De leiders en de meeste nieuwsmedia in de VS lijken te geloven dat het buitenlandse beleid van Washington de afgelopen decennia een succes is geweest en zowel de Verenigde Staten als de wereld ten goede is gekomen. Die veronderstelling was zelfs tijdens de Koude Oorlog niet echt waar, hoewel die confrontatie uiteindelijk resulteerde in de vreedzame ondergang van Amerika’s gemene totalitaire tegenstander. Er was genoeg bijkomende schade onderweg, met als meest in het oog springende voorbeelden het lijden dat werd veroorzaakt door het optreden van Washington in Vietnam en Afghanistan, schrijft Ted Carpenter.
De prestaties van de Amerikaanse leiders na de Koude Oorlog waren nog slechter. Een reeks ontwrichtende, bloedige tragedies – vooral die in de Balkan, Afghanistan (opnieuw), Irak, Libië, Syrië en Jemen – markeren het wereldwijde spoor van vernieling van Uncle Sam. Het besluit van de regering Biden om Oekraïne als pion te gebruiken in de machtsstrijd van Washington met Rusland is het meest recente voorbeeld.
— Zhang Meifang (@CGMeifangZhang) October 2, 2022
Zeer weinig beleidsmakers geven zelfs toe dat Washingtons overzeese militaire avonturen vaak niet lopen zoals gepland. De nieuwsmedia, die geacht worden te dienen als waakhond van het publiek, hebben routinematig de rampen van Amerika’s buitenlands beleid genegeerd of goedgepraat. Wanneer een interventie mislukt, gaan ze gewoon door met lobbyen voor de volgende kruistocht die door de Amerikaanse leiders wordt gepusht. Bedenk hoe weinig nieuwsverslagen nu ingaan op het aanhoudende geweld en de chaos in plaatsen als Libië, Syrië en Jemen, ook al heeft Washington een belangrijke bijdrage geleverd aan al die tragedies. Paul Poast, een wetenschapper van de Chicago Council on Global Affairs, beschrijft het conflict in Syrië treffend als Amerika’s “vergeten oorlog”. “Dat de oorlog in Syrië de “vergeten oorlog” is geworden,” merkt hij op, “wijst op een meer verontrustende trend in het Amerikaanse buitenlandse beleid: De Verenigde Staten zijn zo betrokken bij oorlogen en interventies over de hele wereld dat een conflict waarbij het Amerikaanse leger betrokken is en dat honderdduizenden burgers heeft gedood, niet eens meer opvalt bij het Amerikaanse publiek.”
Daniel Larison, in een post op zijn Eunomia Substack, merkt eveneens op dat het patroon in Syrië op vele andere plaatsen is herhaald, waaronder Somalië. Ondanks het enorme menselijke leed dat is veroorzaakt door Washingtons lange oorlog in Afghanistan, wordt die episode al minder prominent nu de Amerikaanse troepen niet langer in het land zijn. Oekraïne is het nieuwe middelpunt van de belangstelling, en het conflict daar wordt op dezelfde simplistische, melodramatische manier afgeschilderd als de vorige kruistochten van Washington.
De staat van dienst van de elites na de Koude Oorlog is niet fraai. Zelfs de zaken die als successen worden aangeprezen, houden geen stand. Interventionisten benadrukken dat het gebruik van militair geweld door de NAVO zowel de burgeroorlog in Bosnië als de gevechten in Kosovo heeft beëindigd. Hoewel dat als een succes kan worden beschouwd, is het op zijn best een gedeeltelijk succes. Ondanks het verstrijken van 27 jaar is Bosnië vandaag de dag niet dichter bij een levensvatbaar, verenigd land dan in het midden van de jaren negentig. De drie vijandige etnische groepen weigeren nog steeds samen te werken en de Serviërs dreigen zelfs regelmatig met afscheiding. In alle opzichten is Bosnië volkomen disfunctioneel, zowel economisch als politiek. De militaire interventie van de NAVO heeft de dag van de afrekening alleen maar uitgesteld.
Het resultaat in Kosovo was niet veel beter. De spanningen tussen de Servische en Kosovaarse regeringen zijn zo groot dat de NAVO van plan is haar aanwezigheid van vredestroepen te vergroten en direct in te grijpen als de situatie verslechtert. Belgrado is nog steeds niet bereid de onafhankelijkheid van Kosovo te erkennen, een standpunt dat door ongeveer de helft van de landen in het internationale systeem wordt gedeeld. Het regime in Pristina en zijn NAVO-spelers weigeren koppig om het overwegend Servische noordoosten door Belgrado te laten besturen, ook al zou die concessie de voortdurende diplomatieke impasse kunnen oplossen. Net als in het geval van Bosnië blijft Kosovo een kruitvat dat de Verenigde Staten en de NAVO voor grote problemen kan stellen. Toch worden de Balkan-interventies beschouwd als het grote succesverhaal van Washington.
Na de Amerikaanse kruistochten in andere landen zijn de zaken nog erger. De gevechten tussen de “coalitie van religies” in Syrië en de soennitische jihadisten die proberen Bashar al-Assad af te zetten gaan door, ondanks de afwezigheid ervan in Amerikaanse regeringsverklaringen en westerse nieuwsberichten. Washington blijft ook Koerdische separatisten in het noordoosten van Syrië steunen en heeft effectieve controle over de olieproductie in dat gebied. Het land kan echter onherstelbaar beschadigd zijn door de jarenlange gevechten die door Amerikaanse leiders in de hand zijn gewerkt.
De onrust in Irak is minder hevig, maar schaadt het land nog steeds. Politieke geschillen en massademonstraties tegen de huidige regering steken regelmatig de kop op in Irak. Pro-Iraanse milities blijven een prominente rol spelen in de regering van het land, en de driedeling tussen soennitische Arabieren, sjiitische Arabieren en Koerden wordt steeds controversiëler. Het politieke geweld tussen de rivaliserende facties lijkt niet af te nemen, evenmin als de publieke verontwaardiging over de aanwezigheid van Amerikaanse troepen. Washington heeft zo weinig vertrouwen in zijn “bondgenoot” dat ambtenaren eens dreigden de bankreserves van het land in beslag te nemen als de Iraakse leiders bleven aandringen op terugtrekking van de Amerikaanse troepen.
De menselijke tragedie in Libië en Jemen is gruwelijk. Washington en zijn NAVO-bondgenoten zijn bijna exclusief verantwoordelijk voor de situatie in Libië. Amerikaanse en NAVO-luchtaanvallen speelden een beslissende rol bij de omverwerping van de Libische leider Muammar Kadhafi in 2011. Libië werd daarna een arena van chaos waar een groot aantal milities om de macht streden, waardoor meer dan een miljoen inwoners op de vlucht sloegen. Er waren zelfs geloofwaardige berichten over slavenmarkten in de open lucht voor immigranten uit Afrika ten zuiden van de Sahara. In de afgelopen jaren zijn de gevechten uitgemond in een strijd om politieke dominantie tussen een regering die door de Verenigde Staten wordt gesteund en een opstandig leger onder leiding van veldmaarschalk Khalifa Hafter, die ooit een CIA-medewerker was. De geplande nationale verkiezingen zijn herhaaldelijk uitgesteld en de gevechten blijven regelmatig uitbarsten.
Washington is minder direct, maar wel in belangrijke mate verantwoordelijk voor het lijden in Jemen. De regeringen van Obama, Trump en Biden hebben allemaal hun steun verleend aan de aanvalsoorlog die Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en hun bondgenoten in de Golfstaten hebben gevoerd tegen de in naam sjiitische Houthi’s. Het resultaat is verschrikkelijk leed voor de bevolking van Jemen. Het resultaat is verschrikkelijk lijden van de burgers, met inbegrip van wijdverspreide ziekte en hongersnood.
De meest recente toepassing van Washingtons bemoeizuchtige beleid is in Oekraïne. De Amerikaanse leiders negeerden herhaalde Russische waarschuwingen dat Oekraïne een NAVO-lid of zelfs een onofficiële militaire NAVO-bemanning zou worden, waardoor de veiligheid van Rusland zou worden bedreigd. Toen Moskou uiteindelijk reageerde op de provocaties met een invasie van Oekraïne in februari 2022, koos de regering Biden ervoor Oekraïne te gebruiken in een westerse proxy-oorlog tegen Rusland. Het conflict heeft al enorme schade toegebracht aan de infrastructuur van Oekraïne en duizenden levens gekost. Erger nog, Washington en Londen lijken een mogelijk vredesakkoord tussen Moskou en Kiev te hebben gesaboteerd.
De staat van dienst van het Amerikaanse buitenlandse beleid van de afgelopen drie decennia kan nauwelijks slechter zijn. Het is van cruciaal belang dat beleidsmakers en hun spreekbuizen in de media niet wegkomen met handig collectief geheugenverlies en imitaties van Pontius Pilatus. In plaats daarvan moeten zij volledig verantwoordelijk worden gehouden voor hun blunders en bedrog.
Toekomstige Amerikaanse beleidsmakers moeten ook voorkomen dat ze de fouten van hun voorgangers herhalen. Daartoe moeten zij drie belangrijke wijzigingen aanbrengen in het Amerikaanse buitenlandse beleid.
Ten eerste moet Washington volledig afzien van natievorming. Proberen vreemde samenlevingen met geweld te hervormen en westerse politieke, economische en sociale waarden op te leggen is de essentie van dwaasheid. Zelfs wanneer de Verenigde Staten nog niet zijn betrokken bij een nieuwe oorlog om afbrokkelende doelstellingen van natievorming af te dwingen, zoals in Bosnië en Kosovo, zijn dergelijke gewapende sociale experimenten een oefening in futiliteit en frustratie. Erger nog, missies voor natievorming verslechteren vaak de omstandigheden in het beoogde land, en de voorspelbare mislukking van de Amerikaanse doelstellingen kan zelfs leiden tot een regelrechte vernedering van Washington. Het debacle in Afghanistan herinnert ons aan dat gevaar.
Julian Assange speaking in 2011: "The goal is to use Afghanistan to wash money out of the tax bases of the US and Europe through Afghanistan and back into the hands of a transnational security elite. The goal is an endless war, not a successful war" #Afghanistan pic.twitter.com/Hg3qVzABBg
— WikiLeaks (@wikileaks) August 18, 2021
Ten tweede moeten de Verenigde Staten de verleiding vermijden om deel te nemen aan oorlogen om een regime te veranderen. Dergelijke offensieven zijn vaak een voorbode van desastreuze pogingen om een land op te bouwen. Dat was het geval in Irak, Afghanistan en Libië. Die oorlogen hebben niet alleen de situatie voor de bevolking in de drie landen verslechterd, maar ook de veiligheidssituatie voor de buurlanden en zelfs voor de Verenigde Staten. Zowel in Irak als in Libië hebben de VS seculiere dictators ten val gebracht, wat de weg vrijmaakte voor chaos die de positie van islamitische jihadisten versterkte. Toegegeven, de seculiere dictators waren wreed en veroorzaakten soms problemen voor de Verenigde Staten, maar de “oplossing” van Washington maakte de zaken duidelijk erger, niet beter.
Ten derde moeten de Amerikaanse leiders veel beter onderscheid maken tussen vitale nationale belangen en secundaire of perifere belangen. Het huidige beleid van Washington om Oekraïne te gebruiken als proxy voor een oorlog tegen Rusland is een verontrustend voorbeeld van het onvermogen om een dergelijk fundamenteel onderscheid te maken. De regering Biden riskeert een kernoorlog met Rusland om een corrupt, autoritair regime te helpen in een land dat voor de Verenigde Staten van weinig belang is. Tot begin jaren negentig was Oekraïne niet eens een onafhankelijk land, laat staan van vitaal belang voor de VS. Het aanvaarden van de risico’s die de regering Biden loopt is onverantwoordelijk en schendt de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse regering tegenover het Amerikaanse volk.
Zonder deze beleidswijzigingen is het slechts een kwestie van tijd tot een nieuwe reeks functionarissen de rampzalige blunders van hun voorgangers herhaalt. Als ze dat doen, zullen de gevolgen voor Amerika en de wereld even schadelijk zijn. Het avontuur in Oekraïne laat zien dat de gevolgen nog erger kunnen zijn dan de ravage die Uncle Sam al heeft aangericht.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2020/11/16/genocide-in-de-orient-het-westen-vermoordt-329-mensen-per-dag-in-het-midden-oosten-al-27-jaar-lang/
