Rusland veranderde Bakhmut in het kerkhof van de Oekraïense militaire macht, kolonel Douglas MacGregor legt uit ‘wat daarna komt’ in zijn laatste opiniestuk in The American Conservative:

Tot de gevechten beginnen, bepaalt de in vredestijd ontwikkelde nationale militaire strategie het denken over oorlogvoering en de doelstellingen daarvan. Dan creëren de gevechten een nieuwe eigen logica. De strategie wordt aangepast. Doelstellingen veranderen. De strijd om Bakhmut illustreert dit punt heel goed.

Toen generaal Sergey Vladimirovich Surovikin, commandant van de Russische lucht- en ruimtevaarttroepen, vorig jaar het bevel over het Russische leger op zich nam in het Oekraïense theater, concludeerden president Vladimir Poetin en zijn senior militaire adviseurs dat hun oorspronkelijke aannames over de oorlog onjuist waren. Washington was ongeneeslijk vijandig gebleken tegenover de aanbiedingen van Moskou om te onderhandelen, en de grondmacht die Moskou had toegezegd om Kiev te dwingen te onderhandelen, was te klein gebleken.

Surovikin kreeg veel speelruimte om commandorelaties te stroomlijnen en het theater te reorganiseren. Het belangrijkste was dat Surovikin ook de vrijheid van handelen kreeg om een ​​defensieve strategie te implementeren die het gebruik van stand-off aanvals- of aanvalssystemen maximaliseerde, terwijl de Russische grondtroepen in omvang en slagkracht uitbreidden. De Bakhmut “Meatgrinder” was het resultaat.

Toen duidelijk werd dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en zijn regering Bakhmut beschouwden als een symbool van Oekraïens verzet tegen de Russische militaire macht, veranderde Surovikin Bakhmut in het kerkhof van de Oekraïense militaire macht. Vanaf de herfst van 2022 maakte Surovikin gebruik van Zalenskiy’s obsessie met Bakhmut om deel te nemen aan een bloedig touwtrekken om de controle over de stad. Als gevolg hiervan stierven duizenden Oekraïense soldaten in Bakhmut en raakten er nog veel meer gewond.

Het optreden van Surovkin doet denken aan een andere Russische legerofficier: generaal Aleksei Antonov. Als eerste plaatsvervangend chef van de generale staf van de Sovjet-Unie was Surovikin, in westers taalgebruik, de directeur strategische planning. Toen Stalin tijdens een bijeenkomst in mei 1943 een nieuw zomeroffensief eiste, pleitte Antonov, de zoon en kleinzoon van keizerlijke Russische legerofficieren, voor een defensieve strategie. Antonov stond erop dat Hitler, indien toegestaan, onvermijdelijk de Sovjetverdediging in de Koersk-saillant zou aanvallen en daarbij Duitse middelen zou verspillen.

Stalin geloofde, net als Hitler, dat oorlogen werden gewonnen met offensieve acties, niet met defensieve operaties.

Stalin bleef onbewogen door Sovjetverliezen. Antonov presenteerde zijn argumenten voor de defensieve strategie in een klimaat van angst, wetende dat het tegenspreken van Stalin hem zijn leven zou kunnen kosten. Tot verbazing van de maarschalken Aleksandr Vasilevsky en Georgy Zhukov, die bij de bijeenkomst aanwezig waren, gaf Stalin toe en keurde het operationele concept van Antonov goed. De rest, zoals historici zeggen, is geschiedenis.

Als president Poetin en zijn hoge militaire leiders bewijs van buitenaf wilden hebben voor het strategische succes van Surovikin in Bakhmut, lijkt een westerse bekentenis dat te leveren: Washington en haar Europese bondgenoten lijken te denken dat een bevroren conflict – waarbij de gevechten pauzeren maar geen van beide partijen de overwinning behaalt en geen van beide partijen het erover eens is dat de oorlog officieel voorbij is – op lange termijn de politiek meest aanvaardbare uitkomst voor de NAVO zou kunnen zijn. Met andere woorden, Zelensky’s aanhangers geloven niet langer in de mythe van de Oekraïense overwinning.

De vraag die bij iedereen opkomt is: hoe nu verder? 

In Washington schrijft de conventionele wijsheid voor dat de Oekraïense strijdkrachten een tegenoffensief moeten beginnen om Zuid-Oekraïne te heroveren. Natuurlijk is de conventionele wijsheid vaak zeer conventioneel en weinig wijs. In de veronderstelling dat de zwarte aarde van Oekraïne voldoende opdroogt om vóór half juni grondmanoeuvres te ondersteunen, zullen de Oekraïense troepen de Russische verdediging op meerdere fronten aanvallen en eind mei of juni de controle over Zuid-Oekraïne terugwinnen. Ongeveer 30.000 Oekraïense soldaten die in Groot-Brittannië, Duitsland en andere NAVO-lidstaten trainen, zullen naar verwachting naar Oekraïne terugkeren en de basis vormen voor de Oekraïense tegenaanval.

Generaal Valery Gerasimov, die nu het bevel voert over de Russische strijdkrachten in het Oekraïense theater, weet wat hij kan verwachten en bereidt zich ongetwijfeld voor op het Oekraïense offensief. Door de gedeeltelijke mobilisatie van Russische troepen zijn de Russische grondtroepen nu veel groter dan ze sinds het midden van de jaren tachtig waren.

Gezien de geringe hoeveelheid munitie die beschikbaar is om één operationele as adequaat te bevoorraden, lijkt het onwaarschijnlijk dat een Oekraïens offensief met twee of meer assen erin zou slagen de Russische verdediging te penetreren. Aanhoudende bewaking boven het hoofd maakt het vrijwel onmogelijk voor Oekraïense troepen om zich door de veiligheidszone van twintig tot vijfentwintig kilometer te bewegen en de Russische troepen te naderen voordat Oekraïense formaties aanzienlijke verliezen lijden.

Zodra de offensieve middelen van Oekraïne zijn uitgeput, zal Rusland waarschijnlijk de aanval inzetten. Er is geen reden om Russische offensieve operaties uit te stellen. Zoals de Oekraïense strijdkrachten herhaaldelijk aantonen, is verlamming altijd tijdelijk. Infrastructuur en uitrusting worden gerepareerd. Mankracht wordt ingezet om vernietigde formaties weer op te bouwen. Als Rusland zijn doel van demilitarisering van Oekraïne wil bereiken, weet Gerasimov ongetwijfeld dat hij de vernietiging van de overgebleven Oekraïense grondtroepen nog moet afronden.

Waarom besparen we het Oekraïense volk niet nog meer bloedvergieten en onderhandelen we niet met Moskou over vrede zolang Oekraïne nog een leger heeft? Helaas vereist diplomatie, om effectief te zijn, wederzijds respect, en de uitbundige haat van Washington tegen Rusland maakt diplomatie onmogelijk. Die haat wordt alleen geëvenaard door de arrogantie van een groot deel van de heersende klasse, die de Russische militaire macht minacht, voornamelijk omdat de Amerikaanse strijdkrachten het geluk hebben gehad een conflict met een grootmacht te vermijden sinds de Koreaanse oorlog. Nuchterder denkende leiders in Washington, Parijs, Berlijn en andere NAVO-hoofdsteden zouden moeten aandringen op een andere handelwijze.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Rusland zegt dat het nog niet eens begonnen is met vechten !

Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over