Als er ooit een les over de zwarten was, dan is Haïti alles wat je nodig hebt om te bestuderen. Ze zijn al 200 jaar vrij. In die tijd hebben de Verenigde Staten het eiland herhaaldelijk opnieuw opgebouwd en opgeknapt. Elke keer als ze vertrokken, viel het eiland uit elkaar en werd weer een shithole! De Verenigde Staten hebben het eiland verschillende keren “gefixed”.

De Caribische staat Haïti herinnert ons op opvallende wijze hoe dodelijk slavernij kan zijn. In 1804 had het gecombineerde effect van dertien jaar opstand, moord en terrorisme de blanke bevolking van Haïti vernietigd, samen met alle landbouwproductie en de economie van wat voorheen de meest welvarende kolonie op het westelijk halfrond was, meldt National Vanguard.

We zien het elke keer weer als zwarten zelfbestuur krijgen. Vergelijk Zimbabwe en Zuid-Afrika.

Het eiland, oorspronkelijk genaamd San Domingo, was een centrum van Spaanse activiteit geworden in de tijd van de conquistador Hernando Cortes. De Spanjaarden behielden een kleine aanwezigheid aan de oostkant van het eiland, dat tegenwoordig bekend staat als de Dominicaanse Republiek.  Het westelijk deel van het eiland werd in 1697 door Franse handelaren bevolkt en omgedoopt tot Saint-Domingue, en het was hier dat de ongenadige rassenoorlog plaatsvond.

De plaatselijke Amerinden, door de Spanjaarden Canibales genoemd vanwege hun kannibalistische gewoontes, waren tot onbeduidendheid gereduceerd door een combinatie van Spaanse wapens, slavernij en Europese ziekten waartegen zij geen immuniteit hadden. Als gevolg daarvan begonnen de Fransen Afrikaanse slaven te importeren om in de kolonie te werken.

“The Jewel in the Crown”— voorziet in de helft van de Europese behoeften aan suiker

In 1789 was San Domingue het juweel van de Franse koloniale kroon. Het ideale klimaat en de natuurlijk rijke bodem produceerden meer suiker, koffie en katoen dan alle toen bestaande kolonies in Noord-Amerika samen. De suikerproductie van San Domingue voorzag niet alleen in alle behoeften van Frankrijk, maar ook in de helft van de behoeften van het Europese continent.

De rijkdom van San Domingue was legendarisch en ten tijde van de Franse Revolutie hadden zich zo’n 40.000 blanken in de kolonie gevestigd. In dit stadium waren er echter minstens 450.000 zwarte slaven die op het land werkten om de wonderbaarlijke landbouwproductie van het eiland in stand te houden, en daarnaast waren er ongeveer 27.000 mulatten. Deze enorme, niet-blanke bevolking, die meestal onder slavernijomstandigheden werd gehouden, leverde de demografische tijdbom op die de blanke kolonie volledig verwoestte.

Franse Revolutie – Beweging om niet-blanken tot Fransen te verklaren

De Franse Revolutie van 1789 diende als een vonk die de langdurige rassendruk in San Domingue aanstak. Een decreet van het Franse parlement van 15 mei 1791 gaf de blanke en de gemengde bevolking van het eiland stemrecht.

De blanke kolonisten op het eiland protesteerden onmiddellijk. De treffend genaamde gouverneur-generaal van het eiland, Blanchelande, waarschuwde Parijs dat de invoering van een dergelijke bestuursvorm zou leiden tot “een vreselijke burgeroorlog” en het verlies van de Franse kolonie.

Het Franse parlement heeft vervolgens het eerdere decreet ingetrokken en een nieuw decreet uitgevaardigd waarin staat dat de kolonisten zelf kunnen beslissen welke regeringsvorm het beste is voor hun eigen specifieke omstandigheden. Toen dit nieuws in San Domingue bekend werd gemaakt, liepen de spanningen op. Met name de bevolking van gemengde rassen was in oproer, nadat ze op de hoogte was gebracht van het feit dat ze eerst wel zouden hebben mogen stemmen en enkele maanden later het tegenovergestelde verteld werd.

‘Vrienden van de zwarten’ – Franse revolutionairen

Amis des Noirs (“vrienden van de zwarten”), een sterke lobby tegen slavernij, ontwikkelde zich in Frankrijk en werd in de loop van de revolutie steeds machtiger. Deze groep abolitionisten zette zich in San Domingue voortdurend in voor emancipatie en volledige politieke rechten voor zowel mulatten als zwarten, en reageerde met verontwaardiging over het tweede decreet, dat het stemrecht voor de mulatten afschafte.

Als gevolg van de inspanningen van de Amis des Noir heeft het Franse parlement een derde decreet uitgevaardigd dat het stemrecht teruggaf aan de mulatten en de “vrije zwarten”, dat wil zeggen de zwarten die niet onder enige vorm van contractarbeid stonden.

Toen dit nieuws werd ontvangen in San Domingue, lanceerde de nu bewapende zwarte bevolking een gewelddadige rebellie. Blanken werden willekeurig aangevallen, plantages verbrand en het eiland stortte zich in chaos. De mulatten stonden aanvankelijk aan de kant van de blanken, maar kozen daarna partij voor de zwarten.

Zwarten verdelgen alle blanken in Haïti

Tegen het einde van de opstand in Haïti waren alle blanke mannen, vrouwen en kinderen vermoord. Toen de blanken eenmaal waren uitgeroeid, keerde de zwarte bevolking zich vervolgens tegen de gemengde rassenpopulatie en vernietigde die ook.

Chaos regeert tien jaar lang

De chaos duurde voort tot 1802, toen Napoleon Bonaparte twintigduizend Franse troepen stuurde om de orde op het eiland te herstellen. De Franse strijdkrachten, onder het bevel van de schoonbroer van Napoleon, generaal Leclerc, verpletterden de opstand. De opstandelingen werden genadeloos opgejaagd en de belangrijkste rebellenleiders gedwongen hun trouw aan de nieuwe Franse regering te betuigen.

Net toen de situatie leek te zijn gestabiliseerd, deden zich twee rampzalige gebeurtenissen voor. De eerste was het nieuws dat de Napoleontische regering toestemming had gegeven voor het herinvoeren van de slavernij, en de tweede was een uitbraak van gele koorts op San Domingue. De mogelijkheid dat het instituut van de slavernij zou kunnen terugkeren deed de zwarte onrust op het eiland herleven. Ondertussen werden de toch al dun uitgerekte Franse strijdkrachten gedecimeerd door ziekte, waarbij maar liefst 160 soldaten per dag omkwamen. In augustus 1802 was viervijfde van de eerder in het jaar aangekomen Franse troepen dood.

Napoleon stuurde tienduizend nieuwe troepen om het belegerde Franse garnizoen te versterken. De nieuwe troepen werden ook geïnfecteerd door de gele koorts, en de rebelse zwarten, grotendeels immuun voor de ziekte, voerden hun aanvallen op. De veiligheidssituatie op het eiland verslechterde opnieuw.

Het conflict nam toen een nog smeriger wending. De Franse autoriteiten besloten dat de enige manier om een einde te maken aan de twaalfjarige rassenoorlog het doden van alle zwarte inwoners ouder dan twaalf jaar was.

De reden hiervoor was dat elke volwassen zwarte die in het vorige decennium deelgenomen had aan raciale oorlog tegen blanken, nooit gedwee terug zou gaan naar het werken in de velden. Hetzelfde gold voor zwarte vrouwen, besloten de Fransen, omdat de vrouwen van dat ras zich nog wreder hadden getoond tegen blanken dan hun mannen. Met meedogenloze energie achtervolgden de overlevende Franse troepen hun nieuwe bevelen en vele zwarten werden  willekeurige gedood. Beide kanten werden ondergedompeld in een spiraal van kwaadaardige wreedheden die geen einde leken te hebben.

Franse terugtrekking en zwarte heerschappij

Het uitbreken van de Napoleontische oorlogen kwam tussenbeide in de ontwikkelingen op het eiland. Frankrijk raakte verwikkeld in een oorlog met Groot-Brittannië op zee en het Franse koloniale bezit van San Domingue werd aangevallen. De Britse marine blokkeerde het eiland, sloot de bevoorrading van het Franse garnizoen af en voorzag de zwarte rebellen van wapens en munitie.

De meest prominente van de zwarte rebellenleiders, Dessalines, lanceerde een aantal aanvallen op de steeds meer geïsoleerde Franse garnizoenen in de kustplaatsen. De Dessalines veroverde de ene na de andere stad van de verzwakte Franse strijdkrachten en moorde systematisch alle gevangen genomen blanken uit. Op 10 november 1803 konden de Fransen het niet langer volhouden en gaven ze zich over aan de Britse vloot voor de kust. Van de vijftigduizend Franse troepen die naar het eiland zijn gestuurd, zijn er maar een paar duizend ooit teruggekeerd naar Frankrijk.

De slachtpartij op de laatste blanken

Toen de Fransen verdwenen waren, had de zwarte leider Dessalines de vrije hand in het instellen van zijn eigen terreurbewind tegen alle blanken die nog ongelukkig genoeg waren om nog steeds op de eilandstaat te zijn. San Domingue werd in december 1803 omgedoopt tot Haiti en werd onafhankelijk verklaard.

Het land was de tweede onafhankelijke natie op het westelijk halfrond (na de Verenigde Staten van Amerika) en de eerste onafhankelijke zwarte natie in het Caribisch gebied. Zwarten hebben er ruim tweehonderd jaar de vrije hand gehad, er valt blanken niets te verwijten.

200 jaar van vrij onafhankelijk bestuur heeft geleid tot het 20ste armste land ter wereld.

Nadat ze de blanken hadden uitgeroeid, keerden de zwarten zich tegen de mulatten in weer een nieuwe rassenoorlog. Dit eindigde met de bijna volledige vernietiging van de mulatpopulatie en in oktober 1804 verklaarde Dessalines zijn volk als de winnaars. Ter gelegenheid hiervan verklaarde hij zich “keizer voor het leven” van Haïti.

Datzelfde jaar vroeg Dessalines aan de gevluchte blanken om terug te keren en bij te dragen aan de wederopbouw van de economie. Een verrassend groot aantal kolonisten nam zijn aanbod aan, maar ontdekte al snel de aard van hun fout.

Begin 1805 rees de zwarte bevolking opnieuw op tegen de teruggekeerde blanke kolonisten. Dessalines was machteloos om de menigte te beheersen, ondanks de smeekbeden van de blanke kolonisten. De Europeanen werden opgejaagd en op 18 maart 1805 werd de allerlaatste blanke in Haïti gedood.

San Domingue, dat onder Franse heerschappij ooit het rijkste land in het Caribisch gebied was, is vandaag de dag een puinhoop van armoede, anarchie en chaos in de derde wereld. Deze situatie is des te betekenisvoller als men bedenkt dat de onafhankelijke staat Haïti slechts vijfendertig jaar jonger is dan de Verenigde Staten van Amerika.

Haïti is een verwoestend tegenargument voor de ‘omgevings’-ontwikkelingstheorie, want als tijd en omgeving de enige factoren waren die de beschaving beïnvloeden, zou Haïti in theorie net zo geavanceerd zijn als Amerika.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/09/23/19675/