Het slagveld is uitgetekend. Op de officiële Russische zwarte lijst van vijandige sanctielanden staan de VS, de EU, Canada en, in Azië, Japan, Zuid-Korea, Taiwan, en Singapore (de enige uit Zuidoost-Azië). Merk op hoe die “internationale gemeenschap” steeds kleiner wordt, schrijft Pepe Escobar.

Het Zuiden van de wereld moet zich ervan bewust zijn dat geen enkel land uit West-Azië, Latijns-Amerika of Afrika zich bij de sancties van Washington heeft aangesloten.

Moskou heeft niet eens zijn eigen pakket tegensancties aangekondigd. Toch geeft een officieel decreet “over de tijdelijke regeling van verplichtingen aan bepaalde buitenlandse crediteuren”, dat Russische bedrijven toestaat hun schulden in roebels te vereffenen, een hint van wat komen gaat.

De Russische tegenmaatregelen draaien allemaal rond dit nieuwe presidentiële decreet, dat afgelopen zaterdag werd ondertekend en dat econoom Yevgeny Yushchuk omschrijft als een “nucleaire landmijn als vergeldingsmaatregel”.

Het werkt als volgt: om te betalen voor leningen van een sanctionerend land van meer dan 10 miljoen roebel per maand, hoeven Russische bedrijven geen overschrijving te doen. Zij vragen een Russische bank om een corresponderende rekening in roebels te openen op naam van de crediteur. Vervolgens maakt het bedrijf roebels over naar deze rekening tegen de geldende wisselkoers, en het is allemaal volkomen legaal.

Betalingen in vreemde valuta verlopen alleen via de Centrale Bank, geval per geval. Zij moeten speciale toestemming krijgen van de Regeringscommissie voor de controle op buitenlandse investeringen.

In de praktijk betekent dit dat het grootste deel van de ongeveer 478 miljard dollar aan Russische buitenlandse schuld van de balansen van westerse banken kan “verdwijnen”. Het equivalent in roebels zal ergens, bij Russische banken, worden gedeponeerd, maar westerse banken kunnen er in de huidige situatie niet bij.

Het is de vraag of deze rechtlijnige strategie het product is van de “niet-soevereinistische” breinen die bij de Russische Centrale Bank zijn verzameld. Waarschijnlijker is dat de invloedrijke econoom Sergej Glazjev, tevens voormalig topadviseur van de Russische president Vladimir Poetin op het gebied van regionale integratie, er zijn bijdrage aan heeft geleverd. Hier is een herziene editie, in het Engels, van zijn baanbrekende essay Sanctions and Sovereignty, dat ik eerder heb samengevat.

Intussen heeft de Sberbank bevestigd dat zij de Russische Mir debet- en kredietkaarten zal uitgeven die een co-badge hebben met het Chinese UnionPay. Alfa-Bank, de grootste particuliere bank in Rusland, zal ook UnionPay krediet- en debetkaarten uitgeven. Hoewel de kaart pas vijf jaar geleden werd geïntroduceerd, heeft 40% van de Russen al een Mir-kaart voor binnenlands gebruik. Nu zullen ze die ook internationaal kunnen gebruiken, via het enorme netwerk van UnionPay. En zonder Visa en Mastercard zullen de commissies op alle transacties in de Rusland-China-sfeer blijven. De-dollarisering, in feite.

Mijnheer Maduro, geef me wat olie

De onderhandelingen over Iraanse sancties in Wenen mogen dan de laatste fase hebben bereikt – zelfs de Chinese diplomaat Wang Qun gaf dat toe. Maar het was de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov die een nieuwe, cruciale variabele in de slotbesprekingen in Wenen introduceerde.

Lavrov maakte zijn eis te elfder ure zeer expliciet: “Wij hebben gevraagd om een schriftelijke garantie dat het huidige door de Verenigde Staten in gang gezette proces van [Russische sancties] op geen enkele wijze afbreuk doet aan ons recht op vrije en volledige handel, economische en investeringssamenwerking en militair-technische samenwerking met de Islamitische Republiek.

Volgens het akkoord over het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) van 2015 ontvangt Rusland verrijkt uranium van Iran en ruilt het dit tegen yellowcake, en tegelijkertijd bouwt het de Iraanse kerncentrale van Fordow om tot een onderzoekscentrum. Zonder de Iraanse export van verrijkt uranium is er eenvoudigweg geen JCPOA-overeenkomst. Het is onbegrijpelijk dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken dat niet lijkt te begrijpen.

Iedereen in Wenen, ook aan de zijlijn, weet dat als alle actoren de heropleving van het JCPOA willen ondertekenen, geen enkele natie individueel het doelwit mag zijn van handel met Iran. Teheran weet dat ook.

Dus wat er nu gebeurt is een uitgebreid spel van Perzische spiegels, gecoördineerd tussen de Russische en Iraanse diplomatie. De ambassadeur van Moskou in Teheran, Levan Dzhagaryan, schreef de felle reactie op Lavrov in sommige Iraanse kringen toe aan een “misverstand”. Dit alles zal in de schaduw worden uitgespeeld.

Een extra element is dat volgens een Iraanse bron in de Perzische Golf met bevoorrechte toegang tot Iran, Teheran misschien al wel drie miljoen vaten olie per dag verkoopt, “dus als ze een deal tekenen, zal dat helemaal geen invloed hebben op het aanbod; alleen zullen ze meer betaald krijgen.”

De Amerikaanse regering van president Joe Biden is nu absoluut wanhopig: vandaag verbood zij alle invoer van olie en gas uit Rusland, dat toevallig de op een na grootste exporteur van olie naar de VS is, na Canada en vóór Mexico. De grote ‘vervangingsstrategie’ van de VS op het gebied van Russische energie bestaat erin te bedelen om olie uit Iran en Venezuela.

Dus stuurde het Witte Huis een delegatie om met de Venezolaanse president Nicolás Maduro te praten, onder leiding van Juan Gonzalez, de topadviseur van het Witte Huis voor Latijns-Amerika. Het aanbod van de VS is om de sancties tegen Caracas te “verlichten” in ruil voor olie.

De regering van de Verenigde Staten heeft jaren – zo niet decennia – besteed aan het verbranden van alle bruggen met Venezuela en Iran. De VS hebben Irak en Libië vernietigd, en Venezuela en Iran geïsoleerd in hun poging de wereldoliemarkten over te nemen – om uiteindelijk jammerlijk te proberen beiden uit te kopen en te ontsnappen aan de verplettering door de economische krachten die ze hadden ontketend. Dat bewijst eens te meer dat de imperiale “beleidsmakers” volslagen onwetend zijn.

Caracas zal vragen om de opheffing van alle sancties tegen Venezuela en om de teruggave van al het in beslag genomen goud. En het lijkt erop dat niets van dit alles is opgehelderd met ‘president’ Juan Guaido, die sinds 2019 de enige Venezolaanse leider is die door Washington is ‘erkend’.

Sociale cohesie verscheurd

Intussen zijn de olie- en gasmarkten in totale paniek. Geen enkele westerse handelaar wil Russisch gas kopen; en dat heeft niets te maken met het Russische staatsenergiemonster Gazprom, dat naar behoren blijft leveren aan klanten die contracten hebben getekend met vaste tarieven, van $100 tot $300; (anderen betalen meer dan $3.000 op de spotmarkt).

Europese banken zijn door de sanctiehysterie steeds minder bereid leningen te verstrekken voor energiehandel met Rusland. Een sterke aanwijzing dat de gaspijpleiding Nord Stream 2 van Rusland naar Duitsland wel eens letterlijk onder water zou kunnen liggen, is dat importeur Wintershall-Dea zijn deel van de financiering heeft afgeschreven, waarmee het er de facto van uitgaat dat de pijpleiding niet van start zal gaan.

Iedereen met verstand in Duitsland weet dat twee extra terminals voor vloeibaar aardgas (LNG) – die nog moeten worden gebouwd – niet genoeg zullen zijn voor de behoeften van Berlijn. Er is eenvoudigweg niet genoeg LNG om ze te bevoorraden. Europa zal met Azië moeten uitvechten wie meer kan betalen. Azië wint.

Europa importeert ruwweg 400 miljard kubieke meter gas per jaar, waarvan Rusland 200 miljard voor zijn rekening neemt. Europa kan onmogelijk ergens anders 200 miljard dollar vinden om Rusland te vervangen – of het nu in Algerije, Qatar of Turkmenistan is. Om nog maar te zwijgen van het gebrek aan noodzakelijke LNG-terminals.

Het is dus duidelijk dat de VS het meest zullen profiteren van deze puinhoop – die niet alleen hun terminals en controlesystemen zullen kunnen opdringen, maar ook zullen kunnen profiteren van leningen aan de EU, de verkoop van uitrusting en volledige toegang tot de hele energie-infrastructuur van de EU. Alle LNG-installaties, pijpleidingen en opslagplaatsen zullen worden aangesloten op één enkel netwerk met één enkele controlekamer: een Amerikaanse zakendroom.

Europa zal worden opgezadeld met een verminderde gasproductie voor zijn slinkende industrie, banenverlies, een dalende levenskwaliteit, een toenemende druk op het sociale-zekerheidsstelsel en, last but not least, de noodzaak om extra Amerikaanse leningen aan te vragen. Sommige landen zullen terugvallen op steenkool voor verwarming. De Groene Parade zal woedend zijn.

Hoe zit het met Rusland? Zelfs als alle energie-export zou worden beperkt – en dat zal niet gebeuren, de grootste klanten bevinden zich in Azië – zou Rusland zijn buitenlandse reserves niet hoeven aan te spreken.

De russofobe aanval op de Russische export is ook gericht tegen palladiummetalen – van vitaal belang voor elektronica, van laptops tot vliegtuigsystemen. De prijzen rijzen de pan uit. Rusland controleert 50 procent van de wereldmarkt. Dan zijn er de edelgassen – neon, helium, argon, xenon – essentieel voor de productie van microchips. Titaan is met een kwart gestegen, en zowel Boeing (met een derde) als Airbus (met twee derde) zijn afhankelijk van titaan uit Rusland.

Olie, voedsel, kunstmest, strategische metalen, neongas voor halfgeleiders: allemaal branden ze op de brandstapel, aan de voeten van Heks Rusland.

Sommige westerlingen die de Bismarckiaanse realpolitik nog koesteren, beginnen zich af te vragen of het afschermen van energie (in het geval van Europa) en bepaalde grondstofstromen van sancties misschien alles te maken heeft met het beschermen van een immense zwendel: het systeem van grondstofderivaten.

Immers, als dat implodeert, door een tekort aan grondstoffen, dan ontploft het hele westerse financiële systeem. Dat is pas een echte systeemfout.

Het belangrijkste dat het Zuiden moet verwerken is dat het Westen geen zelfmoord pleegt. Wat we hier in wezen hebben, is dat de Verenigde Staten moedwillig de Duitse industrie en de Europese economie vernietigen – bizar genoeg, met hun medewerking.

De Europese economie vernietigen betekent China geen extra marktruimte geven, en de onvermijdelijke extra handel blokkeren die een direct gevolg zal zijn van nauwere uitwisselingen tussen de EU en het Regionaal Alomvattend Economisch Partnerschap (RCEP), ‘s werelds grootste handelsovereenkomst.

Het eindresultaat zal zijn dat de VS de Europese besparingen als lunch opeet terwijl China zijn middenklasse uitbreidt tot meer dan 500 miljoen mensen. Rusland zal het prima doen, zoals Glazyev schetst: soeverein en zelfvoorzienend.

De Amerikaanse econoom Michael Hudson heeft beknopt de lijnen geschetst van de imperiale zelf-implosie. Maar veel dramatischer, als een strategische ramp, is hoe de dove, domme en blinde parade naar een diepe recessie en bijna-hyperinflatie zal verscheuren wat er nog over is van de sociale cohesie van het westen. Missie volbracht.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/28/28729/?swcfpc=1