Toen Vladimir Poetin van Rusland eiste dat de VS Oekraïne zouden uitsluiten als toekomstig lid van het NAVO-bondgenootschap, antwoordden de VS schamper: De NAVO heeft een open-deur-beleid. Elk land, inclusief Oekraïne, kan lidmaatschap aanvragen en worden toegelaten. Dat veranderen we niet.

In de verklaring van Boekarest van 2008 had de NAVO Oekraïne en Georgië, steeds verder naar het oosten in de Kaukasus, op een pad gezet naar lidmaatschap van de NAVO en dekking onder artikel 5 van het verdrag, dat verklaart dat een aanval op een van de leden een aanval op allen is.

Omdat hij geen bevredigend antwoord op zijn vraag kon krijgen, viel Poetin binnen en beslechtte de kwestie, schrijft Patrick J. Buchanan. Oekraïne noch Georgië zullen lid worden van de NAVO. Om dat te voorkomen, zal Rusland oorlog voeren, zoals het gisteravond heeft gedaan.

Poetin deed precies wat hij ons had gewaarschuwd dat hij zou doen.

Wat ook het karakter van de Russische president moge zijn, waarover hier in de VS nu heftig wordt gediscussieerd, hij heeft zijn geloofwaardigheid bevestigd.

Als Poetin waarschuwt dat hij iets zal doen, dan doet hij het ook.

Zesendertig uur na deze oorlog tussen Rusland en Oekraïne, mogelijk de ergste in Europa sinds 1945, moeten twee vragen worden beantwoord:

Hoe zijn we hier gekomen? En hoe gaan we nu verder?

Hoe is het zover gekomen dat Rusland – in de overtuiging dat het met de rug tegen de muur staat en dat de Verenigde Staten, door de NAVO steeds dichterbij te brengen, het daar hebben neergezet – een punt heeft bereikt waarop het de oorlog met Oekraïne verkiest boven het aanvaarden van het lot en de toekomst die het Westen volgens hem voor moeder Rusland in petto heeft?

Denk eens na. Tussen 1989 en 1991 liet Michail Gorbatsjov de Berlijnse Muur vallen, Duitsland herenigen en alle “gevangen naties” van Oost-Europa vrij.

Na de ineenstorting van het Sovjetimperium stond Gorbatsjov toe dat de Sovjet-Unie zich oploste in 15 onafhankelijke naties. Het communisme mocht verdwijnen als de heersende ideologie van Rusland, het land waar het Leninisme en het bolsjewisme in 1917 voor het eerst wortel schoten.

Gorbatsjov maakte een einde aan de Koude Oorlog in Europa door alle oorzaken aan Moskou’s kant van de historische scheidslijn weg te nemen.

Poetin, een voormalig kolonel van de KGB, kwam in 1999 aan de macht na het desastreuze decennium van Boris Jeltsin, die Rusland de grond in boorde.

In dat jaar, 1999, keek Poetin toe hoe Amerika een 78 dagen durende bombardementscampagne voerde op Servië, het Balkanland dat historisch gezien een protectoraat van Moeder Rusland was geweest.

In dat jaar werden ook drie voormalige landen van het Warschaupact, Tsjechië, Hongarije en Polen, bij de NAVO betrokken.

Tegen wie moesten deze landen worden beschermd door de Amerikaanse wapens en het NAVO-bondgenootschap, zo luidde de terechte vraag.

De vraag leek volledig beantwoord in 2004, toen Slovenië, Slowakije, Litouwen, Letland, Estland, Roemenië en Bulgarije werden toegelaten tot de NAVO, een groep die drie voormalige republieken van de USSR zelf omvatte, alsmede nog eens drie voormalige landen van het Warschaupact.

Vervolgens kwam in 2008 de verklaring van Boekarest die Georgië en Oekraïne, beide grenzend aan Rusland, op weg zette naar het NAVO-lidmaatschap.

In datzelfde jaar viel Georgië zijn afgescheiden provincie Zuid-Ossetië aan, waar Russische troepen als vredeshandhavers optraden, waarbij een aantal doden vielen.

Dit leidde tot een tegenaanval van Poetin via de Roki-tunnel in Noord-Ossetië, waardoor Zuid-Ossetië werd bevrijd en Georgië binnendrong tot in Gori, de geboorteplaats van Stalin. George W. Bush, die had beloofd “een einde te maken aan de tirannie in onze wereld”, deed niets. Na kort een deel van Georgië te hebben bezet, vertrokken de Russen weer, maar bleven als beschermers van de Zuid-Osseten.

Het Amerikaanse establishment heeft verklaard dat dit een Russische aanvalsoorlog was, maar een EU-onderzoek heeft de Georgische president Mikheil Saakasjvili ervan beschuldigd de oorlog te zijn begonnen.

In 2014 werd de democratisch verkozen pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, in Kiev omvergeworpen en vervangen door een pro-westers regime. In plaats van Sevastopol, Ruslands historische marinebasis op de Krim, te verliezen, nam Poetin het schiereiland in beslag en verklaarde het tot Russisch grondgebied.

Teddy Roosevelt stal Panama met vergelijkbare wroeging.

Dat brengt ons bij vandaag.

Wat we ook van Poetin mogen denken, hij is geen Stalin. Hij heeft geen miljoenen vermoord of een goelag-archipel gecreëerd.

Noch is hij “irrationeel,” zoals sommige experts beweren. Hij wil geen oorlog met ons, die voor ons beiden erger dan ruïneerbaar zou zijn.

Poetin is een Russische nationalist, patriot, traditionalist en een koude en meedogenloze realist die erop uit is Rusland te behouden als de grote en gerespecteerde macht die het ooit was en die het volgens hem weer kan worden.

Maar dat kan het niet worden als de uitbreiding van de NAVO niet stopt of als zijn zusterstaat Oekraïne deel gaat uitmaken van een militair bondgenootschap waarvan de trotste grootspraak is dat het de Koude Oorlog heeft gewonnen tegen de natie die Poetin zijn hele leven heeft gediend.

President Joe Biden belooft bijna ieder uur: “We gaan geen oorlog voeren in Oekraïne.” Waarom zou hij dan niet snel het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne uitsluiten, waardoor we iets zouden moeten doen waarvan Biden zelf zegt dat wij Amerikanen dat, voor onze eigen overleving, nooit zouden moeten doen: oorlog voeren met Rusland?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/25/28521/?swcfpc=1