Het nieuwe tijdperk dat is begonnen met het strategische hoogstandje dat is ingebouwd in de oprichting van BRICS 11, betreft de kwestie van het opzetten van een nieuwe internationale economische/financiële strategie.
Centraal in de fervente discussies staan de voordelen van het ontwerpen van een nieuwe BRICS-valuta, schrijft Pepe Escobar.
De Braziliaanse econoom Paulo Nogueira Batista Jr., een voormalig IMF-directeur die van 2007 tot 2015 nauw betrokken was bij de BRICS, heeft opgemerkt dat een discussie over de reservevaluta tussen de oorspronkelijke vijf leden al te moeilijk was. Met 11 zelfs nog meer.
Een munt moet worden uitgegeven door een soevereine overheid. De onmisbare Michael Hudson vatte samen wat president Poetin tijdens de top in Johannesburg benadrukte: wat nodig is, is een regeling tussen de centrale banken om de onevenwichtigheden van de handel en investeringen op hun betalingsbalans onder controle te houden.
Dat impliceert dat er geen supranationale door goud gedekte BRICS-valuta is.
Prof. Hudson heeft opgemerkt dat “niemand goud als betaalmiddel gebruikt. Je gaat niet naar de supermarkt en je koopt geen aandelen, obligaties of zelfs geen huizen met goud. In de toekomst zul je dit niet kunnen doen met zoiets als een BRICS-valuta.”
Dus de mogelijke “BRICS-valuta” op afstand? – de toekomst zal “slechts een beperkte munteenheid zijn die alleen regeringen voor elkaar kunnen uitgeven, en die op een computer is gemaakt. Het is niet iets dat je in je zak kunt houden om uit te geven.”
Hiermee kunt u uw koffie niet betalen
Michael Kumhof, een senior adviseur van de Bank of England, voegt nog een paar elementen toe: “Een munt hoeft niet door één enkele staat te worden uitgegeven, maar de uitgifte ervan kan door een groep staten worden gedelegeerd aan een gemeenschappelijke instelling. En hoewel het onwaarschijnlijk is dat mensen die munt zullen gebruiken om koffie te kopen, zou het door bedrijven kunnen worden gebruikt voor facturering in grensoverschrijdende handel.
Kumhof voorspelt een andere toekomst: “Stel je voor dat 50 tot 100 landen zich bij de BRICS zouden aansluiten, waarvan sommige met vrij kleine, marginale valuta’s. Ze zouden het wellicht op prijs stellen als ze in een sterke gemeenschappelijke munt konden factureren en afrekenen, in plaats van alleen maar de keuze te hebben tussen USD en bijvoorbeeld RMB. Om nog maar te zwijgen van het feit dat als de Chinezen een deel van hun kapitaalcontroles willen behouden (voor nu een goed idee, denk ik), de RMB de USD bij dergelijke transacties niet echt volledig zou kunnen vervangen. Een BRICS-valuta zou niet aan dergelijke beperkingen onderworpen zijn. Deze BRICS-bank zou volgens bepaalde quota obligaties van lidstaten opkopen en daar vervolgens een gemeenschappelijke munt voor uitgeven, waarbij alle winsten en verliezen zouden worden gedeeld door de regeringen van de lidstaten. Dat zou een willekeurig grote hoeveelheid liquiditeit kunnen creëren(en vuurkracht voor de BRICS) zonder dat daarvoor enige schulden nodig zijn, terwijl tegelijkertijd de schulden enorm worden verminderd. En uiteraard ben ik het ermee eens dat dit aangevuld moet worden met een bancaire regeling om de onevenwichtigheden tussen de landen weg te werken.”
Wat nu zeker is, is dat de kern van wat hierna komt een grotere rol zal zijn voor de New Development Bank (NDB), de BRICS-bank, met het hoofdkantoor in Shanghai en nu voorgezeten door de voormalige Braziliaanse president Dilma Rousseff.
Sergey Glazyev, de minister van Macro-economie bij de Eurasia Economic Commission, een tak van de EAEU, heeft zich zeer kritisch uitgelaten over de NDB en legt uit hoe de bankstatuten verband houden met de Amerikaanse dollar; en dat is de reden waarom de bank nu halfverlamd is, bang voor secundaire Amerikaanse sancties.
Dat brengt een ander probleem naar voren dat door Kumhof wordt benadrukt: de BRICS-IMF-verbinding. Kumhof merkt op: “Het lijkt mij dat de NDB in feite een Wereldbank is, terwijl ik heel weinig heb gehoord over de Contingent Reserve Arrangement, die op een gegeven moment werd genoemd als een soort embryonaal BRICS-IMF.”
Wat China echt wil
De kern van het argument is dat alleen China “aanspraak kan maken op het creëren van een reservemunt”, omdat “de schaal, de diepte van de diversificatie en het ontwikkelingsniveau van de Chinese economie voldoende zijn om te concurreren met de VS en de eurozone.”
Het probleem, volgens de analyse, is dat “een reservestatus niet kan ontstaan onder omstandigheden van beperkingen op kapitaalstromen”.
Dat brengt ons bij de beperkt converteerbare yuan, want er zijn “limieten voor buitenlandse valuta die verschillen per regio en investeringsbestemming”; limieten op “repatriëring van kapitaal via dividenden en rente”; “quota voor de opname van industrieel kapitaal voor gevoelige sectoren”; en “strenge eisen voor de registratie van buitenlandse bedrijven”, naast andere zaken.
De analyse komt dus in feite neer op rauw kapitalisme:
“Er zijn geen concurrenten van de dollar en de euro op de internationale kapitaalmarkt en die worden er in de nabije toekomst ook niet verwacht, want om de yuan uit de schaduw te laten komen moet China het financiële beleid liberaliseren en de beperkingen op kapitaalcontrole afschaffen.”
Dus “elke ineenstorting van de bestaande wereldorde op de valutamarkt moet uitsluitend worden bekeken vanuit de focus van China.”
Maar het punt is dat Peking er niet in geïnteresseerd is dat de yuan de rol van wereldreservevaluta op zich neemt. En dat waren de BRICS ook niet, zelfs vóór BRICS 11.
De Chinese focus ligt op het vergroten van de handel in yuan en de contante en afwikkelingsactiviteiten (ruwweg 4,5-5% van de mondiale omzet vanaf deze maand).
In de volgende fase zal er sprake zijn van meer grensoverschrijdende financiering (zoals bij yuanleningen) en meer aantrekken van internationaal kapitaal in in yuans luidende financiële instrumenten. We zijn er nog niet.
In de analyse worden de prioriteiten van China terecht omschreven als “het uitbreiden van de aanwezigheid van de yuan op de externe markt en het resetten van de interne entropie door decentralisatie en internationale verspreiding van de geldhoeveelheid van de yuan”.
De analyse is ook niet onjuist wanneer geconcludeerd wordt dat de yuan geen concurrent is van de Amerikaanse dollar of de euro: “Ze bevinden zich in verschillende dimensies, in verschillende stadia van ontwikkeling en met een verschillend ontwikkelingstraject.”
Wat er dus zeker gaat gebeuren is “een meer uitgesproken yuanisering onder neutrale landen, waarbij China ondergeschikte en afhankelijke landen in zijn invloedssfeer zal opnemen en zijn invloed zal uitbreiden.”
We pikken het niet meer
De visie van Michael Hudson is veel verfijnder en gaat veel verder dan de internationalisering van de yuan of de behoefte aan een BRICS-valuta. Hij raakt de kern van het probleem voor het Mondiale Zuiden/Global Majority/Global Globe:
“De landen in het Zuiden hebben een economische katheter in hun monetaire bloedsomloop, die hun betalingsbalansoverschotten laat wegvloeien om de postkoloniale (of misschien moeten we zeggen: neokoloniale) last van in dollars uitgedrukte ‘afhankelijkheidsachterstanden’ te betalen, omdat het hen onmogelijk wordt gemaakt om hun buitenlandse handel en investeringen in evenwicht te houden.”
Hij voegt eraan toe: “Als landen hun exportinkomsten en nieuwe leningen (zoals Argentinië’s lening van yuan van China) moeten blijven betalen aan het IMF en andere dollarhouders (vaak hun eigen binnenlandse kleptocratische elite), hoe kunnen ze dan yuan, roebels, roepies, rials en andere valuta van het Mondiale Zuiden accumuleren? Om dit te laten gebeuren moeten ze zeggen: “Nu we de Franse kolonialisten en de Amerikaanse NGO’s eruit hebben geschopt, moeten we de rekeningen annuleren die zij in hun bezit hebben om ons te laten betalen voor de kromme investerings- en handelspatronen die ons sinds de Tweede Wereldoorlog zijn opgedrongen.”
Het spreekt voor zich dat de imperiale krachten, zelfs in hun huidige wanorde, dat over hun lijk zullen accepteren. Toch is Prof. Hudson meedogenloos als hij aan de kaak stelt hoe het IMF en de Wereldbank “de toewijzing van middelen hebben verlegd van binnenlandse voedselproductie naar productie van exportgewassen, en van importsubstitutie naar importafhankelijkheid – dit alles gekoppeld aan de privatisering van de verkoop van basisinfrastructuur aan buitenlanders om monopolieprijzen en kapitaalvlucht op te leggen in plaats van basisdiensten te leveren tegen gesubsidieerde prijzen om hun economieën concurrerender te maken, zoals de VS en Europa deden met hun eigen economieën.”
Zoals Prof. Hudson benadrukt, is dat waar de politieke discussie zich op zou moeten richten. Noem het een directe boodschap aan de BRICS 11. En dat is veel relevanter dan speculeren over een verre BRICS-valuta.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
