Laten we beginnen met wat in feite een verhaal is over handel tussen twee leden van de Shanghai Cooperation Organization (SCO). De kern ervan is de nu al beruchte Shahed-136 drone – of Geranium-2, in de Russische benaming: de AK-47 van de postmoderne luchtoorlog, schrijft Pepe Escobar.

De VS beschuldigden Teheran ervan de Russische strijdkrachten te bewapenen. Voor zowel Teheran als Moskou is de superster, de goedkope en vreselijk efficiënte drone die op het Oekraïense slagveld werd losgelaten een staatsgeheim: de inzet ervan leidde tot een golf van ontkenningen van beide kanten. Of dit nu in Iran gemaakte drones zijn, of dat het ontwerp is gekocht en de fabricage in Rusland plaatsvindt (de realistische optie), doet niet ter zake.

Uit de verslagen blijkt dat de VS Oekraïne tot het uiterste bewapent tegen Rusland. Het Rijk is de facto een oorlogsstrijder via een reeks “adviseurs,” consultants, trainers, huurlingen, zware wapens, munitie, satellietinformatie en elektronische oorlogsvoering. En toch zweren de imperiale functionarissen dat ze geen deel uitmaken van de oorlog. Ze liegen weer eens.

Welkom bij weer een grafisch voorbeeld van de “op regels gebaseerde internationale orde” aan het werk. De Hegemoon beslist altijd welke regels van toepassing zijn, en wanneer. Iedereen die zich daartegen verzet is een vijand van “vrijheid”, “democratie”, of welke gemeenplaats dan ook, en moet – wat anders – gestraft worden met willekeurige sancties.

In het geval van het tot sancties veroordeelde Iran is het resultaat al decennia lang voorspelbaar een nieuwe sanctieronde. Dat is niet relevant. Wat telt is dat, volgens de Islamitische Revolutionaire Garde van Iran (IRGC), niet minder dan 22 landen – en er zijn er nog meer – in de rij gaan staan omdat zij ook in het Shahed-ritme willen komen.

Zelfs de leider van de islamitische revolutie, Ayatollah Ali Khamenei, deed vrolijk mee en zei dat de Shahed-136 geen photoshop is.

De race naar BRICS+

Wat het nieuwe sanctiepakket tegen Iran werkelijk “bereikt” is een extra klap voor de steeds problematischer wordende ondertekening van de hernieuwde nucleaire overeenkomst in Wenen. Meer Iraanse olie op de markt zou de positie van Washington verlichten na de recente epische afwijzing door de OPEC+.

Een categorische verplichting blijft echter bestaan. Iranofobie – net als Russofobie – heeft altijd de overhand voor de Straussianen/neocon-oorlogsaanhangers die de leiding hebben over het Amerikaanse buitenlandse beleid en hun Europese vazallen.

Dus hier hebben we weer een vijandige escalatie in zowel de Iran-VS als de Iran-EU betrekkingen, nu de ongekozen junta in Brussel ook sancties heeft opgelegd aan fabrikant Shahed Aviation Industries en drie Iraanse generaals.

Vergelijk dit nu met het lot van de Turkse Bayraktar TB2 drone – die in tegenstelling tot de “bloemen in de lucht” (Ruslands Geraniums) jammerlijk heeft gepresteerd op het slagveld.

Kiev probeerde de Turken ervan te overtuigen een wapenfabriek van Motor Sich in Oekraïne te gebruiken of met een nieuw bedrijf in Transkarpatië/Lviv te komen om Bayraktars te bouwen. De 84-jarige oligarch van Motor Sich, president Vjatsjeslav Boguslayev, is beschuldigd van verraad vanwege zijn banden met Rusland, en kan worden uitgewisseld tegen Oekraïense krijgsgevangenen.

Uiteindelijk mislukte de deal vanwege het uitzonderlijke enthousiasme van Ankara om een nieuw gasknooppunt in Turkije te realiseren – een persoonlijke suggestie van de Russische president Vladimir Poetin aan zijn Turkse ambtgenoot Recep Tayyip Erdogan.

En dat brengt ons bij de toenemende verwevenheid tussen BRICS en de 9 leden tellende SCO – waarmee dit Rusland-Iran geval van militaire handel onlosmakelijk is verbonden.

De SCO, geleid door China en Rusland, is een pan-Euraziatische instelling die oorspronkelijk gericht was op terrorismebestrijding, maar zich nu steeds meer richt op geo-economische – en geopolitieke – samenwerking. BRICS, geleid door de drie-eenheid Rusland, India en China, overlapt de agenda van de SCO in geo-economisch en geopolitiek opzicht en breidt deze uit naar Afrika, Latijns-Amerika en verder: dat is het concept van BRICS+, dat in detail wordt geanalyseerd in een recent rapport van de Valdai Club en volledig wordt omarmd door het strategisch partnerschap tussen Rusland en China.

Het rapport weegt de voor- en nadelen van drie scenario’s met betrekking tot mogelijke toekomstige BRICS+-kandidaten:

Ten eerste, landen die door Beijing zijn uitgenodigd om deel te nemen aan de BRICS-top van 2017 (Egypte, Kenia, Mexico, Thailand, Tadzjikistan).

Ten tweede landen die deel uitmaakten van de BRICS-bijeenkomst van ministers van Buitenlandse Zaken in mei van dit jaar (Argentinië, Egypte, Indonesië, Kazachstan, Nigeria, VAE, Saudi-Arabië, Senegal, Thailand).

Ten derde belangrijke G20-economieën (Argentinië, Indonesië, Mexico, Saudi-Arabië, Turkije).

En dan is er Iran, dat al belangstelling heeft getoond voor toetreding tot BRICS.

De Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa heeft onlangs bevestigd dat “verschillende landen” absoluut willen toetreden tot BRICS. Onder hen een cruciale West-Aziatische speler: Saoedi-Arabië.

Nog maar drie jaar geleden, onder de regering van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump, was kroonprins Muhammad bin Salman (MbS) – de feitelijke heerser van het koninkrijk – er nog op gebrand om als bevoorrechte imperiale bondgenoot toe te treden tot een soort Arabische NAVO.

Diplomatieke bronnen bevestigen dat de gezanten van MbS de dag nadat de VS zich uit Afghanistan hadden teruggetrokken, serieus begonnen te onderhandelen met zowel Moskou als Peking.

Aangenomen dat BRICS de kandidatuur van Riyad in 2023 met de nodige consensus goedkeurt, kan men zich de wereldschokkende gevolgen daarvan voor de petrodollar nauwelijks voorstellen. Tezelfdertijd is het belangrijk het vermogen van de Amerikaanse controleurs van het buitenlands beleid om een ravage aan te richten niet te onderschatten.

De enige reden dat Washington het regime van Riyad tolereert is de oliedollar. Het kan niet zo zijn dat de Saoedi’s een onafhankelijk, echt soeverein buitenlands beleid voeren. Als dat gebeurt, zal de geopolitieke herschikking niet alleen Saoedi-Arabië betreffen, maar de hele Perzische Golf.

Maar dat wordt steeds waarschijnlijker nadat de OPEC+ de facto het BRICS/SCO-pad koos onder leiding van Rusland-China – in wat kan worden geïnterpreteerd als een “zachte” aanloop naar het einde van de petrodollar.

De triade Riyad-Teheran-Ankara

Iran heeft zijn belangstelling om toe te treden tot de BRICS nog vóór Saudi-Arabië kenbaar gemaakt. Volgens diplomatieke bronnen uit de Perzische Golf zijn zij via een enigszins geheim kanaal via Irak al bezig hun zaakjes voor elkaar te krijgen. Turkije zal spoedig volgen – zeker bij BRICS en mogelijk bij de SCO, waar Ankara momenteel de status van uiterst geïnteresseerd waarnemer draagt.

Stel je deze drie-eenheid voor – Riyad, Teheran, Ankara – in nauwe samenwerking met Rusland, India, China (de eigenlijke kern van de BRICS), en uiteindelijk in de SCO, waar Iran nog de enige West-Aziatische natie is die als volwaardig lid is opgenomen.

De strategische klap voor het Rijk zal enorm zijn. De besprekingen die leiden tot BRICS+ richten zich op de uitdagende weg naar een door grondstoffen gedekte wereldmunt die het primaat van de Amerikaanse dollar kan omzeilen.

Verschillende onderling verbonden stappen wijzen op een toenemende symbiose tussen BRICS+ en SCO. De lidstaten van de SCO zijn het al eens geworden over een routekaart om de handel in nationale valuta’s bij onderlinge verrekening geleidelijk uit te breiden.

De State Bank of India – de grootste kredietverlener van het land – opent speciale roepie-rekeningen voor de handel met Rusland.

Russisch aardgas naar Turkije zal voor 25 procent in roebel en Turkse lira worden betaald, compleet met een korting van 25 procent die Erdogan persoonlijk aan Poetin heeft gevraagd.

De Russische bank VTB is begonnen met geldtransfers naar China in yuan, waarbij SWIFT wordt omzeild, terwijl de Sberbank is begonnen met het uitlenen van geld in yuan. De Russische energiegrootmacht Gazprom is met China overeengekomen dat de betalingen voor de levering van gas in roebels en yuan worden omgeslagen, gelijkelijk verdeeld.

Iran en Rusland verenigen hun banksystemen voor handel in roebel/rial.

De centrale bank van Egypte wil een index invoeren voor het pond – via een groep valuta’s plus goud – om de nationale munt los te koppelen van de Amerikaanse dollar.

En dan is er nog de TurkStream-saga.

Dat gas knooppunt geschenk

Ankara probeert zich al jaren te positioneren als een bevoorrecht Oost-West gasknooppunt. Na de sabotage van de Nord Streams heeft Poetin het op een presenteerblaadje aangereikt door Turkije de mogelijkheid te bieden de Russische gasleveringen aan de EU via zo’n hub op te voeren. Het Turkse ministerie van Energie verklaarde dat Ankara en Moskou al een principeakkoord hebben bereikt.

In de praktijk betekent dit dat Turkije de gasstroom naar Europa niet alleen vanuit Rusland controleert, maar ook vanuit Azerbeidzjan en een groot deel van West-Azië, misschien zelfs inclusief Iran, en Libië in Noordoost-Afrika. LNG-terminals in Egypte, Griekenland en Turkije zelf kunnen het netwerk aanvullen.

Russisch gas wordt aangevoerd via de TurkStream- en Blue Stream-pijpleidingen. De totale capaciteit van de Russische pijpleidingen bedraagt 39 miljard kubieke meter per jaar.

TurkStream was oorspronkelijk gepland als een vierdelige pijpleiding, met een nominale capaciteit van 63 miljoen kubieke meter per jaar. Momenteel zijn slechts twee strengen – met een totale capaciteit van 31,5 miljard kubieke meter – gebouwd.

In theorie is een uitbreiding dus meer dan haalbaar – met alle apparatuur die in Rusland wordt gemaakt. Het probleem is opnieuw het leggen van de leidingen. De benodigde schepen behoren toe aan de Zwitserse Allseas Group – en Zwitserland maakt deel uit van de sanctiegekte. In de Oostzee werden Russische schepen gebruikt om de bouw van Nord Stream 2 te voltooien. Maar voor een uitbreiding van TurkStream zouden ze veel dieper in de oceaan moeten werken.

TurkStream zou Nord Stream niet volledig kunnen vervangen; het vervoert veel kleinere volumes. Het voordeel voor Rusland is dat het niet van de EU-markt wordt gehaald. Uiteraard zou Gazprom de aanzienlijke investering in een uitbreiding alleen aanpakken als er waterdichte garanties zijn over de veiligheid ervan. En er is het bijkomende nadeel dat de uitbreiding ook gas van Ruslands concurrenten zou vervoeren.

Wat er ook gebeurt, het blijft een feit dat het Amerikaans-Britse combo nog steeds veel invloed uitoefent in Turkije – en BP, Exxon Mobil en Shell, bijvoorbeeld, zijn betrokken bij vrijwel elk oliewinningsproject in West-Azië. Zij zouden zich dus zeker bemoeien met de werking van de Turkse gashub en met de vaststelling van de gasprijs. Moskou moet al deze variabelen afwegen alvorens zich tot een dergelijk project te verbinden.

De NAVO zal natuurlijk woedend zijn. Maar onderschat nooit de gok-specialist Sultan Erdogan. Zijn liefdesverhaal met zowel de BRICS als de SCO is nog maar net begonnen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/03/15/29276/