De karavaan van Scholz ging naar Peking om de voorbereidende stappen te zetten voor de uitwerking van een vredesakkoord met Rusland, met China als bevoorrechte boodschapper, schrijft Pepe Escobar.

Met zijn onnavolgbare flair voor economische analyse en historische diepgang presenteert professor Michael Hudson in zijn laatste essay, oorspronkelijk geschreven voor een Duits publiek, een verbluffende parallel tussen de kruistochten en de huidige “op regels gebaseerde internationale orde” die door de Hegemon wordt opgelegd.

Professor Hudson beschrijft in detail hoe het pausdom in Rome erin slaagde de unipolaire controle over de wereldlijke domeinen (doet dat een belletje rinkelen?) vast te leggen toen het spel draaide om pauselijke voorrang op koningen, vooral de Duitse Heilige Roomse Keizers. Zoals we weten, half schertsend, was het Rijk niet bepaald Heilig, noch Duits (misschien een beetje Romeins), en zelfs geen Rijk.

Een clausule in de Pauselijke Dictaten gaf de paus de bevoegdheid om iedereen die “geen vrede had met de Roomse Kerk” te excommuniceren. Hudson merkt scherp op hoe Amerikaanse sancties het moderne equivalent zijn van excommunicatie.

Ongetwijfeld zijn er top twee data in het hele proces.

De eerste is het Derde Oecumenische Concilie van 435: toen werd alleen Rome universeel gezag toegekend. Alexandrië en Antiochië waren bijvoorbeeld beperkt tot regionaal gezag binnen het Romeinse Rijk.

De andere topdatum is 1054 – toen Rome en Constantinopel voorgoed uit elkaar gingen. Dat wil zeggen, de Rooms-Katholieke Kerk scheidde zich af van de Orthodoxie, wat ons leidt naar Rusland en Moskou als het Derde Rome – en de eeuwenoude vijandigheid van “het Westen” tegen Rusland.

Een staat van beleg

Professor Hudson gaat vervolgens in op de reis van de delegatie van “Leverworst” kanselier Scholz naar China deze week om “te eisen dat het land zijn publieke sector ontmantelt en stopt met het subsidiëren van zijn economie, of anders zullen Duitsland en Europa sancties opleggen aan de handel met China.”

Welnu, in feite is dit slechts kinderlijk wishful thinking, verwoord door de Duitse Council on Foreign Relations in een stuk dat gepubliceerd is op de Financial Times (het platform in Japanse handen in de City van Londen). De Council, zoals correct beschreven door Hudson, is “de neoliberale ‘libertaire’ arm van de NAVO die Duitse de-industrialisatie en afhankelijkheid” van de VS eist.

De FT drukt dus, voorspelbaar, NATO natte dromen af.

De context is essentieel. De Duitse bondspresident Frank-Walter Steinmeier heeft in een toespraak op kasteel Bellevue bijna toegegeven dat Berlijn failliet is: “Voor Duitsland breekt een tijdperk van tegenwind aan – er komen moeilijke, moeilijke jaren aan. Duitsland bevindt zich in de diepste crisis sinds de hereniging.”

Toch heerst er opnieuw schizofrenie, want na een belachelijke stunt in Kiev – compleet met het poseren als een onwetende acteur in een bunker – kondigde Steinmeier een extra aalmoes aan: twee extra MARS meervoudige raketwerpers en vier Panzerhaubitze 2000 houwitsers die aan de Oekraïners zullen worden geleverd.

Dus ook al is de “wereldeconomie” – eigenlijk de EU – zo verzwakt dat de lidstaten Kiev niet meer kunnen helpen zonder hun eigen bevolking te schaden, en staat de EU op de rand van een catastrofale energiecrisis, overtreft vechten voor “onze waarden” in land 404 alles.

De Big Picture-context is ook belangrijk. Andrea Zhok, hoogleraar ethische filosofie aan de universiteit van Milaan, heeft Giorgio Agamben’s “State of Exception” concept naar nieuwe hoogten getild.

Zhok stelt voor dat het gezombificeerde collectieve Westen nu volledig is onderworpen aan een “staat van beleg” – waar een ethos van de eeuwige oorlog de ultieme prioriteit is voor de wereldelites.

Elke andere variabele – van transhumanisme tot ontvolking en zelfs cancelcultuur – is ondergeschikt aan de staat van de krijgswet, en is eigenlijk onbelangrijk. Het enige dat telt is het uitoefenen van absolute, rauwe controle.

Berlijn – Moskou – Peking

Solide Duitse zakenbronnen spreken de “boodschap” van de Duitse Council on Foreign Relations over de reis naar China volledig tegen.

Volgens deze bronnen ging de karavaan van Scholz naar Peking om in wezen de voorbereidende stappen vast te leggen voor het uitwerken van een vredesakkoord met Rusland, met China als bevoorrechte boodschapper.

Dit is – letterlijk – zo explosief, geopolitiek en geo-economisch, als het maar zijn kan. Zoals ik in een van mijn vorige columns aangaf, hielden Berlijn en Moskou een geheim communicatiekanaal in stand – via zakelijke gesprekspartners – tot op het moment dat de usual suspects uit wanhoop besloten de Nord Streams op te blazen.

De nu beruchte SMS van Liz Truss’s iPhone naar Little Tony Blinken, een minuut na de explosies: “Het is gebeurd.”

Er is meer: de Scholz karavaan probeert misschien een lang en ingewikkeld proces te starten om uiteindelijk de VS te vervangen door China als belangrijkste bondgenoot. Men mag nooit vergeten dat Duitsland (het Ruhrgebied) de belangrijkste BRI-handels-/verbindingsterminal in de EU is.

Volgens een van de bronnen “kunnen Duitsland, China en Rusland, als deze inspanning succesvol is, samen een bondgenootschap aangaan en de VS uit Europa verdrijven“.

Een andere bron leverde de kers op de taart: “Olaf Scholz wordt op deze reis vergezeld door Duitse industriëlen die Duitsland daadwerkelijk controleren en niet achterover leunen om toe te kijken hoe ze worden vernietigd.”

Moskou weet heel goed wat het imperiale doel is als de EU wordt gereduceerd tot de rol van volledig gedomineerde – en gedeïndustrialiseerde – vazal, die nul soevereiniteit uitoefent. De achterkanalen liggen immers niet in flarden op de bodem van de Oostzee. Bovendien heeft China geen enkele aanwijzing gegeven dat zijn omvangrijke handel met Duitsland en de EU op het punt staat te verdwijnen.

Scholz zelf heeft, een dag voordat zijn karavaan Beijing aandeed, tegenover Chinese media benadrukt dat Duitsland niet van plan is zich van China los te koppelen, en dat er niets is dat “de oproepen van sommigen om China te isoleren” rechtvaardigt.

Tegelijkertijd zijn Xi Jinping en het nieuwe Politburo zich terdege bewust van het standpunt van het Kremlin, dat keer op keer is herhaald: wij blijven altijd openstaan voor onderhandelingen, zolang Washington eindelijk besluit te praten over het einde van de onbeperkte, in Russofobie gedrenkte NAVO-uitbreiding.

Onderhandelen betekent dus dat het Rijk op de stippellijn het document ondertekent dat het op 1 december 2021 van Moskou heeft ontvangen, gericht op de “ondeelbaarheid van de veiligheid”. Anders valt er niets te onderhandelen.

En als Pentagon-lobbyist Lloyd “Raytheon” Austin de Oekraïners officieel adviseert om Kherson te veroveren, is het nog duidelijker dat er niets te onderhandelen valt.

Kan dit alles de eerste steen zijn van de geopolitieke/geo-economische corridor Berlijn-Moskou-Beijing door Eurazië? Dat betekent Bye Bye Empire. Nogmaals: het is niet voorbij tot de Fat Lady Gotterdammerung gaat.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

Dit artikel is de reden dat ik gisteravond / nacht laat nog even de de woorden van Scholz zelf vertaald heb vóór hij afreisde naar Beijing, zodat ik dat hieronder aan kon hechten.

Uit de publieke woorden van Scholz blijkt niets van dit alles, maar we weten niet wat er uit het zicht besproken wordt. Zouden de Duitse industriëlen zomaar hun ondergang accepteren, omdat de VS dat bevolen heeft?

https://dissident.one/2022/11/06/er-ontstaan-nieuwe-machtscentra-in-een-multipolaire-wereld-wij-willen-met-hen-samenwerken-schrijft-kanselier-scholz-in-politico-voor-zijn-reis-naar-peking/