Mijn oude baas Herman Kahn, met wie ik in de jaren zeventig bij het Hudson Instituut werkte, had een vaste toespraak die hij op openbare bijeenkomsten hield, schrijft Michael Hudson. Hij zei dat zijn leraren op de middelbare school in Los Angeles zeiden wat de meeste liberalen in de jaren 40 en 50 zeiden: “Oorlogen hebben nooit iets opgelost.” Het was alsof ze nooit iets veranderden – en daarom niet gevochten zouden moeten worden. (Artikel is uit februari van dit jaar)

Herman was het daar niet mee eens, en maakte lijsten van allerlei dingen die oorlogen in de wereldgeschiedenis hadden opgelost, of in ieder geval veranderd. Hij had gelijk, en dat is natuurlijk het doel van beide partijen in de huidige confrontatie van de Nieuwe Koude Oorlog in Oekraïne.

De vraag is wat de huidige Nieuwe Koude Oorlog probeert te veranderen of “op te lossen”. Om deze vraag te beantwoorden, helpt het om te vragen wie de oorlog initieert. Er zijn altijd twee partijen – de aanvaller en de aangevallene. De aanvaller beoogt bepaalde gevolgen, en de aangevallene zoekt naar onbedoelde gevolgen waarvan hij kan profiteren. In dit geval hebben beide partijen hun dubbele reeks beoogde gevolgen en speciale belangen.

De actieve militaire kracht en agressie sinds 1991 zijn de Verenigde Staten. Door de wederzijdse ontwapening van de landen van het Warschaupact en de NAVO af te wijzen, was er geen “vredesdividend”. In plaats daarvan heeft het Amerikaanse beleid van de regering-Clinton en de daaropvolgende regeringen om via de NAVO een nieuwe militaire expansie door te voeren, 30 jaar lang dividend opgeleverd in de vorm van een verschuiving van het buitenlands beleid van West-Europa en andere Amerikaanse bondgenoten uit hun binnenlandse politieke sfeer naar hun eigen, op de VS georiënteerde “nationale veiligheid” (het woord voor speciale belangen dat niet bij naam genoemd mag worden). De NAVO is het orgaan geworden dat het buitenlands beleid van Europa bepaalt, zelfs zozeer dat het de binnenlandse economische belangen domineert.

De recente aansporing van Rusland door uitbreiding van het anti-Russische etnische geweld door het neonazistische regime van Oekraïne na 2014 was erop gericht (en is erin geslaagd) een krachtmeting af te dwingen als reactie op de vrees van Amerikaanse belangen dat zij hun economische en politieke greep op hun NAVO-bondgenoten en andere satellieten van het Dollard-gebied verliezen, nu deze landen hun grootste winstkansen zien liggen in toenemende handel en investeringen met China en Rusland.

Om te begrijpen welke doelen en belangen van de VS worden bedreigd, is het noodzakelijk de Amerikaanse politiek en “the blob” te begrijpen, dat wil zeggen de centrale planning van de regering die niet kan worden verklaard door te kijken naar ogenschijnlijk democratische politiek. Dit is niet de politiek van Amerikaanse senatoren en vertegenwoordigers die hun kiesdistricten of staten vertegenwoordigen.

Amerika’s drie oligarchieën die het buitenlands beleid van de VS onder controle hebben

Het is realistischer om het economisch en buitenlands beleid van de VS te bekijken in termen van het militair-industrieel complex, het olie- en gas (en mijnbouw)complex en het bank- en vastgoedcomplex dan in termen van het politieke beleid van Republikeinen en Democraten. De belangrijkste senatoren en congresvertegenwoordigers vertegenwoordigen niet zozeer hun staten en districten als wel de economische en financiële belangen van hun belangrijkste bijdragers aan de politieke campagnes. Een Venn-diagram zou laten zien dat in de huidige post-Citizens United wereld, Amerikaanse politici hun campagne contribuanten vertegenwoordigen, niet de kiezers. En deze contribuanten vallen uiteen in drie grote blokken.

Drie grote oligarchische groepen die de controle over de Senaat en het Congres hebben gekocht om hun eigen beleidsmakers op het ministerie van Buitenlandse Zaken en het ministerie van Defensie te zetten. Het eerste is het militair-industrieel complex (MIC) – wapenfabrikanten zoals Raytheon, Boeing en Lockheed-Martin, hebben hun fabrieken en werkgelegenheid in bijna elke staat op grote schaal gediversifieerd, en vooral in de Congresdistricten waar de belangrijkste hoofden van de Congrescomités worden gekozen. Hun economische basis is monopolierente, vooral verkregen uit hun wapenverkopen aan de NAVO, aan olie-exporteurs uit het Nabije Oosten en aan andere landen met een overschot op de betalingsbalans. De aandelen van deze bedrijven schoten onmiddellijk omhoog toen het nieuws van de Russische aanval bekend werd, en leidden tot een tweedaagse beursstijging toen beleggers inzagen dat oorlog in een wereld van cost-plus “Pentagon-kapitalisme” (zoals Seymour Melman het beschreef) een gegarandeerde nationale veiligheidsparaplu oplevert voor monopoliewinsten voor de oorlogsindustrieën. Senatoren en vertegenwoordigers van het Congres uit Californië en Washington vertegenwoordigen traditioneel het WIC, samen met het solide pro-militaire zuiden. De militaire escalatie van de afgelopen week belooft stijgende wapenverkopen aan de NAVO en andere Amerikaanse bondgenoten, waardoor de eigenlijke kiezers van deze politici worden verrijkt. Duitsland stemde er snel mee in zijn wapenuitgaven te verhogen tot meer dan 2% van het BBP.

Het tweede grote oligarchische blok is de oliewinnende olie- en gassector, samen met de mijnbouw (OGAM), die profiteert van de speciale belastingvoordelen die Amerika verleent aan bedrijven die natuurlijke hulpbronnen uit de grond halen en ze vooral in de atmosfeer, de oceanen en de watervoorziening stoppen. Zoals het bankwezen en de vastgoedsector streven naar maximalisering van de economische rentabiliteit en maximalisering van de kapitaalwinst voor woningen en andere activa, is het doel van deze OGAM-sector de prijs van zijn energie en grondstoffen te maximaliseren om zo zijn rentabiliteit uit natuurlijke hulpbronnen te maximaliseren. Het monopoliseren van de oliemarkt van de Dollarzone en het isoleren ervan van Russische olie en gas is al meer dan een jaar een belangrijke prioriteit van de VS, aangezien de Nord Stream 2 pijpleiding de West-Europese en Russische economieën nauwer met elkaar dreigde te verbinden.

Als olie, gas en mijnbouw niet in elk stemdistrict van de VS te vinden zijn, dan zijn hun investeerders dat in ieder geval wel. Senatoren uit Texas en andere westerse olieproducerende en mijnbouwstaten zijn de belangrijkste OGAM-lobbyisten, en het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft een grote invloed op de oliesector door de speciale belastingvoordelen van de sector onder het mom van nationale veiligheid te beschermen. Het bijkomende politieke doel is het negeren en afwijzen van milieuvriendelijke maatregelen om olie, gas en kolen te vervangen door alternatieve energiebronnen. De regering-Biden heeft daarom de uitbreiding van offshore-boringen gesteund, de Canadese pijpleiding naar ‘s werelds vuilste aardoliebron in het teerzand van Athabasca gesteund en de opleving van fracking in de VS gevierd.

De uitbreiding van het buitenlands beleid is bedoeld om te voorkomen dat buitenlandse landen die de controle over hun olie, gas en mijnbouw niet overlaten aan Amerikaanse OGAM-bedrijven, op de wereldmarkten concurreren met Amerikaanse leveranciers. Rusland (en Iran) isoleren van de westerse markten zal het aanbod van olie en gas verminderen, waardoor de prijzen en de bedrijfswinsten dienovereenkomstig zullen stijgen.

De derde grote oligarchische groep is de symbiotische financiële, verzekerings- en vastgoedsector (FIRE), die de moderne financieel-kapitalistische opvolger is van de oude post-feodale landadel van Europa, die leeft van de pacht van het land. Nu de meeste woningen in de wereld van vandaag door de eigenaar worden bewoond (hoewel het aantal huizenbezitters dat geen eigenaar is sterk toeneemt sinds de golf van uitzettingen door Obama na 2008), wordt de grondhuur grotendeels betaald aan de banksector in de vorm van hypotheekrente en schuldaflossing (op stijgende schuld/eigen vermogen ratio’s naarmate bankleningen de huizenprijzen opdrijven). Ongeveer 80 procent van de Amerikaanse en Britse bankleningen gaat naar de vastgoedsector, die de grondprijzen opblaast om vermogenswinst te creëren – die effectief belastingvrij is voor afwezige eigenaars.

Dit op Wall Street gerichte bank- en vastgoedblok is per district nog breder samengesteld dan het WIC. De senator van Wall Street in New York, Chuck Schumer, staat aan het hoofd van de Senaat en wordt al lang gesteund door de voormalige senator van Delaware, Joe Biden, en de senatoren van Connecticut, die afkomstig zijn uit de in die staat gevestigde verzekeringssector. In eigen land is het doel van deze sector het maximaliseren van de grondpacht en de “kapitaalwinsten” die voortvloeien uit de stijgende grondpacht. Internationaal is het doel van de FIRE-sector om buitenlandse economieën te privatiseren (vooral om het privilege van kredietcreatie in Amerikaanse handen te krijgen), om zo overheidsinfrastructuur en openbare voorzieningen te veranderen in op huur beluste monopolies om basisdiensten (zoals gezondheidszorg, onderwijs, transport, communicatie en informatietechnologie) tegen maximumprijzen te leveren in plaats van tegen gesubsidieerde prijzen om de kosten van levensonderhoud en zakendoen te verlagen. En Wall Street is altijd nauw verbonden geweest met de olie- en gasindustrie (vgl. de door Rockefellers gedomineerde bankconglomeraten Citigroup en Chase Manhattan).

De sectoren FIRE, MIC en OGAM zijn de drie rentenierssectoren die het huidige postindustriële financiële kapitalisme domineren. Hun wederzijdse fortuin is sterk gestegen door de toename van MIC en OGAM aandelen. En stappen om Rusland uit te sluiten van het westerse financiële systeem (en gedeeltelijk nu van SWIFT), gekoppeld aan de negatieve effecten van het isoleren van Europese economieën van Russische energie, beloven een instroom in gedollariseerde financiële effecten te stimuleren.

Zoals in het begin gezegd, is het nuttiger om het economisch en buitenlands beleid van de VS te bekijken in termen van de complexen die gebaseerd zijn op deze drie rentierssectoren dan in termen van het politieke beleid van Republikeinen en Democraten. De belangrijkste senatoren en congresleden vertegenwoordigen niet zozeer hun staten en districten als wel de economische en financiële belangen van hun belangrijkste donoren. Dat is de reden waarom noch de industrie noch de landbouw vandaag de dag een dominante rol spelen in het buitenlands beleid van de VS. De convergentie van de beleidsdoelstellingen van Amerika’s drie dominante renteniersgroepen overschaduwt de belangen van de arbeid en zelfs van het industriële kapitaal buiten het WIC. Die convergentie is het bepalende kenmerk van het huidige postindustriële financiële kapitalisme. Het is in feite een terugkeer naar economisch winstbejag, dat losstaat van de politiek van arbeid en industrieel kapitaal.

De dynamiek die vandaag moet worden opgespoord is waarom deze oligarchische blob zijn belang heeft gevonden in het aansporen van Rusland tot wat Rusland klaarblijkelijk beschouwde als een do-or-die houding om zich te verzetten tegen de steeds gewelddadiger aanvallen op Oekraïnes Oost-Russisch sprekende provincies Luhansk en Donetsk, samen met de bredere Westerse dreigingen tegen Rusland.

De verwachte gevolgen van de nieuwe Koude Oorlog voor de Renteniersklasse

Zoals president Biden uitlegde, gaat de huidige door de VS georkestreerde militaire escalatie (“Prodding the Bear”) niet echt over Oekraïne. Biden beloofde aan het begin dat er geen Amerikaanse troepen zouden worden ingezet. Maar hij eist al meer dan een jaar dat Duitsland voorkomt dat de Nord Stream 2 pijpleiding zijn industrie en woningen van goedkoop gas voorziet en zich wendt tot de veel duurdere Amerikaanse leveranciers.

Amerikaanse ambtenaren probeerden eerst de aanleg van de pijpleiding tegen te houden. Bedrijven die hielpen bij de aanleg werden gesanctioneerd, maar uiteindelijk voltooide Rusland zelf de pijpleiding. De druk van de VS richtte zich toen op de traditioneel inschikkelijke Duitse politici, met de bewering dat Duitsland en de rest van Europa een bedreiging voor de nationale veiligheid vormden als Rusland het gas zou afsluiten, vermoedelijk om politieke of economische concessies af te dwingen. Er konden geen specifieke Russische eisen worden bedacht, en dus bleef hun aard onduidelijk en blobachtig. Duitsland weigerde Nord Stream 2 officieel in gebruik te nemen.

Een belangrijk doel van de huidige Nieuwe Koude Oorlog is het monopoliseren van de markt voor Amerikaanse verschepingen van vloeibaar aardgas (LNG). Reeds onder de regering van Donald Trump werd Angela Merkel gepest met de belofte om 1 miljard dollar te besteden aan de bouw van nieuwe havenfaciliteiten voor Amerikaanse tankschepen om aardgas te lossen voor Duits gebruik. De Democratische verkiezingsoverwinning in november 2020, gevolgd door de terugtrekking van mevrouw Merkel uit de Duitse politiek, leidde tot de annulering van deze haveninvestering, waardoor Duitsland eigenlijk geen alternatief heeft voor de invoer van Russisch gas om zijn huizen te verwarmen, zijn elektriciteitsvoorzieningen van stroom te voorzien en grondstoffen te leveren voor zijn kunstmestindustrie en dus voor het behoud van zijn landbouwproductiviteit.

Het meest urgente strategische doel van de Amerikaanse NAVO-confrontatie met Rusland is dus de stijging van de olie- en gasprijzen, vooral ten nadele van Duitsland. Hogere energieprijzen creëren niet alleen winsten en beurswinsten voor Amerikaanse oliemaatschappijen, maar zullen ook veel stoom uit de Duitse economie halen. Dat dreigt de derde keer in een eeuw te worden dat de Verenigde Staten Duitsland verslaan – elke keer neemt de controle toe over een Duitse economie die steeds afhankelijker wordt van de Verenigde Staten voor import en politiek leiderschap, met de NAVO als effectieve controle tegen elke binnenlandse nationalistische weerstand.

Hogere benzine-, verwarmings- en andere energieprijzen zullen ook de Amerikaanse consumenten en die van andere landen treffen (vooral de economieën van het Zuiden met een energietekort) en er blijft minder van het Amerikaanse gezinsbudget over voor uitgaven aan binnenlandse goederen en diensten. Dit kan gemarginaliseerde huiseigenaren en investeerders onder druk zetten, wat kan leiden tot een verdere concentratie van verstoken eigendom van woningen en commercieel vastgoed in de Verenigde Staten, samen met opkopingen van noodlijdende vastgoedeigenaren in andere landen die geconfronteerd worden met stijgende verwarmings- en energiekosten. Maar dat wordt beschouwd als bijkomende schade door de post-industriële blob.

Ook de voedselprijzen zullen stijgen, met name de tarweprijzen (Rusland en Oekraïne nemen 25% van de wereldexport van tarwe voor hun rekening). Dit zal veel landen in het Midden-Oosten en het Zuiden met een voedseltekort onder druk zetten, waardoor hun betalingsbalans verslechtert en er wanbetaling dreigt op hun buitenlandse schuld.

De uitvoer van grondstoffen kan door Rusland worden geblokkeerd als reactie op de valuta- en SWIFT-sancties. Dit dreigt te leiden tot breuken in de toeleveringsketens voor belangrijke materialen, waaronder kobalt, palladium, nikkel en aluminium (waarvan de productie veel elektriciteit verbruikt als belangrijkste kostenpost – waardoor dat metaal duurder zal worden). Als China besluit zichzelf te zien als de volgende natie die wordt bedreigd en zich aansluit bij Rusland in een gezamenlijk protest tegen de Amerikaanse handels- en financiële oorlogsvoering, staat de westerse economieën een ernstige schok te wachten.

De langetermijndroom van de New Cold Warriors van de VS is om Rusland op te breken, of op zijn minst zijn Jeltsin/Harvard Boys managerskleptocratie te herstellen, met oligarchen die hun privatiseringen willen verzilveren op de westerse aandelenmarkten. OGAM droomt er nog steeds van een meerderheidsbelang in Yukos en Gazprom te verwerven. Wall Street zou graag een Russische beurshausse nabootsen. En WIC-investeerders verheugen zich op het vooruitzicht om meer wapens te verkopen om dit alles te bewerkstelligen.

De intenties van Rusland om te profiteren van de onbedoelde gevolgen van Amerika’s acties

Wat wil Rusland? In de eerste plaats de neonazistische anti-Russische kern verwijderen die door het bloedbad en de staatsgreep van Maidan in 2014 is ontstaan. Oekraïne moet worden geneutraliseerd, wat voor Rusland betekent: in principe pro-Russisch, gedomineerd door Donetsk, Luhansk en de Krim. Het doel is te voorkomen dat Oekraïne een verzamelplaats wordt voor door de VS georkestreerde anti-Russische acties zoals in Tsjetsjenië en Georgië.

Het doel op langere termijn van Rusland is Europa los te weken van de NAVO en de dominantie van de VS – en zo samen met China een nieuwe multipolaire wereldorde te creëren met als kern een economisch geïntegreerd Eurazië. Het doel is de NAVO volledig te ontbinden en vervolgens het brede ontwapenings- en denuclearisatiebeleid te bevorderen waar Rusland op aandringt. Dit zal niet alleen leiden tot minder buitenlandse aankopen van Amerikaanse wapens, maar ook tot sancties tegen toekomstig Amerikaans militair avontuur. Dat zou Amerika minder mogelijkheden geven om zijn militaire operaties te financieren naarmate de-dollarisering versnelt.

Nu het voor elke geïnformeerde waarnemer duidelijk zou moeten zijn dat (1) het doel van de NAVO agressie is, niet verdediging, en (2) er geen gebied meer te veroveren valt van de overblijfselen van de oude Sovjet-Unie, wat heeft Europa dan aan een voortgezet lidmaatschap? Het is duidelijk dat Rusland Europa nooit meer zal binnenvallen. Het heeft niets te winnen – en had niets te winnen met de strijd tegen Oekraïne, behalve het terugdraaien van de proxy-uitbreiding van de NAVO in dat land en de door de NAVO gesteunde aanvallen op Novorossiya.

Zullen Europese nationalistische leiders (links is grotendeels pro-VS) vragen waarom hun landen moeten betalen voor Amerikaanse wapens die hen alleen maar in gevaar brengen, hogere prijzen moeten betalen voor Amerikaans LNG en energie, meer moeten betalen voor graan en in Rusland geproduceerde grondstoffen, en dat alles terwijl ze de mogelijkheid verliezen om export te realiseren en winst te maken op vreedzame investeringen in Rusland – en misschien ook China verliezen?

De confiscatie door de VS van de Russische monetaire reserves, na de recente diefstal van de reserves van Afghanistan (en de inbeslagname door Engeland van de goudvoorraad van Venezuela) bedreigt de toetreding van elk land tot de dollarstandaard, en daarmee de rol van de dollar als het middel voor deviezenbesparingen door de centrale banken van de wereld. Dit zal het internationale de-dollariseringsproces versnellen dat Rusland en China al in gang hebben gezet door elkaars valuta aan te houden.

Op langere termijn zal Rusland waarschijnlijk samen met China een alternatief vormen voor het door de VS gedomineerde IMF en de Wereldbank. De aankondiging van Rusland dat het de Oekraïense nazi’s wil arresteren en een proces voor oorlogsmisdaden wil houden, lijkt te impliceren dat er na de militaire overwinning van Rusland in Oekraïne een alternatief voor het Hof van Den Haag komt. Alleen een nieuw internationaal hof kan oorlogsmisdadigers berechten, van de neonazi-leiders van Oekraïne tot aan Amerikaanse functionarissen die verantwoordelijk zijn voor misdaden tegen de menselijkheid, zoals gedefinieerd in de wetten van Neurenberg.

Ik verwacht dat Rusland zich deze week terugtrekt. Ik kan me niet voorstellen dat het van plan is middelen en levens te besteden aan een bezetting. Haar eerste taak was de aanval op de Russisch sprekende oostelijke provincies te stoppen en de Krim te beschermen. Haar tweede taak was het uitroeien van de neonazistische strijdkrachten, het gevangen nemen van hun leiders indien mogelijk en hen te berechten voor oorlogsmisdaden – en dan door te gaan naar hun Amerikaanse sponsors, NED etc.

Het is natuurlijk mogelijk dat Europa zich afscheidt. In dat geval zal Rusland zich richten op China en zijn mede SCO-leden. Europa zal lijden onder ernstige problemen met de bevoorradingsketen, inflatie van de grondstoffenprijzen en budgettaire beperkingen voor zijn bevolking en regeringen.

Heeft het Amerikaanse blok echt nagedacht over de gevolgen van de NAVO-oorlog?

Het is bijna zwarte humor om te kijken naar de pogingen van de VS om China ervan te overtuigen dat het samen met de Verenigde Staten de stappen van Rusland in Oekraïne moet veroordelen. Het grootste onbedoelde gevolg van het Amerikaanse buitenlandse beleid is dat Rusland en China, samen met Iran, Centraal-Azië en andere landen langs het Belt and Road-initiatief, naar elkaar toe zijn gegroeid.

Rusland droomde van een nieuwe wereldorde, maar het was het Amerikaanse avonturisme dat de wereld in een geheel nieuwe orde heeft gedreven – een die gedomineerd lijkt te worden door China als de standaardwinnaar nu de Europese economie in wezen uiteengereten is en Amerika overblijft met wat het van Rusland en Afghanistan heeft afgepakt, maar zonder de mogelijkheid om in de toekomst steun te verwerven.

En alles wat ik hierboven heb geschreven is misschien al achterhaald nu Rusland en de VS in atoomalarm zijn gegaan. Mijn enige hoop is dat Poetin en Biden kunnen afspreken dat als Rusland Groot-Brittannië en Brussel met waterstof bombardeert, er een duivelsakkoord (geen gentleman’s agreement) komt om elkaar niet te bombarderen.

Met zulke praatjes word ik teruggebracht naar mijn discussies met Herman Kahn 50 jaar geleden. Hij werd behoorlijk impopulair door het schrijven van Thinking about the Unthinkable, oftewel atoomoorlog. Zoals hij werd geparodieerd in Dr. Strangelove, zei hij inderdaad dat er inderdaad overlevenden zouden zijn. Maar hij voegde eraan toe dat hij voor zichzelf hoopte recht onder de atoombom te zitten, omdat het geen wereld was waarin hij wilde overleven.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

Duitsland en de EU hebben een oorlogsverklaring overhandigd gekregen