De oorlog in Gaza heeft de samenwerking versneld tussen de reuzen van het Mondiale Zuiden die zich verzetten tegen door het Westen gesteunde conflicten. Samen kunnen de door Rusland geleide BRICS en de door Iran geleide As van Verzet een VS-vrij West-Azië vormgeven, schrijft Pepe Escobar.
Vorige week maakte de Russische president Vladimir Poetin een opmerkelijke pitstop in de VAE en Saoedi-Arabië om respectievelijk de Emirati-president Mohammad bin Zayed (MbZ) en de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman (MbS) te ontmoeten voordat hij terugkeerde naar Moskou voor een ontmoeting de Iraanse president Ebrahim Raisi.
De drie belangrijkste kwesties in alle drie de bijeenkomsten, bevestigd door diplomatieke bronnen, waren de uitbreiding van Gaza, OPEC+ en BRICS. Ze zijn uiteraard met elkaar verbonden.
Het strategische partnerschap tussen Rusland en Iran ontwikkelt zich in razend tempo, naast Rusland-Saoedi-Arabië (vooral wat betreft OPEC+) en Rusland-VAE (investeringen). Dit leidt nu al tot grote verschuivingen in de defensie-interconnectie in West-Azië. De langetermijngevolgen voor Israël, veel verder dan de tragedie in Gaza, zijn groot.
Poetin vertelde Raisi iets dat op zoveel niveaus buitengewoon was:
“Toen ik boven Iran vloog, wilde ik in Teheran landen en je ontmoeten. Maar ik kreeg te horen dat je Moskou wilde bezoeken. De betrekkingen tussen onze landen groeien snel. Breng alstublieft mijn beste wensen over aan de Opperste Leider, die onze betrekkingen ondersteunt.”
Poetins verwijzing naar ‘over Iran vliegen’ houdt rechtstreeks verband met vier bewapende Sukhoi Su-35’s die in formatie vliegen en het presidentiële vliegtuig over een afstand van 4.000 km (gemeten in een rechte lijn) begeleiden van Moskou naar Abu Dhabi, zonder enige landing of bijtanken.
Zoals elke verbijsterde militaire analist opmerkte, kan een Amerikaanse F-35 op zijn best 2.500 km vliegen zonder te tanken. Maar het belangrijkste element is dat zowel MbZ als MbS de Russische Su-35s-escortes over hun grondgebied hebben gemachtigd – wat uiterst ongebruikelijk is in diplomatieke kringen.
En dat brengt ons bij de belangrijkste afhaalmogelijkheid. Met een enkele zet op het luchtschaakbord, gecombineerd met de daaropvolgende clincher met Raisi, volbracht Moskou vier taken:
Poetin bewees – grafisch gezien – dat dit een nieuw West-Azië is, waar de Amerikaanse hegemon een secundaire speler is; vernietigde de neoconservatieve politieke mythe van het Russische ‘isolatie’; blijk gegeven van ruime militaire suprematie; en ten slotte, nu het begin van het Russische BRICS-presidentschap nadert, is gebleken dat het land al zijn cruciale geopolitieke en geo-economische kaarten behoudt.
Dood ze, maar zachtjes
De oorspronkelijke vijf BRICS – geleid door het strategische partnerschap Rusland-China – zullen op 1 januari 2024 hun deuren openen voor drie grote West-Aziatische machten, Iran, Saoedi-Arabië en de VAE. Hun toetreding tot de multipolaire grootmacht biedt deze landen een uitzonderlijk platform voor bredere markten, en zal waarschijnlijk gepaard gaan met een golf van investeringen en technologie-uitwisselingen.
Het geavanceerde langetermijnspel dat Rusland en China spelen, leidt tot een complete, tektonische verandering in de geo-economie en geopolitiek van West-Azië.
Het leiderschap van de BRICS 10 – gezien het feit dat het elfde lid, Argentinië, op dit moment op zijn best een wildcard is – heeft zelfs het potentieel om, onder een Russisch presidentschap, een effectieve tegenhanger van de tandeloze VN te worden.
En dat brengt ons bij de complexe interactie tussen BRICS en de As van Verzet.
In eerste instantie waren er redenen om te vermoeden dat de flauwe veroordeling van de genocide in Gaza door de Arabische Liga en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) een teken van lafheid was.
Toch zou een hernieuwde beoordeling kunnen onthullen dat alles organisch evolueert als het gaat om de kruising van het grote geheel, ontworpen door de overleden Iraanse Quds Force-commandant-generaal Qassem Soleimani, met de nauwgezette microplanning door Gaza’s Hamas-leider Yahya Sinwar, die de Israëlische mentaliteit door en door kent en de verwoestende militaire reactie tot in detail heeft overwogen.
De meest gloeiende focus van de gedetailleerde discussies in Moskou de afgelopen dagen is ongetwijfeld dat we wellicht het punt naderen waarop “een signaal” een gezamenlijke reactie van de As van het Verzet zal ontketenen.
Op dit moment hebben we sporadische aanvallen: Hezbollah vernietigt de communicatietorens van Israël aan de grens met Zuid-Libanon, de Iraakse verzetskrachten vallen Amerikaanse bases in Irak en Syrië aan, en het Jemenitische Ansarallah blokkeert concreet de Rode Zee voor Israëlische schepen. Dat alles vormt nog geen gezamenlijk, gecoördineerd offensief.
En dat zou de wanhoop binnen de regering Biden in Washington verklaren, compleet met geruchten dat het Israël nodig heeft om Plan Gaza tussen Kerstmis en begin januari af te maken. Niet alleen is de wereldwijde optiek van de Gaza-aanval gruwelijk onhoudbaar geworden, maar bovenal verhoogt een langere militaire campagne dramatisch de kans op een “signaal” aan de As van Verzet.
En dat zal resulteren in het einde van alle uitgebreide plannen van de Hegemon voor West-Azië.
De geopolitieke doelstellingen van het zionisme zijn heel duidelijk: het herstel van het zelfgeconstrueerde aura van dom inantie in West-Azië en het handhaven van een stabiele controle over het Amerikaanse buitenlandse beleid en de militaire alliantie.
Verdorvenheid is een sleutelcomponent voor het bereiken van deze doelen. Het is zo gemakkelijk om ultrazachte burgerdoelen te bombarderen, te beschieten en in brand te steken, waaronder duizenden vrouwen en kinderen, waardoor Gaza in een enorme begraafplaats verandert, terwijl het Biden-regime er bij de Israëlische bezettingsmacht op aandringt hen uiteraard te doden, maar dan in stilte.
De giftige Atlanticus en voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, biedt persoonlijk steekpenningen aan de leiders van Egypte en Jordanië – $10 miljard aan Caïro en $5 miljard aan Amman – zoals bevestigd door Brusselse diplomaten. Dat is de geestdodende EU-oplossing om de genocide in Gaza te stoppen.
Het enige dat de Egyptische president Abdel Fattah el-Sisi en de Jordaanse koning Abdullah bin al-Hussein zouden moeten doen, is de gedwongen uittocht en de definitieve etnische zuivering van Gaza naar hun respectievelijke gebieden ‘faciliteren’.
Omdat het eschatologische doel van het zionisme een onverdunde eindoplossing blijft, wat er ook gebeurt op het slagveld. En natuurlijk, zoals de door Hamas geleide Al-Aqsa Flood-operatie van 7 oktober suggereert, om de islamitische Al-Aqsa-moskee in Jeruzalem te vernietigen en een Joodse Derde Tempel bovenop zijn as te bouwen.
Wat gebeurt er als “het signaal” komt
Wat we dus hebben is in wezen het emigratie-of-vernietigingsplan van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu – versus wat ervaren West-Azië-expert Alastair Crooke memorabel heeft bedacht als “Sykes-Picot is dood.” Deze zinsnede betekent dat de Arabische en Iraanse opname in de BRICS-landen uiteindelijk de regels in West-Azië zullen herschrijven, ten koste van het zionistische project.
Er is deze keer zelfs een grote mogelijkheid dat Israëls gecertificeerde oorlogsmisdaden in Gaza zullen worden vervolgd, aangezien Palestijnen, Arabieren en landen met een moslimmeerderheid, met volledige steun van de BRICS, een door het Zuiden erkende mondiale commissie zullen vormen om Tel Aviv en zijn strijdkrachten voor de rechter te slepen.
Vergeet het besmette ICC, hoe dienstbaar het ook blijft aan de op regels gebaseerde orde van de Hegemon. De BRICS zullen helpen het internationaal recht weer op de voorgrond van het mondiale toneel te brengen, zoals bedoeld toen de VN in 1945 werd geboren voordat deze werd gecastreerd.
Zoals het er nu voor staat, is geen enkele macht – het Westen omdat het het weigert; de BRICS en het Mondiale Zuiden omdat zij hun spel nog niet hebben gespeeld – in staat geweest om een Endlösung te stoppen die wordt uitgevoerd door de joodse ideologie.
Maar dat opent ook de verrassende mogelijkheid dat geen enkele macht sterk genoeg zal zijn om de As van Verzet te stoppen wanneer het “signaal” komt om het doek van het Zionistische Project te trekken. Tegen die tijd zal de As een hoogste morele imperatief hebben, erkend, zelfs aangespoord, door bevolkingen wereldwijd.
Dus dat is waar we nu zijn: het evalueren van de gloeiende symmetrie tussen onmacht en imperatief. De impasse zal doorbroken worden – misschien sneller dan we allemaal verwachten.
Dat roept een vergelijking op met een eerdere impasse. De huidige impasse tussen een perverse, smerige versie van de Hebreeuwse “beschaving” en het opkomende islamitische nationalisme – laten we het “beschavingsislam” noemen – weerspiegelt waar we in december 2021 waren, toen de door Rusland voorgestelde verdragen over de “ondeelbaarheid van veiligheid” door Washington werden afgewezen. Achteraf gezien was dat de laatste kans op een vreedzame uitweg uit de botsing tussen het Heartland en het Rimland.
De Hegemon wees het af. Rusland speelde zijn spel – en versnelde exponentieel het verval van de Hegemon.
Het liedje blijft hetzelfde, van de steppen van Donbas tot de olievelden van West-Azië. Hoe kan het multipolaire Mondiale Zuiden – in toenemende mate vertegenwoordigd door de uitgebreide BRICS – een woedend, angstig, uit de hand gelopen imperialistisch Westen beheren dat naar de afgrond van morele, politieke en financiële ineenstorting staart ?
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
