Slechts ongeveer de helft van alle in het ziekenhuis opgenomen COVID-19-gevallen van afgelopen winter was in het ziekenhuis opgenomen met acute ademhalingsziekten – alle andere “Coronapatiënten” waren echter opgenomen voor heel andere medische aandoeningen. We zijn erin geslaagd de factureringsgegevens van ziekenhuizen voor 2019, 2020 en de eerste vijf maanden van 2021 te bemachtigen, en daaruit komen enkele verrassende bevindingen naar voren, schrijft Kartsen Montag.

Uit de facturatiegegevens van de ziekenhuizen bij de ziekenfondsen, die het Instituut voor het Ziekenhuisvergoedingssysteem (InEK) verstrekt, blijkt dat het aandeel van de COVID-19-gevallen met acute luchtwegaandoeningen in alle intramurale COVID-19-gevallen in de winter van 2020/21 in sommige gevallen slechts iets meer dan de helft bedroeg, en dat de overige zogenoemde COVID-19-gevallen in het ziekenhuis kwamen vanwege heel andere ziektebeelden, zoals hartinfarcten, urineweginfecties of beenbreuken. Uit de factureringsgegevens van InEK blijkt duidelijk welke COVID-19-gevallen hoofdzakelijk werden behandeld wegens de symptomen van een SARS-CoV-2-infectie en voor welke gevallen een COVID-19-ziekte slechts een secundaire diagnose was.

De factureringsgegevens onthullen nog explosievere bevindingen: in vergelijking met 2019 is het aantal andere intensive care-gevallen dan acute luchtwegaandoeningen – met name beroertes, kanker en hartaanvallen – ongewoon sterk gestegen na de eerste lockdown. Dit wijst op de gevolgen van uitgestelde behandeling en vertraagde screening als gevolg van de eerste lockdown.

Bovendien blijkt uit de cijfers dat alle lockdowns van kracht werden op momenten dat de bezetting van de ziekenhuizen in Duitsland aanzienlijk lager was dan in 2019. Minister van Volksgezondheid Jens Spahn wist al in augustus 2020 aan de hand van boekhoudkundige gegevens van de ziekenfondsen dat de eerste lockdown tot een extreme onderbezetting van de ziekenhuizen had geleid. Toch heeft de federale regering in de winter van 2020/21 opnieuw van het middel gebruik gemaakt. Deze tweede lockdown leidde ook tot een aanzienlijke onderbezetting van de ziekenhuizen. Maar laten we het stap voor stap doen.

Spahn en Lauterbach sluiten een nieuwe lockdown uit

Op 2 september 2020 sloot Spahn in een interview met de Bild-Zeitung een tweede lockdown uit. Hij zei ook dat de lockdown in het voorjaar van 2020 niet zo drastisch had hoeven te zijn. In een interview op 24 september 2020 achtte ook Karl Lauterbach “de kans op een nieuwe lockdown zoals die van een paar maanden geleden (…) nihil”.

Over welke informatie beschikten Spahn en Lauterbach in september 2020 die hen ertoe bracht dergelijke verklaringen af te leggen? Verklaringen die al snel onjuist bleken toen bondskanselier Merkel samen met de minister-presidenten van de deelstaten eerst besloot tot een gedeeltelijke lockdown vanaf 2 november en een “harde” lockdown vanaf 16 december 2020, ditmaal zelfs met een regionaal nachtelijk uitgaansverbod.

Adviesraad van deskundigen onderzoekt speciale aanklacht Corona sinds april 2020

Overeenkomstig artikel 24 van de wet op de ziekenhuisfinanciering (KHG), dat onder meer de compensatiebetalingen aan ziekenhuizen wegens bijzondere lasten van Corona regelt, had het ministerie van Volksgezondheid een adviesraad van vertegenwoordigers uit deskundigenkringen bijeengeroepen, die sinds april 2020 de gevolgen van de bijzondere regelingen voor ziekenhuizen wegens COVID-19 evalueert.

De werkzaamheden van de adviesraad zijn gebaseerd op de boekhoudkundige gegevens van de ziekenhuizen bij de ziekenfondsen, die worden verstrekt door het Instituut voor het Bezoldigingsstelsel van de Ziekenhuizen (InEK). Om kortetermijnevaluaties door de Adviesraad mogelijk te maken, verplicht artikel 3 van de Tweede wet Bescherming Bevolking bij een Epidemie van Nationale Betekenis in mei 2020 ziekenhuizen om, naast de eerdere eenmalige gegevensaftrek op 31 maart over het voorgaande jaar, in de loop van het jaar tijdig gegevens aan de InEK te verstrekken, te weten

• uiterlijk op 15 juni 2020 voor patiënten die uit het ziekenhuis worden ontslagen na een volledige of gedeeltelijke intramurale behandeling tussen 1 januari 2020 en 31 mei 2020, en
• uiterlijk op 15 oktober 2020 voor patiënten die uit het ziekenhuis worden ontslagen na een volledige of gedeeltelijke intramurale behandeling tussen 1 januari 2020 en 30 september 2020.

In het kader van verdere wijzigingen van de wet op de ziekenhuisvergoedingen (Krankenhausentgeltgesetz) is artikel 21, lid 3, onder b), inmiddels zodanig aangepast dat de gegevens over het jaar door de ziekenhuizen in de toekomst elk jaar uiterlijk op 15 juni en 15 oktober en voor het gehele voorafgaande jaar uiterlijk op 15 januari aan het InEK moeten worden verstrekt.

Eerste lockdown: kosten in de miljarden en bijna geen COVID-19 gevallen

Tijdens een vergadering van de adviesraad eind augustus 2020 werd het kort tevoren voltooide rapport “Analyses van de dienstverlening, de inkomstensituatie van de ziekenhuizen en de getroffen patiënten en hun zorg in de Coronacrisis” gepresenteerd op basis van de eerste gegevens die in de loop van het jaar over de periode 1 januari tot en met 31 mei 2020 werden aangeleverd. Daarin komen de twee auteurs en de leden van de adviesraad Prof. Dr. Boris Augurzky van het Leibniz-Institut für Wirtschaftsforschung (RWI) en Prof. Dr. med. Reinhard Busse van de Technische Universiteit van Berlijn onder meer tot de volgende conclusies:

• Het gemiddelde aantal patiënten in ziekenhuizen is aan het begin van de twaalfde kalenderweek sterk gedaald ten opzichte van het voorgaande jaar, en in de vijftiende kalenderweek zelfs met 42 procent
• Het gemiddelde aantal patiënten dat ook op de intensive care lag, daalde vanaf de twaalfde kalenderweek met wel 20 procent
• De COVID-19-patiënten hadden vanaf de twaalfde kalenderweek slechts 1,7% van de beddencapaciteit van het ziekenhuis nodig
• COVID-19-gevallen in de periode januari-mei 2020 gemiddeld slechts 4 procent van de intensive care-capaciteit vergden

De aanzienlijke daling van het aantal patiënten was slechts in geringe mate te wijten aan het uitstel van geplande niet-kritieke operaties en was voor het adviesorgaan van deskundigen onverwacht met betrekking tot andere ziektebeelden.

Wegens de zeer geringe belasting van de ziekenhuizen met COVID-19-patiënten werd in de notulen van de vergadering van de adviesraad verklaard dat “een omvangrijke vrijmaking van beddencapaciteit alsook de opbouw van capaciteit voor intensive care-behandeling” alsmede “een verlenging van de financiële ondersteuning overeenkomstig § 21 KHG (vrijmaking van forfaitaire bedragen en forfaitaire bedragen voor extra intensive care-bedden) voor de ziekenhuizen na 30 september 2020 in de huidige vorm” niet meer nodig was.

Verdere lockdowns tegen beter weten in en zonder noodzaak

Desgevraagd heeft professor Busse bevestigd dat hij op verzoek van Spahn actief is in de adviesraad van deskundigen en dat hij evaluaties voorbereidt van de bijzondere belasting die door het coronavirus wordt veroorzaakt. Sinds uiterlijk eind augustus 2020 weet de federale regering dus niet alleen dat COVID-19 geen bedreiging vormt voor de Duitse gezondheidszorg, maar ook dat het vrijhouden van capaciteiten in ziekenhuizen door deskundigen onnodig werd geacht en enorme kosten heeft veroorzaakt. Het is zeer waarschijnlijk dat deze bevindingen van de adviesraad ertoe hebben bijgedragen dat Jens Spahn en Karl Lauterbach een nieuwe vergrendeling voor de volgende winter in september 2020 hebben uitgesloten.

Ondanks deze bevindingen, die duidelijk werden gestaafd door de adviesraad van deskundigen, besloten kanselier Merkel en de ministers-presidenten van de deelstaten tot verdere lockdowns in de herfst en winter van 2020, uitsluitend op basis van de stijgende incidentiegevallen, waarbij zij als rechtvaardiging aanvoerden dat het gezondheidsstelsel tegen overbelasting moet worden beschermd.

In een nieuw rapport van de adviesraad van deskundigen van 30 april 2021 wordt op basis van alle factureringsgegevens voor 2020 bevestigd dat de Duitse ziekenhuizen zelfs in november of december 2020 niet één keer met overbelasting te kampen hebben gehad. Integendeel, zelfs tijdens de periode van de tweede lockdown lag het aantal opgenomen ziektegevallen in ziekenhuizen aanzienlijk lager dan in de vergelijkbare periode in 2019.

Wat de verslagen van de adviesraad van deskundigen verhullen

Ondanks de fundamentele kritiek op het coronabeleid van de federale regering die uit de inhoud ervan blijkt, bevatten de rapporten van de adviesraad speculaties die de beslissingen van de kanselier en de eerste ministers althans gedeeltelijk ondersteunen. Zo wordt in het verslag van 30 april 2021 gespeculeerd, zonder enig bewijs te leveren, dat ondanks voorzorgslaboratoriumtests op coronabesmetting wanneer patiënten als intramurale patiënten worden opgenomen, alle behandelde acute ademhalingsziekten mogelijk te wijten zijn aan COVID-19-gerelateerde ziekten.

Bovendien werd in de verslagen van de adviesraad opgemerkt dat de oversterfte in 2020 “vrij nauw overeenkwam met het aantal mensen dat aan of met covid was overleden” en werd gesuggereerd dat er aanwijzingen waren dat verdere, nog niet opgeloste, “oversterfte te wijten is aan extra COVID-19-sterfgevallen die niet als zodanig worden herkend”. Hieruit concluderen de auteurs dat de daling van het aantal ziekenhuisopnamen niet heeft geleid tot een hogere sterfte onder patiënten die niet of te laat in het ziekenhuis werden opgenomen. Deze ongefundeerde conclusie heeft echter een politiek tintje, aangezien de evaluatie van de factureringsgegevens van de InEK juist op het tegendeel wijst.

De InEK data

In beginsel stelt de InEK de factureringsgegevens van de ziekenhuizen met de ziekenfondsen via haar databrowser ter beschikking van het publiek in een vorm waaruit geen conclusies kunnen worden getrokken over de persoonsgegevens van de patiënten. Een vermeende buitensporige werkbelasting zorgt er echter voortdurend – zelfs midden in de nacht – voor dat de toegang tot deze gegevens uiterst beperkt is.

Andere publiek toegankelijke gegevensbronnen, zoals de online databank GENESIS van het Federaal Bureau voor de Statistiek, zijn niet geschikt om het gebruik van ziekenhuizen op basis van facturatiegegevens te evalueren, aangezien de gegevens voor 2020 nog niet beschikbaar zijn. Desgevraagd deelde het Federaal Bureau voor de Statistiek ons mee dat de facturatiegegevens voor 2020 pas in februari 2022 in de online GENESIS-databank beschikbaar zullen zijn. Bovendien zouden alleen de hoofddiagnoses worden gepubliceerd. Aangezien een bewezen COVID-19-infectie door de ziekenhuizen altijd slechts als secundaire diagnose wordt gemeld, kunnen uit deze gegevens geen conclusies worden getrokken over de vraag of een patiënt in de eerste plaats werd behandeld voor een acute ademhalingsziekte dan wel of er een andere reden voor de ziekenhuisopname was. Met veel geduld en moeite is het toch gelukt om via de InEK-gegevensbrowser zinvolle factureringsgegevens voor de jaren 2019, 2020 en 2021 te verkrijgen.

Slechts elk tweede COVID-19 geval met acute respiratoire ziekte

Zoals voorgesteld door het Robert Koch Institute (RKI) in het Epidemiologisch Bulletin van 29 juli 2021, werden de ICD-10 codes J00 – J22, J44.0 en B34.9 gebruikt om acute ademhalingsziekten ten gevolge van virale infectie te identificeren. In de figuren 1 en 2 zijn de gevallen met een van deze codes in de hoofddiagnose en code U07.1 (COVID-19, virus gedetecteerd) in de secundaire diagnose afgezet tegen alle gevallen met een secundaire diagnose van bevestigde SARS-CoV-2-infectie. Voor alle in het ziekenhuis opgenomen gevallen en voor de gevallen met verblijf op de intensive care waarvan het virus is aangetoond, kan worden vastgesteld dat het aantal COVID-19-gevallen met een acute ademhalingsziekte als hoofddiagnose aanzienlijk lager is dan het totale aantal gevallen met een laboratoriumbevestigde SARS-CoV-2-infectie, vooral rond de jaarwisseling 2020/21.

De belangrijkste diagnoses die niet overeenkomen met een acute ademhalingsziekte en waarvoor een bewezen SARS-CoV-2-infectie als secundaire diagnose werd gemeld, zijn wijdverbreid en variëren van hersen- en hartinfarcten via urineweginfecties en hersenschudding tot breuken van de nek van het dijbeen. In principe bestrijken zij het hele spectrum van in het ziekenhuis behandelde gevallen, behalve dat een positieve PCR-test werd ontdekt tijdens de opname in het ziekenhuis. Op basis van de factureringsgegevens van InEK is het dus zeer gemakkelijk te onderscheiden welke COVID-19-gevallen in de eerste plaats werden behandeld wegens de symptomen van een SARS-CoV-2-infectie en in welke gevallen een COVID-19-ziekte slechts een secundaire diagnose is.

Het hoge aantal gehospitaliseerde COVID-19-gevallen zonder acute ademhalingsziekte rond de jaarwisseling 2020/21 weerspiegelt het hoge aantal PCR-tests in de bevolking. Terwijl in de 13e kalenderweek van 2020 volgens de testcijfers van het RKI in totaal iets minder dan 380.000 tests werden uitgevoerd, waren dat er in de 50e kalenderweek 1,5 miljoen.

Aangezien ook het aandeel COVID-19-gevallen zonder acute ademhalingsziekte op de intensive care even hoog is als bij de totale ziekenhuisopnames, moet worden aangenomen dat, vooral rond de jaarwisseling 2020/21, waarschijnlijk slechts maximaal twee derde van de COVID-19-gevallen die op de intensive care zijn overleden daadwerkelijk slachtoffer van een SARS-CoV-2-infectie is geweest. Dit doet op zijn beurt de vraag rijzen of, als gevolg van de hoge testaantallen, een niet onaanzienlijk deel van de officiële COVID-19-slachtoffers in werkelijkheid aan andere oorzaken is overleden en of de door het adviescollege van deskundigen verklaarde oversterfte als gevolg van COVID-19 geen andere oorzaken heeft.

Aantal andere intensive care gevallen groeit sterk na lockdown

Het aantal op de intensive care behandelde gevallen, afgezien van acute ademhalingsziekten, is na de eerste lockdown aanzienlijk gestegen. De veronderstelling dat de oversterfte ook te wijten is aan andere oorzaken dan het coronavirus wordt ook ondersteund door het hoge aantal van alle intramurale gevallen met verblijf op de intensive care van de 22e tot de 42e kalenderweek van 2020 in vergelijking met 2019, zoals te zien is in figuur 3.

Aangezien de toename van het aantal gevallen van acute ademhalingsziekten die met intensieve zorg werden behandeld, ongeacht of een SARS-CoV-2-infectie werd vastgesteld of niet, in deze periode slechts minder dan tien procent bedraagt, moeten andere oorzaken verantwoordelijk zijn voor de toename van het aantal gevallen op de intensive care-afdelingen. Tussen de 22e en 42e kalenderweek van 2020 was het aantal op de intensive care behandelde gevallen met beroertes, kanker, levercirrose en andere medische aandoeningen in sommige gevallen zelfs aanzienlijk hoger dan in de vergelijkbare periode in 2019, zoals figuur 4 laat zien.

Aangezien, zoals blijkt uit figuur 5, in dezelfde periode het aantal alle gevallen van ziekenhuisopname in 2020 aanzienlijk is gedaald ten opzichte van 2019, kunnen de bevindingen hier erop wijzen dat als gevolg van het uitstellen van niet-urgente interventies en het verminderde gebruik van ziekenhuisdiensten, de ziektegevallen kritieker zijn geweest en bijgevolg meer levens hebben geëist.

Figuur 5 laat ook zien dat, ondanks COVID-19, het aantal opnames van alle acute ademhalingsziekten sinds het begin van de coronacrisis op een lager niveau ligt dan in 2019, en dat deze trend zich in 2021 zal voortzetten.

De werkelijke bezetting is in tegenspraak met de reden van de lockdown

Ook de bezettingsdagen van ziekenhuizen weerspiegelen dit beeld. Opvallend is dat de uitsluitingen altijd van kracht werden wanneer de bezettingsgraad van de ziekenhuizen aanzienlijk lager was dan het jaar daarvoor, zoals blijkt uit figuur 6. Hoewel de reden die voor de maatregelen werd gegeven steeds de bescherming van het gezondheidsstelsel tegen overbelasting was, speelden de feitelijke bezetting en capaciteit van de ziekenhuizen duidelijk geen rol bij de besluiten.

Conclusie

Het doel van de maatregelen om COVID-19 aan banden te leggen was officieel het Duitse gezondheidsstelsel te beschermen tegen overbelasting, maar niet de bezettingsdagen van ziekenhuizen permanent te verminderen en de daaruit voortvloeiende inkomstenverliezen van ziekenhuizen te compenseren met miljarden euro’s aan belastinggeld.

Ter herinnering: in september 2020 kwam minister van Volksgezondheid Spahn met behulp van het rapport van de adviesraad van deskundigen tot de conclusie dat de maatregelen in het voorjaar van 2020 hun doel voorbij waren geschoten en dat een tweede lockdown daarom niet nodig was. Op basis van de beschikbare gegevens is het onbegrijpelijk waarom kanselier Merkel en de minister-presidenten van de deelstaten deze fout een tweede keer hebben gemaakt en hebben besloten tot verdere lockdowns eind 2020. Zoals verwacht leidden deze tot een nog lagere algemene benutting van de ziekenhuizen.

Het feit dat, ondanks de lage benuttingsgraad, het aantal met intensieve zorg behandelde gevallen, afgezien van acute ademhalingsziekten, in vergelijking met 2019 is toegenomen, in sommige gevallen zelfs aanzienlijk, wijst erop dat het uitstellen van niet-essentiële ingrepen en de lagere benuttingsgraad van de ziekenhuisdiensten zelfs mensenlevens hebben geëist. De maatregelen zouden dus niet alleen onnodig en kostbaar zijn geweest, maar ook contraproductief.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/10/19/21463/