Sociale distantie. Reisbeperkingen. Avondklok. In de nasleep van de COVID-19-crisis wordt meer dan 50% van de wereldbevolking getroffen door door de WHO aanbevolen maatregelen met weinig tot geen wetenschappelijk bewijs om hun effectiviteit te ondersteunen, volgens het WHO-rapport van oktober 2019.

Interventies die de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) niet-farmaceutische interventies (NPI’s) noemt, spelen een sleutelrol in de “oorlog tegen het virus”. Bekende voorbeelden zijn handhygiëne, het dragen van maskers, het sluiten van scholen of het instellen van uitgaansverboden, bericht Heise.de.

De collaterale schade van deze niet-farmaceutische interventies omvat een wereldwijde economische crisis die een half miljard mensen in armoede zou kunnen storten en de meest ingrijpende beperkingen van de vrijheid van meningsuiting en vergadering in decennia. Iedereen die suggereert dat het paardenmiddel erger zou kunnen zijn dan de virale ziekte wordt, waar niet direct het zwijgen opgelegd, consequent overstemd of in diskrediet gebracht, terwijl het nieuw gevonden ultieme doel van alle overheidsmaatregelen, levensverlenging, bijna alle middelen rechtvaardigt. Niets lijkt dan meer nieuw-normaal dan dat men, tot en met de secretaris-generaal van de VN toe, men wil naast het pandemische coronavirus letterlijk alles “uitroeien” wat epidemische desinformatie over het virus lijkt te zijn.

Het idee dat de bescherming van het menselijk leven absolute voorrang heeft, is dienovereenkomstig populair, en aangenomen mag worden dat dit zo zal blijven wanneer andere ziekteverwekkers in het vizier komen. Want hoe systematischer men nu coronavirussen en griepvirussen vergelijkt, hoe duidelijker het wordt hoeveel mensenlevens de griep jaarlijks eist. Volgens de WHO sterven er jaarlijks wereldwijd 650.000 mensen aan griep. Als al deze levens gered zouden kunnen worden met de huidige maatregelen, wat is dan het argument tegen het oproepen tot en handhaven van deze krachtige interventies in de strijd tegen influenza?

Hoe uiteenlopend de meningen van voor- en tegenstanders van strenge maatregelen ook mogen zijn over de fundamentele geschiktheid en haalbaarheid op lange termijn van thans opgelegde of geplande NPI’s, beide kampen lijken het eens te zijn over de veronderstelling dat de potentieel onevenredige of onhoudbare maatregelen fundamenteel doeltreffend zijn.

Dit onuitgesproken uitgangspunt wordt echter tegengesproken door niemand minder dan de WHO, en meest recentelijk in een document dat in het najaar van 2019 is gepubliceerd en waarin de WHO in haar samenvatting concludeert dat er slechts zwak tot zeer zwak wetenschappelijk bewijs kan worden gevonden voor de effectiviteit van de meeste momenteel uitgevoerde maatregelen. In het navolgende is het dan ook de moeite waard dit document nader te bekijken.

Zelfcontradictie: de WHO documenteert in 2019 het ontbreken van robuust bewijs voor de effectiviteit van de maatregelen die zij in 2020 aanbeveelt

Het WHO-document “Non-pharmaceutical public health measures for mitigating the risk and impact of epidemic and pandemic influenza” , dat in oktober 2019 is gepubliceerd, leest als een catalogus van die massamaatregelen die regeringen naar aanleiding van de COVID-19-crisis hebben genomen. Teneinde wetenschappelijk gefundeerde aanbevelingen te doen voor het gebruik van diverse maatregelen bij toekomstige influenza-epidemieën en -pandemieën, onderzoekt de WHO in dit document vier verschillende categorieën van NPI:

• Persoonlijke beschermingsmaatregelen zoals handhygiëne, specifiek nies- en hoestgedrag en het gebruik van beschermende maskers.
• Omgevingsmaatregelen zoals oppervlaktereiniging, het gebruik van UV-licht of ventilatietechnieken.
• Sociale distantiëringsmaatregelen zoals het traceren van contacten, isolatie van zieken en quarantaine van risicogroepen, sluiting van scholen en werkplekken en het vermijden van grote menigtes.
• Reisgerelateerde maatregelen zoals reiswaarschuwingen, screening van luchtreizigers, binnenlandse reisverboden en grenssluitingen.

In het licht van deze opsomming van maatregelen adviseert de WHO in geval van een pandemie (hier gedefinieerd als een wereldwijde epidemie die wordt veroorzaakt door een tot dusver onbekend influenzavirus waartegen bij de menselijke bevolking nog geen basisimmuniteit bestaat), ongeacht de ernst ervan, alle persoonlijke beschermingsmaatregelen te nemen, zieken te isoleren en reiswaarschuwingen te geven. Bij matig ernstige pandemieën moeten deze maatregelen worden aangevuld met het gebruik van gezichtsmaskers, schoolsluitingen en het gericht vermijden van grote mensenmassa’s. De WHO beveelt sluiting van werkplekken en internationale reisbeperkingen alleen aan in het geval van zeer ernstige pandemieën.

De WHO stelt ook uitdrukkelijk dat het traceren van contacten, het screenen van luchtreizigers en het sluiten van de grenzen in geen geval worden aanbevolen (zie blz. 3). Niettemin zijn of worden deze maatregelen door veel regeringen over de hele wereld uitgevoerd of besproken.

Wat echter nog opmerkelijker is, is het door de WHO uitgewerkte bewijsmateriaal voor de overige maatregelen. In de bijlage bij bovengenoemd document (“Annex: Report of systematic literature reviews“) geeft de WHO een overzicht van de resultaten van een uitvoerig en systematisch onderzoek van relevante onderzoeksliteratuur. Tabel 1 is een typisch voorbeeld:

Tabel 1 beschrijft de meest uiteenlopende interventiemogelijkheden en hun doeltreffendheid. Bijzonder opmerkelijk is de uiterst rechtse kolom over GRADE-bewijsmateriaal. Bij het bepalen van de kwaliteit van het verzamelde bewijsmateriaal volgt de WHO de GRADE-benadering (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation) en maakt derhalve onderscheid tussen vier kwaliteitsniveaus: zeer laag, laag, matig, en hoog. Uit tabel 1 blijkt dat de WHO de kwaliteit van het wetenschappelijk bewijs voor de doeltreffendheid van de vermelde maatregelen als zeer laag beschouwt.

Tabel 1 is niet alleen typerend voor de structuur, maar ook voor de inhoud van het overgrote deel van de tabellen in dit document. In feite concludeert de WHO in de bijlage bij haar rapport dat de kwaliteit van het bewijsmateriaal voor de doeltreffendheid van bijna alle destijds onderzochte maatregelen als laag of zeer laag moet worden beoordeeld. Alleen met betrekking tot de mogelijke effecten van handhygiëne en het gebruik van maskers (blz. 13), en dit voornamelijk in klinische contexten (blz. 11), beoordeelt de WHO de kwaliteit van het bewijsmateriaal als matig of hoog.

Dienovereenkomstig geeft de WHO in haar rapport van oktober 2019 toe dat er weinig tot geen betrouwbaar bewijs is voor de effectiviteit van de resterende interventies, zoals sociale distantie, reisbeperkingen of uitgaansverboden.

Interessant is dat dit WHO-document niet het enige is dat tot deze conclusie komt. Reeds in 2009 publiceerde het Europees Centrum voor ziektepreventie en -bestrijding (ECDC) zijn “Guide to Public Health Measures to Reduce the Impact of Influenza Pandemics in Europe“, die zeer vergelijkbare tabellen bevat over een zeer vergelijkbare reeks maatregelen (blz. 3 e.v.) en ook melding maakt van geringe of onbewezen effecten van maatregelen om sociale afstand te verkleinen en van reisbeperkingen in het bijzonder.

Net als in het geval van de WHO heeft de uiterst gebrekkige wetenschappelijke basis het ECDC er niet van weerhouden juist die maatregelen aan te bevelen waarvoor eerder geen wetenschappelijk bewijs kon worden gevonden.

Het ECDC-rapport is ook opmerkelijk omdat het op bladzijde 1 een vroege versie bevat van een nu wereldberoemde flattening-the-curve illustratie, inclusief de bijbehorende redeneerketen:

De in figuur 1 geschetste mondiale beheersingsstrategie voor een pandemie is dus gebaseerd op maatregelen waarvoor noch het ECDC, noch de WHO wetenschappelijk solide bewijs van doeltreffendheid heeft kunnen leveren. De tien jaar onderzoek tussen de documenten van het ECDC en de WHO hebben evenmin het bewijs voor de doeltreffendheid van de maatregelen in kwestie kunnen bevestigen.

Een voor de hand liggende oplossing

Wij hebben vastgesteld dat er slechts een beperkt feitenmateriaal is over de doeltreffendheid van niet-farmaceutische gemeenschapsbeperkende maatregelen.

WHO-document, blz. vi

Deze anticiperende zelfevaluatie van door de WHO aanbevolen en door de overheid toegepaste niet-farmaceutische therapieën voor COVID-19 is een eufemisme, en het is raadzaam aan dit gebrek aan bewijs te herinneren telkens wanneer besluitvormers zich beroepen op op bewijs gebaseerd bestuur en leiderschap om deze rechtlijnige houding van “wereldwijde misinfo-demie” tegen te gaan.

In oktober jongstleden heeft de WHO wetenschappelijk solide bewijs gevonden voor de doeltreffendheid van slechts twee van de interventies die momenteel worden uitgevoerd of besproken: Handhygiëne en het dragen van maskers (in instellingen voor gezondheidszorg). De kwaliteit van het wetenschappelijk bewijs voor de doeltreffendheid van alle andere maatregelen, zoals sociale afstandhouden, tracering van contacten, reisbeperkingen en huisarrest, werd als laag of zeer laag omschreven.

Een paar maanden later beveelt de WHO dan juist die maatregelen aan waarvan zij kort tevoren geen betrouwbaar bewijs had kunnen vinden.

De tegenstelling tussen deze twee gebeurtenissen kan nu niet worden opgelost door er alleen maar op te wijzen dat in het WHO-document van 2019 sprake is van een grieppandemie, terwijl de COVID-19-crisis werd veroorzaakt door een ander en mogelijk veel gevaarlijker virus. Ten eerste verwijst de WHO op bladzijde 3 van genoemd document specifiek naar een nieuw virus waarvoor nog geen basisimmuniteit bestaat bij de menselijke bevolking. En voor een ander zouden de huidige aanbevelingen van de WHO dan nog bedenkelijker lijken: Als men denkt dat het coronavirus de gevaarlijkste ziekteverwekker is, waarom dan vertrouwen op een lijst van maatregelen waarvan de doeltreffendheid tegen influenza niet eens kan worden bewezen?

Een voor de hand liggende oplossing voor de zelf-contradictie van de WHO zou zijn om de maatregelen te beperken tot die waarvoor de WHO wetenschappelijk bewijs van ten minste matige kwaliteit heeft kunnen vinden. Dit zouden handhygiëne en het gebruik van maskers (in klinische contexten) zijn – eventueel aangevuld met maatregelen die de WHO niet heeft onderzocht, maar die in het kader van de huidige empirische studies aannemelijk blijken te zijn.

Een minder voor de hand liggende oplossing daarentegen zou zijn te hopen op de gecombineerde doeltreffendheid van afzonderlijk ondoeltreffende maatregelen en te trachten deze hypothese te testen in de context van een gebeurtenis die dan de geschiedenis van de mensheid zou kunnen ingaan als het grootste, duurste en meest verwoestende sociale experiment.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/05/25/tweeentwintig-amerikaanse-staten-hebben-al-maanden-geen-coronamaatregelen-meer-en-doen-het-beter/?swcfpc=1