Laten we zeggen dat je een sociale media site probeert te bemannen. Wie zou je aannemen? Nou, aangezien dit een tech bedrijf is, zou je tech mensen aannemen – programmeurs, software engineers om de boel draaiende te houden.

Dan zou je administratief personeel inhuren omdat het moet, een paar advocaten, een cateraar, een paar flacks, misschien een binnenhuisarchitect als je wilt dat het hoofdkwartier er goed uitziet. Maar hoeveel spionnen zou je aannemen?

Waarschijnlijk geen. Spionnen hebben niets te maken met de missie van een social media bedrijf. Ze zouden niet nodig zijn. Je zou ook geen operazangers aannemen.

Toch lijkt Twitter om één of andere reden heel veel spionnen nodig te hebben. De hogere rangen van Twitter, weten we nu, zaten absoluut vol met mensen die ooit infowerk deden voor overheidsinstanties. Minstens 15 van deze mensen en mogelijk nog veel meer.

Het is niet dat DHS een ingang had tot Twitter, maar dat DHS de werking van Twitter overnam en elk element ervan controleerde. Dat is ook waarom winst en verlies nooit deel uitmaakten van de levensvatbaarheid. DHS controleert Twitter operaties,

Eens je je referentiepunt verandert en de gegevens vanuit een ander perspectief bekijkt, worden de dingen duidelijk. DHS werkt niet op de ruggengraat van Twitter, Twitter werkt op de ruggengraat van DHS. De informatie en inhoud op Twitter bestaan, of niet, door de toestemming en autoriteit van de nationale veiligheidsstaat, DHS.

Verhalen kunnen worden versterkt of gesmoord. Publieke percepties kunnen worden opgekrikt of weggemoffeld. Kandidaten kunnen worden versterkt of afgewezen. De controle over het publieke gesprek is niet alleen in handen van de leidinggevenden van Twitter, de inhoud van het platform wordt gevormd door de leidende hand van het controlerende belang – de regering.