Stap voor stap baant de federale regering zich een weg naar de afschaffing van de vrijheid van meningsuiting. Met een kleine, clandestiene wijziging van het strafrecht, of beter gezegd met de waarschijnlijke interpretatie daarvan, is in Duitsland nu de grens overschreden waarboven een afwijkende mening niet meer mogelijk is, schrijft Dagmar Henn.
De uitholling van het recht in de Federale Republiek gebeurt verraderlijk en vaak in het geheim. Eind vorige week, met de aanneming van de wijziging van § 130 van het wetboek van strafrecht, werd dit verder versneld. En het hoeft niet te verbazen dat deze wijziging in het geheim plaatsvond, als het ware werd de uitbreiding van § 130 StGB toegevoegd aan die van een geheel andere wet; op deze wijze zijn belangrijke wetswijzigingen in de afgelopen tijd vaak aan de publieke aandacht onttrokken.
Artikel 130 is getiteld “opruiing van het volk”. Decennialang leidde deze paragraaf een schimmig bestaan, was een soort juridische zelfrechtvaardiging, maar werd nauwelijks toegepast. Dit komt omdat het zeer elastisch is. Het belangrijkste punt is de formulering “op een wijze die de openbare orde kan verstoren”. Wat de openbare orde verstoort en wat niet, is ter beoordeling van openbare aanklagers en rechtbanken. In het verleden werd de drempel van wat als verstoring van de openbare orde werd beschouwd zeer hoog gelegd.
De verklaringen in een brochure waarvoor de toenmalige federale minister van Economie, Wolfgang Clement, verantwoordelijk was, waarin de hele groep ontvangers van ALG II als “parasieten” werd bestempeld, met formuleringen die duidelijke historische precedenten hadden, verstoorden de openbare orde niet, althans niet volgens de mening van een hele reeks parketten die destijds klachten ontvingen (ik heb er zelf een ingediend). Dat is verrassend, want niet alleen was het pamflet, geschreven door een voormalige Bild-redacteur, een nare tirade tegen de armen in het land, het had ook een bereik dat weinig andere verklaringen kunnen evenaren – het werd uitgebreid geciteerd in alle media.
In het verleden was Sectie 130 dus een tandeloze tijger, afgezien van de subkwestie van holocaustontkenning. Nu is de tekst van de wet gewijzigd en aangevuld. De reden is dat de Bondsrepubliek Duitsland verplicht is een Europese eis uit 2008 (!!) uit te voeren die oproept tot strengere strafrechtelijke vervolging van met name racistische delicten.
In feite is dit een punt waar het Duitse strafrecht graag een oogje dichtknijpt. Het is echter een beetje vreemd om iets 14 jaar lang in de lade te laten liggen en het eruit te halen net wanneer het gepast lijkt om op iets heel anders te doelen, wat noch in de oorspronkelijke versie van § 130, noch in het genoemde verzoek van de EU bedoeld was (tenzij men wil aannemen dat reeds dit EU-verzoek acht jaar later in feite gericht was op het veiligstellen van oorlogspropaganda). Dit is de tekst van het amendement:
“5. Een vrijheidsstraf van ten hoogste drie jaar of een geldboete wordt opgelegd aan een ieder die in het openbaar of in vergadering een handeling als omschreven in de artikelen 6 tot en met 12 van het Internationaal Strafwetboek goedkeurt, ontkent of op grove wijze bagatelliseert ten aanzien van een van de in het eerste lid bedoelde meerderheden van personen of ten aanzien van een persoon wegens het behoren tot een van deze meerderheden van personen, op een wijze die kan aanzetten tot haat of geweld tegen deze persoon of deze meerderheid van personen en die de openbare orde kan verstoren.”
Daar is het weer, de openbare vrede. Om de huidige schaal van “verstoring van de openbare orde” in herinnering te brengen: oproepen om alle Russen te doden die tijdens een bijeenkomst worden gedaan, vormen geen verstoring van de openbare orde; een poster die door een gepensioneerde in het raam van haar flat is opgehangen met de tekst “Dank u, Poetin” doet dat echter wel.
Niet de tekst van de wet, maar de praktijkervaring van de afgelopen maanden bewijst dat zelfs meningsuitingen met een zeer gering bereik, zoals commentaren op sociale netwerken van volstrekt onbekenden, kunnen worden beschouwd als verstoring van de openbare orde, mits zij in strijd zijn met het NAVO-verhaal.
De afdelingen 6 tot en met 12 van het Wetboek van internationaal recht bestrijken een hele reeks handelingen. Het gaat niet alleen om wat op het eerste gezicht herkenbaar is als oorlogsmisdaad; het gaat ook om plundering en om handelingen die bekend zijn uit de Oekraïense oorlogsvoering. Bijvoorbeeld artikel 11, lid 1, punt 3: wie “met militaire middelen een aanval uitvoert met de zekere verwachting dat de aanval zal leiden tot het doden of verwonden van burgers of tot schade aan burgerobjecten in een mate die onevenredig is aan het verwachte algemene concrete en onmid dellijke militaire voordeel”; een actie die al acht jaar in de Donbass wordt waargenomen en nu ook gericht is tegen de bevolking van Kherson en Zaporozhye. En nee, het is niet te verwachten dat deze paragraaf nu plotseling zal worden toegepast op degenen die jarenlang de misdaden in de Oekraïense burgeroorlog hebben gebagatelliseerd, verzwegen en gesteund.
De Oekraïense beschieting van de kerncentrale van Energodar, bijvoorbeeld, zou ook vallen onder sectie 11 van het Internationaal Strafwetboek, namelijk paragraaf 1 punt 2: “Hij die (…) met militaire middelen een aanval leidt op civiele objecten, voor zover deze als zodanig worden beschermd door het internationaal humanitair recht (…), installaties en inrichtingen die gevaarlijke krachten bevatten”.
Niemand zal serieus verwachten dat er nu strafvervolging zal worden ingesteld tegen al die mainstream media die al die tijd hebben beweerd dat de Russen zichzelf bij Energodar beschieten, omdat deze bewering een bagatellisering of ontkenning van een strafbaar feit in de zin van artikel 11 van het Internationaal Wetboek van Strafrecht inhoudt. Maar de kans is groot dat een meer gedetailleerde bespreking van vermeende Russische oorlogsmisdaden, zoals in Bucha, zal worden beoordeeld als ontkenning of bagatellisering.
Erger nog, wat in de Duitse rechtshandhaving nu al gebeurt, waarvoor altijd de uitdrukking “goedkeuring van een strafbaar feit” is gebruikt, een beschuldiging die waarschijnlijk al duizenden zaken heeft opgeleverd, krijgt nu een steviger juridische basis.
Stel je nu voor dat een van de angsten die herhaaldelijk door de Russische kant zijn geuit, uitkomt. Zoals het gebruik van een vuile bom door Oekraïne; iets waar de retoriek van Kiev heel duidelijk op gericht lijkt. Of een beschieting van een ammoniakpijpleiding die een plaatselijke ramp zou veroorzaken. Of zelfs een grote aanslag op de Energodar opslagplaats voor nucleair afval.
Alle zenders zouden dan aankondigen dat het een Russische oorlogsmisdaad was. En er hoeft niet aan te worden getwijfeld dat het nieuwe lid dan op grote schaal zou worden toegepast.
De ontwikkeling van de toepassing van het strafrecht in de afgelopen maanden bewijst eens te meer waarom er in meer democratische tijden altijd op zijn minst juridische kritiek was op de zogenaamde “rubberen paragrafen”, waarin het aandeel van de discretionaire definitie hoog en het aandeel van de rigide wettelijke regeling laag is. In feite mag geen enkele verklaring worden vervolgd die verwijst naar een handeling of gebeurtenis die niet reeds wettelijk is veroordeeld volgens de paragrafen van het Internationaal Strafwetboek; dit is alleen al vereist door het absoluut centrale rechtsbeginsel van het vermoeden van onschuld, volgens hetwelk iedereen voor onschuldig moet worden gehouden totdat hij is veroordeeld.
Maar wie gelooft dat dit nieuwe lid van § 130 rustig zal blijven sluimeren totdat op een gegeven moment de oorlogshandelingen in Oekraïne juridisch worden beoordeeld, gelooft ook in de kerstman. Deze paragraaf richt zich op elke afwijking van het officiële verhaal, zelfs ver onder de verklaring dat de Russische militaire interventie gerechtvaardigd was omdat daarmee een aanval op de Donbass (en dus een feitelijke genocide) werd voorkomen. Zelfs vragen die eigenlijk journalistiek vanzelfsprekend zijn, kunnen worden bestraft. En de werkingssfeer van § 130 gaat nog verder, wat waarschijnlijk het eigenlijke doel ervan is.
Lid 5, dat nieuw is ingevoegd, heeft namelijk terugwerkende kracht tot lid 2: “Eenieder die inhoud verspreidt of voor het publiek beschikbaar stelt (artikel 11, lid 3) of aan een persoon jonger dan achttien jaar inhoud aanbiedt, verstrekt of beschikbaar stelt (artikel 11, lid 3) die aanzet tot haat tegen een groep als bedoeld in lid 1, punt 1 (…) wordt gestraft met een vrijheidsstraf van ten hoogste drie jaar of met een geldboete.” Het logische verband dat verklaringen die afwijken van het verhaal als zodanig “aanzetten tot haat”, is te vinden in punt 5. En men kan niet ontkennen dat het propagandahoofdkwartier van de NAVO, nu het er niet in is geslaagd de presentatie van de andere kant technisch volledig te verhinderen, er belang bij heeft niet alleen op te treden tegen degenen die overeenkomstige teksten schrijven en publiceren, maar ook tegen degenen die deze teksten verspreiden. Aangezien in het geval van lid 2, eerste zin, zelfs de poging strafbaar is, wordt hiermee elke maas in de waarheid met succes gedicht.
De pogingen om een democratisch recht tot stand te brengen, die er in de geschiedenis van de Bondsrepubliek zeker zijn geweest (hier wil ik nogmaals herinneren aan Gustav Heinemann), hebben altijd het richtsnoer gevolgd dat de formulering van de wet zodanig moet zijn dat de grondrechten ook bij een vijandige interpretatie niet kunnen worden geschrapt. Een vijandige interpretatie van de nieuwe variant van § 130 betekent het einde van elke vrijheid van meningsuiting over kwesties betreffende de NAVO en haar oorlogspolitiek in Oekraïne en tegen Rusland.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/10/12/pas-op-voor-nucleaire-valse-vlag-die-rusland-de-schuld-geeft/
