“Geen enkele president van een van beide partijen mag de enige macht hebben om tijdens een noodsituatie het internet of een van onze communicatiekanalen af ​​te sluiten of de controle over te nemen .” – Senator Rand Paul

John W. Whitehead:

Wat houdt de Amerikaanse regering tegen om de noodstop om te zetten en de telefoon- en internetcommunicatie stop te zetten in een tijd van zogenaamde crisis?

Het gebeurt tenslotte over de hele wereld.

Communicatie-kill-switches zijn tirannieke instrumenten van overheersing en onderdrukking geworden  om politieke afwijkende meningen te onderdrukken, het verzet een halt toe te roepen, verkiezingsverliezen te voorkomen, militaire staatsgrepen te versterken en de bevolking letterlijk en figuurlijk geïsoleerd, losgekoppeld en in het duister te houden.

Zoals de Guardian meldt: “Van Oekraïne tot Myanmar nemen de door de overheid beheerde internetstoringen over de hele wereld toe. In 2021 waren er 182 shutdowns in 34 landen… Landen in Afrika en Azië zijn tot shutdowns overgegaan in een poging hun gedrag onder controle te krijgen, terwijl India, grotendeels in de door conflicten geteisterde regio Jammu en Kasjmir, vaker dan ooit in de digitale duisternis is gestort. Burgerlijke onrust in Ethiopië en Kazachstan heeft geleid tot het afsluiten van het internet, omdat regeringen politieke mobilisatie proberen te voorkomen en het nieuws over militaire onderdrukking tegenhouden.’

In een tijdperk waarin internet is verbonden, komt het beëindigen van het internet neer op het tot stilstand brengen van alles – communicatie, handel, reizen, het elektriciteitsnet.

Tirannen en potentiële tirannen vertrouwen op deze  ‘mantel van duisternis’ om hun agenda vooruit te helpen.

In Myanmar bijvoorbeeld vond de sluiting van het internet plaats op de dag dat een nieuw gekozen regering zou worden beëdigd. Toen pleegde het leger een digitale staatsgreep en greep de macht. Onder dekking van een communicatiestoring die de bevolking van de buitenwereld en van elkaar afsloot, voerde de junta ‘nachtelijke invallen uit, waarbij deuren werden ingetrapt om spraakmakende politici, activisten en beroemdheden naar buiten te slepen.’

Deze door de overheid opgelegde communicatiestops dienen niet alleen om de bevolking te isoleren, te terroriseren en te controleren, maar onderstrepen ook het gebrek aan vrijheid van de burgerij in het licht van de grenzeloze macht van de regering.

Maar zoals David Kaye, hoogleraar rechten aan de Universiteit van Californië, Irvine, uitlegt, zijn deze ‘kill switches’ niet langer exclusief voorbehouden aan despotische regimes. Ze zijn “gemigreerd naar een gereedschapskist voor regeringen die daadwerkelijk de rechtsstaat kennen.”

Dit is hoe digitaal autoritarisme (ook wel technocratie genoemd) eruit ziet in een technologisch tijdperk.

Digitaal autoritarisme omvat, zoals het Centrum voor Strategische en Internationale Studies waarschuwt, het gebruik van informatietechnologie om de bevolking te monitoren, te onderdrukken en te manipuleren, waardoor de mensenrechten en burgerlijke vrijheden in gevaar worden gebracht en de fundamentele principes van democratische en open samenlevingen worden gecoöpteerd en gecorrumpeerd, “inclusief bewegingsvrijheid, het recht om vrijuit te spreken en politieke afwijkende meningen te uiten, en het recht op persoonlijke privacy, online en offline.”

Voor degenen die volhouden dat het hier niet kan gebeuren: het kan en het is gebeurd.

In 2005 werd de mobiele service uitgeschakeld in vier grote tunnels in New York, naar verluidt om mogelijke bomontploffingen via de mobiele telefoon te voorkomen.

In 2009 werden de mobiele signalen van degenen die de inauguratie van president Obama bijwoonden geblokkeerd – opnieuw dezelfde redenering.

En in 2011 liet San Francisco mobiele telefoonsignalen uitschakelen, dit keer om mogelijke protesten over een schietpartij door de politie op een dakloze man te dwarsbomen.

Nu shutdowns steeds  moeilijker te detecteren zijn , wie zal zeggen dat dit niet nog steeds gebeurt?

Hoewel een internet-kill-switch algemeen wordt beschouwd als een volledige internet-uitschakeling, kan deze ook een breed scala aan beperkingen omvatten, zoals het blokkeren van inhoud, beperking, filtering, volledige afsluiting en het doorknippen van kabels.

Zoals Global Risk Intel uitlegt:

“Contentblokkering is een relatief gematigde methode die de toegang tot een lijst met geselecteerde websites of applicaties blokkeert. Wanneer gebruikers deze sites en apps bezoeken, ontvangen ze meldingen dat de server niet kon worden gevonden of dat de toegang werd geweigerd door de netwerkbeheerder. Een subtielere methode is smoren. Autoriteiten verlagen de bandbreedte om de snelheid waarmee specifieke websites toegankelijk zijn te vertragen. Een trage internetverbinding ontmoedigt gebruikers om verbinding te maken met bepaalde websites en wekt niet meteen argwaan. Gebruikers kunnen ervan uitgaan dat de verbindingsservice traag is, maar mogen niet concluderen dat deze omstandigheid door de overheid is geautoriseerd. Filteren is een ander hulpmiddel om gerichte inhoud te censureren en specifieke berichten en termen te wissen die de overheid niet goedkeurt.

Hoe vaak schrijven de meeste mensen, die serverfouten en lage internetsnelheden ervaren, dit toe aan een slechte service? Wie zou vermoeden dat de overheid achter serverfouten en trage internetsnelheden zit?

Aan de andere kant is dit dezelfde regering die ons heeft onderworpen aan allerlei inbreuken op onze vrijheden (lockdowns, mandaten, beperkingen, programma’s voor het traceren van contacten, verscherpt toezicht, censuur, overcriminalisering, schaduwverbans, enz.) om de COVID-19 pandemie te bestrijden, de integriteit van verkiezingen te bewaren en desinformatie te bestrijden.

Deze tactieken zijn de instrumenten geworden van overheersing en onderdrukking in een internetafhankelijk tijdperk.

Het maakt eigenlijk niet uit wat de rechtvaardigingen zijn voor dergelijke lockdowns. Ongeacht de redenering is het eindresultaat hetzelfde: een uitbreiding van de macht van de overheid in directe verhouding tot de onderdrukking van de burgers door de overheid.

Volgens Global Risk Intel schuilen er veel motieven achter dergelijke beperkingen:

“De kill-switch dient bijvoorbeeld om inhoud te censureren en de verspreiding van nieuws te beperken. Het gaat hierbij met name om nieuwsberichten die betrekking hebben op politiegeweld, mensenrechtenschendingen of educatieve informatie. Regeringen kunnen de ‘kill switch’ ook gebruiken om te voorkomen dat regeringskritische demonstranten communiceren via berichtapplicaties zoals WhatsApp, Facebook of Twitter en massademonstraties organiseren. Daarom kunnen internetbeperkingen een manier bieden om de informatiestroom te reguleren en afwijkende meningen te belemmeren. Regeringen redeneren dat internetbeperkingen helpen de verspreiding van nepnieuws te stoppen en de nationale veiligheid en openbare veiligheid te versterken in tijden van onrust.”

In dit tijdperk van gefabriceerde crises, noodmachten en technocommunisme beschikt de overheid al over de knowhow, de technologie en het gezag.

Nu is er alleen nog de ‘juiste’ crisis nodig om de ‘kill switch’ om te zetten.

Deze specifieke kill switch is terug te voeren op de Communications Act van 1934. De wet, ondertekend door president Franklin D. Roosevelt, machtigt de president om draadloze radio- en telefoondiensten op te schorten

In het geval van een nationale crisis beschikt de president over een waar arsenaal aan noodbevoegdheden die de grondwet terzijde schuiven en in een oogwenk kunnen worden geactiveerd. Deze variëren van het opleggen van de staat van beleg en het opschorten van habeas corpus tot het afsluiten van alle vormen van communicatie, het beperken van reizen en het implementeren van een communicatie-kill-switch.

Die nationale noodsituatie kan elke vorm aannemen, kan voor elk doel worden gemanipuleerd en kan worden gebruikt om elk einddoel te rechtvaardigen – en dat allemaal op bevel van de president.

De zaden van deze aanhoudende waanzin werden tientallen jaren geleden gezaaid toen George W. Bush heimelijk twee presidentiële richtlijnen uitvaardigde die de president de macht verleenden om eenzijdig een nationale noodtoestand uit te roepen, die losjes wordt gedefinieerd als ‘elk incident, ongeacht de locatie, dat resulteert in buitengewone niveaus van massale slachtoffers, schade of ontwrichting die ernstige gevolgen hebben voor de Amerikaanse bevolking, infrastructuur, milieu, economie of overheidsfuncties.“

Deze richtlijnen, die het Continuity of Government (COG)-plan van het land omvatten ( National Security Presidential Directive 51 en Homeland Security Presidential Directive 20 ), waarvoor geen goedkeuring van het Congres nodig is, geven een globaal overzicht van de acties die de president zal ondernemen in het geval van een eventuele crisis of “nationale noodtoestand.”

Wat voor soort acties de president precies zal ondernemen zodra hij de nationale noodtoestand heeft uitgeroepen, kan nauwelijks worden afgeleid uit de kale richtlijnen. Eén ding is echter duidelijk: in het geval van een waargenomen nationale noodsituatie geven de COG-richtlijnen ongecontroleerde uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht aan de president.

Het land zou dan standaard onderworpen worden aan de staat van beleg en de grondwet en de Bill of Rights zouden worden opgeschort.

De internet-kill-switch is slechts een onderdeel van de blauwdruk van de regering om de natie af te sluiten en de staat van beleg in te stellen.

Er kunnen nog veel  meer geheime bevoegdheden zijn  die presidenten kunnen instellen in tijden van zogenaamde crisis, zonder toezicht van het Congres, de rechtbanken of het publiek. Deze bevoegdheden vervallen niet aan het einde van de ambtstermijn van een president. Ze blijven in de boeken staan, wachtend om gebruikt of misbruikt te worden door de volgende politieke demagoog.

Gezien de neiging van de regering om de ene na de andere nationale crisis te bewapenen om zo haar bevoegdheden uit te breiden en allerlei vormen van regeringstirannie te rechtvaardigen in de zogenaamde naam van de nationale veiligheid, is het slechts een kwestie van tijd voordat deze specifieke noodmacht om het internet af te sluiten zal worden geactiveerd.

Aan de andere kant is een totale communicatie-uitval slechts een extremere versie van de technocensuur die we al hebben ervaren door toedoen van de overheid en haar bondgenoten uit het bedrijfsleven.

Verpakt als een poging om de verspreiding van speculatieve of valse informatie onder controle te houden in naam van de nationale veiligheid, is het beperken van de toegang tot sociale media een populair middel van internetcensuur geworden.

In feite vormen deze tactieken de kern van verschillende kritieke zaken voor het Amerikaanse Hooggerechtshof over wie de inhoud mag controleren, reguleren of verwijderen die op internet wordt gedeeld: het individu, de bedrijfscensuur of de politiestaat.

Er kan niets goeds voortkomen uit technocensuur.

Zoals Glenn Greenwald schrijft voor The Intercept:

“De grote denkfout die altijd ten grondslag ligt aan pro-censuurgevoelens is het goedgelovige, misleidende geloof dat censuurbevoegdheden alleen worden gebruikt om standpunten te onderdrukken die je niet aanstaan, maar nooit je eigen standpunten… Facebook is niet een of andere welwillende, aardige, meelevende ouder of een subversieve, radicale speler die ons discours gaat controleren om de zwakken en gemarginaliseerden te beschermen of die dient als een nobele controle op onheil door de machtigen. Ze zullen bijna altijd precies het tegenovergestelde doen: de machtigen beschermen tegen degenen die de elite-instellingen willen ondermijnen en hun orthodoxieën willen verwerpen. Technologiegiganten zijn, net als alle andere bedrijven, wettelijk verplicht om één allesoverheersend doel te hebben: het maximaliseren van de aandeelhouderswaarde. Ze zullen hun macht altijd gebruiken om diegenen te paaien waarvan ze denken dat ze de grootste politieke en economische macht hebben.”

Zoals ik duidelijk maak in mijn boek Battlefield America: The War on the American People en in zijn fictieve tegenhanger The Erik Blair Diaries, leggen deze censors de basis om alle ‘gevaarlijke’ ideeën te voorkomen die de wurggreep van de machtselite over ons leven zouden kunnen uitdagen.

Welke bevoegdheden u de regering en haar bedrijfsfunctionarissen nu ook laat opeisen, wat de reden ook mag zijn, zal op een bepaald moment in de toekomst door tirannen van uw eigen makelij misbruikt en tegen u gebruikt worden.

Tegen de tijd dat je AI-technologieën, sociale kredietsystemen en muur-tot-muur surveillance aan de mix toevoegt, hoef je niet eens een criticus van de overheid te zijn om verstrikt te raken in het web van digitale censuur.

Uiteindelijk zal het vertellen van de waarheid, zoals George Orwell voorspelde, een revolutionaire daad worden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Flashback: Heropbouw van Babel – Naar het eindspel van Technocratie

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over