Wat het nieuwe RAND-paper zegt en wat het betekent

16/02/2024

Artikelen

0

De RAND Corporation heeft opnieuw een zeer gedetailleerde studie gepubliceerd over het conflict in Oekraïne en het toekomstige Amerikaanse beleid. Omdat veel lezers mij hier al op hebben gewezen of mij ernaar hebben gevraagd, zal ik er hier op ingaan, schrijft Thomas Röper.

Vorig jaar heb ik vaak en uitgebreid gerapporteerd over de RAND paper van januari 2023, die inmiddels is geïmplementeerd. Ik heb de stappen die betrokken zijn bij de implementatie van het artikel zo gedetailleerd gerapporteerd omdat ik wilde laten zien wie in de VS daadwerkelijk de beslissingen neemt, want toen het artikel in januari 2023 werd gepubliceerd, werd daarin melding gemaakt van de stopzetting van de Amerikaanse financiering van Oekraïne, er was dus een volledige ommekeer nodig in het Amerikaanse Oekraïne-beleid. Dit is nu werkelijkheid en een van de mogelijke scenario’s is geïmplementeerd: namelijk dat de EU de kosten zal dekken – en dat is ook gebeurd.

Het nieuwe RAND-paper

Daarom is het nieuwe RAND-artikel over het Amerikaanse beleid ten aanzien van Oekraïne en vooral Rusland, dat in januari 2024 werd gepubliceerd en werd geschreven door Samuel Charap, dezelfde auteur, ook erg interessant. Dit artikel betekent echter niet dat ik in 2024 voortdurend over de implementatie ervan zal schrijven.

De reden hiervoor is heel simpel, want in tegenstelling tot zijn paper uit januari 2023 gaf Charap in zijn nieuwe onderzoek de Amerikaanse beleidsmakers geen concrete ‘instructies voor actie’. Het huidige artikel is meer een beoordeling waarin Charap verschillende scenario’s doorneemt voor wat hij de ‘naoorlogse periode’ noemt. Hij gaat uit van twee scenario’s en twee mogelijke richtingen voor het Amerikaanse beleid ten aanzien van Rusland. Er zijn dus vier scenario’s waarvan hij de gevolgen ruim 150 pagina’s doorspeelt en beoordeelt.

Hij gaat eenmaal uit van een lange oorlog en eenmaal van een spoedig einde van de gevechten in Oekraïne. Hij zegt heel openlijk dat naar zijn mening een vroegtijdig einde aan de gevechten beter zou zijn voor de VS. Hij blijft dus bij wat hij een jaar geleden schreef, toen hij een lange oorlog afraadde en liet zien hoe de VS uit het dure Oekraïne-avontuur kunnen komen.

Zijn kerneis, de stopzetting van de hulp aan Oekraïne door de VS, is nu werkelijkheid, maar de haviken in Washington hebben de overhand gekregen in die mate dat de gevechten in Oekraïne voortduren, alleen dat de EU nu alleen de kosten draagt.

Charap speelde ook in op de effecten van een harde (dat wil zeggen aanhoudend agressieve) en een zwakkere (dat wil zeggen meer bereidheid tot compromissen) houding van de VS ten opzichte van Rusland voor de twee genoemde scenario’s. Charap komt ook tot de conclusie dat de VS bij een harde houding minder te winnen en grotere risico’s zouden hebben dan bij een zwakkere houding. De RAND Corporation presenteert zoiets altijd graag in tabellen en afbeeldingen, en in de nieuwe paper ziet het er als volgt uit. Charap is duidelijk voorstander van de ‘Future 4’-optie, waarbij de gevechten in Oekraïne snel eindigen en de VS een meer compromitterend beleid jegens Rusland voeren.

Het nieuwe artikel van Charap is echter, in tegenstelling tot het artikel van een jaar geleden, geen leidraad voor wat de Amerikaanse regering zou moeten doen, maar eerder slechts een analyse voor besluitvormers in Washington over mogelijke scenario’s. In tegenstelling tot een jaar geleden ben ik er geenszins zeker van dat dit document zal worden uitgevoerd, en in tegenstelling tot een jaar geleden pleit Charap er geenszins voor.

Het mogelijke Amerikaanse beleid van de toekomst

De realiteit in de VS is dat de VS de aanbevelingen van Charap niet zullen opvolgen, omdat de haviken die een streng beleid tegen Rusland eisen momenteel sleutelposities in de Amerikaanse regering bekleden. En de haviken zijn geen rationele mensen, maar ideologische mensen die zich laten leiden door een gevestigde anti-Russische houding, niet door de rede.

Als je de aanbevelingen van Charap vergelijkt met het beleid van de Amerikaanse regering, kun je zien dat er achter de schermen in de VS duidelijk een verhitte discussie gaande is over de richting van het toekomstige Amerikaanse beleid. De huidige Amerikaanse regering, het Biden-team, is – ook uit persoonlijke belangen – voorstander van onvoorwaardelijke steun aan Oekraïne als instrument in de strijd tegen Rusland. Dit is voor deze groep belangrijker dan de voor de hand liggende belangen van de VS, namelijk de concurrentie met hun belangrijkste rivaal – en dat is China.

Charap wijst hier ook op, omdat hij in zijn rapport ook vermeldt dat een harde lijn tegen Rusland en een verlenging van de gevechten in Oekraïne de VS in hun confrontatie met China zouden verzwakken. Dit is een van zijn argumenten voor een snel einde aan de gevechten en vervolgens voor een meer compromitterende houding ten opzichte van Rusland: dit zou middelen vrijmaken die nu vastzitten in de strijd tegen Rusland om China in bedwang te houden.

Ik vermoed dat de VS deze lijn vroeg of laat zullen overnemen, omdat China objectief gezien een veel grotere bedreiging vormt voor de aanspraak van de VS op de wereldmacht dan Rusland. China heeft een veel grotere bevolking en een veel sterkere economie dan Rusland. Voor de Amerikaanse haviken is de strijd tegen Rusland waarschijnlijk meer een ‘oude gewoonte’ of een reflex die ze niet kunnen loslaten.

Schemering voor Team Biden ?

Team Biden zal op een gegeven moment uit de macht worden gezet, mogelijk na de Amerikaanse verkiezingen. Dit zal waarschijnlijk zelfs gebeuren als de Democraten de verkiezingen winnen. De plotselinge berichten over zijn dementie, die de Democraten loyale media eerder vier jaar lang stil hielden, geven aan dat Biden binnenkort zal worden vervangen. Ik heb al geschreven dat ik de voortdurende berichten in de media over Bidens geestelijke gezondheid zie als een indicatie dat Bidens dagen als president waarschijnlijk binnenkort geteld zullen zijn. De Amerikaanse elites lijken hem zelfs vóór de verkiezingen te willen vervangen; er is geen andere manier om deze mediaberichten te verklaren. En met Biden zal zijn team rond de haviken Sullivan en Blinken waarschijnlijk uiterlijk na de verkiezingen worden vervangen.

Daarna zal het Amerikaanse beleid zich waarschijnlijk steeds meer tegen China keren, hoewel dat niet noodzakelijkerwijs betekent dat het Amerikaanse beleid Ruslandvriendelijker zal worden. Rusland is een bondgenoot van China. Een Ruslandvriendelijk Amerikaans beleid zou hooguit tot doel kunnen hebben een wig te drijven tussen Moskou en Peking, maar de kans op succes van een dergelijk plan is zeer laag, zoals Charap ook opmerkt in zijn paper.

Daarom is het naar mijn mening tamelijk onwaarschijnlijk dat de VS – en dus hun satellietstaten in Europa – in de nabije toekomst een Ruslandvriendelijker beleid zullen voeren. Maar er kan op een gegeven moment een grotere politieke focus worden verwacht, weg van Rusland en richting China. Maar om dit te kunnen doen moet het Biden-team eerst uit de macht worden gezet en vervangen door een nieuw team.

Hoewel Charap tot de conclusie komt dat de variant genoemd in het ‘Future 4’-scenario, dat wil zeggen een meer compromitterend beleid jegens Rusland, het beste is voor de VS, lijkt hij zelf niet te geloven dat dit zal worden geïmplementeerd, zoals vermeld in zijn paper. hij schrijft dat het gaat over het Rusland-beleid voor het komende decennium. Dit betekent dat hij uitgaat van een zeer langdurige confrontatie tussen de VS en Rusland. Daarom noemt hij zijn scenario ‘Future 4’ een ‘Koude Vrede’, gebaseerd op de Koude Oorlog.

Ten slotte vertaal ik de conclusies van Charap in zijn nieuwe artikel. Ik bespaar u het vertalen van het gehele 150 pagina’s tellende artikel , maar zodat u zelf een indruk van het artikel kunt krijgen, wil ik u de conclusies niet onthouden.

Begin van vertaling:

conclusie

In dit rapport ontwikkelen en vergelijken we alternatieve toekomstscenario’s voor het decennium na het einde van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. We doen dit door zeer complexe fenomenen – de uitkomst van de oorlog, de internationale omgeving, Amerikaanse strategische beslissingen – te vereenvoudigen om de belangrijkste overwegingen en afwegingen voor Amerikaanse beleidsmakers onder de aandacht te brengen.

Hoewel toekomstige analyses zoals die hier gepresenteerd systematisch zijn, hebben ze belangrijke beperkingen. Toekomstanalyse is per definitie niet voorspellend of alomvattend. Wij suggereren niet dat de ene uitkomst waarschijnlijker is dan de andere. Bovendien zijn er veel plausibele toekomstscenario’s die verder gaan dan de hier besproken scenario’s, ook al vertrouwen we op de bestaande literatuur om elk toekomstscenario te evalueren. We maken ook algemene beoordelingen van veel variabelen, van het risico op een nieuwe oorlog tot de economische gevolgen. Voor elk van deze variabelen afzonderlijk zouden meer gedetailleerde analyses kunnen worden uitgevoerd. Ondanks de beperkingen van een gestructureerd toekomstconcept is het een belangrijk instrument voor het evalueren van naoorlogse strategische opties.

In de volgende paragrafen zullen we observaties maken op basis van onze bevindingen uit deze oefening, in plaats van specifieke beleidsaanbevelingen te doen.

Analytische observaties

EEN LANGERE, GEWELDDADIGER OORLOG ZOU SCHADELIJKE GEVOLGEN HEBBEN VOOR DE AMERIKAANSE BELANGEN

Het is niet verrassend dat uit onze analyse blijkt dat de uitkomst van de oorlog in het naoorlogse decennium blijvende gevolgen zal hebben voor de Amerikaanse belangen. (Benadrukt moet worden dat een verticale of horizontale escalatie van de oorlog een buitensporige impact op de Amerikaanse belangen zou hebben. We hebben de escalatie niet meegenomen in onze toekomstige analyse, juist omdat deze zo’n grote impact zou hebben.) Onze analyse laat zien dat een minder gunstige uitkomst van de oorlog zal leiden tot slechtere resultaten voor de belangen van de VS aan het eind van het decennium, ongeacht wat Washington doet in de periode na de oorlog. Met andere woorden: de naoorlogse strategie van de VS kan op zijn best de negatieve gevolgen van een slechte situatie verzachten. Een langdurige oorlog zou bijvoorbeeld het naoorlogse herstel van Oekraïne aanzienlijk kunnen ondermijnen. De mogelijke gevolgen zijn onder meer een minder welvarend Oekraïne, dat minder in staat is om in zijn eigen defensie te voorzien, en een trage Europese economie, die op zijn beurt de naoorlogse steun aan Oekraïne zou kunnen verminderen en de handel met de Verenigde Staten zou kunnen verminderen, waardoor de groei in het land gevolgen zou kunnen hebben voor de VS. .

DE VERENIGDE STATEN KUNNEN MOGELIJK DE UITKOMST VAN HET CONFLICT BEÏNVLOEDEN OM HUN NAOORLOGSE LANGETERMIJNBELANGEN TE BEVORDEREN

Het Amerikaanse beleid is sinds februari 2022 gericht op het faciliteren van Oekraïense territoriale winst door middel van hulp en training. Amerikaanse beleidsmakers mogen echter niet uit het oog verliezen hoe oorlogsbeleid de Amerikaanse belangen op de langere termijn beïnvloedt. Natuurlijk kunnen de Verenigde Staten de uitkomst van de oorlog niet alleen bepalen; hun beslissingen zullen nooit dezelfde impact hebben als die van de twee strijdende partijen. Maar de VS hebben beleidsopties om te proberen het verloop van het conflict te beïnvloeden en vooral om op korte termijn een einde te maken aan de gevechten. Zoals we in de studie bij dit rapport gedetailleerd beschrijven, kunnen de VS acties ondernemen die de belangrijkste obstakels voor de onderhandelingen kunnen wegnemen door veiligheidsverplichtingen aan Oekraïne aan te bieden of voorwaardelijke verlichting van de sancties aan Rusland.

HET AMERIKAANSE BELEID TIJDENS EN NA DE OORLOG KAN HET RISICO OP EEN HERNIEUWD CONFLICT TUSSEN RUSLAND EN OEKRAÏNE VERKLEINEN

Een hernieuwd conflict tussen Rusland en Oekraïne in de tien jaar na de oorlog is heel goed mogelijk – misschien zelfs waarschijnlijk, gezien het niveau van spanning en wederzijdse wrok. Het vermijden van een dergelijke uitkomst zal een belangrijke prioriteit zijn voor de Verenigde Staten. Hoewel de mogelijkheid van een herhaling van het conflict van veel factoren afhangt, waaronder de naoorlogse bedoelingen van Rusland en Oekraïne, kan het Amerikaanse beleid zowel tijdens als na de oorlog impact hebben.

Ten eerste: als de Verenigde Staten hun invloed zouden aanwenden om een vroegtijdig einde aan de huidige oorlog te bewerkstelligen, zou Oekraïne in een betere positie verkeren om een toekomstige Russische invasie af te slaan. Hoe langer de oorlog duurt, hoe groter de gevechtsverliezen en de economische impact. Door het conflict eerder te beëindigen heeft Oekraïne een grotere kans op een robuust economisch herstel, dat op lange termijn de basis zal leggen voor de wederopbouw en het behoud van zijn defensie. Op zijn beurt zal Rusland, met een sterkere verdediging, minder optimistisch zijn dat het zijn doelen kan bereiken via een nieuwe invasie en daarom minder geneigd zijn om aan te vallen.

Ten tweede kan Washington Kiev aanmoedigen om tijdens en na de oorlog een stekelvarkenshouding aan te nemen. Door zich uitsluitend te concentreren op het optimaliseren van de strijdkrachten voor de verdediging van grondgebied dat Oekraïne al in handen heeft, zou het Porcupine Forces-concept Oekraïne in een betere positie moeten brengen om een nieuwe aanval af te slaan (in plaats van middelen te besteden aan offensieve manoeuvres om deze te heroveren). Het is ook minder waarschijnlijk dat Rusland Oekraïne preventief zal aanvallen om zijn capaciteiten uit te putten als Moskou ziet dat Kiev bereid is te verdedigen in plaats van aan te vallen. Bovendien zou het minder waarschijnlijk zijn dat Oekraïne een oorlog zou beginnen om bezet gebied te heroveren dan wanneer het daartoe door de VS geleverde mogelijkheden zou hebben.

Ten slotte zouden de Verenigde Staten aan het einde van de oorlog ook hun invloed kunnen aanwenden om tot een steviger staakt-het-vuren te komen. Een dergelijke overeenkomst zou het risico op een nieuwe oorlog verkleinen vergeleken met een zwak staakt-het-vuren. Uit onderzoek is gebleken dat een goed doordacht staakt-het-vuren een onafhankelijk effect heeft op de waarschijnlijkheid van een nieuw conflict. Dergelijke wapenstilstanden kunnen vertrouwen scheppen tussen de laatst strijdende partijen met betrekking tot hun bedoelingen, waardoor een mogelijke spiraalvormige dynamiek wordt vermeden. Als een partij vastbesloten is een nieuwe oorlog te voeren, ongeacht de kosten, kan geen enkel staakt-het-vuren-verdrag dit uiteraard voorkomen. Maar een solide overeenkomst kan het risico op een ineenstorting op andere manieren verkleinen, bijvoorbeeld door wederzijds wantrouwen en verkeerde interpretatie.

EEN HARDE NAOORLOGSE AMERIKAANSE STRATEGIE ZOU EEN CONFLICT MET RUSLAND WAARSCHIJNLIJKER KUNNEN MAKEN, EN NIET MINDER

In hoofdstuk 5 beschrijven we verschillende paden naar conflicten tussen de Verenigde Staten en Rusland en bespreken we hoe deze risico’s op conflicten variëren in verschillende toekomstscenario’s. We constateren dat de twee toekomstscenario’s met harde lijnstrategieën leiden tot een groter risico op conflicten tussen de VS, de NAVO en Rusland in het naoorlogse decennium dan de toekomstscenario’s waarin de VS een minder harde aanpak hanteren.

In toekomstscenario’s 1 en 3 reageert een zwakker Rusland strijdlustig op de herbewapening van de VS in Europa en de politieke concurrentie in het post-Sovjet-Eurazië. Dit zou kunnen leiden tot een spiraal van escalatie, waardoor de kans groter wordt dat verkeerde inschattingen of een gevoel van onvermijdelijk conflict ertoe kunnen leiden dat de NAVO of Rusland een eerste aanval lanceren.

Het is minder waarschijnlijk dat een naoorlogs Rusland-NAVO-conflict voortkomt uit opportunistische Russische agressie tegen een bondgenoot dan vóór de oorlog, omdat de Russische capaciteiten tijdens de oorlog aanzienlijk waren verzwakt.

Dissident: De vertaling van Thomas Röper gaat nog door, maar ik denk niet dat mensen het gaan lezen dus ik breek het hier af.

Met opzet bij die laatste zin (mijn vet). Ik had eergisteren een beetje in het paper zitten grasduinen en er valt weinig zinnigs over te zeggen omdat het zoveel scenario’s beschrijft. Wat me echter opviel was bovenstaande vetgedrukte zin. Wat ik las stond in een ander deel van de conclusies en was wat uitgebreider maar kwam op hetzelfde neer:

De schrijver van het Rand-paper gelooft werkelijk dat Rusland verzwakt is door deze oorlog.

Dat is pertinente onzin.