Ik heb de afgelopen twee jaar vele malen geschreven over wat misschien wel het allerbelangrijkste onderdeel is van de militaire betrokkenheid van de VS en de NAVO bij de oorlog in Oekraïne: de inlichtingen-, surveillance- en verkenningsmiddelen (ISR) die alomtegenwoordig zijn geweest op het slagveld vanaf de allereerste begin, schrijft Will Schryver.
Ik heb herhaaldelijk de verwachting uitgesproken dat de Russen zich uiteindelijk genoodzaakt zouden voelen er ‘iets aan te doen’.
Tot nu toe hebben ze hooguit een MQ-9 surveillance drone neergehaald boven de Zwarte Zee, op de nieuwe manier door er met een Su-27 tegenaan te knallen, er straalvliegtuigbrandstof tegenaan te gooien en hem mogelijk zelfs een duwtje tegen zijn vleugeltip te geven.
Maar de serieuze platforms – de onbemande drones van de RQ-4 en de verschillende bemande straaljagers boordevol elektronische snufjes – hebben min of meer ongehinderd kunnen opereren.
Of we kunnen tenminste zeggen dat er nog geen is neergeschoten.
We zijn niet op de hoogte van hoe succesvol de Russen tot nu toe zijn geweest in het ontwikkelen van effectieve tegenmaatregelen tegen de ISR van de NAVO.
Uiteraard vliegen deze vliegtuigen óf in het ‘internationale luchtruim’ óf (voornamelijk) in het luchtruim van Roemenië en Polen.
Dat gezegd hebbende, dit is oorlog. En kleine diplomatieke aardigheden zoals ‘beschermd luchtruim’ verliezen hun betekenis in oorlog. Als je me niet gelooft, kijk dan eens naar de geschiedenis van wat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Israël (onder andere) in de loop van de afgelopen decennia hebben gedaan.
Er is geen rechtbank in deze wereld die uitspraak kan doen, laat staan zijn oordeel kan afdwingen aan naties die in oorlog zijn. Alleen de overwinnaars mogen de schuldigen aanwijzen en ophangen als de kanonnen zwijgen.
Volgens elke redelijke conflictlogica zouden de Russen ruimschoots binnen hun natuurlijke rechten vallen om terug te slaan tegen de ISR-middelen van de VS en de NAVO die zo’n essentiële rol hebben gespeeld bij verschillende schadelijke aanvallen tegen hen – die in de meeste gevallen rechtstreeks de vereiste inlichtingen, surveillance, doelgerichte gegevens en zelfs realtime begeleiding naar door de NAVO geleverde (en vaak door de NAVO geëxploiteerde) wapens die bedoeld zijn om Russen te doden.
Dus waarom heeft Rusland dit cruciale onderdeel van de militaire macht die tegen Rusland is opgesteld, niet met geweld geëlimineerd?
Het belangrijkste antwoord is ongetwijfeld dat ze een vastberaden strategische beslissing hebben genomen om de escalatie van dit conflict zorgvuldig te beheren, van de relatief beperkte grenzen van een proxy-oorlog in Oost-Oekraïne tot een regionale of wereldwijde vuurzee die het risico van een grote nucleaire uitwisseling in het spel zou kunnen brengen.
Dat is natuurlijk zonder twijfel een zeer verstandig strategisch oordeel.
Aan de andere kant heeft deze oorlog – tegen vrijwel alle verwachtingen in de hele wereld – de acute zwakheden aan het licht gebracht die inherent zijn aan wat voorheen werd gezien als de ‘volledige’ Amerikaanse militaire dominantie.
Gelijktijdig met deze ontmaskering van de mythe van de Amerikaanse militaire suprematie is omgekeerd onthuld dat de Russen aanzienlijk meer zijn dan “een benzinestation met kernwapens”. Iedereen die nu nog niet beseft in welke mate de Russische militaire, economische en industriële macht in de loop van deze oorlog is gegroeid, is ofwel beschamend onwetend, ofwel verblind door dwaze vooroordelen.
Als gevolg van deze ontwikkelingen zijn de Russen steeds brutaler geworden in zowel hun retoriek als hun publiekelijk verkondigde doelstellingen.
De belangrijkste van deze steeds explicietere doelstellingen is dat Rusland zichzelf, Wit-Rusland en een groot deel van Oekraïne als één volk en één natie beschouwt, en dat zij volledig van plan zijn terug te keren naar wat zij beschouwen als de status quo ante.
Naar mijn mening is deze doelstelling nu ‘ononderhandelbaar’ geworden voor de Russen. Afhankelijk van welk tijdschema ze ook hebben opgesteld, zullen ze uiteindelijk alles ten oosten van de rivier de Dnjepr militair onderwerpen en politiek onderwerpen, evenals de kustgebieden van de Zwarte Zee tot aan de Donau, inclusief Transnistrië.
Ze zullen zeer waarschijnlijk ook actie ondernemen om een “gedemilitariseerde zone” veilig te stellen die veel verder naar het westen reikt dan de Dnjepr, en “neutraliteit voor altijd” eisen voor de Oekraïense rompstaat.
En wanneer de realisatie van dit doel steeds dichter bij een voldongen feit komt, kunnen we er vrijwel zeker van zijn dat het rijk en zijn gehoorzame Europese vazallen iets stoms zullen doen, en een zekere mate van directe oorlog tussen hen en de Russen tot stand zullen brengen.
Als en wanneer dat gebeurt, zullen we zien dat de Russen eindelijk resoluut actie ondernemen tegen de ISR-activa van de VS en de NAVO in de regio. En dat zullen ze doen met ten minste twee volle jaren ervaring op het slagveld, zorgvuldige observaties van de zwakke punten ervan, en competente aanpassing en innovatie die door die analyse worden gecultiveerd.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
