Erik Kramer en Paul Schneider zijn twee voormalige Amerikaanse Special Operations-soldaten die sinds 2022 in Oekraïne zijn om Oekraïense troepen te trainen, meldt Moon of Alabama.
Bij War on the Rocks schetsen ze een donker beeld van de toestand van het Oekraïense leger. Hun bedoeling is om geld te krijgen voor meer training, dus het echte beeld is misschien minder erg dan ze beschrijven. Maar zelfs als men daarmee rekening houdt, is het nog steeds een trieste toestand voor een leger dat al meer dan een jaar in oorlog is. Enkele uittreksels:
Op basis van onze negen maanden durende training met alle diensten van de Oekraïense strijdkrachten, waaronder de grondtroepen (leger), grenswachtdienst, nationale garde, marine-infanterie (mariniers), speciale operatietroepen en territoriale verdedigingstroepen, hebben we een reeks gemeenschappelijke trends waargenomen: gebrek aan missiecommando, effectieve training en gecombineerde wapenoperaties; ad hoc logistiek en onderhoud; en oneigenlijk gebruik van speciale operatietroepen. Deze trends hebben het verzet van Oekraïne ondermijnd en kunnen het succes van het lopende offensief in de weg staan.
Welk lopend offensief?
Onder missiecommando, de Duitse Auftragstaktik, verspreidt de leider zijn intentie (“aanvallen door de noordelijke bossen om stad x in te nemen”) en autoriteit naar ondergeschikten die wordt doorgegeven met de missie om ondergeschikten op alle niveaus te machtigen. Elke onderafdeling kan zijn eigen plannen maken om de missie zo goed mogelijk te coördineren en uit te voeren. Het tegenovergestelde is een bevelcommando waarbij elk detail van de uitvoering van bovenaf wordt opgelegd. Beide hebben voordelen, maar een gemengd systeem, zoals Oekraïne momenteel heeft, is het slechtste van alle.
Onze ervaring is dat de Oekraïense strijdkrachten bij veel eenheden en staven geen persoonlijk initiatief bevorderen en wederzijds vertrouwen of missiecommando’s niet bevorderen. Zoals Michael Kofman en Rob Lee onlangs bespraken op de Russia Contingency-podcast, hebben elementen van de Oekraïense strijdkrachten een oude Sovjetmentaliteit die de meeste besluitvorming op hogere niveaus uitvoert. Onder militaire leiders op brigadeniveau en lager is onze indruk dat jonge officieren bang zijn om fouten te maken.
Maar om het missiecommando tot op de lagere niveaus van een peloton te gebruiken, heeft men onderofficieren (sergeanten) nodig om de show te leiden. Degenen die het Oekraïense leger had, zijn nu waarschijnlijk dood:
We hebben elk onderdeel van de Oekraïense strijdkrachten getraind, maar we hebben voortdurend een gebrek aan ervaren onderofficieren gezien. Het komt vaak voor dat officieren tijdens trainingen rondrennen om personeel te tellen en maaltijden te coördineren. In de Verenigde Staten duurt het jaren om een onderofficier te ontwikkelen.
Het volgende grote gemis is gecombineerde wapentraining en -gebruik. Tanks beschermen de infanterie, de infanterie beschermt de tanks, de artillerie dekt het slagveld om tanks en infanterie te laten manoeuvreren, het commando zorgt ervoor dat alle drie hun acties coördineren.
De relatie tussen pantser en infanterie zou symbiotisch moeten zijn, maar dat is het niet. Het resultaat is dat infanterie frontale aanvallen uitvoert of in stedelijke gebieden opereert zonder de bescherming en vuurkracht van tanks. Ook worden artillerievuren niet gesynchroniseerd met manoeuvres. De meeste eenheden praten niet rechtstreeks met ondersteunende artillerie, dus er is een vertraging in de oproep voor vuurmissies. Er is ons verteld dat eenheden lopers zullen gebruiken om vuurmissies naar artilleriebatterijen te sturen vanwege communicatieproblemen.
De meeste militaire operaties zijn niet gefaseerd en volgen elkaar op. Vuren en manoeuvreren worden bijvoorbeeld apart van infanterie-eenheden gepland – en infanterie-eenheden plannen apart van ondersteunende artillerie. Deze mentaliteit werkt ook door in de coördinatie tussen aangrenzende eenheden, die niet of nauwelijks bestaat en veel broedermoorden veroorzaakt. Eenheidscommandanten maken zich zorgen over collaborateurs en aarzelen daarom om cruciale informatie die tegen hen kan worden gebruikt door te geven aan zustereenheden.
Deze problemen worden verergerd door onbetrouwbare communicatie tussen eenheden en met senior leiderschap. De Oekraïense strijdkrachten hebben een mengelmoes van radio’s die gevoelig zijn voor storingen. Verder zijn bataljonsmissies voornamelijk zelfstandige bedrijfsactiviteiten die niet gericht zijn op een hoofdinspanning gekoppeld aan ondersteunende inspanningen. De strijdkrachten combineren geen effecten, dus operaties zijn versnipperd en onsamenhangend. De afzonderlijke missies ondersteunen elkaar niet, noch zijn de missies van eenheden van een lager niveau “ingebed” onder een missie van een hoger niveau. Sustainment is ook niet gesynchroniseerd met operaties.
Door de wilde mix van wapens en bij gebrek aan getrainde monteurs zijn logistiek en het onderhoud van apparatuur een puinhoop.
Dit gebrek aan gecoördineerd onderhoud en logistiek vertaalt zich ook in medische zorg. Medische evacuatie en zorg zijn lukraak. Ervaren Oekraïense gevechtsmedici hebben herhaaldelijk verklaard dat veel van de evacués het zouden hebben overleefd als ze tijdig de definitieve zorg hadden bereikt. De Oekraïense strijdkrachten kunnen dit probleem oplossen met een systematisch logistiek proces.
Oekraïense speciale troepen worden meestal gebruikt als infanterie, terwijl ze ook zouden moeten worden gebruikt voor meer veeleisende missies. Er zijn ook gimmick-missies:
Oekraïense speciale troepeneenheden bestaande uit internationale vrijwilligers verkopen hun diensten aan conventionele commandanten van eenheden zonder dat een missie is gekoppeld aan een strategisch of operationeel doel. Een voorbeeld van een missie was een conventionele brigadecommandant die aan zijn commando had gemeld dat hij een dorp had bezet dat op de Russen was veroverd. Toen hij zich realiseerde dat de informatie die hij had fout was en ze te kort waren geschoten, vroeg hij de internationale special operations forces eenheid om het bezette dorp binnen te gaan en een foto te maken van een Oekraïense vlag bovenop een gebouw in het centrum van het dorp.
Een zelfmoordmissie om de valse berichtgeving van de commandant te verbergen…
De auteurs beweren dat de meeste van de bovenstaande problemen kunnen worden opgelost door meer ‘westerse’ training die ze graag willen verkopen. Maar wat is er geworden van de laatste legers die ‘westerse’ troepen hebben getraind in Irak en Afghanistan? Beide vielen uit elkaar. Een leger moet de lokale samenleving en cultuur weerspiegelen. Het kan niet van bovenaf worden gevormd door krachten van buitenaf.
Sinds 2015 wordt het Oekraïense leger opgebouwd en getraind door Amerikaanse en Britse troepen. Wat de WotR- auteurs beschrijven is daar het resultaat van.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.
Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Dus iedereen daar doet maar wat en hoe ze het het beste uitkomt op dat moment.
Zo kwamen ze ook al over als je wel eens beelden ziet langs komen.
Ik krijg altijd de indruk dat het merendeel van dat leger de hele dag stront lazarus is.
En je ziet ook hoofdzakelijk oudere mannen van tegen de 60 in een uniform.
Kortom: het Oekie leger is een bende huurlingen, psychopaten, zuipschuiten en daklozen met een geweer.