De door ISIS geïnspireerde aanval op een priester en zijn kerk in Saint-Etienne-du-Rouvray is een les in de prijs die het christendom betaalt voor het fanatisme van losbandige barmhartigheid.

Was Jacques Hamel een martelaar voor het geloof of voor zijn illusies over de islam?

Voordat het bloed van ds. Jacques Hamel opdroogde op de vloer van zijn kerk, gingen er oproepen uit om hem op de versnelde weg naar heiligheid te plaatsen. Hashtag zaligverklaring verspreidde zich via Twitter: #santosubito, oftewel “maak hem nu heilig”. In deze haast om de vermoorde Franse priester heilig te verklaren, ontbrak iets cruciaals, schreef Maureen Mullarkey destijds.

Er was een tijd dat de katholieke kerk het woord dialoog anders gebruikte dan nu. Historisch gezien betekende dialoog een kans om de waarheden van het geloof over te brengen en te verdedigen. Het was nooit een gezelligheidsmiddel om onverzoenlijke verschillen te bagatelliseren en gewoon met elkaar op te schieten. Vandaag de dag is de dialoog met de Islam inschikkelijk en onkritisch, een nep-Franciscaanse burleske van het echte werk.

Franciscus van Assisi was de belichaming van de oudere opvatting en was complexer dan de bomenknuffelende social-justice hippie zoals hij tegenwoordig afgeschilderd wordt. Hij vergezelde de Vijfde Kruistocht naar Egypte in een poging Sultan al-Malik al-Kamil, een Moslim generaal met de soevereiniteit over Egypte, Syrië, en Palestina, te bekeren. Dit was een gevaarlijke dialoog, een hachelijke gok met als enig doel het christendom te bevorderen. Franciscus bracht zichzelf in gevaar om van de vijand katholieken te maken.

Daarentegen is in deze vervrouwelijkte tijden de dialoog verworden tot omgangsvormen. Dame-achtig leggen de kerken onderleggers neer, zetten thee en bieden beschuit en complimenten aan degenen die net zo gemakkelijk onze hoofden op een dienblad zouden accepteren. Zij wachten hun tijd af. Wij verspillen die van ons aan niet gewaardeerde beleefdheden. Ondertussen groeit hun aantal.

Een martelaar offert zijn bloed

Het verschil kwam in mij op bij het lezen van een commentaar van de eminente katholieke historicus Roberto de Mattei. In Il Tempo noemde hij Hamel “de eerste martelaar [in Europa] door toedoen van de Islam”. Zijn essay over de slachting, vertaald voor Rorate Caeli, sloot op deze manier:

Als paus Franciscus het begin van het proces voor de zaligverklaring van pater Hamel aankondigt, zou hij de wereld een vreedzaam maar sterk en welsprekend teken geven van de wil van de Kerk om haar identiteit te verdedigen. Als hij daarentegen de illusie blijft koesteren van een mogelijk oecumenisch akkoord met de islam, zal hij dezelfde fouten herhalen van die ellendige politiek die de slachtoffers van de communistische vervolging heeft geofferd op de altaren van de Ostpolitik. Het altaar van de politiek is echter iets anders dan het heilige altaar waarop het onbloedige Offer van Christus wordt gevierd. Pater Jacques Hamel ontving de genade om zich te verenigen met dit offer, door zijn eigen bloed te offeren, op 26 juli.

Maar Hamel offerde niet zijn eigen bloed. Het werd uit hem gesneden. Hij werd onverwachts genomen, een slachtoffer, niet een gewillige agent. Hij koos niet voor de dood ter verdediging van zijn geloof. Hij werd overrompeld en ter plekke afgeslacht.

Een verklaring van heiligheid moet berusten op moed, niet op toeval. Wij katholieken zijn snel geneigd om veel te veel theologische taal te verspillen aan gebeurtenissen die om iets stevigers en stringenters vragen. Vanaf de preekstoel bijgebracht door een generatie kapoenen, laten wij taal – de poëzie van het geloof – een sirenenzang worden die de aandacht afleidt van onverbiddelijke realiteiten.

De historische Franciscus – Giovanni di Pietro di Bernardone – zou zich omdraaien in zijn graf bij de woorden van zuster Helene, een van de nonnen die werd gegijzeld tijdens de moord op de priester. Haar gijzelnemer wendde zich van zijn moord af om te vragen of zij bekend was met de Koran. Ze antwoordde: “Ja, ik respecteer het zoals ik de Bijbel respecteer.” Haar woorden suggereren gelijkheid tussen de twee.

Vanuit Krakau, waar hij de Wereld Jongeren Dag bijwoonde, sprak Hamel’s superieur, Dominique Lebrun, aartsbisschop van Rouen, zijn eigen vergelijking uit: “Ik heb vernomen van de moorden van vanmorgen in de kerk van Saint-Etienne du Rouvray. Er waren drie slachtoffers: de priester (84 jaar) Fr. Jacques Hamel en de twee daders van de moordaanslag”.

Vergelijk de opzienbarende botheid van Franciscus tegenover een gewapende vijand: “Het is juist dat christenen het land binnenvallen dat jullie bewonen, want jullie lasteren de naam van Christus en vervreemden iedereen van zijn eredienst.” Biograaf Frank Riga vindt geen aanwijzing dat de heilige zijn broeders die op missie gingen in het moslimkamp ooit heeft opgedragen de Koran te leren of de leerstellingen van de islam te eren. Il Poverello, zoals hij werd genoemd, was geen man met geduld voor multiculturele subtiliteiten.

Liefde betekent geen toegeeflijkheid

Zet, als je kunt, alle afschuw over Hamel’s moord opzij. Kijk voorbij, alsjeblieft, alle gerechtvaardigde sympathie voor deze goede man en zijn verschrikkelijke einde. Er blijft een vraag: Was de priester een martelaar voor het geloof of voor zijn eigen illusies over de Islam?

Hamel was een vriendelijke man, maar hij diende in een parochie die zich juist inzette voor de illusie van oecumenische overeenstemming met de Islam, die de Mattei verafschuwt. De Belfast Telegraph meldt dat de nonnen leesles gaven aan moslimkinderen in de torenflats. De kerkelijke autoriteiten stegen boven dit soort nabuurschap uit. In hun streven naar dhimmitude schonken ze de grond naast Hamels kerk aan plaatselijke moslims om er de moskee te bouwen die zijn twee jonge moordenaars bezochten. Tijdens de Ramadan werden de parochiezaal “en andere faciliteiten” aan de moslims gegeven. (Volgens de islamitische jurisprudentie behoren de moskee en de grond eronder voor altijd toe aan de eeuwige ummah. Het aartsbisdom heeft een deel van Normandië afgestaan aan het kalifaat. Allah zij geprezen.)

In zijn laatste pastorale brief riep Hamel de gemeenschappen op om samen te leven en “elkaar te accepteren zoals ze zijn.” Maar de Islam aanvaarden betekent de totaliserende aard ervan erkennen. Authentieke aanvaarding is onsentimenteel. Het is een aansporing om waakzaam te blijven. Om bevriend te raken met moslims als individuen doet niets af aan de noodzaak om de geschiedenis van de islam, zijn duizendjarige ambities en zijn blijvende theologische imperatief tot geweld te kennen.

Christelijke naastenliefde houdt geen verplichting in om de gespierde expansie van de Islam in het Westen toe te staan. Een manier om de vijand lief te hebben is hem te verslaan. Toch leende Hamel’s parochie zich actief voor de opmars van de Islam. Saint-Etienne-du-Rouvray is een les in de prijs die het christendom betaalt voor het fanatisme van verkwistende barmhartigheid.

Ontkenning is niet barmhartig

Het verbaast mij dat de verontwaardiging van de Mattei zich toespitst op het feit dat deze gruweldaad tegen een priester en op Europese bodem is gepleegd. Hamel was niet de eerste Europese katholiek die stierf door toedoen van de islam. In essentiële menselijke termen weegt het leven van een priester niet op tegen het leven van afgeslachte leken.

{…}

De identiteit van de kerk heeft altijd al op het spel gestaan. Jorge Bergolio’s quisling pontificaat is niet in staat deze te verdedigen. Erger nog, de paus veronderstelt een vergelijking tussen de twee. Een bericht van 1 augustus in Breitbart citeert zijn afkeer om te spreken over islamitisch geweld “omdat er ook veel christelijk geweld is”. De pauselijke reacties vertonen een wilsonbekwame onwetendheid die het christendom in de islamitische wereld alleen maar kwetsbaarder kan maken. En dwingt het katholicisme om de stroman te spelen: “Als ik spreek over islamitisch geweld, moet ik spreken over katholiek geweld”, zei Franciscus. En nee, niet alle moslims zijn gewelddadig, niet alle katholieken zijn gewelddadig. Het is als een fruitsalade; er is van alles.””

Ontkenning koesterend als een signaal van hoogstaande kameraadschap, vervolgde Zijne Heiligheid: “Ik geloof niet dat het juist is om de Islam met geweld te identificeren. Dit is niet juist of waar.”

Deze haast om Hamel heilig te verklaren is een foute reactie. Het zou de illusie wekken dat er actie is ondernomen, terwijl dat in werkelijkheid niet is gebeurd. Een theatraal gebaar van symbolische opstandigheid, maar zonder correlatie in de echte wereld, versterkt alleen maar de krachten die zich tegen ons keren. Heiligverklaringsprocedures – in dit geval, op dit moment – zouden passiviteit uitstralen, geen heiligheid, tegenover dodelijke agressie.

De Independent in Londen meldt dat “tientallen moslims in Frankrijk en Italië katholieke missen bijwoonden als een gebaar van interreligieuze solidariteit na de aanval op de priester”. Slechts tientallen? Op hoeveel miljoen?

Jacques Ellul, die 40 jaar geleden schreef, zei over de lust van het Westen om zichzelf te geselen: “Ik zie Europa met reuzenstappen naar zijn einde marcheren: niet om economische of technische of politieke redenen, niet omdat het wordt overweldigd door de Derde Wereld… maar eenvoudigweg omdat het heeft besloten zelfmoord te plegen.”

Er schuilt sadisme in de hedendaagse bacchanalen van barmhartigheid die uit onze kerken komen. Barmhartigheid jegens wie is nooit helemaal duidelijk. Terugtrekken in ontkenning over de aard van de Islam houdt geen genade in ten opzichte van een steeds kwetsbaarder wordend Westen en zijn bevolking.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2020/10/05/paus-franciscus-migranten-zijn-een-zegen-die-samenlevingen-uitnodigt-om-te-groeien/?swcfpc=1