De Russisch-Oekraïense oorlog is om verschillende redenen een nieuwe historische ervaring geweest, en niet alleen vanwege de ingewikkeldheden en technische details van de militaire onderneming zelf, schrijft Big Serge.

Dit werd het eerste conventionele militaire conflict dat zich voordeed in het tijdperk van sociale media en planetaire cinematografie (dat wil zeggen de alomtegenwoordige aanwezigheid van camera’s). Dit bracht een laagje (hoewel slechts een laagje) van de immanentie van de oorlog met zich mee, dat zich millennia lang alleen had geopenbaard door de bemiddelende krachten van kabelnieuws, gedrukte kranten en overwinningszuilen.

Voor de eeuwige optimist zaten er ook voordelen aan het idee dat er een oorlog met hoge intensiteit zou worden gedocumenteerd in duizenden first-person video’s. Puur vanuit het standpunt van intellectuele nieuwsgierigheid (en militaire voorzichtigheid) biedt de stroom aan beeldmateriaal uit Oekraïne inzicht in opkomende wapensystemen en -methoden en maakt het een opmerkelijk niveau aan gegevens op tactisch niveau mogelijk. In plaats van te wachten op jaren van pijnlijke ontleding van rapporten na de actie om gevechten te reconstrueren, zijn we ons bijna in realtime bewust van tactische bewegingen.

Helaas waren alle voor de hand liggende nadelen van het live uitzenden van een oorlog op sociale media ook van kracht. De oorlog werd onmiddellijk sensationeel en doordrenkt met nep-, verzonnen of verkeerd ondertitelde video’s, volgestopt met informatie waar de meeste mensen eenvoudigweg niet doorheen kunnen kijken (om voor de hand liggende redenen heeft de gemiddelde burger geen uitgebreide ervaring met het maken van onderscheid tussen twee post-Sovjet-legers gebruik van vergelijkbare apparatuur en het spreken van vergelijkbare of zelfs dezelfde taal) en pseudo-expertise.

Meer abstract werd de oorlog in Oekraïne omgevormd tot een Amerikaans entertainmentproduct, compleet met beroemde wonderwapens (zoals Saint Javelin en de HIMARS), kreunende verwijzingen naar de Amerikaanse popcultuur, bezoeken van Amerikaanse beroemdheden en voice-overs van Luke Skywalker. Dit alles past heel natuurlijk bij de Amerikaanse gevoeligheden, omdat Amerikanen ogenschijnlijk dol zijn op underdogs, en op bijzonder pittige underdogs die extreme tegenslagen overwinnen door doorzettingsvermogen.

Het probleem met deze favoriete verhaalstructuur is dat underdogs zelden oorlogen winnen. De meeste grote onderlinge conflicten hebben niet de conventionele Hollywood-plotstructuur met een dramatisch keerpunt en een ommekeer in het lot. Meestal worden oorlogen gewonnen door de machtiger staat, dat wil zeggen de staat die het vermogen heeft om over een langere periode meer strijdkracht te mobiliseren en effectief toe te passen. Dit is zeker het geval geweest in de Amerikaanse geschiedenis; hoezeer Amerikanen er ook naar verlangen om zichzelf te herprofileren als een historische underdog, Amerika heeft historisch gezien zijn oorlogen gewonnen omdat het een uitzonderlijk machtige staat is geweest met onweerstaanbare en aangeboren voordelen ten opzichte van zijn vijanden. Dit is niets om je voor te schamen. Zoals generaal George Patton ooit zei: Amerikanen houden van een winnaar.

Zo kwamen we in een situatie terecht waarin het, ondanks de vele duidelijke voordelen van Rusland (die uiteindelijk neerkomen op een superieur inheems vermogen om mensen, industriële productie en technologie te mobiliseren), “propaganda” werd om te beweren dat Rusland een soort overwinning zou behalen in Oekraïne – dat Oekraïne de oorlog zou beëindigen omdat het er niet in was geslaagd om zijn grenzen van 1991 te herstellen (Zelensky’s verklaarde overwinningsvoorwaarde) en met het land in een verwoeste staat van demografische uitholling en materiële vernietiging.

Eindelijk lijken we een ontknopingsfase te hebben bereikt, waarin deze visie – naar verluidt een artefact van de invloed van het Kremlin, maar in werkelijkheid de meest eenvoudige en voor de hand liggende conclusie – onontkoombaar wordt. Rusland is een grotere vechter met een veel grotere knuppel.

De argumenten voor de overwinning van Oekraïne berustten bijna volledig op dramatisch succes in een tegenoffensief in de zomer, waarvan werd verwacht dat het zich een weg zou banen door de Russische stellingen in de Oblast Zaporizhia, de Zee van Azov zou doorsnijden, de Russische brug over land naar de Krim zou verbreken en de hele onderbuik van de strategische positie van Rusland in gevaar zou brengen. Een hele reeks aannames over de oorlog moesten op de proef worden gesteld: de suprematie van het westerse materieel, het Russische gebrek aan reserves, de superioriteit van de West-Oekraïense tactische methoden, de inflexibiliteit en incompetentie van Russische commandanten in de verdediging.

Meer in het algemeen – en nog belangrijker – was dit bedoeld om te bewijzen dat Oekraïne met succes sterke Russische posities kon aanvallen en oprukken. Dit is uiteraard een voorwaarde voor een strategische overwinning van Oekraïne. Als de Oekraïense strijdkrachten niet kunnen oprukken, kan Oekraïne de grenzen van 1991 niet herstellen en is de oorlog getransformeerd van een strijd om de overwinning in een strijd om een beheerste of verzachte nederlaag. De vraag is niet langer of Oekraïne zal verliezen, maar alleen hoeveel.

De zomerramp in Oekraïne

Westerse waarnemers beginnen zich eindelijk bewust te worden van het feit dat het zomerse tegenoffensief van Oekraïne is uitgelopen op een bittere mislukking en een militaire nederlaag van historische betekenis. Het is belangrijk om te onthouden dat er voorafgaand aan de start van de operatie reële verwachtingen bestonden bij zowel Oekraïense functionarissen als westerse ondersteuners dat het offensief zou kunnen leiden tot isolatie of blokkade van de Krim, of zelfs tot een regelrechte herovering ervan. Aan de basis van deze optimistische visie lagen belangrijke aannames over de superioriteit van westerse pantservoertuigen en een Russisch leger dat zogenaamd opdroogde. Een ogenschijnlijk gelekt Oekraïens Order of Operations-memorandum suggereerde dat de AFU van plan was grote steden als Berdyansk en Melitopol te bereiken en te veroveren.

Het is erg belangrijk om te bedenken dat de Oekraïners en hun weldoeners oprecht geloofden dat ze de kust van Azov konden bereiken en een operationele crisis voor Rusland konden veroorzaken, omdat alleen in de context van deze doelstellingen de teleurstelling van de aanval volledig kan worden begrepen. We bevinden ons nu (op het moment dat ik deze zin typ) op D+150 sinds de eerste massale Oekraïense aanval in de nacht van 7 op 8 juni, en de winst is op zijn zachtst gezegd schamel. De AFU zit vast in een holle voorwaartse positie, ingeklemd tussen de kleine Russische dorpen Verbove, Novoprokopivka en Kopani, niet in staat om verder op te rukken en lijdt een gestage stroom verliezen terwijl ze halfslachtige aanvallen met kleine eenheden uitvoert om de Russische anti-tank greppels over te steken die de randen van de velden afbakenen.

Op dit moment ligt de maximale opmars die door het tegenoffensief wordt bereikt slechts vijftien kilometer van de stad Orikhiv (in de Oekraïense verzamelplaats). Oekraïne slaagde er niet alleen niet in zijn einddoelen te bereiken, maar bedreigde zelfs nooit zijn tussenliggende waypoints (zoals Tokmak). In feite hebben ze zelfs nooit een tijdelijke breuk in de Russische verdediging gecreëerd. In plaats daarvan gooide de AFU het grootste deel van het nieuw gevormde en met westerse uitrusting uitgeruste 9e en 10e Korps tegen vaste posities van de Russische 58e, 35e en 36e Gecombineerde Wapenlegers, raakte ingebed in de buitenste screeningslijn en stortte de aanval in na zware verliezen.

Terwijl de herfst zich begon voort te slepen zonder dat er resultaten op het slagveld voor Oekraïne zichtbaar werden, begon het proces van vingerwijzen met opmerkelijke voorspelbaarheid. Er kwamen drie verschillende denkrichtingen naar voren: waarnemers in het Westen gaven de schuld aan een vermeend Oekraïens onvermogen om westerse tactieken te implementeren, sommige Oekraïense partijen wierpen tegen dat de westerse bepantsering te traag arriveerde, waardoor het Russische leger de tijd kreeg om zijn posities te versterken, en anderen beweerden dat het probleem was dat het Westen er niet in slaagde de noodzakelijke vliegtuigen en aanvalssystemen te leveren.

Ik denk dat dit allemaal nogal voorbijgaat aan het punt – of beter gezegd: al deze factoren raken niet de kern van de zaak. De verschillende Oekraïense en westerse figuren die met de vingers naar elkaar wijzen, lijken een beetje op de spreekwoordelijke blinde mannen die een olifant beschrijven. Al deze klachten – onvoldoende training, trage leveringsschema’s, tekorten aan luchtmacht en aanvalsmiddelen – weerspiegelen slechts het grotere probleem van de poging om op geïmproviseerde basis een geheel nieuw leger samen te stellen met een mengelmoes van niet op elkaar afgestemde buitenlandse systemen, in een land met een afnemende demografische ontwikkeling. en industriële activa.

Afgezien daarvan verduistert de interne ruzie in het Oekraïense kamp het belang van tactische factoren en gaat voorbij aan de zeer actieve rol die de Russische strijdkrachten speelden bij het bederven van de grote aanval van Oekraïne. Hoewel de ontleding van de strijd waarschijnlijk nog vele jaren zal voortduren, kan een litanie van tactische redenen voor de Oekraïense nederlaag al als volgt worden opgesomd:

1. Het onvermogen van de AFU om tot strategische verrassing te komen. Ondanks een opzichtige OPSEC-inspanning en pogingen tot schijnoperaties aan de grens met Belgorod, rond Bakhmut, Staromaiorske en elders, was het voor alle betrokkenen duidelijk dat de belangrijkste Oekraïense inspanning gericht zou zijn op de kust van Azov, en specifiek op de Orikhiv-Tokmak-regio as. Oekraïne viel precies aan waar dat verwacht werd.
2. Het gevaar van enscenering en opmars in de 21e eeuw. De AFU moest activa verzamelen die waren blootgesteld aan de Russische ISR en activa aanvallen, waardoor Oekraïense achtergebieden (zoals Orikhiv, waar herhaaldelijk munitieopslagplaatsen en reserves herhaaldelijk werden getroffen) aan Russisch vuur werden onderworpen, en de Russen routinematig de inzet van Oekraïense gevechtsgroepen onder vuur namen. terwijl ze zich nog in hun marcherende colonnes bevonden.
3. Onvermogen (of onwil) om voldoende massa te engageren om een beslissing af te dwingen. De dichtheid van het Russische ISR-Fires-verband stimuleerde de AFU om haar troepen te verspreiden. Hoewel dit de verliezen kan verminderen, betekende het ook dat de Oekraïense gevechtsmacht tot een stroompje werd gereduceerd, waarbij simpelweg de massa ontbrak om de Russische positie ooit ernstig te bedreigen. De operatie viel grotendeels uiteen in aanvallen op compagnieniveau die duidelijk niet geschikt waren voor de taak.
4. Ontoereikendheid van de Oekraïense vuurkracht en onderdrukking. Een vrij vanzelfsprekende en alomvattende capaciteitskloof, waarbij de AFU wordt geconfronteerd met een tekort aan buizen en artilleriegranaten (waardoor HIMARS in een tactische rol als artillerievervanger wordt gedwongen), en het ontbreekt aan voldoende middelen voor luchtverdediging en elektronische oorlogsvoering om de verscheidenheid aan Russische luchtlandingssystemen, waaronder allerlei soorten drones, aanvalshelikopters en UMPK-bommen. Het resultaat was een reeks slecht ondersteunde Oekraïense manoeuvrecolonnes die in een vuurstorm terechtkwamen.
5. Ontoereikende gevechtstechniek, waardoor de AFU kwetsbaar werd voor een web van Russische mijnenvelden dat kennelijk veel robuuster was dan verwacht.

Alles bij elkaar hebben we eigenlijk een vrij eenvoudig tactisch raadsel. De Oekraïners probeerden een frontale aanval uit te voeren op een vaste verdediging, zonder het element van verrassing of pariteit bij afstandsvuren. Nu de Russische verdediging volledig alert was en de Oekraïense verzamelplaatsen en naderingsroutes onderhevig waren aan hevige Russisch vuur, verspreidde de AFU haar troepen in een poging de verliezen te beperken, en dit zorgde er vrijwel voor dat de Oekraïners nooit de nodige massa zouden hebben om een bres te creëren. Tel het allemaal bij elkaar op en je krijgt de zomer van 2023: een reeks frustrerende en vruchteloze aanvallen op exact dezelfde sector van de verdediging, die zowel het jaar als de beste, laatste hoop van Oekraïne langzaam verspillen.

Het mislukken van het offensief van Oekraïne heeft seismische gevolgen voor het toekomstige verloop van de oorlog. Gevechtsoperaties vinden altijd plaats in relatie tot de politieke doelstellingen van Oekraïne, die – om het maar eens bot te zeggen – ambitieus zijn. Het is belangrijk om te onthouden dat het regime in Kiev vanaf het allereerste begin heeft volgehouden dat het geen genoegen zou nemen met minder dan het territoriale maximum van Oekraïne uit 1991 – wat niet alleen het herstel impliceert van het door Rusland bezette gebied na februari 2022, maar ook de onderwerping van de separatistische staatsbesturen in Donetsk en Loegansk en de verovering van de Russische Krim.

De oorlogsdoelstellingen van Oekraïne zijn in het Westen altijd als redelijk verdedigd om redenen die verband houden met de veronderstelde juridische finesse van oorlog, de westerse illusie dat grenzen onveranderlijk zijn, en de schijnbare transcendente goddelijkheid van de administratieve grenzen uit het Sovjettijdperk (die tenslotte de bron vormden van de grenzen van 1991). Ongeacht al deze zaken impliceerden de oorlogsdoelstellingen van Oekraïne in praktische zin dat Oekraïne de facto het vooroorlogse Russische grondgebied moest veroveren, waaronder vier grote steden (Donetsk, Lugansk, Sebastopol en Simferopol). Het betekende dat de Russische Zwarte Zeevloot op de een of andere manier uit zijn haven moest worden verdreven. Dit was een buitengewoon moeilijke taak – veel ingewikkelder en omvangrijker dan iemand wilde toegeven.

Het voor de hand liggende probleem is uiteraard dat, gezien de superieure industriële hulpbronnen en het demografische reservoir van Rusland, de enige haalbare weg naar de overwinning voor Oekraïne óf een Russische politieke ineenstorting was, de Russische onwil om zich volledig aan het conflict te binden, óf het toebrengen van een verbazingwekkende asymmetrische nederlaag op het slagveld. De eerste lijkt nu duidelijk een fantasie, waarbij de Russische economie de westerse sancties van zich afschudt en de politieke cohesie van de staat volledig onverstoord blijft, en de tweede hoop werd de grond in geboord op het moment dat Poetin in de herfst van 2022 de mobilisatie aankondigde. Dan blijft alleen het slagveld over.

Daarom wordt de situatie heel eenvoudig. Als Oekraïne er niet in slaagt de sterk bezette Russische posities te veroveren, kan het de oorlog niet op zijn eigen voorwaarden winnen. Gezien de ineenstorting van het zomeroffensief van Oekraïne (en talloze andere voorbeelden, zoals de manier waarop een ondersteunende Oekraïense aanval maandenlang zinloos zijn hoofd op Bakhmut sloeg) kan er een heel eenvoudige vraag worden gesteld.

Will Ukraine ever get a better opportunity to attempt a strategic offensive? If the answer is no, then it necessarily follows that the war will end with Ukrainian territorial loss.

Het lijkt een bijna triviaal punt dat 2023 de beste kans voor Oekraïne was om aan te vallen. De NAVO moest hemel en aarde bewegen om het aanvalspakket bijeen te schrapen. Oekraïne zal geen betere krijgen. Niet alleen is er voor veel NAVO-leden eenvoudigweg niets meer in de stal, maar het samenstellen van een grotere gemechaniseerde strijdmacht zou van het Westen vereisen dat het zijn mislukkingen verdubbelt. Ondertussen bloedt Oekraïne levensvatbare mankracht, als gevolg van een combinatie van grote aantallen slachtoffers, een stroom van emigratie omdat mensen een afbrokkelende staat ontvluchten, en endemische corruptie die de efficiëntie van het mobilisatieapparaat verlamt. Tel dit allemaal bij elkaar op en je krijgt een groeiende krapte op de mankracht en een dreigend tekort aan munitie en uitrusting. Zo ziet het eruit als een leger is uitgestorven.

Terwijl de Oekraïense gevechtskracht afneemt, neemt die van Rusland toe. De Russische industriële sector heeft de productie dramatisch verhoogd ondanks westerse sancties, wat heeft geleid tot een late erkenning dat Rusland niet zomaar zonder wapens zal komen te zitten, en inderdaad het hele westerse blok op comfortabele wijze zal overtreffen. De Russische staat is bezig met het radicaal verhogen van de defensie-uitgaven, wat in de loop van de tijd nog meer winst in gevechtskracht zal opleveren. Ondertussen is op het gebied van mankracht de Russische strijdkrachtgeneratie stabiel (IE vereist geen uitgebreide mobilisatie), en het plotselinge besef dat het Russische leger inderdaad over voldoende reserves beschikt, zorgde ervoor dat prominente leden van het Commentariaat met elkaar in discussie gingen op Twitter. Het Russische leger is nu klaar om het komende jaar de vruchten te plukken van zijn investeringen.

Het beeld is niet al te ingewikkeld. De Oekraïense gevechtsmacht is aan het afnemen, vooral nu de gebeurtenissen in het Midden-Oosten betekenen dat het land niet langer een onbetwiste claim op westerse middelen heeft. Er zijn een paar dingen die het Westen nog kan doen om te proberen de Oekraïense capaciteiten te ondersteunen (daarover later meer), maar ondertussen is de Russische gevechtskracht stabiel en neemt in veel wapens zelfs toe (let bijvoorbeeld op de gestage toename van de Russische UMPK drops en FPV-dronesaanvallen, en de groeiende beschikbaarheid van de T90-tank).

Oekraïne zal zijn grenzen van 1991 niet herstellen, en het is onwaarschijnlijk dat het in de toekomst nog betekenisvolle gebieden zal heroveren. Het taalgebruik is dus sterk verschoven van verwijzingen naar het heroveren van verloren gebieden naar louter het bevriezen van het front. Niemand minder dan opperbevelhebber Zaluzhny heeft toegegeven dat de oorlog in een patstelling zit (een optimistische constructie), terwijl sommige westerse functionarissen het idee zijn gaan opperen dat een onderhandelde regeling (die noodzakelijkerwijs zou leiden tot de erkenning van het verlies van door Rusland bezette gebieden) wellicht de beste uitweg voor Oekraïne zou zijn.

Dit betekent niet dat de oorlog bijna ten einde is. Zelenski blijft onvermurwbaar tegen onderhandelingen, en er zijn er zeker genoeg in het Westen die de aanhoudende onverzettelijkheid van Oekraïne steunen, maar ik denk dat ze allemaal het punt missen.

Er is maar één manier om een oorlog eenzijdig te beëindigen, en dat is door te winnen. Het kan heel goed zijn dat de periode om te onderhandelen voorbij is en dat Rusland zijn uitgaven opvoert en zijn grond- en ruimtevaartstrijdkrachten uitbreidt, omdat het van plan is deze te gebruiken om een beslissende overwinning op het slagveld te behalen.

We zullen de komende maanden waarschijnlijk een steeds krachtiger debat zien over de vraag of Kiev wel of niet moet onderhandelen. Maar het uitgangspunt van dit debat kan in zijn totaliteit verkeerd zijn. Misschien mag noch Kiev noch Washington beslissen.

Avdiivka: Kanarie in de kolenmijn

De afname van het zomeroffensief van Oekraïne komt overeen met een faseverschuiving in de oorlog, waarin Oekraïne zal overschakelen naar een strategische verdediging met een volledig spectrum. Bijna perfect op het juiste moment begon het Russische leger de volgende reeks door een operatie te beginnen tegen het cruciale en sterk bezette Oekraïense bolwerk Avdiivka, in de buitenwijken van Donetsk.

Avdiivka bevond zich al in een soort saillant, als gevolg van eerdere Russische operaties waarbij de stad Krasnogorivka, ten noorden van de stad, was ingenomen. In de maand oktober lanceerden Russische troepen een grote aanval vanuit deze posities en veroverden met succes een van de belangrijkste terreinkenmerken in het gebied: een hoge berg met afgedankt bijproduct van de mijnbouw (een puinhoop) die direct uitkijkt op de hoofdspoorweg naar Avdiivka. en ligt naast de cokesfabriek Avdiivka. Op het moment van schrijven ziet de situatie er als volgt uit:

De operatie in Avdiivka bracht vrijwel onmiddellijk een bekende cyclus van doemscenario’s en histrionics voort, waarbij velen zich klaarmaakten om de aanval te vergelijken met de mislukte Russische aanval op Ugledar afgelopen winter. Ondanks de succesvolle Russische verovering van de afvalberg (samen met posities langs de spoorlijn), was de Oekraïense sfeer tevreden en beweerde dat de Russen catastrofale verliezen lijden bij hun aanval op Avdiivka. Ik denk echter dat dit om een paar redenen niet opgaat.

In de eerste plaats lijkt de premisse zelf niet vanzelfsprekend waar te zijn. Deze oorlog wordt gretig in realtime gedocumenteerd, wat betekent dat we in de tabelgegevens daadwerkelijk kunnen controleren op een scherpe toename van de Russische verliezen. Hiervoor neem ik het liefst contact op met War Spotting UA en hun Russische apparatuurverlies-trackingproject. Hoewel ze een openlijk pro-Oekraïense oriëntatie hebben (ze volgen alleen Russische en niet Oekraïense verliezen), denk ik dat ze betrouwbaarder en redelijker zijn dan Oryx, en dat hun trackingmethodologie zeker transparanter is.

Een korte opmerking over hun gegevens is belangrijk. Ten eerste is het onjuist om te veel te focussen op de precieze data die zij aan verliezen toeschrijven. Dit komt omdat hun geregistreerde data overeenkomen met de datum waarop verliezen voor het eerst worden gefotografeerd, wat wel of niet dezelfde dag kan zijn waarop het voertuig wordt vernietigd. Wanneer ze een datum registreren voor een vernield voertuig, registreren ze alleen de datum waarop de foto is gemaakt. Het is dus redelijk om een paar dagen aan potentiële fouten bij de datering van verliezen in te vullen. Dit kan eenvoudigweg niet worden verholpen. Bovendien hebben ze – net als ieder ander – het vermogen om voertuigen die vanuit verschillende hoeken zijn gefilmd, verkeerd te identificeren of per ongeluk dubbel te tellen.

Dat wil zeggen dat het niet nuttig is om te veel te verzanden in het bekijken van specifieke verliesclusters en foto’s, maar kijken naar de trends in het bijhouden van verliezen is zeer nuttig. Als Rusland werkelijk een buitensporige hoeveelheid uitrusting zou verliezen tijdens een aanval van een maand, zouden we een piek verwachten, of op zijn minst een bescheiden toename van de verliezen.

In feite blijkt dat niet uit de verliesgegevens. Het totale Russische verbrandingspercentage vanaf de zomer van 2022 tot nu komt uit op ongeveer 8,4 manoeuvreermiddelen per dag. Toch zijn de verliezen voor het najaar van 2023 (inclusief de aanval op Avdiivka) eigenlijk iets lager, namelijk 7,3 per dag. Er zijn een paar batches verliezen die overeenkomen met de nasleep van aanvallen, maar deze zijn niet abnormaal groot – een feit dat gemakkelijk kan worden gecontroleerd door te verwijzen naar de tijdreeksen van verliezen. De gegevens laten een bescheiden stijging zien vanaf de zomer van dit jaar (6,8 per dag) tot de herfst (7,3), wat overeenkomt met een verschuiving van een defensieve naar een aanvallende houding, maar er is hier eenvoudigweg niets in de gegevens dat wijst op een abnormale verhoging van de Russische verliescijfers. Over het geheel genomen duiden de verliesgegevens op een aanval met hoge intensiteit, maar de verliezen zijn over het geheel genomen lager dan in andere perioden waarin Rusland in het offensief is geweest.

We kunnen hetzelfde fundamentele analytische raamwerk ook toepassen op personeelsverliezen. Mediazona – een anti-Poetinistisch Russisch dissident mediakanaal – heeft plichtsgetrouw Russische slachtoffers gevolgd via overlijdensberichten, begrafenisaankondigingen en berichten op sociale media. Kijk eens aan, zij zijn er – net als Warspotting UA – tot nu toe niet in geslaagd een buitensporige piek in de Russische verliezen in de herfst te noteren.

Nu zou het dwaas zijn om te ontkennen dat Rusland gepantserde voertuigen heeft verloren of dat aanvallen geen kosten met zich meebrengen. Er wordt een strijd gevoerd en tijdens gevechten worden voertuigen vernietigd. Dat is hier niet de vraag. De vraag is of de aanval op Avdiivka een onhoudbare of abnormale piek in de Russische verliezen heeft veroorzaakt, en er is eenvoudigweg niets in de bijgehouden verliesgegevens dat hierop zou wijzen. Daarom lijkt het argument dat Russische strijdkrachten bij Avdiivka worden vernietigd eenvoudigweg niet te worden ondersteund door de beschikbare informatie, en tot nu toe zijn de bijgehouden dagelijkse verliezen voor de herfst eenvoudigweg lager dan het gemiddelde van het voorgaande jaar.

Bovendien kan de fixatie op Russische verliezen ertoe leiden dat je vergeet dat de Oekraïense strijdkrachten ook zwaar worden opgegeten, en we hebben video’s van de Oekraïense 110e Brigade (de belangrijkste formatie die de verdediging van Avdiivka verankert) waarin wordt geklaagd dat ze onhoudbare verliezen hebben geleden. Dit alles was te verwachten nu er een gevecht met hoge intensiteit aan de gang is. De Russen vielen met grote kracht aan en leden proportionele verliezen – maar was het het waard?

We moeten nadenken over die eerste Russische aanval in de context van de strijd in Avdiivka. Avdiivka is vrij uniek omdat de hele stad en de spoorlijn die er naartoe loopt op een verhoogde heuvelrug liggen. Nu de stad aan drie zijden is omgeven, lopen de resterende Oekraïense logistieke lijnen langs de bodem van een waterrijk bassin ten westen van de stad – de enige corridor die open blijft. Rusland heeft nu een positie op de dominante hoogten die direct uitkijken over het bekken, en is bezig zijn positie langs de bergkam uit te breiden. In tegenstelling tot wat wordt beweerd dat de Russische aanval met zware verliezen is mislukt, blijven de Russen hun controlezone ten westen van de spoorlijn uitbreiden, hebben ze de buitenwijken van Stepove al doorbroken en dringen het versterkte loopgravennetwerk in het zuidoosten van Avdiivka binnen.

Nu is het op dit punt waarschijnlijk rationeel om de situatie te willen vergelijken met Bakhmut, maar de AFU-troepen in Avdiivka bevinden zich feitelijk in een veel gevaarlijkere positie. Tijdens de slag om Bakhmut werd veel aandacht besteed aan de zogenaamde ‘vuurleiding’, waarbij sommigen insinueerden dat Rusland de stad eenvoudigweg kon isoleren door artillerie af te vuren op de aanvoeraders. Onnodig te zeggen dat dit niet helemaal uitkwam. Oekraïne verloor veel voertuigen op de weg van en naar Bakhmut, maar de corridor bleef tot het einde open – zij het gevaarlijk. In Avdiivka zal Rusland echter een directe ATGM-zichtlijn hebben (in plaats van een vlekkerige artillerie-overwatch) over de bevoorradingscorridor op de bodem van het bassin. Dit is een veel gevaarlijkere situatie voor de AFU, zowel omdat Avdiivka het ongebruikelijke kenmerk heeft van een enkele dominante heuvelrug op de ruggengraat van de gevechtsruimte, als omdat de afmetingen kleiner zijn: de hele Oekraïense bevoorradingscorridor loopt hier langs een handvol wegen in een tussenruimte van 4 kilometer.

Het is duidelijk dat de controle over de afvalhoop en de spoorlijn van het allergrootste belang is, dus zette het Russische leger een aanzienlijke aanvalsmacht in om de verovering van hun belangrijkste doelstellingen te verzekeren. Het aanvallen van de afvalberg vereiste bovendien het blootstellen van Russische aanvalskolommen aan loodrecht Oekraïens vuur, waarbij ze over goed bewaakt terrein aanvielen. Kortom, dit bracht veel van de tactische problemen met zich mee waarmee de Oekraïners deze zomer te kampen hadden. Moderne ISR-vuurverbindingen maken het erg moeilijk om met succes strijdkrachten op te zetten en in te zetten zonder verliezen te lijden.

In tegenstelling tot de Oekraïners hebben de Russen echter voldoende massa ingezet om een onomkeerbare sneeuwbal te creëren in de aanval op de indrukwekkende hoogten, en Oekraïense vuren waren onvoldoende om de aanval te dwarsbomen. Nu ze die hebben, zullen de Russen de verliezen goedmaken terwijl de Oekraïners een tegenaanval proberen uit te voeren – dit is inderdaad al begonnen, waarbij UA Warsspotting een scherpe daling heeft geregistreerd in de verliezen aan Russische uitrusting in de afgelopen drie weken. Dit bepaalt het patroon van de operatie: een massale aanval in een vroeg stadium om hoeksteenposities te veroveren die de Russen de controle over de strijdruimte geven. De Russen dwongen vanaf het begin met succes een besluit af door hun aanval uit te voeren met een niveau van geweld en krachtopwekking dat de AFU de hele zomer ontbeerde. Het sap is de moeite waard.

Sterker nog: de Oekraïners weten duidelijk dat ze in de problemen zitten. Ze zijn al begonnen met het verzamelen van eersteklas middelen naar het gebied om een tegenaanval te beginnen tegen de Russische positie op de bergkam, en er branden al Bradleys en Leopards rond Avdiivka en in de Oekraïense verzamelplaatsen in de achterhoede. Er bestaat nu hetzelfde fundamentele probleem dat in de zomer zo onoverkomelijk bleek: Oekraïense tegenaanvallen (die zich meer dan tien kilometer in de achterhoede bevinden, voorbij Ocheretyne) worden geconfronteerd met lange en goed bewaakte naderingslijnen die hen blootstellen aan Russische afweervuur – de Oekraïense 47e Gemechaniseerde De Brigade heeft nu al gepantserde voertuigen verloren, zowel in de verzamelplaatsen als bij mislukte tegenaanvallen op Russische posities rond Stepove.

De komende weken zullen Russische troepen hun momentum voortzetten in aanvallen op de assen via Stepove en Sjeverne ten westen van de stad, waardoor de AFU gebonden blijft aan een lange en precaire logistieke keten op de bodem van het bassin. Een van de langste en sterkst bezette forten van Oekraïne dreigt nu een operationele valstrik te worden. Ik verwacht niet dat Avdiivka binnen een paar weken zal vallen (behoudens een onvoorziene en onwaarschijnlijke ineenstorting van de Oekraïense verdediging), maar het is nu een kwestie van tijd en de wintermaanden zullen waarschijnlijk de gestage afbraak van de Oekraïense positie hier brengen.

Het zal bijzonder moeilijk zijn om de AFU gevechtskracht in de stad te laten behouden, omdat de Oekraïense ‘muggenlogistiek’ (verwijzend naar hun gewoonte om voorraden op te halen met pick-ups, busjes en andere kleine civiele voertuigen) zich over de bodem van een modderig bassin moet worstelen onder het toeziend oog van Russische FPV-drones en direct vuur. De AFU zal gedwongen worden om te proberen een verdediging op brigadeniveau in stand te houden door kleine voertuigen door een verslagen zone te laten rijden. Als de Russen met succes de cokesfabriek veroveren, zal het spel veel eerder afgelopen zijn, maar de Oekraïners weten dit en zullen de verdediging van de fabriek tot een prioriteit bij uitstek maken – maar zelfs dan is het slechts een kwestie van tijd en als Avdiivka eenmaal valt, hebben de Oekraïners geen solide plek om hun verdediging te verankeren totdat ze helemaal terugvallen naar de Vocha rivier. Dit is een proces dat zich in de winter zou moeten voltrekken.

En dat roept de vraag op: als Oekraïne Bakhmut niet kan vasthouden, en de tijd leert dat ze Avdiivka niet kunnen vasthouden, waar kunnen ze dat dan wel vasthouden? En als Oekraïne niet succesvol kan aanvallen, waar vechten ze dan voor?

Een mislukte verdediging geldt alleen als vertragende actie als je iets hebt om naar uit te kijken.

Strategische uitputting

De oorlog in Oekraïne gaat nu de derde fase in. De eerste fase, vanaf het begin van de vijandelijkheden in februari 2022 tot de herfst van dat jaar, werd gekenmerkt door een traject van uitputting van de inheemse Oekraïense capaciteit door de operaties van de beperkte aanvankelijke Russische strijdmacht. Terwijl de Russische strijdkrachten met succes vele aspecten van de vooroorlogse Oekraïense oorlogsmachine hebben gedegradeerd of uitgeput – elementen als communicatie, interceptorvoorraden voor de luchtverdediging en het artilleriepark – strandde de aanvankelijke Russische strategie op kritische misrekeningen met betrekking tot zowel de bereidheid van Oekraïne om een lange oorlog te voeren als de bereidheid van de NAVO om Oekraïens materiaal te ondersteunen en kritische ISR- en command & control-capaciteiten te bieden.

Nu de Russen te maken kregen met een veel grotere oorlog dan verwacht, en met een volstrekt ontoereikende strijdkracht voor deze taak, kreeg de oorlog het karakter van industriële uitputting naarmate hij de tweede fase inging. Deze fase werd gekenmerkt door Russische pogingen om de frontlinie in te korten en te corrigeren, door dichte vestingwerken te creëren en troepen op te sluiten in hevige positionele veldslagen. Deze fase ging, meer in het algemeen, over de pogingen van de Oekraïners om een periode van Oekraïens strategisch initiatief te exploiteren – en de Russen die dit volhielden – terwijl Rusland zich op een meer expansief oorlogsterrein begaf, de wapenproductie uitbreidde en de strijdkrachtgeneratie verhoogde door middel van mobilisatie.

In wezen werd Oekraïne geconfronteerd met een nijpend strategisch dilemma vanaf het moment dat president Poetin in september 2022 de mobilisatie van reserves aankondigde. Het Russische besluit om te mobiliseren was de facto een signaal dat het land de nieuwe strategische logica van een langere oorlog van industriële uitputting accepteerde, een oorlog waarin Rusland talloze voordelen zou genieten, waaronder een veel grotere hoeveelheid mankracht, een superieure industriële capaciteit, de inheemse productie van afstandswapens, gepantserde voertuigen en granaten, een industriële fabriek buiten het bereik van systematische Oekraïense aanvallen, en strategische autonomie. Dit zijn echter allemaal systemische en langetermijnvoordelen. Op de kortere termijn genoot Oekraïne echter van een korte periode van initiatief ter plaatse. Dit venster werd echter verkwanseld door de mislukte zomeraanval op de Russische verdedigingswerken in het zuiden, en de tweede fase van de oorlog eindigt naast de opmars van de AFU op de kust van Azov.

En zo komen we bij de derde fase, gekenmerkt door drie belangrijke voorwaarden:

1. Gestaag groeiende Russische gevechtskracht als resultaat van investeringen die het afgelopen jaar zijn gedaan.
2. Uitputting van het Oekraïense initiatief ter plaatse en toenemende zelfkannibalisatie van AFU-middelen.
3. Strategische uitputting in de NAVO.

Het eerste punt is relatief triviaal om te begrijpen en is openlijk toegegeven door de westerse en Oekraïense autoriteiten. Het is nu duidelijk dat de sancties er niet in zijn geslaagd een betekenisvolle deuk te slaan in de Russische wapenproductie, en in feite groeit de beschikbaarheid van kritieke systemen snel als gevolg van strategische investeringen in nieuwe en uitgebreide productielijnen. We kunnen hiervan echter wel enkele voorbeelden noemen.

Een van de belangrijkste elementen van de uitbreiding van de Russische vermogens is zowel de kwalitatieve als kwantitatieve verbetering van nieuwe afweersystemen geweest. Rusland heeft met succes de massaproductie van de van Iran afkomstige Shahed/Geran-drone gelanceerd en heeft een extra fabriek in aanbouw. De productie van de rondhangende Lancet-munitie is exponentieel gestegen, en een verscheidenheid aan verbeterde varianten wordt nu in gebruik genomen, met superieure begeleiding, effectief bereik en zwermmogelijkheden. De Russische productie van FPV-drones is aanzienlijk gestegen, waarbij Oekraïense operators nu vrezen voor een sneeuwbaleffect van Rusland. De UMPK-aanpassingen voor geleide zweefvliegtuigen zijn aangepast om plaats te bieden aan een groot deel van het Russische arsenaal aan zwaartekrachtbommen.

Dit alles duidt op een Russisch leger dat steeds beter in staat is om met grotere aantallen en nauwkeuriger hoge explosieven af te vuren op AFU-personeel, -uitrusting en -installaties. Ondertussen blijft de productie van tanks op de grond stijgen, waarbij de sancties weinig zichtbare impact hebben op de beschikbaarheid van Russische bepantsering. In tegenstelling tot eerdere voorspellingen dat Rusland de bodem van het vat zou gaan schrapen en steeds oudere tanks uit de opslag zou halen, zetten Russische troepen in Oekraïne *nieuwere* tanks in, waarbij de T-90 in grotere aantallen op het slagveld verschijnt. En ondanks herhaalde westerse voorspellingen dat er een nieuwe mobilisatiegolf nodig zou zijn in het licht van zogenaamd gruwelijke slachtoffers, heeft het Russische ministerie van Defensie vol vertrouwen gezegd dat zijn mankrachtreserves stabiel zijn, en een woordvoerder van de Oekraïense militaire inlichtingendienst zei onlangs dat zij geloven dat er meer dan genoeg mankracht is. 400.000 Russische troepen in het theater (waaraan de aanzienlijke reserves kunnen worden toegevoegd die in Rusland achterblijven).

Ondertussen zullen de Oekraïense strijdkrachten waarschijnlijk steeds meer zichzelf kannibaliseren. Dit gebeurt op meerdere niveaus, als motief van een strategisch uitgeputte strijdmacht. Op strategisch niveau vindt zelfkannibalisatie plaats wanneer strategische activa worden verbrand in naam van kortetermijnbehoeften; op tactisch niveau vindt een soortgelijk afbraakproces plaats wanneer formaties te lang in de strijd blijven en beginnen weg te slijpen terwijl ze gevechtstaken proberen uit te voeren waarvoor ze niet langer geschikt zijn.

Je rolt waarschijnlijk met je ogen naar die paragraaf, en dat is begrijpelijk. Het is een zwaar jargon, en ik bied er mijn excuses voor aan. We kunnen echter een concreet voorbeeld zien van hoe beide vormen van zelfkannibalisatie (strategisch en tactisch) eruit zien, vanuit dezelfde eenheid: de 47e Gemechaniseerde Brigade.

Het was al lang geleden de bedoeling dat de 47e een van de belangrijkste troeven zou worden in het tegenoffensief van Oekraïne. Getraind (zo goed als de tijd toelaat) volgens de NAVO-normen en met bevoorrechte toegang tot hoogwaardige westerse uitrusting zoals de Leopard 2A6 Tank en de Bradley IFV. Deze brigade was zowel minutieus voorbereid als breed geadverteerd als het dodelijke puntje van de speer voor Oekraïne. Een zomer vol frustrerende en mislukte aanvallen op de Russische Zaporizja-linie bezorgde de brigade echter ernstige verliezen, verminderde gevechtskracht en onderlinge strijd onder de officieren.

Wat volgde zou rode vlaggen moeten opwerpen. Ten eerste werd begin oktober gemeld dat de 47th een nieuwe commandant had, waarbij de verandering werd aangespoord door eisen van bovenaf dat de brigade haar aanvalspogingen zou voortzetten. Het probleem was dat het 47ste geleidelijk zijn aanvalspotentieel had uitgeput en de oplossing die de nieuwe commandant implementeerde was om de achtergebieden en technische bemanningen van de brigade bij elkaar te scharrelen voor vervangende mankracht. Zoals het MilitaryLand rapport leest:

Zoals soldaten van de antitankraketeenheid van Magura beweren in een inmiddels verwijderde videooproep, weigert het commando van de brigade toe te geven dat de brigade zijn offensieve potentieel heeft verloren. In plaats daarvan stuurt het commando mortierbemanningen, sluipschutters en artilleriebemanningen, eigenlijk alles wat het als aanvalsinfanterie tot zijn beschikking heeft.

Dit is een klassiek voorbeeld van tactische zelfkannibalisatie, waarbij het verlies aan gevechtskracht dreigt te versnellen naarmate ondersteunende en technische elementen van de eenheid worden verbrand in een poging de verliezen te compenseren. De 47e wordt echter ook op strategisch niveau gekannibaliseerd. Toen de Russische aanval rond Avdiivka begon, was de Oekraïense reactie het 47ste uit het front van Zaporizja terug te trekken en naar Avdiivka te haasten voor een tegenaanval. Op dit moment is de Oekraïense verdediging daar afhankelijk van de 110e Brigade, die al bijna een jaar zonder hulp in Avdiivka zit, en de 47e, die al gedegradeerd was na maanden van voortdurende offensieve operaties in het zuiden.

Dit is strategische kannibalisatie: het nemen van een van de belangrijkste troeven in de stal en het, zonder enige rust of hoe dan ook, direct in de strijd inzetten als defensieve noodzaak. Zo heb je de 47e Brigade die op intern niveau wordt gekannibaliseerd (zichzelf afbrandt terwijl ze gevechtstaken probeert uit te voeren waarvoor ze niet langer op de juiste manier is uitgerust) en op strategisch niveau, waarbij de AFU haar laat vermalen in een positionele verdediging rond Avdiivka in plaats van ze te rouleren om uit te rusten en op te knappen voor toekomstige offensieve operaties. Een recent rapport met interviews met het 47e personeel schetste een somber beeld: de brigade had tijdens de zomer meer dan 30% van zijn personeel verloren en de houwitsers zijn gerantsoeneerd tot slechts 15 granaten per dag. Russische mortieren, zeggen ze, hebben een voordeel van acht tegen één.

De situatie kan vaag worden vergeleken met een persoon in een crisis, die zichzelf biologisch en emotioneel uitput door een gebrek aan slaap en stress, terwijl hij ook zijn bezittingen verbrandt door zijn auto en andere cruciale bezittingen te verkopen om te betalen voor onmiddellijke levensbehoeften zoals voedsel en medicijnen. Dit is een onhoudbare manier van leven, en een catastrofe kan niet voor onbepaalde tijd worden afgewend.

De Russen doen er alles aan om dit proces aan te moedigen, waarbij ze op methodische wijze aanvallende operaties over de hele breedte van het front reactiveren, niet alleen in Avdiivka maar ook in Bakhmut en Koupjansk, in een opzettelijk vastzetprogramma dat is ontworpen om Oekraïense middelen in de strijd te houden nadat ze zijn uitgeput. De 47e is hier emblematisch voor: het viel de hele zomer aan, maar werd onmiddellijk in de verdediging gekatapulteerd in de Donbas. Zoals een kennis van mij het uitdrukte: het laatste wat je wilt doen na het lopen van een marathon is aan een sprint beginnen, en dit is waar de Oekraïners terechtkomen nadat ze het strategische initiatief in oktober verloren.

Het is echter niet alleen Oekraïne dat met strategische uitputting wordt geconfronteerd. De Verenigde Staten en het NAVO-blok bevinden zich in een vergelijkbare situatie.

De hele Amerikaanse strategie in Oekraïne is in een impasse beland. De logica van de proxy-oorlog lag in aannames over een kostenverschil: dat de Verenigde Staten Rusland goedkoop zouden kunnen belemmeren, Oekraïne uit zijn overtollige voorraden zouden kunnen bevoorraden en tegelijkertijd de Russische economie met sancties zouden kunnen wurgen.

Niet alleen zijn de sancties er niet in geslaagd Rusland te verlammen, maar de Amerikaanse aanpak ter plaatse is mislukt. Het tegenoffensief van Oekraïne mislukte op spectaculaire wijze, en de uitgeputte Oekraïense grondmacht moet nu een strategische verdediging over het volledige spectrum bedenken tegen de toenemende Russische strijdkrachtontwikkeling.

Het fundamentele strategische dilemma voor het Westen is dus hoe uit een strategische doodlopende straat te komen. De NAVO heeft de grenzen bereikt van wat zij Oekraïne uit overschotten kan bieden. Met betrekking tot de artilleriegranaten hebben de NAVO-bondgenoten bijvoorbeeld openlijk toegegeven dat deze min of meer op zijn, terwijl de Verenigde Staten gedwongen zijn de granaatleveringen van Oekraïne naar Israël te verleggen – een stilzwijgende erkenning. dat er niet genoeg voor beide voorhanden zijn. Ondertussen loopt de nieuwe productie achter op schema, zowel in de Verenigde Staten als in Europa.

Geconfronteerd met een enorme Russische investering in de defensieproductie en de daaropvolgende enorme toename van de Russische vermogens, is het niet duidelijk hoe de Verenigde Staten verder kunnen gaan. Eén mogelijkheid is de ‘all-in’-optie, die industriële herstructurering en de facto economische mobilisatie zou vereisen, maar het is niet duidelijk hoe dit zou kunnen worden bereikt gezien de hachelijke toestand van zowel de westerse industriële basis als haar financiën.

Er zijn inderdaad onmiskenbare tekenen dat het uit de diepvries halen van de westerse wapenproductie enorm duur en logistiek uitdagend zal zijn. Nieuwe contracten laten een exorbitante kostenstijging zien. Een recente bestelling van Rheinmetall bedroeg bijvoorbeeld $3500 per granaat – een verbazingwekkende stijging als je bedenkt dat het Amerikaanse leger nog in 2021 in staat was om voor slechts $820 per granaat aan te schaffen. Geen wonder dat het hoofd van het Militair Comité van de NAVO klaagde dat hogere prijzen de pogingen om voorraden aan te leggen teniet doen. Ondertussen wordt de productie beperkt door een gebrek aan geschoolde arbeidskrachten en werktuigmachines. ‘All-in’ gaan tegen Oekraïne zou een niveau van halsbrekende economische herstructurering en mobilisatie vereisen dat de westerse bevolking waarschijnlijk ondraaglijk en verwarrend zou vinden.

Een tweede optie is het ‘bevriezen’ van het conflict door Oekraïne tot onderhandelen aan te zetten. Dit is al in het openbaar ter sprake gebracht door Amerikaanse en Europese functionarissen, en werd met gemengde recensies ontvangen. Over het geheel genomen lijkt dit nogal onwaarschijnlijk. Mogelijkheden om te onderhandelen over een einde aan het conflict werden herhaaldelijk afgewezen. Vanuit Russisch perspectief heeft het Westen er bewust voor gekozen om het conflict te laten escaleren en zou het nu weg willen lopen nadat Rusland antwoordde met zijn mobilisatie. Het is dan ook niet duidelijk waarom Poetin geneigd zou zijn Oekraïne te laten gaan, nu de Russische militaire investeringen hun vruchten beginnen af te werpen, en het Russische leger de reële mogelijkheid heeft om weg te lopen met de Donbas en meer. Nog verontrustender is echter de Oekraïense onverzettelijkheid, die ertoe lijkt te leiden dat meer dappere mannen het slachtoffer worden van pogingen om de greep van Kiev op gebieden die niet voor onbepaalde tijd kunnen worden vastgehouden, te verlengen.

In wezen hebben de Verenigde Staten (en hun Europese satellieten) vier opties, waarvan geen enkele goed is:

1. Zich inzetten voor een economische mobilisatie om de materiaalleveringen aan Oekraïne substantieel op te voeren
2. Zet het bestaande straaltje steun aan Oekraïne voort en zie hoe het land een progressieve en langzame nederlaag lijdt
3. Beëindig de steun aan Oekraïne en zie hoe het land een snellere en totale nederlaag lijdt
4. Probeer het conflict te bevriezen met onderhandelingen

Dit is een klassieke formule voor strategische verlamming, en de meest waarschijnlijke uitkomst is dat de Verenigde Staten in gebreke zullen blijven bij hun huidige handelwijze, waarbij ze Oekraïne op een druppelniveau zullen steunen dat in overeenstemming is met de geldende financiële en industriële grenzen, en de AFU in het veld zullen houden, maar uiteindelijk in talloze dimensies overtroffen door de toenemende Russische capaciteiten.

En dit brengt ons uiteindelijk terug waar we begonnen. Er is geen wonderwapen, geen coole truc, geen operationeel vernuft dat Oekraïne zal redden. Zelfs de geïsoleerde successen van Oekraïne benadrukken alleen maar de enorme ongelijkheid in vermogens. Wanneer de AFU bijvoorbeeld westerse raketten gebruikt om Russische schepen in droogdok aan te vallen, is dit alleen mogelijk omdat Rusland een marine heeft. De Russen beschikken daarentegen over een breed arsenaal aan anti-scheepsraketten die zij niet gebruiken, omdat Oekraïne geen marine heeft. Hoewel het spektakel van een succesvolle treffer op een Russisch schip voor mooie PR zorgt, onthult het alleen de asymmetrie in de activa en doet het niets om het fundamentele probleem van Oekraïne te verzachten, namelijk de gestage uitputting en vernietiging van zijn grondtroepen in de Donbas.

Naarmate 2024 een gestage erosie van de Oekraïense positie in de Donbas brengt – isolatie en liquidatie van perifere forten zoals Adviivka, een tweeledige opmars naar Konstyantinivka, een steeds ernstiger salient rond Ugledar terwijl de Russen oprukken naar Kurakhove – zal Oekraïne zich in een steeds onhoudbaardere positie bevinden, met westerse partners die vraagtekens zetten bij de logica van het doorsluizen van beperkte wapenvoorraden naar een verwoeste staat.

–

In de derde eeuw, tijdens het Chinese Drie Koninkrijken-tijdperk (nadat de Han-dynastie begin jaren 200 uiteenviel in een drievoudige staat), was er een beroemde generaal en functionaris genaamd Sima Yi. Hoewel hij niet zo vaak wordt geciteerd als de bekendere Sun Tzu, wordt aan Sima Yi een kernachtig aforisme toegeschreven dat beter is dan wat dan ook in The Art of War. Sima Yi verwoordde de essentie van oorlogvoering als volgt:

In militaire aangelegenheden zijn er vijf essentiële punten. Als je kunt aanvallen, moet je aanvallen. Als je niet kunt aanvallen, moet je verdedigen. Als je niet kunt verdedigen, moet je vluchten. De overige twee punten houden alleen overgave of de dood in.

Oekraïne werkt zich een weg naar beneden op de lijst. De gebeurtenissen van de zomer hebben aangetoond dat het land niet met succes sterk bezette Russische posities kan aanvallen. De gebeurtenissen in Avdivvka en elders stellen nu op de proef of zij hun positie in de Donbas kunnen verdedigen tegen de toenemende Russische strijdkrachtontwikkeling. Als ze deze test niet doorstaan, is het tijd om te vluchten, zich over te geven of te sterven. Zo gaat het als de tijd van afrekening aanbreekt.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Russische media publiceren definitieve kaart wat er van Oekraïne overblijft ná de onvoorwaardelijke overgave van Kiev

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over