De nationale politieke en militaire leiders die Amerika hebben meegesleurd in oorlogen naar keuze in Vietnam, de Balkan, Afghanistan en Irak hebben dat meestal gedaan omdat zij ervan overtuigd waren dat de strijd kort en ingrijpend zou zijn. Amerikaanse presidenten, hun adviseurs en hoge militaire functionarissen hebben er nooit bij stilgestaan dat een nationale strategie – als er al een is – er een van conflictpreventie zou moeten zijn, tenzij het land wordt aangevallen.
Kiev werd het zoveelste slachtoffer van een dergelijk wereldbeeld, schrijft Douglas Macgregor. Bij gebrek aan een dergelijk belangrijk onderzoek naar de nationale capaciteiten en strategische belangen van Moskou, bekeken hoge militaire leiders van de VS en hun politieke bazen het land door een lens die de macht van de Verenigde Staten en Oekraïne overdreef en de strategische voordelen van Rusland bagatelliseerde, met name zijn geografische diepte, vrijwel onbeperkte natuurlijke hulpbronnen, de hoge mate van sociale cohesie, alsmede het vermogen van zijn militair-industriële complex om snel een militair arsenaal op te bouwen.
Nu is Oekraïne een oorlogsgebied geworden dat wordt behandeld zoals het Amerikaanse leger Duitsland en Japan behandelde tijdens de Tweede Wereldoorlog, Vietnam in de jaren zestig en Irak gedurende enkele decennia. Elektriciteitssystemen, transportnetwerken, communicatie-infrastructuur, brandstofproductiesystemen en munitiedepots worden systematisch vernietigd. Miljoenen Oekraïners blijven het oorlogsgebied verlaten op zoek naar een veilig heenkomen, wat weinig goeds belooft voor de samenlevingen en economieën van Europa.
Ondertussen begaat de regering Biden keer op keer een zonde die in elke democratische samenleving onvergeeflijk is. Zij weigert het Amerikaanse volk de waarheid te vertellen: in tegenstelling tot het populaire “Oekraïense overwinning”-verhaal in de westerse media, waarin alle informatie die dit verhaal tegenspreekt eenvoudigweg terzijde wordt geschoven, wint Kiev in dit conflict niet en zal het ook nooit winnen. De zware verliezen die Oekraïne al maandenlang lijdt door een eindeloze reeks zinloze aanvallen op de Russische verdediging in het zuiden van het land, hebben zijn strijdkrachten sterk verzwakt.
Het is voorspelbaar dat de Europese NAVO-leden, die het zwaarst worden getroffen door de gevolgen van de oorlog voor hun samenleving en economie, steeds meer ontgoocheld raken over de Oekraïense proxy-oorlog van Washington. De Europese bevolking twijfelt openlijk aan de juistheid van de beweringen in de pers over de Russische staat en de Amerikaanse doelstellingen in Europa. De toestroom van miljoenen vluchtelingen uit Oekraïne, samen met een combinatie van handelsgeschillen, Amerikaanse winst uit de wapenverkoop en hoge energieprijzen dreigen de Europese publieke opinie te keren tegen zowel de oorlog van Washington als de NAVO.
Ook Rusland is veranderd. In de eerste jaren van het presidentschap van Poetin waren de strijdkrachten van het land uitsluitend georganiseerd, opgeleid en uitgerust om het land te verdedigen. Maar de speciale militaire operatie (SMO) in Oekraïne heeft aangetoond dat deze aanpak niet geschikt is om de nationale veiligheid van Rusland in de 21e eeuw te garanderen.
De beginfase van de SMO was een beperkte operatie met vrij beperkte taken en doelstellingen. De kern hiervan is dat Moskou alleen van plan was Kiev en Washington te laten zien dat het bereid was te vechten om te voorkomen dat Kiev lid zou worden van de NAVO en om een einde te maken aan de schending van de rechten van etnische Russen in Oekraïne. De aanvankelijke vooronderstellingen van de SMO bleken echter onhoudbaar, en moesten worden aangevuld. Het beperkte karakter van de speciale operatie bleek te leiden tot het tegendeel van wat Moskou had gehoopt: in plaats van de indruk van kracht te wekken, liet zij Rusland er zwak uitzien.
Na de conclusie dat de onderliggende veronderstellingen over de bereidheid van Washington om te onderhandelen en compromissen te sluiten ongeldig waren, gaf Poetin de STAVKA opdracht om nieuwe operationele plannen met nieuwe doelstellingen te ontwikkelen:
- ten eerste het verpletteren van de Oekraïense vijand;
- ten tweede het wegnemen van elke twijfel in Washington en de Europese hoofdsteden dat Rusland de overwinning op zijn eigen voorwaarden zal behalen;
- en ten derde het creëren van een nieuwe territoriale status-quo die in overeenstemming is met de nationale veiligheidsbehoeften van Rusland.
Zodra het nieuwe plan was ingediend en goedgekeurd, stemde president Poetin in met een economy of force-operatie om de Russische territoriale verworvenheden met minimale strijdkrachten te verdedigen totdat de vereiste middelen, capaciteiten en mankracht waren verzameld voor beslissende operaties. Poetin benoemde ook een nieuwe bevelhebber, generaal Sergei Surovikin, een hoge officier die de missie begrijpt en de mentaliteit heeft om succes te boeken.
De komende offensieve fase van het conflict zal een glimp opvangen van de nieuwe Russische troepenmacht die aan het ontstaan is en van haar toekomstige capaciteiten. Op dit moment zijn er 540.000 Russische gevechtstroepen verzameld in Zuid-Oekraïne, West-Rusland en Wit-Rusland. Dat aantal groeit nog steeds, maar het omvat nu al 1000 raketartilleriesystemen, duizenden tactische ballistische raketten, kruisraketten en drones, plus 5000 gepantserde gevechtsvoertuigen, waaronder ten minste 1500 tanks, honderden bemande vliegtuigen met vaste vleugels, helikopters en bommenwerpers. Deze nieuwe strijdmacht heeft weinig gemeen met het Russische leger dat 9 maanden geleden, op 24 februari 2022, tussenbeide kwam.
Het is nu mogelijk te voorspellen dat de nieuwe Russische strijdkrachten die zullen voortkomen uit de smeltkroes van de oorlog in Oekraïne, ontworpen zullen zijn om strategisch beslissende operaties uit te voeren. Het resulterende Russische leger zal zich waarschijnlijk laten inspireren door het krachtontwerp en het operationele kader die worden aanbevolen in het werk van kolonel-generaal Makhmut Gareev, If War Comes Tomorrow? The Contours of Future Armed Conflict. Het nieuwe militaire establishment zal bestaan uit veel grotere troepen die op relatief korte termijn beslissende operaties kunnen uitvoeren met minimale versterking en voorbereiding.
Anders gezegd, tegen het einde van het conflict lijkt het erop dat Washington de Russische staat ertoe zal hebben aangezet zijn militaire macht op te bouwen, precies het tegenovergestelde van de fatale verzwakking die Washington voor ogen had toen het de militaire confrontatie met Moskou aanging.
Maar geen van deze ontwikkelingen zou iemand in Washington D.C. moeten verbazen. Beginnend met de toespraak van Biden in Warschau waarin hij effectief een regime-change in Moskou eiste, weigerde de regering Biden buitenlands beleid te zien in termen van strategie. Als een domme generaal die erop staat elke centimeter grond tot de laatste man te verdedigen, bevestigde president Biden de toezegging van de Verenigde Staten om zich te verzetten tegen Rusland en mogelijk tegen elke natiestaat die niet voldoet aan de hypocriete democratische normen van het globalisme, ongeacht de kosten voor het Amerikaanse volk, of het nu gaat om hun veiligheid of welvaart.
De toespraak van Biden in Warschau was vol emotie en doordrenkt van de ideologie van het moraliserende globalisme dat populair is in Washington, Londen, Parijs en Berlijn. Maar voor Moskou kwam de toespraak neer op een Carthaags vredesplan. Biden’s “neem geen gevangenen” gedrag van het Amerikaanse buitenlandse beleid betekent dat de uitkomst van de volgende fase van de Oekraïense oorlog niet alleen de Oekraïense staat zal vernietigen. Het zal ook de laatste overblijfselen van de naoorlogse liberale orde vernietigen en een dramatische verschuiving van macht en invloed in heel Europa teweegbrengen, vooral in Berlijn, weg van Washington naar Moskou en, in beperkte mate, naar Peking.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/12/02/ooggetuige-frontlijn-bakhmut-bezaaid-met-lijken-en-kolossale-verliezen/
