De Duitse basiswet werd opgesteld onder toezicht van de Amerikaanse bezettingsmacht.

Hierover werd geen referendum gehouden en het afzien van de aanduiding “grondwet” was bedoeld om het voorlopige karakter van de grondwet en de daarmee opgerichte Bondsrepubliek Duitsland (ook als voorlopig beschouwd) te benadrukken, schrijft Thomas Röper.

De parlementaire raad, die de basiswet opstelde, was van mening dat het Duitse Rijk bleef bestaan ​​en dat een nieuwe grondwet voor de staat als geheel daarom alleen kon worden vastgesteld door alle Duitsers of hun gekozen vertegenwoordigers, wat onmogelijk was vanwege de bezetting van delen van Duitsland door andere zegevierende mogendheden.

De voorlopige basiswet

Uit artikel 146, dat nog steeds van kracht is, blijkt dat de grondwet voorlopig bedoeld was:

“Deze basiswet, die van toepassing is op het hele Duitse volk nadat de eenheid en vrijheid van Duitsland zijn bereikt, verliest zijn geldigheid op de dag waarop een door het Duitse volk vrijelijk vastgestelde grondwet in werking treedt.”

Alleen al het feit dat dit artikel nog steeds van kracht is, toont aan dat er iets niet kan kloppen. Is de “eenheid en vrijheid van Duitsland voor het gehele Duitse volk” volgens de Bondsregering nog niet bereikt? Als dat zo is, zou ze moeten aangeven wat er nog ontbreekt om dit te bereiken.

Als de federale regering daarentegen van mening is dat “Duitslands eenheid en vrijheid voor het hele Duitse volk” is bereikt, dan zou ze volgens de grondwet het proces van het creëren van een Duitse grondwet moeten initiëren “waarover het Duitse volk vrij zal beslissen”. In plaats daarvan zal de grondwet, die door de grondleggers van de grondwet uitdrukkelijk als voorlopig bedoeld was, ook na de Duitse hereniging blijven bestaan.

Het feit dat de grondleggers van de basiswet deze uitdrukkelijk als voorlopig beschouwden, is duidelijk te lezen in de preambule van de oorspronkelijke versie van de basiswet:

“Bewust van hun verantwoordelijkheid voor God en de mensheid, geïnspireerd door de wil om hun nationale en staatseenheid te behouden en de vrede van de wereld te dienen als een gelijkwaardig lid in een verenigd Europa, moet het Duitse volk (…) de staat steunen leven om een ​​nieuwe orde voor een overgangsperiode toe te laten, heeft deze basiswet van de Bondsrepubliek Duitsland aangenomen op grond van zijn constituerende macht.

Andere interessante artikelen van de Basiswet

Er zijn andere artikelen van de basiswet die aandachtig moeten worden gelezen, bijvoorbeeld in artikel 120 staat tot op de dag van vandaag:

“De federale overheid draagt ​​de uitgaven voor bezettingskosten en de andere interne en externe lasten als gevolg van de oorlog”

De federale regering kondigt echter officieel aan dat Duitsland niet langer een bezet land is. Maar de bepaling volgens welke de federale overheid de “kosten voor bezettingskosten” draagt, werd niet uit de basiswet gehaald. Iedereen kan daar zijn eigen mening over hebben, vooral omdat de federale overheid jaarlijks miljarden aan de VS betaalt voor de kosten van de Amerikaanse bases in Duitsland.

De officiële benaming van deze betalingen als “bezettingskosten” werd al in de jaren vijftig gewijzigd omdat de Duitsers niet wilden betalen voor de bezetting van hun eigen land. Om de verontwaardiging van de Duitsers te sussen, werd destijds besloten dat Duitsland zou betalen voor de “kosten van het stationeren van NAVO-troepen” in plaats van de “bezettingskosten”. Dat klonk veel mooier dan “personeelskosten”, maar het veranderde niets. En dat geldt vandaag de dag nog steeds.

De beperkte democratie

De Bondsrepubliek Duitsland is geen democratie, maar een “representatieve democratie”. Deze beperking is belangrijk omdat mensen in Duitsland niet zelf mogen beslissen over politieke kwesties. In plaats daarvan kunnen ze parlementsleden kiezen die voor hen beslissingen nemen. De mensen in Duitsland mogen zelf geen beslissingen nemen, ze mogen alleen beslissen wie voor hen beslissingen neemt. Referenda over politieke kwesties zijn niet gepland in Duitsland.

Juridisch protest tegen de regering is ook in Duitsland zeer beperkt. In Duitsland is de algemene staking, die in veel landen is toegestaan ​​als protestmiddel tegen het regeringsbeleid, niet toegestaan. Er is een zeer onthullend onderzoek hierover door de wetenschappelijke dienst van de Bondsdag. Stakingen zijn in Duitsland alleen toegestaan ​​bij arbeidsconflicten, d.w.z. wanneer de vakbonden in een branche ruzie maken met de werkgevers in de branche over loonsverhogingen. Stakingen zijn in Duitsland niet toegestaan ​​als politiek middel. Bovendien is het ambtenaren over het algemeen verboden om te staken.

De Onderzoeksdienst van de Bondsdag schrijft:

“De grondwet van de rechtsstaat verleent alleen een recht op politiek verzet binnen de enge grenzen van artikel 20 IV. De demonstratie of politieke handhavingsstaking is dan illegaal. Bovendien kunnen politieke stakingen in bijzondere gevallen een strafbaar feit vormen door het bijeenroepen van parlementen (artikel 105 van het Wetboek van Strafrecht).

Dit beperkt de mogelijkheden voor mensen in Duitsland om met legale middelen effectief tegen de regering te protesteren ernstig.

Artikel 20

Vaak wordt beweerd dat het zojuist genoemde artikel 20, lid 4 van de grondwet het recht geeft om in extreme gevallen op te treden tegen beslissingen van de federale regering. Het artikel luidt:

“Alle Duitsers hebben het recht zich te verzetten tegen iedereen die zich ertoe verbindt dit bevel af te schaffen als er geen andere remedie mogelijk is.”

Het probleem is duidelijk: als de regering zelf dit bevel zou willen afschaffen, zouden de staatsorganen actie ondernemen tegen iedereen die zich hiertegen verzet, waardoor artikel 20 in de praktijk zijn betekenis verliest. Dit is precies wat er gebeurde in Duitsland tijdens de Covid-periode, omdat de vrijheden die gegarandeerd werden in de basiswet, het recht op vergadering, het recht op vrijheid van meningsuiting, zelfs het recht op onschendbaarheid van de woning en andere grondrechten massaal werden beperkt gedurende meer dan twee jaar, en iedereen die zich verzette, werd door de staat aangepakt.

Vijanden van de democratie?

Politici en media in Duitsland spreken nu steeds meer over vermeende vijanden van de grondwet die een dictatuur willen opzetten. Dit is onzin, zo blijkt uit enquêtes en onderzoeken waarover ik keer op keer heb gerapporteerd.

Het probleem dat de heersende kaste van politici in Duitsland heeft, is dat een meerderheid van de Duitsers ontevreden is over de manier waarop de democratie in Duitsland wordt geïmplementeerd. Deze mensen willen echter geen dictatuur, ze willen meer democratie. Ze willen betrokken worden bij politieke beslissingen, een meerderheid in Duitsland wil een directe democratie waarin Duitsers in referenda kunnen beslissen over politieke kwesties.

…

Het begrip van Duitse politici voor democratie

De heersende kaste van politici in Duitsland wil dat echter niet, omdat ze zouden moeten vrezen dat veel van hun besluiten door een meerderheid worden verworpen. Enquêtes in Duitsland tonen dit keer op keer aan: er was in Duitsland nooit een meerderheid voor militaire operaties door de Bundeswehr, maar ze vinden al meer dan 20 jaar plaats. Hetzelfde geldt voor andere zaken, zoals: de stationering van Amerikaanse atoombommen in Duitsland, de redding van de banken met belastinggeld, pensioenhervormingen, massa-immigratie uit niet-Europese landen en ga zo maar door.

Ik heb vaak gerapporteerd over het begrip van Duitse politici van democratie. Bondskanselier Merkel formuleerde dit bijzonder duidelijk toen ze in haar toespraak op 3 maart 2010 in Berlijn bij de presentatie van het Allensbach jaarboek van de demoscopy “The Berlin Republic” zei:

“Maar juist daarom ben ik er ook diep van overtuigd dat het goed is dat we een representatieve democratie hebben en geen plebiscitaire democratie, en dat de representatieve democratie ons de mogelijkheid geeft om gedurende bepaalde perioden beslissingen te nemen en vervolgens binnen deze perioden ook campagne te voeren voor deze beslissingen en zo [het volk] van mening te veranderen.”

Dus Merkel zei openlijk dat Duitse regeringen (inclusief haar eigen) beslissingen namen tegen de wil van de meerderheid van de mensen in het land. Nadien mochten mensen in Duitsland er van mening over veranderen. En als ze dat niet deden, zoals bijvoorbeeld bij de oorlogsoperaties van de Bundeswehr, dan kon het de Duitse regeringen niet schelen en bleven ze het doen tegen de wil van het volk in. En daarvoor kreeg Merkel applaus, wat zij en haar toehoorders oké vonden. Maar is dat democratisch?

…

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over