Het “Build Back Better World” (B3W)-initiatief, dat medio juni tijdens de archaïsche top van de “Groep van 7” (G7) werd aangekondigd, wordt door westerse regeringen en de westerse media aangeprezen als een plan dat zou kunnen “concurreren” met China’s “One Belt, One Road” (OBOR)-initiatief.

Maar zelfs hun aankondiging – ongetwijfeld de eenvoudigste fase van het hele initiatief – viel in het water. Er werd geen enkel concreet voorbeeld gegeven van wat B3W potentiële partners te bieden zou hebben, afgezien van de vaagste gemeenplaatsen en de meest dubbelzinnige toezeggingen, meldt de New Eastern Outlook.

Een door het Witte Huis verstrekt “fact-sheet” voor wat in wezen een door de VS geleid project is – in plaats van de visie van B3W te verduidelijken of te staven – lijkt in plaats daarvan te suggereren dat het “initiatief” dient als een oefening in rebranding waarachter de bemoeienis van de VS in het buitenland voortgaat.

In het document van het Witte Huis worden de “Development Finance Corporation, USAID, EXIM, de Millennium Challenge Corporation, en de U.S. Trade and Development Administration” als deelnemers genoemd – allemaal erkende instanties voor politieke inmenging van de VS in het buitenland, en geen instanties die zich bezighouden met het bevorderen van werkelijke ontwikkeling.

USAID – bijvoorbeeld – wordt 40 keer bij naam genoemd in het U.S. Joint Chiefs of Staff Counterinsurgency Manual (PDF), waarin de instrumenten en technieken worden beschreven die het Amerikaanse leger kan gebruiken om opstanden in het buitenland de kop in te drukken – instrumenten en technieken die, toegegeven, net zo nuttig zijn om een bepaalde regering te ondermijnen, omver te werpen en te vervangen door een andere.

In veel gevallen worden “anti-oproerstrategieën” juist met dat doel door de VS gebruikt – om een door de VS gekozen cliëntregime aan de macht te brengen ter vervanging van een door Washington omvergeworpen doelregering. De rol van USAID is het ondersteunen van de anti-oproerstrategie, niet het bevorderen van de ontwikkeling in een bepaald land.

Andere pijlers van B3W, zoals de Millennium Challenge Corporation, kwalificeren ontwikkeling door invloed uit te oefenen op de beleidsvorming.

Een project op de officiële website van de Millennium Challenge Corporation wordt uitgelicht in een bericht getiteld “Social Inclusion in MCC’s Mongolia Compact: Affordable Water for all in Ulaanbaatar“ illustreert dat de door de VS gefinancierde “ontwikkeling” in Mongolië met betrekking tot “betaalbaar water voor iedereen” niet bestaat in het aanleggen van fysieke infrastructuur die daadwerkelijk betaalbaar water voor iedereen brengt – maar in plaats daarvan in het houden van enquêtes en het uitoefenen van druk op beleidsmakers.

In plaats van foto’s van Amerikaanse bouwploegen die pijpleidingen aanleggen, waterputten graven of permanente watertorens neerzetten die hele gemeenschappen bedienen, toont de website van de Millennium Challenge Corporation mensen met klemborden die op deuren kloppen.

Myanmar: Een voorproefje van Amerika’s B3W in actie

In plaats van daadwerkelijke ontwikkeling, sluizen Amerikaanse “ontwikkelings”-agentschappen zoals deze vaak geld naar politieke oppositiegroepen om de aanleg van nationale infrastructuur te blokkeren die problemen als energie-, water- en voedseltekorten zou oplossen – vaak onder valse sociale beleidsvoorwendselen als “mensenrechten” en “milieu”-overwegingen.

In Myanmar bijvoorbeeld hebben door de regering van de VS gefinancierde oppositiegroeperingen jarenlang gewerkt aan het blokkeren van de bouw van door China geleide projecten, waaronder dammen die elektriciteit zouden opwekken, zouden bijdragen tot de beheersing van overstromingen en zouden helpen bij de irrigatie van de landbouw.

Wikileaks heeft in 2010 een diplomatieke kabel van de VS vrijgegeven, getiteld “Burma: Grassroots Opposition to Chinese-backed Dam in Northern Burma”, waaruit blijkt dat Amerikaanse diplomaten het succes bespreken van door de Amerikaanse ambassade gefinancierde “Grassroots-organisaties” van oppositiegroepen die door China geïnitieerde dammen tegenhouden. De kabel noteert:

Als projecten zoals dammen, wegen, spoorwegen of havens eenmaal geblokkeerd zijn in doellanden zoals Myanmar, wordt er nooit een westers alternatief geboden.

In plaats daarvan zorgen organisaties als USAID voor provisorische infrastructuur zoals zonnepanelen en ad hoc watertorens die de ontvangende gemeenschappen een minimale levensstandaard bieden. Het doel is nationale projecten te ontwrichten en plaatselijke gemeenschappen aan te moedigen zich zonder moderne infrastructuur te redden. Dit helpt de ontwikkeling van hele regio’s te stoppen – waardoor de VS kunstmatig “dominantie” over hen kan behouden. Dit draagt ook bij tot separatisme, waarbij gemeenschappen afhankelijk zijn van Amerikaanse fondsen in plaats van samen te werken met de regering van hun eigen natie – hetgeen de bron is geweest van decennia van gewapende conflicten, met name in Myanmar. Dit conflict remt ook de ontwikkeling af.

Dit alles staat in schril contrast met China’s OBOR, dat fysieke infrastructuur aanlegt om goederen en mensen door hele regio’s te vervoeren en voedsel, energie en water te leveren aan een groeiend aantal mensen over de hele wereld – dit alles zonder politieke verplichtingen of legers van buitenlands gefinancierde “activisten” die het nationale beleid bepalen en in ruil daarvoor de nationale soevereiniteit kapen.

Landen hebben al merkbaar geprofiteerd van door China geleide infrastructuurprojecten – ook landen als Myanmar, waar de projecten al zijn voltooid. Daartoe behoren wegen, bruggen en dammen.

Dankzij de Irrawaddybrug (ook bekend als de Yadanabonbrug), gebouwd door China CAMC Engineering en voltooid in 2008, kunnen zware voertuigen eindelijk de Irrawaddyrivier oversteken van het noordwesten van het land naar Mandalay en verder naar het binnenland zonder gebruik te maken van omslachtige veerboten.

Ook de Yeywa-dam, die in 2010 in gebruik werd genomen, is met hulp van China gebouwd. Het bevat de grootste waterkrachtcentrale van het land en levert energie aan het nabijgelegen Mandalay. Het draagt ook aanzienlijk bij tot de bescherming tegen overstromingen.

Tegen de aanleg ervan werd verzet aangetekend door het zogenaamde “Burma Rivers Network” – een uitbreiding van “International Rivers” – dat wordt gefinancierd door westerse bedrijfsstichtingen zoals Open Society, de Ford Foundation, en de Sigrid Rausing Trust – die alle weliswaar parallel werken met frontorganisaties zoals USAID en de National Endowment for Democracy om de doelstellingen van het buitenlands beleid van de Amerikaanse regering te bevorderen.

Het Burma Rivers Network deed beweringen over de dam, zoals dat de stroom “waarschijnlijk” naar China zou worden geleid – een bewering die volkomen onjuist was en is. Het netwerk maakte ook ongefundeerde beweringen dat dorpelingen “onder dwang verplaatst zouden worden zonder compensatie” en dat de dam een bedreiging zou vormen voor hun middelen van bestaan. Deze bestaansmiddelen omvatten niet-duurzame visserij en houtkap langs de rivier – bestaansmiddelen die noodzakelijk waren door een vroeger gebrek aan infrastructuur die nodig was voor moderne en duurzame economische mogelijkheden.

Terwijl andere projecten in de buurt van de Yeywa-dam gepland of in aanbouw zijn, werken dezelfde door de V.S. gesteunde netwerken onvermoeibaar aan het voorkomen van compensatie, hervestiging en zelfs openbare hoorzittingen om deze te bespreken.

In sommige gevallen – zoals de geplande en gedeeltelijk gebouwde Myitsone-dam – zijn de werkzaamheden niet alleen tot stilstand gekomen doordat door de VS gefinancierde oppositiegroeperingen de voortgang politiek belemmerden, maar ook door gewapende aanvallen van door de VS gesteunde separatistische groeperingen.

The Guardian berichtte in 2014 in een artikel met de titel “Birmese dorpelingen uit voorouderlijke huizen verdreven omdat lot van dam onduidelijk blijft”:

Het separatisme van Kachin wordt door de VS openlijk bevorderd, zoals blijkt uit een reeks uitgelekte telegrammen en uit de financiering door de VS-regering van separatistische groeperingen van Kachin, die op de officiële website van het National Endowment for Democracy staan vermeld.

Het voorbeeld van de inmenging van de VS in Myanmar en hun openlijke vastbeslotenheid om de ontwikkeling te stoppen is weliswaar extreem – maar in wezen is het hetzelfde proces dat overal ter wereld wordt gebruikt om, zoals het “informatieblad” van het Witte Huis over B3W het noemt, “de concurrentie met China aan te gaan”.

Het is ook een “voorproefje” van wat B3W zal opleveren. Als het een echt infrastructuuroffensief was, zouden bij de inauguratie specifieke projecten zijn onthuld. In de plaats daarvan werden handenwringen en gemeenplaatsen gebruikt als substituut voor echte infrastructuurprojecten – een verzekering dat de VS slechts hun voortdurende pogingen om niet alleen de door China geleide ontwikkeling wereldwijd, maar ook de ontwikkeling zelf te doen ontsporen, een nieuwe naam hebben gegeven.

Voor een aftakelend rijk dat “hegemonie” wil behouden over delen van de planeet, zoals de VS moeten doen met betrekking tot de Indo-Pacifische regio, is de enige manier om aan de top te blijven ervoor zorgen dat alle anderen in een gelijk of groter tempo aftakelen dan de VS – zelfs als dat betekent dat Washington die naties zelf ten val brengt.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/06/12/g7-bevestigt-complottheorie/