Na zes weken vechten in Nagorno-Karabach, ondertekende Armenië op 9 november de overgave. Vijf dagen later kwam een ​​van de eerste gebieden van Nagorno-Karabach onder Azerbeidzjaanse controle en de inwoners wisten alle sporen van hun verblijf door hun huizen in brand te steken en hun doden mee te nemen, uit angst dat de Azeri hun begraafplaatsen zouden vernietigen.

In een van de dorpen in deze wijk hangt een brandlucht tussen het puin, maar dit heeft niets te maken met de littekens van de oorlog. De gevechten bereikten dit dorp bij de Armeense grens niet. In Kelbadjar zijn het de inwoners die hun huizen en alle sporen van hun aanwezigheid verbranden.

Noraïr is terug van de frontlinie, gedemobiliseerd in de eerste vierentwintig uur. Deze vader keerde onmiddellijk terug naar het land dat hij moest verlaten: “We graven onze doden op, zodat de geschiedenis zich niet herhaalt, zodat onze begraafplaatsen niet vernietigd worden door de Azerbeidzjanen zoals ze in het verleden deden. Zelf heb ik zojuist de kist van mijn zoon opgegraven.

Met zijn handen nog vol vuil opent Norair de kofferbak van zijn auto, onder een pallet en een schop, de houten kist van zijn overleden kind. In deze gebieden, die onder Azerbeidzjaanse controle zullen komen, vertrekken velen van hen met hun doden om hen terug te brengen naar Armenië.

Meer beelden staan hier:

https://dissident.one/2020/11/14/poging-tot-staatsgreep-en-moord-op-de-premier-van-armenie-terwijl-de-etnische-zuivering-gaande-is/

Meer over Armenië hier.