De problemen in Moldavië escaleren en het risico van een nieuwe oorlog daar in Europa neemt toe. Vooral Transnistrië kan een kruitvat worden dat een grote Europese oorlog ontbrandt.

Grotendeels onopgemerkt door de media escaleert de situatie in Moldavië. Een nieuw gewapend conflict dreigt, schrijft Thomas Röper. De pro-westerse regering van het land is verantwoordelijk voor een snelle verarming in het land en geeft Rusland de schuld van de aanhoudende protesten in het land. Bovendien wil de regering het land, waar veel nationale minderheden wonen, “roemeniseren” en is het niet uitgesloten dat de regering een annexatie van Moldavië bij Roemenië wil nastreven.

Bovendien wil de regering het land in de NAVO loodsen, wat door een zeer grote meerderheid in Moldavië, dat de status van neutrale staat expliciet in zijn grondwet heeft opgenomen, wordt afgewezen. Daarnaast is er het conflict met de afgescheiden republiek Transnistrië, waarvan de meerderheid pro-Russisch is. Na een burgeroorlog in het begin van de jaren negentig beveiligt een Russische vredesmacht de contactlijn, waar zich al tientallen jaren geen incidenten meer hebben voorgedaan.

De Russische eenheid heeft echter ook een enorm munitiedepot in het gebied, een van de grootste ter wereld. Volgens schattingen ligt daar 20.000 ton aan wapens opgeslagen. Daarnaast is er het equivalent van 2.600 goederenwagons munitie en nog eens 500 goederenwagons pure explosieven. De wapenvoorraad wekt de ambities van Kiev en de situatie aan de Oekraïens-Transnistrische grens wordt daardoor zichtbaar gespannener.

Ik vat hier de ontwikkelingen samen die zich in Moldavië hebben voorgedaan sinds mijn laatste artikel over de situatie in het land ongeveer drie weken geleden.

De gespannen situatie in Transnistrië

Op 27 februari verklaarde Natalya Gumenyuk, woordvoerster van het Operationeel Commando Zuid van de Oekraïense strijdkrachten, dat eenheden van Oekraïense troepen worden geconcentreerd nabij de grens met Transnistrië:

Deze rechtvaardiging doet je oren spitsen. Tot 1.500 Russische soldaten zijn gestationeerd in Transnistrië als vredeshandhavers om de contactlijn tussen Moldavië en Transnistrië veilig te stellen. De strijdkrachten van Transnistrië bestaan ​​uit maximaal 20.000 soldaten. Aangezien er geen landverbinding is tussen Rusland en Transnistrië, is het voor Rusland onmogelijk om Russische troepen te versterken, te bevoorraden en te bevoorraden in geval van oorlog. De 1.500 Russische soldaten die daar zijn gestationeerd maar van Rusland zijn afgesneden, vormen zeker geen militaire bedreiging voor Oekraïne zolang Rusland geen controle heeft over een landcorridor langs de Zwarte Zeekust van de Krim tot Transnistrië, inclusief de stad Odessa. En Rusland is op dit moment daar ver van.

Op 28 februari zei Oekraïne ook dat het grensversterkingen zou bouwen langs de grens met Transnistrië.

Deskundigen vermoeden dan ook dat Oekraïne – mogelijk samen met Moldavië, dat de controle over Transnistrië wil terugkrijgen – zou kunnen proberen Transnistrië aan te vallen, ten eerste om de Russische troepen aldaar te vernietigen en ten tweede om de broodnodige munitie onder controle te krijgen. Dat zou voor Kiev des te aantrekkelijker zijn, aangezien de Russische eenheden zo’n aanval van alle kanten nauwelijks lang zouden kunnen weerstaan, wat Kiev een overwinning zou opleveren die voor propagandadoeleinden zou kunnen worden gebruikt en Rusland zou kunnen vernederen.

Een indicatie dat dit niet ongegrond is, werd op 3 maart geleverd door het hoofd van de Oekraïense Veiligheidsraad, Alexei Danilov, toen hij in een interview zei dat als de Moldavische president Sandu om militaire hulp vraagt ​​in de situatie in Transnistrië, “kan worden overwogen rekening te houden met rekening houden met alle processen en omstandigheden. Temeer omdat we buren zijn.”

Op 9 maart meldde de Transnistrische geheime dienst dat het een moordaanslag op de Transnistrische regeringsleider had verijdeld. Zo werden twee mannen gearresteerd die namens de Oekraïense geheime dienst naast het voertuig van de premier een autobom tot ontploffing zouden brengen. Kiev ontkent natuurlijk dat het er iets mee te maken heeft.

https://dissident.one/2023/03/02/oekraiens-roulette-het-gevaarlijke-spel-met-europas-grootste-munitiedepot-in-transnistrie/

De Roemenisering van Moldavië

Ik heb vaak gemeld dat de Moldavische president Sandu – niet eens in het geheim – probeert om Moldavië te Roemeniseren. Op 27 februari diende de Moldavische regering een wet in het parlement in die de naam van de staatstaal zou veranderen van “Moldavisch” in “Roemeens”.

Het geschil over de naam van de taal woedt in Moldavië sinds 1989, toen het parlement tijdens de perestrojka het Moldavisch tot staatstaal verklaarde en het tot dan toe gebruikte Cyrillische schrift verving door het Latijnse schrift. Tegelijkertijd werd de feestdag “Onze taal” geïntroduceerd, genoemd naar het gelijknamige gedicht van Aleksei Mateevici (1888-1917), een klassieker uit de Moldavische literatuur. In 1994 werd dit gedicht de tekst van het volkslied.

De controverse laaide opnieuw op in 2013 nadat het Moldavische Grondwettelijk Hof het Roemeens tot de officiële taal had verklaard, daarbij verwijzend naar de “voorrang” van de tekst van de Moldavische Onafhankelijkheidsverklaring boven de grondwet, die de Roemeense taal vermeldt. De Onafhankelijkheidsverklaring werd in 1991 door het parlement aangenomen en de opstellers hebben erkend dat ze is opgesteld met de hulp van diplomaten uit buurland Roemenië. De grondwet is echter niet gewijzigd en de kwestie van de aanduiding van de taal die in Moldavië wordt gesproken, blijft een van de bronnen van spanningen in de samenleving.

De voormalige president van Moldavië, Igor Dodon, en de Socialistische Partij van de oppositie voeren aan dat het Moldavisch de staatstaal is en dat de beslissing van het Grondwettelijk Hof om de naam ervan te wijzigen onwettig is. Volgens enquêtes gelooft de meerderheid van de bevolking van het land dat de officiële taal Moldavisch is.

De huidige vraag is of het hernoemen van de staatstaal van “Moldavisch” in “Roemeens” een gewone meerderheid vereist, die de regering in het parlement heeft, of dat het een grondwetswijziging is waarvoor een tweederde meerderheid vereist is. Tijdens het debat over dit dispuut op 2 maart braken in het parlement gevechten uit tussen parlementsleden van de regering en de oppositie.

Protesten tegen de regering

Ik heb vaak verslag gedaan van de protesten die sinds afgelopen zomer in Moldavië plaatsvinden. De protesten zijn vooral gericht tegen het beleid van de pro-westerse regering, die in feite afziet van Russisch gas en gas koopt tegen veel hogere Europese wisselkoersen, wat heeft geleid tot een explosie van de prijzen voor elektriciteit en elektriciteit in de toch al behoeftige landverwarming. Meer details hierover vindt u aan het einde van het artikel.

Ondanks een demonstratieverbod maakte de politie na korte onderhandelingen met de organisatoren de weg vrij voor een grote demonstratie op 28 februari en kon de grote demonstratiestoet met duizenden deelnemers ongehinderd door het centrum van de hoofdstad trekken. De mensen scandeerden “Overwinning”, “De politie is met ons”, “Wij zijn het volk”, “Weg met president Maia Sandu” en “Weg met de dictatuur”.

De belangrijkste eis van de demonstranten die dag was dat de defensiebegroting van het land zou worden verlaagd ten gunste van sociale maatregelen ter compensatie van de exploderende energierekeningen. De regering had het defensiebudget voor 2023 met 68 procent verhoogd ten opzichte van het voorgaande jaar.

https://dissident.one/2022/08/03/transnistrie-wil-zich-bij-rusland-aansluiten/

De Moldavische gascrisis

Het gasleveringscontract van Moldavië met Gazprom liep eind 2021 af en de onderhandelingen over een nieuw contract verliepen moeizaam omdat Moldavië onbetaalde gasrekeningen had. Desondanks stemde Gazprom er uiteindelijk mee in een nieuw contract te ondertekenen en de schuldregeling uit te stellen. Zoals we vandaag weten, was dat niet de beslissing van Gazprom, maar ging Gazprom door met leveringen omdat Poetin het had bevolen om een humanitaire catastrofe in Moldavië te voorkomen. Het dispuut zorgde destijds voor opschudding in de media, de details vind je hier.

Moldavië bleef daarna echter een onbetrouwbare betaler en betaalde slechts eenmaal op tijd. Daarom ging de gascrisis onverminderd door, wat de regering het voorwendsel gaf om de noodtoestand te verlengen, die in Moldavië elke 90 dagen uitdrukkelijk moet worden verlengd. De regering heeft het voorwendsel gecreëerd voor het verlengen van de noodtoestand en voor de daarmee samenhangende – formeel legale – inperking van de persvrijheid en burgerlijke vrijheden.

Maar dat is niet alles. Het arme land had gas van Gazprom kunnen kopen tegen een prijs van $ 430 per duizend kubieke meter als het zijn verplichtingen uit hoofde van de leveringscontracten was nagekomen en op tijd had betaald. In die tijd was de gasprijs in Europa $ 2.000, dus dat was een echt “koopje”. Aangezien de gasprijzen in dergelijke langetermijncontracten gebonden zijn aan een mandje energiebronnen, zou de gasprijs vandaag nog lager liggen en in ieder geval ver onder wat Moldavië voor gas moet betalen op de Europese gasbeurs.

De Moldavische regering heeft echter geen contract met Gazprom en heeft dit daarom gesaboteerd met de aanhoudende wanbetaling. Nu koopt ze het gas voor tot wel vier keer de prijs op de Europese markt. En omdat Moldavië het niet kan betalen, smeekte president Sandu de EU om geld, dat Duitsland en Frankrijk haar prompt ter beschikking stelden. In november 2022 hebben de twee landen tijdens een donorconferentie  130 miljoen euro toegezegd aan Moldavië , zodat Moldavië zijn gas kan kopen in de EU, die zelf verwikkeld is in een gascrisis.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/02/24/de-nederlaag-van-oekraine-betekent-niet-het-einde-van-de-oorlog/