Toen het Russische Gazprom en zijn Europese partners plannen aankondigden voor de Nord Stream 2 pijpleiding om Russisch gas rechtstreeks naar Duitsland te brengen, maakten acht leden van de Europese Unie (EU) en de regering-Obama bezwaar. Zij begrepen dat de exploitatie van Nord Stream 2 het Kremlin macht zou geven over Europa en het ook in staat zou stellen Oekraïne, dat afhankelijk blijft van externe energie, te isoleren. Veroordeling deed weinig om het project af te remmen. Duitsland snakte naar gas zonder rekening te houden met de strategische kosten.

Minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo had weinig geduld voor die aanpak. Hij begreep dat een grotere afhankelijkheid van Russisch gas het Westen kwetsbaar zou maken en schrapte daarom sanctievrijstellingen. Nord Stream 2 stagneerde totdat president Joe Biden de sancties ophief op grond van de logica dat het beëindigen van de bezwaren tegen het Duitse lievelingsproject de Amerikaanse betrekkingen met Europa zou herstellen en een trans-Atlantisch partnerschap tegen China zou bevorderen. Zoals senator Ted Cruz (R-TX) vroegtijdig opmerkte, zou het Kremlin het opheffen van sancties tegen Nord Stream 2 interpreteren als een groen licht voor agressie.

Terwijl Biden nu de misvatting begrijpt van een groter aandeel van Rusland in de Europese energiesector, lijkt hij blind voor de bredere les. Kort nadat Rusland Oekraïne was binnengevallen, draaide de regering Biden de toezeggingen van Trump om de Oost-Mediterrane pijpleiding (EastMed) te steunen terug, zogenaamd omdat het ministerie van Buitenlandse Zaken die economisch onhaalbaar achtte.

Er zijn drie problemen met dit excuus: Ten eerste zijn beoordelingen van de particuliere sector belangrijker dan die van diplomaten die geen zakelijke ervaring of financieel belang bij het project hebben. Ten tweede kunnen pijpleidingen door Turkije weliswaar goedkoper zijn als ze alleen gas vervoeren, maar de EastMed-pijpleiding die gas van Israël en Cyprus naar Europa zou transporteren via Rusland, Turkije en Iran, zou ook de Cypriotische ontwikkeling van groene waterstofbrandstof kunnen ondersteunen. Een grotere initiële investering levert op langere termijn voordelen op. Ten slotte, nu Turkije dreigt met een aanvalsoorlog tegen NAVO-collega Griekenland, negeert Biden het gevaar van het uitwisselen van afhankelijkheid van de ene dictator met de andere.

Het is tijd voor een ommekeer. De bipartisan Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act van 2019 verklaarde: “Het is in het nationale veiligheidsbelang van de Verenigde Staten om energiezekerheid tussen en door samenwerking met bondgenoten te bevorderen, te bereiken en te handhaven.” Het onderschreef de EastMed-pijpleiding en de infrastructuur van andere energie-infrastructuur naar Europa; riep Griekenland, Cyprus, Israël en de Verenigde Staten op om hun partnerschap en samenwerking op het gebied van energieproductie te versterken; en droeg het ministerie van Energie op om een U.S.-Eastern Mediterranean Energy Center op te richten in de Verenigde Staten om het onderzoek naar innovatieve energietechnologie en waterwetenschap te bevorderen. De Euro-Azië Interconnector, de langste onderzeese elektriciteitskabel ter wereld, is reeds in aanbouw en zal het Israëlische elektriciteitsnet met Europa verbinden. In tegenstelling tot de corridors die Turkije nu promoot, is de interconnector een plug-in infrastructuur voor meervoudig gebruik die geschikt is voor elektriciteit die op verschillende manieren en uit verschillende bronnen wordt opgewekt. Hij voldoet aan de klimaatveranderingscriteria van de progressieven.

Een deel van de strategische wijsheid van het Oost-Med-partnerschap is zijn “carrots-and-sticks”-aanpak. Het heeft het State Department ertoe aangezet het Amerikaanse partnerschap in het Oost-Mediterrane forum voor aardgas te steunen, maar het heeft Turkije ook buiten beschouwing gelaten zolang het een autocratische en destabiliserende kracht in de regio bleef, een aanpak waarvoor het State Department terugschrok in naam van de bevordering van inclusie. Dit koppelt hervormingen in Ankara aan financieel voordeel in plaats van recalcitrantie te belonen. Nu ExxonMobil aanzienlijke gasreserves voor de kust van Cyprus blijft vinden, zijn de pogingen van het State Department om Turkije een stem te geven in het Cypriotische gas om twee redenen contraproductief. Ten eerste legitimeert het de Turkse maritieme aanspraken en de illegale bezetting van Noord-Cyprus. Ten tweede moedigt het het voortdurende irredentisme jegens Griekenland aan door aan te geven dat volharding belangrijker is dan de waarheid bij het maken van illegale territoriale graaiingen.

Vandaag scheppen Turkse functionarissen op dat zij de doorvoer van gas en olie naar Europa zullen verdubbelen. Ironisch genoeg zijn zij van plan dit te doen door de investeringen van Rusland in koolwaterstoffen wit te wassen, de Azerbeidzjaanse dictatuur te steunen en Iran te versterken.

Het simpele feit is dat elke nieuwe of verbeterde TurkStream net zo’n slecht idee is als Nord Stream. Het moedigt zowel Turkije als Azerbeidzjan aan, regimes die niet tevreden zijn om binnen hun grenzen te leven, en maakt de Europese democratieën vatbaar voor chantage door vijandige regimes.

De eerste overweging voor de nieuwe energieprojecten in het Middellandse Zeegebied moet zijn dat ze de Verenigde Staten en hun bondgenoten geen schade berokkenen. Biden zou de trans-Turkse energiecorridors dezelfde behandeling moeten geven die hij uiteindelijk aan Nord Stream gaf, en om dezelfde redenen.