Waarom haten ze ons? De oorlogen van het Westen in de islamitische wereld dienen nergens toe. Het roeit de islam niet uit. En dat is ook niet het gestelde doel, er is geen doel dan nodeloos bloedvergieten. Het wakkert wel de haat van de islamitische wereld tegen het Westen en ‘vluchtelingen’-stromen naar Europa aan. De oorlogen zijn contraproductief. Voor ons.
Gisteren berichtte de Franse pers trots dat het Franse leger 50 ‘islamisten‘ gedood had in Mali, terwijl de Franse steden in de fik staan. Onze legers vechten in verweggistan, terwijl de moslimmigratie door diezelfde machthebbers alleen maar aangemoedigd wordt en onze legers niet ingezet worden voor waar legers toe dienen, namelijk het beschermen van de eigen landsgrenzen.
Wij hier bij Dissident zijn tegen oorlog, tenzij het niet anders kan. Immigratie, het vermengen van volkeren, rassen, culturen en religies leidt tot precies dat: oorlog. De taak van de Westerse legers zou dus allereerst moeten zijn om de immigratie-oorlog te stoppen.
Op het moment dat de NAVO en de EU oorlog zouden móeten voeren om, zoals afgelopen week de oudste Christelijke natie, Armenië, te verdedigen tegen de barbaren, dan geeft de NAVO niet thuis. De oorlogen die de NAVO wel gevoerd heeft in het Midden-Oosten hebben er toe geleid dat het Christendom er zo goed als uitgeroeid is en het islamitische fanatisme alleen maar aangewakkerd.
Het is tijd om deze waanzin te stoppen. We moeten onze eigen landen verdedigen en anderen met rust laten. Een ongeletterde boer in Afghanistan heeft geen idee, een kind van 3 in Irak heeft niks tegen ons, maar als de NAVO hem doodbombardeert zou ik als vader ook eeuwige wraak tegen het Westen zweren. Iedere vader kan zich voorstellen dat je dan naar dat Westen ‘vlucht’, omdat datzelfde Westen de grens hartelijk voor je openhoudt, en dat je dan een manier zoekt om wraak te nemen.
Een lijst met Westerse oorlogsmisdaden
Deze tekst zou moeten helpen om de luchtbellen waarin we leven te laten barsten. Het zou onze ogen moeten openen, die stevig worden toegeknepen, voor het lijden van andere mensen.
In de oorlog tussen Iran en Irak (Eerste Golfoorlog) tussen 1980 en 1988 was Saddam Hoessein een nauwe bondgenoot van het Westen, zelfs na zijn genocide op de Koerden in Noord-Irak met in Duitsland gemaakt gifgas. Toen hij echter vervolgens het olierijke Koeweit aanviel, werd hij een persona non grata en lokte hij een massale Amerikaanse bombardementscampagne uit die in 43 dagen 110.000 luchtaanvallen op Irak uitvoerde en de civiele infrastructuur op grote schaal vernietigde: Operatie Desert Storm, de tweede Golfoorlog. Bij de enkele aanval met de meeste slachtoffers in de moderne luchtoorlog, lieten Amerikaanse stealth-bommenwerpers in de nacht van 13 februari 1991 twee lasergestuurde “slimme bommen” vallen op een beschermende bunker in Bagdad, waarbij 408 burgers omkwamen die in het inferno werden verbrand.
Besef dat noch Irak, noch Iran, ons ooit aangevallen heeft, dat laatste land is zelfs al 200 jaar geen aanvalsoorlog begonnen.
De Amerikaanse regering weigerde onderzoek te doen naar de slachtofferstatistieken van de Golfoorlog. “We kunnen het exacte aantal slachtoffers niet weten,” verklaarde toenmalig minister van Defensie Dick Cheney na de oorlog, “we zullen het misschien nooit weten.” De jonge bevolkingswetenschapper Beth Osborne Daponte van de Universiteit van Chicago werkte echter dezelfde cijfers uit voor het Amerikaanse Census Bureau – en werd uiteindelijk voor haar bevindingen ontslagen uit de ambtenarij. In haar solide wetenschappelijke studie evalueerde Daponte gegevens van onder andere UNICEF, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en de Harvard Universiteit, en kwam tot de conclusie dat 205.500 mensen zijn gedood, waaronder 74.000 kinderen, als gevolg van de directe en indirecte oorlogsgevolgen van de Amerikaanse bombardementen. De UK Medical Educational Trust berekende bijna hetzelfde aantal.
“Sancties als massavernietigingswapen”
Als strafmaatregel voor Saddams aanval op Koeweit werd een bijna absoluut financieel en handelsembargo opgelegd aan Irak, waarvan de wreedheid ongekend was in de moderne geschiedschrijving en die het land letterlijk heeft leeggebloed en honderdduizenden mensen heeft gedood van augustus 1990 tot de val van Saddam in mei 2003.
Let wel, Saddams aanval op Koeweit was met impliciete toestemming van de VS.
De oliesector, die goed was voor bijna tweederde van het BBP, werd massaal ingekrompen, het inkomen per hoofd van de bevolking daalde in slechts enkele jaren met 87 procent, de meerderheid van de bevolking werd afhankelijk van voedselhulp en de invoer van bijna alles werd vernietigd. Met name het gezondheidsstelsel in Irak, dat in de Arabische wereld voorbeeldig was, stortte in en eenvoudige medische goederen zoals pleisters en verbanden werden schaars. De kindersterfte is in tien jaar tijd met 127 procent gestegen. Volgens een UNICEF-studie leed bijna de helft van de Iraakse kinderen onder de vijf jaar aan diarree en meer dan een derde aan acute luchtwegaandoeningen.
De drinkwater- en rioleringssystemen van Irak werden systematisch vernietigd door de totale importstop van apparatuur en chemicaliën voor waterzuivering – die was gepland en daarom opzettelijk, zoals Thomas Nagy van de Universiteit van Minnesota bewijst in zijn krant, onder verwijzing naar een document van de Defense Intelligence Agency (DIA) dat jarenlang als geheim was geklasseerd. Zoals het DIA-rapport had voorspeld, waren epidemieën van door water overgedragen en reeds uitgeroeide ziekten zoals cholera, tyfus, dysenterie, hepatitis, diarree en polio welig tierend.
In artikel 2 van het Genocideverdrag wordt genocide onder meer gedefinieerd als het plaatsen van een nationale groep “in levensomstandigheden die de fysieke vernietiging ervan geheel of gedeeltelijk kunnen teweegbrengen”. Kan serieus worden beargumenteerd dat het sanctieregime van het Westen niet onder de VN-definitie van genocide valt?
Denis Halliday, humanitair coördinator van de VN in Irak in de jaren negentig, noemde de sancties “permanente genocide”, om vervolgens na 34 VN-jaren uit protest zijn baan op te zeggen. De voormalige Amerikaanse procureur-generaal Ramsey Clark heeft een internationaal tribunaal opgericht dat de Amerikaanse en Britse regeringen beschuldigde van “misdaden tegen de menselijkheid” zoals gedefinieerd in het Handvest van Neurenberg van 1945 en de Conventies van Genève: Beide regeringen “pleegden genocide tegen het volk van Irak in de zin van het Genocideverdrag, met inbegrip van genocide door middel van honger en ziekte, door het gebruik van sancties als een massavernietigingswapen”.
Het Westen pleegt “genocide” door het gebruik van “massavernietigingswapens” – woordenschat die in deze wereld voorbehouden moet blijven aan Afrikaanse krijgsheren en Arabische slachters.
Ramsey Clark, de Amerikaanse minister van Justitie, stelde al in 1996 het aantal Irakezen dat door de sancties werd gedood op meer dan 1.500.000, waarvan 750.00 kinderen onder de vijf jaar. In zijn boek “Behind the War on Terror” uit 2003 noemt
“War on Terror” – Irak wordt weggevaagd
Met de aanslagen van 11 september is de wereld een nieuw tijdperk van historiografie ingegaan: dat van de eindeloze “War on Terror”. Een woordmonster, waarvan de alomtegenwoordigheid in de media ons analytisch denken heeft belemmerd en ons zo de absurditeit van deze oxymoron heeft doen vergeten: geweld om geweld te bestrijden. Vleeseten voor het welzijn van de dieren.
In 2015 publiceerde de met de Nobelprijs voor de Vrede bekroonde Physicians for Social Responsibility (PSR) een baanbrekende studie om de slachtoffers van de “War on Terror” te identificeren: Body Count, een wetenschappelijk verantwoord rapport, het meest uitgebreide in zijn soort. Body Count is een gezamenlijk project van de PSR en haar Duitse, Canadese en Amerikaanse zusterverenigingen, die onder auspiciën van de International Physicians for the Prevention of Nuclear War (ook Nobelprijswinnaars) aan het werk zijn gegaan en enorme datasets uit een grote verscheidenheid aan bronnen hebben geanalyseerd.
De PSR-studie concludeert dat ongeveer 1 miljoen mensen zijn gedood als direct of indirect gevolg van de door de VS geleide oorlog in Irak, waarbij expliciet wordt benadrukt dat dit conservatieve schattingen zijn en dat het werkelijke aantal aanzienlijk hoger zou kunnen liggen. Reuters, het op één na grootste nieuwsagentschap ter wereld, rapporteerde in januari 2008 ook over een Britse studie, volgens welke op dat moment al meer dan een miljoen mensen in Irak waren gedood, wat de cijfers in de PSR-studie onderbouwt.
Afghanistan, Pakistan, Jemen, Somalië
Voor Afghanistan hebben de PSR-wetenschappers het aantal van 220.000 doden sinds de Amerikaanse invasie in 2001 berekend; en het aantal “War on Terror”-doden in Pakistan is 80.000, en een studie van de gerenommeerde Brown University, die ook vaak wordt geciteerd, schat zelfs dat het aantal doden door indirecte gevolgen van de oorlog in Afghanistan en Pakistan met ongeveer 560.000 nog hoger zou kunnen zijn.
In de periode na het einde van de PSR-verslagen, voegde Obama’s illegale drone-oorlog in Pakistan volgens de conservatieve gegevens van het Bureau of Investigative Journalism, de autoriteit op het gebied van onderzoek naar drone-doden, ten minste 311 doden en 3.334 in Afghanistan toe. Het Bureau geeft het minimumaantal van 524 voor Somalië en 988 voor Jemen. In december 2013 viel een van Obama’s Nobelprijswinnaars voor de vrede een bruiloftsfeest in Jemen aan, waarbij 15 mensen omkwamen. Een vreselijke tragedie, zou je kunnen denken, maar de VS bombardeerden in totaal minstens acht bruiloften (sic!) In hun “War on Terror”, waarbij niet minder dan 278 mensen werden vermoord. Maar niet alleen bruiloften worden gebombardeerd, cynisch genoeg schiet een drone raketten af op de begrafenissen van mensen die zijn gedood door drones (naast aanvallen op gewone begrafenissen).
Libië wordt vernietigd
In 2011 was Kadhafi aan de beurt. Libië werd een mislukte staat en een terreurnest, ISIS en Al-Qaeda konden zich er vestigen, de slavenhandel werd herstart door de acties van Killary en Obama, en het belangrijkste; de immigratiejihad naar Europa werd mogelijk, waar dat jarenlang door Kadhafi was tegengehouden. Afgezien van de rampzalige gevolgen van de illegale NAVO-oorlog in Libië in 2011 – zijn duizenden mensen omgekomen in deze agressie-oorlog van het Westen. Terwijl de Amerikaanse regering er onofficieel van uitgaat dat er “ongeveer 8.000” doden waren en de leiding van de Libische rebellen het aantal van 50.000 noemde, komt een door Elsevier gepubliceerde studie van de Universiteit van Tripoli tot de conclusie dat er 21.490 mensen zijn omgekomen als gevolg van de oorlog.
“Op het moment dat de NAVO tussenbeide kwam”, schrijft Alan Kuperman in Foreign Affairs, ‘was het geweld in Libië bijna ten einde’. Kuperman berekent dat niet meer dan 1.000 mensen zijn gedood voor de NAVO agressie begon. In de geciteerde studie staat ook dat de sterfgevallen vooral na de toetreding tot de NAVO zijn geregistreerd, zodat het totale aantal moet worden begrepen als een de facto gevolg van de westerse aanvalsoorlog. Seumas Milne vat in The Guardian samen: “De NAVO is er niet in geslaagd de burgerbevolking in Libië te beschermen – ze heeft het aantal doden vermenigvuldigd”.
De oorlog tegen Syrië
Als direct causaal gevolg van de Amerikaanse invasie in Irak in 2003 heeft een bende moordenaars zich georganiseerd uit verzet tegen de Amerikaanse bezetting, waarbij zelfs de slagers van Al-Qaeda op amateurs leken en die vanaf 2014 de voorpagina’s van de wereldpers zouden vullen, waarbij ze hoofden afhakten onder het zwart-witte vaandel van de IS.
Met hetzelfde onwetende beleid dat eerst bijdroeg aan de opkomst van de IS, moest het nu worden vernietigd, het beleid van massamoord op burgers – of in de Orwelliaanse oorlogstaal: “collateral damage”.
Geen cijfer kan de misdaad in Syrië beschrijven. De helft van de bevolking is ontheemd, alle infrastructuur is vernietigd, het land is in stukken gedeeld. En het ergste is dat helemaal niemand iets gewonnen heeft. Het is puur sadisme. Het is duivels.
Waarom haten ze ons?
Als we alle cijfers bij elkaar optellen, komen we uit op een cijfer van 3.303.287 mensen die sinds 1990 door het Westen zijn gedood in de Oriënt. Dat zijn gemiddeld 329 dode mensen. Elke dag. Al 27 jaar lang. Het Westen heeft in het Oosten evenveel mensen gedood als bij de terroristische aanslagen van 11 september in New York – om de acht dagen.
Op dit punt moet er nogmaals uitdrukkelijk op worden gewezen dat de hier gebruikte cijfers meestal de laagste foutmarge van conservatieve schattingen zijn. Ze houden ook geen rekening met een groot aantal grove nalatigheden. Als dit alles in aanmerking zou worden genomen, zouden we een veelvoud van deze cijfers hebben.
Bij de doden komen alle gewonden, de verminkten, de wezen, de ontheemden, de generaties kinderen die generaties lang zijn vernietigd – en nu vraagt u zich met een open hart af: Waar komt de haat tegen het Westen vandaan?
?? Peace!, en uit de NAVO!
