De wereld ‘Kaart’ verschuift versneld weg van de verlamde ‘hub’ Washington – maar naar wat? De mythe dat China, Rusland of de niet-westerse wereld volledig geassimileerd kunnen worden met een westers model van politieke samenleving (net zoals Afghanistan dat was) is voorbij. Waar gaan we heen?

De mythe van de aantrekkingskracht van acculturatie in de westerse postmoderniteit blijft echter bestaan, in de voortdurende westerse fantasie om China weg te trekken van Rusland en in een omarming met de Amerikaanse Big Business, schrijft Alastair Crooke.

Het grotere punt hier is dat voormalige gewonde beschavingen zich opnieuw doen gelden: China en Rusland – als staten georganiseerd rond inheemse cultuur – is geen nieuw idee. Het is eerder een heel oud idee: “Onthoud altijd dat China een beschaving is – en geen natiestaat”, herhalen Chinese functionarissen regelmatig.

Niettemin is de verschuiving naar een beschaafde staat, waarop deze Chinese functionarissen de nadruk leggen, waarschijnlijk geen retorische zet, maar weerspiegelt zij iets diepers en radicalers. Bovendien vindt de cultuuromslag overal ter wereld navolging. Het inherente radicalisme ervan gaat echter grotendeels verloren voor het westerse publiek.

Chinese denkers, zoals Zhang Weiwei, beschuldigen westerse politieke ideeën ervan een schijnvertoning te zijn; hun diep partijdige ideologische karakter te maskeren onder een vernisje van zogenaamd neutrale principes. Zij zeggen dat de montage van een universeel kader van waarden – van toepassing op alle samenlevingen – klaar is.

We moeten allemaal accepteren dat we alleen voor onszelf en onze samenlevingen spreken.

Dit is ontstaan omdat het niet-westen nu duidelijk ziet dat het postmoderne Westen geen beschaving op zich is, maar eigenlijk iets wat lijkt op een gedecultureerd “besturingssysteem” (manageriële technocratie). Het Europa van de Renaissance bestond weliswaar uit beschavingsstaten, maar het latere Europese nihilisme heeft de kern van de moderniteit veranderd. Het Westen promoot echter zijn universele waarde-stelling alsof het een reeks abstracte wetenschappelijke stellingen betreft die universele geldigheid hebben.

De bijbehorende belofte aan deze laatsten dat de traditionele levenswijzen behouden zouden kunnen blijven onder de grootschalige toepassing van deze opzettelijk seculiere westerse normen – die door de westerse politieke klasse gehandhaafd zouden moeten worden – is volgens deze alternatieve denkers een fatale verwaandheid gebleken.

Dergelijke opvattingen zijn niet beperkt tot het Oosten. Samuel Huntington betoogde in zijn boek The Clash of Civilizations dat het universalisme de ideologie van het Westen is, bedoeld om de confrontatie met andere culturen aan te gaan. Natuurlijk moet iedereen buiten het Westen, aldus Huntington, het idee van “één wereld” als een bedreiging zien.

De terugkeer naar pluriforme beschavingsmatrices is juist bedoeld om de claim van het Westen om te spreken – of te beslissen – voor anderen dan zichzelf te doorbreken.

Sommigen zullen dit Russisch-Chinese verzet zien als louter een strijd om strategische “ruimte”; als een motivering voor hun aanspraken op afzonderlijke “belangengebieden”. Maar om de radicale onderlaag ervan te begrijpen, moeten we bedenken dat de overgang naar beschavingsstaten neerkomt op een volmondig verzet (zonder oorlog) van twee gewonde beschavingen. Zowel de Russen (na de jaren ’90) als de Chinezen (tijdens de Grote Vernedering) voelen dit diep aan. Vandaag zijn ze van plan zich opnieuw te laten gelden, door krachtig uit te spreken: “Nooit meer!

Wat “de lont aanstak” was het moment waarop China’s leiders zagen – in de duidelijkste bewoordingen – dat de VS geenszins van plan waren China toe te staan haar economisch in te halen. Rusland wist natuurlijk al van het plan om haar te vernietigen. Zelfs het kleinste beetje empathie is voldoende om te begrijpen dat herstel van een diep trauma datgene is wat Rusland en China (en Iran) samenbindt in een gezamenlijk “belang” dat het handelsgewin overstijgt. Het is “dat” wat hen in staat stelt te zeggen: Nooit meer!

Een onderdeel van hun radicalisme is dan ook de nationale verjonging die deze twee staten ertoe aanzet “vol vertrouwen het wereldtoneel te betreden”; uit de westerse schaduw te treden en het Westen niet langer na te bootsen. En om niet langer aan te nemen dat technologische of economische vooruitgang alleen kan worden gevonden binnen de westerse liberaal-economische “weg”. Want uit de analyse van Zang volgt dat de economische “wetten” van het Westen eveneens een simulacrum zijn dat zich voordoet als wetenschappelijke stellingen: een cultureel discours – maar geen universeel systeem.

Als we bedenken dat het huidige Anglo-Amerikaanse wereldbeeld rust op de schouders van drie mannen: Isaac Newton, de vader van de westerse wetenschap; Jean-Jacques Rousseau, de vader van de liberale politieke theorie, en Adam Smith, de vader van de laissez-faire economie, is het duidelijk dat we hier te maken hebben met de auteurs van het “Kanon” van het individualisme (in het kielzog van de protestantse triomf in de 30-jarige oorlog in Europa). Daaruit komt de doctrine voort dat de meest welvarende toekomst voor het grootste aantal mensen voortkomt uit de vrije werking van de markt.

Hoe het ook zij, Zhang en anderen hebben opgemerkt dat de westerse focus op “financiën” ten koste is gegaan van “spullen” (de reële economie) en een recept is gebleken voor extreme ongelijkheid en sociale strijd. Zhang stelt daarentegen dat China klaar is om een nieuw soort niet-westerse moderniteit te ontwikkelen die anderen – vooral in de ontwikkelingslanden – alleen maar kunnen bewonderen, zo niet navolgen.

De beslissing is genomen: Het Westen kan dan, in deze visie, ofwel “zwijgen en zijn mond houden” – of niet. Het zij zo.

Doordrenkt van cynisme ziet het Westen deze houding als bluf of aanmatiging. Welke waarden, vragen ze, liggen ten grondslag aan deze nieuwe orde; welk economisch model? Opnieuw suggererend dat universele conformiteit verplicht is, en daarmee Zhangs punt volledig missend. Universaliteit is noch noodzakelijk, noch voldoende. Dat is het nooit geweest.

In 2013 hield president Xi een toespraak die veel licht werpt op de verschuivingen in het Chinese beleid. En hoewel zijn analyse sterk gericht was op de oorzaken van de implosie van de Sovjet-Unie, beoogde Xi’s uiteenzetting heel duidelijk een bredere betekenis.

In zijn toespraak schreef Xi het uiteenvallen van de Sovjet-Unie toe aan “ideologisch nihilisme”: De heersende lagen, zo beweerde Xi, geloofden niet meer in de voordelen en de waarde van hun “systeem”, maar bij gebrek aan andere ideologische coördinaten waarbinnen zij hun denken konden plaatsen, gleden de elites af naar nihilisme:

Dit was echter niet de slechtste uitkomst. De ergste uitkomst, merkte Xi op, zou zijn dat de staat wordt overgenomen door mensen zonder enige ideologie, maar met een volledig cynische en zelfzuchtige wens om te regeren.

Eenvoudig gezegd: Als China zijn gevoel voor een Chinese “ratio” zou verliezen, die al meer dan duizend jaar is ingebed in een eenheidsstaat met sterke instellingen die worden geleid door een gedisciplineerde Partij, “zou de CPC, zo’n grote partij als de CPSU was – uiteenvallen als een kudde bange beesten! De Sovjet-Unie – hoe groot de socialistische staat ook was – zou in stukken uiteenvallen”.

Er kan weinig twijfel over bestaan: President Poetin zou het van harte eens zijn met Xi. De existentiële bedreiging voor Azië is dat haar staten opgaan in het zielloze westerse nihilisme. Dit is dus de kern van de Xi-Poetin revolutie: Het opheffen van de mist en de oogkleppen opgelegd door het universalistische meme om staten toe te staan terug te keren naar culturele verjonging.

Deze principes kwamen in actie tijdens de G20 in Bali. Niet alleen slaagde de G7 er niet in de bredere G20 ertoe te bewegen Rusland te veroordelen in verband met Oekraïne, of een wig te drijven tussen China en Rusland, maar het manicheïstische offensief tegen Rusland leverde voor het Midden-Oosten zelfs iets belangrijkers op dan de door de media beschreven verlamming en het gebrek aan tastbare resultaten:

Waarom is dit van belang?

Omdat het vermogen van de westerse mogendheden om hun spinnenweb te spinnen met het idee dat hun “manieren” de manieren van de wereld moeten zijn, het “geheime wapen” van het Westen blijft. Dit wordt duidelijk gezegd wanneer westerse leiders zeggen dat een verlies van Oekraïne tegen Rusland de ondergang van de “liberale orde” zou betekenen. Ze zeggen als het ware dat ‘onze hegemonie’ afhankelijk is van de vraag of de wereld de westerse ‘weg’ ziet – als hun visie op hun toekomst.

De handhaving van de “liberale orde” berust grotendeels op de gemakkelijke bereidheid van de “westerse bondgenoten” om zich naar de instructies van Washington te schikken. Daarom kan de strategische betekenis van een verminderde naleving van het Amerikaanse dictaat moeilijk worden overschat. Dit is het ‘waarom’ van de oorlog in Oekraïne.

De kroon en scepter van de VS glijden af. Het gevaar van de “N-bom” sancties van het Amerikaanse ministerie van Financiën was de sleutel tot de “geallieerde” naleving. Maar nu hebben Rusland, China en Iran een duidelijke weg uit dit netelige struikgewas uitgestippeld, door middel van handel zonder dollars. Het BRI-initiatief vormt de economische “snelweg” van Eurazië. India, Saoedi-Arabië en Turkije (en nu wacht een uitgebreide lijst van nieuwe leden op toetreding) geven het een op energie gebaseerde strategische inhoud.

Militaire afschrikking vormde de tweede pijler van de architectuur van naleving van westerse modellen. Maar zelfs dat, hoewel niet verdwenen, is minder geworden. In wezen hebben slimme kruisraketten, drones, elektronische oorlogsvoering en – nu – hypersonische raketten het vroegere paradigma gekapseisd. Hetzelfde geldt voor de spelbreker dat Rusland samen met Iran een militaire machtsfactor vormt.

Nog maar een paar jaar geleden deed het Amerikaanse Pentagon hypersonische wapens af als “boutique” en een “gimmick”. Wow – dat hebben ze verkeerd ingeschat!

Zowel Iran als Rusland lopen voorop in aanvullende gebieden van militaire evolutie. Beide zitten in een existentieel gevecht. En beide volkeren bezitten de binnanlandse middelen om oorlogsoffers te dragen. Zij zullen leiden. China zal van achteren leiden.

Even voor de duidelijkheid: Deze Russisch-Iraanse link zegt: De Amerikaanse “afschrikking” in het Midden-Oosten zelf wordt nu geconfronteerd met een formidabele afschrikking! Ook Israël zal daarover moeten nadenken.

De Russisch-Iraanse krachtvermeerderaar relatie, aldus de Jerusalem Post: “levert het bewijs dat de twee staten … samen – beter uitgerust zijn om hun respectieve ambities waar te maken – om het Westen op de knieën te krijgen”.

Om de bezorgdheid achter het opiniestuk van The Post volledig te begrijpen, moeten we eerst begrijpen dat de geografie van de “verschuivende kaart” naar een BRICS+ – nieuwe corridors, nieuwe pijpleidingen, nieuwe waterweg- en spoorwegnetwerken – slechts de buitenste mercantilistische laag is van een Matroesjka-pop. Als men lagen afpelt naar de binnenste lagen van de pop, ontwaart men in de uiteindelijke binnenste Matroesjka een laag van ontvlamde energie en vertrouwen die latent aanwezig is in het geheel.

Wat ontbreekt er? Wel, het vuur dat uiteindelijk de Nieuwe Wereld Orde Z -‘schotel’ bakt; de gebeurtenis die de nieuwe Wereld Orde instantiëert.

Netanyahu blijft Iran bedreigen. Maar zelfs in Israëlische oren klinken zijn woorden afgezaagd en passé. De VS wil zich niet door Netanyahu in een oorlog laten leiden. En zonder de VS kan Israël niet alleen optreden. De recente poging onder leiding van de MEK om een ravage aan te richten in Iran riekt ergens naar een ‘laatste wanhoopspoging’.

Zal de VS een riskante koerswijziging doorvoeren in Oekraïne om Rusland uit te schakelen? Dat is mogelijk. Of zullen ze proberen China op de een of andere manier te laten ontsporen?

Is een mega-clash onvermijdelijk? Het gaat immers niet om de dominantie van één beschaving, maar om een terugkeer naar de natuurlijke, oude orde van niet-universele invloedssferen. Er is geen reden in de logica voor een westerse boycot om te proberen de verschuiving te laten exploderen – behalve één:

Bij elke assimilatie aan wat deze toekomst voorspelt, moet het collectieve Westen onverbiddelijk een beschavingsstaat op zich worden – alleen al om een blijvende aanwezigheid in de wereld te behouden. Maar het Westen heeft voor een andere weg gekozen (zoals Bruno Maçães, commentator en voormalig Portugees staatssecretaris voor Europese zaken, schrijft):

Nu het Westen zich afwendt van zijn eigen belangrijkste leidmotief – tolerantie – en zich richt op vreemde abstracties van de “cancelcultuur”, wordt het twijfelachtig of het als beschavingsstaat kan concurreren en zich kan handhaven. En als het dat niet kan?

Er kan een nieuwe orde ontstaan na een van twee gebeurtenissen: Het Westen kan eenvoudigweg zichzelf vernietigen, na een systematische financiële “breuk” en de daaruit voortvloeiende economische krimp. Of anders kan een beslissende Russische overwinning in Oekraïne net genoeg zijn om het gerecht definitief te “koken”.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/08/27/china-een-bolwerk-tegen-het-amerikaanse-imperium-en-financiele-roofzucht/