwege nieuwsberichten over jonge, ogenschijnlijk gezonde gevaccineerde personen die plotseling dood neervielen.
Het effectiviteitsprobleem heeft betrekking op negatieve effectiviteit, het proces waardoor een vaccin steeds minder effectief wordt, tot het punt waarop gevaccineerde individuen een groter risico lopen op infectie.
Lataster citeerde een ander onderzoek in het American Journal of Epidemiology waarin werd beweerd:
“De voordelen van mRNA COVID-19-vaccins bij de bescherming tegen de omicron-variant wegen zwaarder dan de risico’s, ongeacht leeftijd, geslacht en comorbiditeit.”
Volgens Lataster toont dit artikel aan dat het potentiële voordeel van vaccinatie minimaal was en dat er mogelijk “geen netto voordelen, en mogelijk zelfs netto nadelen” zijn aan de COVID-19-vaccinatie.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
