De New York Times berichtte op 1 mei dat “de regering Biden” – dezelfde die de waarschuwingen van Poetin over de rode lijn van Rusland inzake de uitbreiding van de NAVO in Oekraïne negeerde – “in toenemende mate de door sommigen aan het begin van de oorlog geuite vrees dat te veel Amerikaanse hulp aan Oekraïne een direct conflict met de Russische president Vladimir V. Poetin zou kunnen riskeren, terzijde schuift.”

Nu de directe steun van de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk en hun andere bondgenoten aan Oekraïne dramatisch toeneemt, zijn er verschillende redenen om ons steeds meer zorgen te maken, meldt Ted Snider.

De lange oorlog

De VS hebben al vroeg laten weten dat dit geen snelle oorlog zou worden om Oekraïne tegen een Russische invasie te verdedigen. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft herhaaldelijk verklaard dat deze oorlog over “kernbeginselen” “groter is dan Oekraïne”.

Sindsdien wijzen verschillende tekenen op een evoluerend beleid van slepende diplomatie om een lange oorlog mogelijk te maken. Blinken heeft aangekondigd dat de oorlog tot het eind van dit jaar kan duren. Nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan gebruikte de uitdrukking “voor maanden of zelfs langer”. De Voorzitter van de Stafchefs van de Gemengde Strijdkrachten, Generaal Mark Milley, verwoordde het nog dramatischer door de duur van de oorlog op “jaren” te stellen. De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, zei op 28 april dat de NAVO-bondgenoten zich voorbereiden om gedurende een lange periode steun te verlenen. En op dezelfde dag vroeg president Biden het Congres om 33 miljard dollar ter ondersteuning van de strijd van Oekraïne tegen Rusland, wat duidt op een groeiend en langdurig Amerikaans engagement.

Om dit op lange termijn te verzekeren, lijken de VS en hun bondgenoten diplomatieke oplossingen te blokkeren. In een interview op 21 april beweerde de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavusoglu: “Er zijn landen in de NAVO die willen dat de oorlog doorgaat”. Turkije was misschien wel de gastheer van de meest veelbelovende onderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne. De besprekingen leken de mogelijkheid van een doorbraak te bieden, en Cavusoglu zei dat Turkije niet geloofde dat de oorlog na de besprekingen nog lang zou duren. Maar de belofte die Oekraïne en Rusland hadden bereikt, lijkt te zijn gesneuveld door de VS en zijn bondgenoten, die andere belangen nastreven. “Na de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO had men de indruk dat er binnen de NAVO-lidstaten mensen zijn die willen dat de oorlog voortduurt en dat Rusland verzwakt”, aldus Cavusoglu.

Rusland weet hoe het zit

Rusland is er zich nu van bewust dat een door onderhandelingen tot stand gekomen regeling een vergezicht is. De hopeloosheid kwam meteen in het begin, toen Zelensky’s vroege signaal dat hij misschien bereid was te onderhandelen werd beantwoord met het besluit van de VS en de EU om Oekraïne met wapens te overspoelen. Het begon al eerder, toen het Westen Zelensky niet steunde in zijn belofte om het akkoord van Minsk te ondertekenen en vervolgens naliet druk op hem uit te oefenen om op dat beloofde pad terug te keren.

Het gebrek aan Amerikaanse betrokkenheid bij en bemoeienis met de diplomatie heeft dit besef versterkt, evenals de Amerikaanse onverzettelijkheid bij de weigering met Rusland te praten. Blinken heeft sinds het begin van de oorlog niet meer met zijn Russische ambtgenoot gesproken, minister van Financiën Janet Yellen en voorzitter van de Federal Reserve Jerome Powell liepen uit een G20-bijeenkomst toen de Russische vertegenwoordiger begon te spreken, en de Russische ambassadeur in de VS verklaarde dat noch het Witte Huis noch het ministerie van Buitenlandse Zaken met hem wilde spreken.

Anatol Lieven, senior research fellow aan het Quincy Institute for Responsible Statecraft, vertelde mij dat hij niet wist of Rusland tot de conclusie was gekomen dat de VS in staat zouden zijn een overeenkomst te blokkeren. Maar “Moskou gelooft zeker dat de Amerikaanse regering dat zal proberen”.

Toenemende Russische waarschuwingen

Het is nu duidelijk dat de berekening van de VS dat zij de waarschuwing van Rusland over het overschrijden van de rode lijn om de deur naar het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne open te houden, konden negeren, een rampzalige misrekening was. Maar nu de oorlog is begonnen, lijken de VS er nog steeds zo over te denken.

Wederom komen er waarschuwingen uit Moskou. Medio april waarschuwde Rusland de VS in een “formele diplomatieke nota” dat de leveringen door de VS en de NAVO van “zeer gevoelige” wapensystemen aan Oekraïne “het conflict daar zouden kunnen aanwakkeren” en “tot onvoorziene gevolgen zouden kunnen leiden”.

Nog zorgwekkender is dat Rusland nu tot de conclusie lijkt te zijn gekomen dat de VS geen oorlog voert ter verdediging van Oekraïne, maar een proxy-oorlog tegen Rusland. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, zei onlangs: “De NAVO voert in wezen een proxy-oorlog tegen Rusland en bewapent die proxy. Oorlog betekent oorlog’.

Op 28 april waarschuwde Poetin: “Als iemand van buitenaf wil ingrijpen in lopende gebeurtenissen en strategische bedreigingen voor Rusland wil creëren die voor ons onaanvaardbaar zijn, moeten zij weten dat onze vergeldingsaanvallen bliksemsnel zullen zijn.” Hij voegde daaraan toe: “Wij hebben alle middelen om dat te doen. … We zullen ze gebruiken indien nodig. En ik wil dat iedereen dat weet.”

Toenemende interventie

Oekraïne wordt steeds meer een proxy voor alle militaire macht van de VS en de NAVO. De VS levert de wapens, verzorgt de training en regisseert het geschut. Zij voeren een oorlog die slechts een oorlog bij volmacht is, omdat zij zich niet om de doden bekommeren. Zoals John Mearsheimer onlangs zei, zijn de VS “zo dicht als we kunnen komen” bij directe betrokkenheid.

Die directe betrokkenheid wordt steeds dreigender. Voor het eerst sinds het begin van de oorlog zijn er troepen van een NAVO-land ter plaatse in Oekraïne. Officieren van de Oekraïense strijdkrachten hebben bevestigd dat Britse speciale troepen in Oekraïne waren om nieuwe en terugkerende rekruten op te leiden in het gebruik van de door de Britten geleverde NLAW anti-tankraketten. Troepen van een NAVO-lid in Oekraïne zouden de betekenis van de term “proxy” te buiten kunnen gaan.

In een even provocerende beweging kondigde perschef John Kirby aan dat de VS Oekraïense troepen traint in Amerikaanse militaire faciliteiten in Duitsland. Tijdens een persconferentie op 29 april zei Kirby: “Vandaag kan ik aankondigen dat de Verenigde Staten begonnen zijn met het trainen van Oekraïense strijdkrachten op kritieke systemen in Amerikaanse militaire faciliteiten in Duitsland.” Dat wil zeggen, Amerikaanse soldaten trainen Oekraïense soldaten op Amerikaanse bases.

Wat de wapens betreft waarvoor de VS en het VK het Oekraïense leger opleiden, heeft de Britse staatssecretaris voor de Strijdkrachten, James Heappey, eind april gezegd dat het voor de Oekraïense strijdkrachten aanvaardbaar zou zijn Britse wapens te gebruiken om militaire doelen op Russisch grondgebied aan te vallen. Dus het VK traint Oekraïense soldaten om Britse wapens te gebruiken om Russen te doden. Tegelijkertijd verklaarde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Liz Truss dat de tijd om Oekraïne alleen defensieve wapens te leveren voorbij was.

De VS voeren niet alleen de bewapening en opleiding op, maar ook de inlichtingenverstrekking aan Oekraïne. Dit betekent dat de VS Oekraïne de wapens levert, hen traint om de wapens te gebruiken en de inlichtingen verschaft om de wapens te richten. De VS verstrekken gedetailleerde inlichtingen in bijna real time aan de Oekraïense strijdkrachten, die zij gebruiken tegen de Russische strijdkrachten. Dankzij deze Amerikaanse inlichtingen kon Oekraïne een Russisch transportvliegtuig met honderden Russische soldaten aan boord neerschieten. De “grootscheepse en ongekende inlichtingenoperatie met een niet-NAVO-partner” zou het woord “proxy” weer eens ernstig in twijfel kunnen trekken. Een “voormalige hoge inlichtingenfunctionaris die bekend was met de situatie” vertelde NBC: “Er werd in real time veel informatie gedeeld die gebruikt kon worden om Russische troepen aan te vallen.”

Uitgebreide doelstellingen

De oorlog is niet alleen langer en directer geworden, hij is ook groter en ambitieuzer geworden. De Britse minister van Buitenlandse Zaken Liz Truss verklaarde op 28 april, de dag waarop de NAVO en de VS de lange oorlog aankondigden, dat de Russische strijdkrachten uit “geheel Oekraïne” moesten worden verdreven. Zoals de BBC opmerkte, betekent dit niet alleen de Russische invasie terugdringen – het oorspronkelijke doel van de steun aan Oekraïne – maar misschien zelfs Rusland uit de Krim verdrijven. Dit is een aanval op Rusland en wat Poetin zou beschouwen als de vernietiging van de Russische staat. Dit zou tot onvoorstelbare Russische reacties kunnen leiden.

Evenals het VK hebben de VS onlangs duidelijke verklaringen afgelegd over het evoluerende en zich uitbreidende doel van oorlog. Na de ontmoeting die hij en Antony Blinken met Zelensky hadden, omschreef de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin de oorlogsdoelen van de VS als “Rusland zodanig verzwakken dat het niet langer de dingen kan doen die het deed toen het Oekraïne binnenviel”. Deze verklaring is de duidelijkste tot nu toe van een hooggeplaatste Amerikaanse politicus dat het doel van de oorlog verder gaat dan de verdediging van Oekraïne en ook de verzwakking van Rusland omvat.

Het feit dat de VS en hun bondgenoten zich steeds directer in een oorlog storten met steeds agressievere doelstellingen en een steeds korter tijdschema met weinig hoop op onderhandelingen, terwijl zij opnieuw de waarschuwingen van Poetin in de wind slaan, leidt tot een steeds gevaarlijker en zorgwekkender situatie die – eens te meer – vermeden had kunnen worden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/22/31211/