Het westerse ‘Iran-inperkingsmechanisme’ (bekend als de JCPOA) is paradoxaal genoeg ‘vastgelopen op de rotsen’ van het disfunctioneren en de obstructie van de Amerikaanse Senaat, schrijft Alastair Crooke.

Herinner je je het ontstaan van de G20? De G7 was verwaterd tot een zeer klein deel van de gefinancialiseerde elite-economie, terwijl de mondiale ‘dingen’-economie groter was geworden dan de gemonetariseerde westerse. Obama wilde meer van deze “andere” economieën onder de rok van de VS en binnen de “regulerende parameters” brengen, en zo werd de G7 de G20.

In wezen ging en gaat het erom een door de VS geleide economische ‘coalitie van bereidwilligen’ tot stand te brengen tegenover een niet-conforme (en gesanctioneerde) rest van de wereld: d.w.z. een groot deel van de wereld ertoe brengen zich te onderwerpen aan de voogdij van de ‘Washington Consensus’.

Maar, dit gebeurde spectaculair genoeg niet op Bali.

Welnu, niet alleen slaagde de G7 er niet in de bredere G20 zover te krijgen Rusland over Oekraïne te veroordelen, of een wig te drijven tussen China en Rusland, maar het manicheïstische offensief tegen Rusland leverde voor het Midden-Oosten zelfs iets belangrijkers op dan de door de media beschreven verlamming en het gebrek aan tastbare resultaten.

Het leidde tot openlijk verzet tegen de westerse orde. Het leidde tot terugslag.

De Chinezen verzetten zich tegen alle pogingen om China van Rusland te scheiden. En de niet-veroordeling van Rusland werd gesteund door Argentinië, Brazilië, China, India, Indonesië, Mexico, Saoedi-Arabië, Zuid-Afrika en Turkije. Ja, het is wat het is: een epochale opstand tegen de binaire ‘met ons of tegen ons’-hegemoon, op het moment dat de wereldpolitieke ‘kaart’ in beweging is — en terwijl de rush naar BRICS+ steeds meer vaart krijgt.

Waarom is deze opstand zo belangrijk voor het Midden-Oosten? Wel, ten eerste is een dergelijk verzet – “wij doen niet mee aan jullie gekibbel” – van belang voor alle staten en overal – ook voor Afrika en het Zuiden van de wereld. Maar voor het Midden-Oosten heeft het een specifieke betekenis, namelijk dat het een ommuurde vesting Israël in zijn midden heeft.

Wat is het machtigste wapen van de vesting? Het is niet het nucleaire wapen, want, zoals we in Oekraïne hebben gezien, hebben Russische hypersonische hoge-precisieraketten tactische kernwapens doen lijken op een logge olifant – die onnodig een heel bos in de as legt in zijn poging om een enkele moeilijk bereikbare kokospalm uit te schakelen.

Nee, het “wapen” van Israël is de bereidheid van een “dikke staart” van ongelijksoortige “westerse bondgenoten” om zich te conformeren aan de instructies van Washington en op te treden als zijn handhaver.

Het feit dat politiek zwaargewicht staten als China, Rusland, Iran, Turkije, Saoedi-Arabië en India heel bewust hun neus hebben opgestoken voor westerse dreigementen en dreigende sancties op Bali, betekent niet het einde van “Israëls” afschrikking, maar misschien wel het begin van het einde?

Het is moeilijk om het belang van dit verlies van naleving voor “Israël” te overschatten. Het gevaar van de “N-bom” sancties van het Amerikaanse ministerie van Financiën was de kern van de geïnduceerde “dikke staart” naleving. Maar nu hebben Rusland, China en Iran een duidelijke weg uit dit netelige struikgewas uitgestippeld, door middel van handel zonder dollars.

Militaire afschrikking vormde de tweede pijler van de architectuur om een coalitie van afhankelijkheid op te zetten. Maar zelfs dat is – hoewel niet verdwenen – minder geworden.

In wezen hebben slimme kruisraketten, drones, elektronische oorlogsvoering en – nu – Iraanse hypersonische raketten het paradigma gekapseisd. Hetzelfde geldt voor de spelbreker dat Rusland zich bij Iran aansluit als een militaire krachtvermeerderaar. De Amerikaanse ‘afschrikking’ zelf staat nu voor een afschrikking!

Het westerse “beheersingsmechanisme voor Iran” (bekend als de JCPOA) is paradoxaal genoeg “vastgelopen op de rotsen” van het disfunctioneren en de obstructie van de Amerikaanse Senaat. De laatste worp van de haviken in Washington – de MEK en de Koerden in de Iraanse ketel gooien in de wanhopige hoop op een regimeverandering – wordt door Teheran handig beheerd om “het protest” uit te putten.

De Russisch-Iraanse krachtvergrotende relatie, aldus The Jerusalem Post, “levert het bewijs dat de twee staten … samen – beter uitgerust zijn om hun respectieve ambities waar te maken – om het Westen op de knieën te krijgen”.

Nou … het ‘Westen op de knieën’ is één ding. Meer ter zake, waar laat dat een “Israël” dat al cultureel vervreemd is van een woke Team Biden? Betekent dit dat “Israël” geen ander alternatief zou zien dan “tot het einde te gaan” — om een existentiële overwinning na te streven (“het verpletteren van de spruiten” zoals de auteurs van de Jerusalem Post bepleiten, voordat zij zich consolideren)? Of besluit “Israël” dat de “oorlog van de wereldorde” niet zijn zaak is en opent het besprekingen met Moskou over een nieuwe veiligheidsarchitectuur voor de regio?

Om de bezorgdheid achter het opiniestuk van The Jerusalem Post volledig te begrijpen, moeten we eerst begrijpen dat de geografie van de “verschuivende kaart” naar een BRICS+ – naar nieuwe corridors, nieuwe pijpleidingen, nieuwe waterweg- en spoorwegnetwerken – slechts de buitenste mercantilistische laag van een nestelende Matroesjka-pop is. Door de poppen te ontmantelen – naar de binnenste lagen – wordt een fundament van radicale ethiek zichtbaar.

Wat is de innerlijke betekenis ervan? Een anekdote; op zich niet veelzeggend als je die op zichzelf neemt, maar vol symbolische inhoud voor wie alert is op symbolische betekenis.

De laatste tijd heeft het Syrische leger in het noordoosten van Syrië regelmatig wegversperringen opgeworpen en doorgang geweigerd aan Amerikaanse militaire konvooien op weg naar en van hun Koerdische beschermelingen. De afgelopen dagen werd een controlepost die een Amerikaans militair konvooi tegenhield, gezamenlijk bemand door Syrische en Russische troepen.

Nou en? Waar is de radicale symboliek daarin?

De symboliek is dat op alle Russische voertuigen bij de controlepost in Noordoost-Syrië een enorme witte ‘Z’ was geschilderd.

De ‘Z’ is natuurlijk het symbool dat op Russische voertuigen in Oekraïne is geschilderd om de strijdkrachten te identificeren die vechten tegen de massale NAVO-strijdkrachten die zijn ingebed in en dienen als ondersteuning van de Oekraïense strijdkrachten die daar tegen Rusland vechten.

Maar de mysterieuze witte ‘Z’ die op voertuigen is geschilderd, is symbool komen te staan voor iets anders: Het staat voor “Wereldorde Z” – al die landen en volkeren die gezamenlijk de weg van “verzet” en nationale vernieuwing kiezen.

Een grote “Z” vertegenwoordigt de geest van verzet en het spandoek waarrond zich degenen verzamelen die deze beweging steunen. Het zegt over degenen die dat doen: “We zijn nu allemaal ‘Z'”.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/11/18/klaus-schwab-geeft-op-de-g20-top-toe-dat-de-globalisering-mislukt-is-dat-de-dominantie-van-de-vs-voorbij-is-en-dat-de-multipolaire-orde-de-volgende-is/