De ontwikkelingen in het dispuut tussen Armenië en Azerbeidzjan over Nagorno-Karabach waren eigenlijk vooraf bepaald in een RAND-onderzoek uit 2019 en speelden zich precies zo af. Een schurk die vermoedt dat de VS achter de ontwikkelingen zit.

De zeer invloedrijke RAND Corporation publiceerde in 2019 een studie met de titel ‘Extending Russia – competing from advantageous ground’, die in wezen een leidraad was voor een economische, politieke en mediaoorlog tegen Rusland. Alle maatregelen tegen Rusland werden besproken en aanbevolen, behalve een hete oorlog tussen de VS en Rusland. Ik liet in 2021 in een lang artikel zien dat vrijwel alles wat RAND twee jaar eerder aan de Amerikaanse overheid ‘aanbeveelde’ al was geïmplementeerd, schrijft Thomas Röper.

Een van de weinige uitzonderingen betrof de maatregelen die RAND “aanbeveelde” voor de zuidelijke Kaukasus. De gebeurtenissen van de afgelopen drie weken, toen het conflict over Nagorno-Karabach opnieuw is opgelaaid, hebben echter precies bereikt wat RAND als doel had. Voordat we daar op ingaan, moeten we een korte excursie naar de geopolitiek maken om dit te begrijpen.

De belangen van de VS

RAND identificeerde in zijn onderzoek uit 2019 duidelijk de Amerikaanse doelen en belangen. Rusland zou onder meer moeten worden verzwakt door conflicten aan zijn grenzen, en staten die goede relaties met Rusland onderhouden moeten naar de kant van het Westen worden getrokken. In de Zuidelijke Kaukasus gaat het om Georgië, dat fundamenteel prowesters is, maar een pragmatische regering heeft die weigert zich aan te sluiten bij de Russische sancties omdat de Georgische economie dit niet zou overleven.

De strijdende landen Armenië en Azerbeidzjan bevinden zich ook in de zuidelijke Kaukasus. Armenië onderhoudt van oudsher goede betrekkingen met Rusland en maakt ook deel uit van de CSTO, de defensiealliantie waarin enkele GOS-staten hun krachten hebben gebundeld. Hoewel Azerbeidzjan ook goede betrekkingen onderhoudt met Rusland, ligt het aanzienlijk dichter bij Turkije, niet in de laatste plaats omdat Turken en Azerbeidzjanen nauw verwante, zeer vergelijkbare talen spreken.

De VS werden dus geconfronteerd met de vraag welke van de twee landen, Armenië of Azerbeidzjan, de VS (of het Westen) aan hun kant zou moeten krijgen. RAND schreef hetzelfde in 2019, omdat het onderzoek zei:

“De VS zouden Rusland in de Kaukasus op twee manieren kunnen overbelasten. Ten eerste zouden de VS kunnen aandringen op een nauwere NAVO-relatie met Georgië en Azerbeidzjan, wat er waarschijnlijk toe zou leiden dat Rusland zijn militaire aanwezigheid in Zuid-Ossetië, Abchazië, Armenië en Zuid-Rusland zou vergroten.

Als alternatief zouden de VS kunnen proberen Armenië ervan te overtuigen met Rusland te breken. Hoewel Armenië al lang een partner van Rusland is, heeft het land ook banden met het Westen ontwikkeld: het levert troepen aan operaties onder leiding van de NAVO in Afghanistan, is lid van het NAVO-Partnerschap voor de Vrede en heeft er onlangs mee ingestemd zijn politieke banden te behouden. om de EU te versterken. De VS zouden kunnen proberen Armenië aan te moedigen zich volledig in de NAVO-sfeer te begeven. Als de Verenigde Staten dit beleid doorzetten, kan Rusland gedwongen worden om zich terug te trekken uit zijn legerbasis in Gyumri en een leger- en luchtmachtbasis in de buurt van Jerevan (momenteel geleased tot 2044) en nog meer middelen te verschuiven naar zijn zuidelijke militaire district.”

Hieruit kunnen we opmaken dat het voor de VS veel interessanter was om “Armenië met Rusland te laten breken” omdat het Rusland van een bondgenoot zou kunnen beroven.

Dit brengt ons bij de vraag hoe we dit moeten doen.

Wat er daarna gebeurde

Nikol Pashinyan regeert Armenië sinds 2018 als premier. Hij was altijd pro-westers, maar schuwde duidelijke anti-Russische stappen. Tijdens zijn tijd als oppositiepoliticus was hij een van de weinigen die de toetreding van Armenië tot de Euraziatische Economische Unie met Rusland afwees. In 2018 benadrukte hij echter dat hij als premier niet op zoek was naar geopolitieke veranderingen; hij wilde nauwe betrekkingen met zowel Rusland als de EU, waarmee Armenië via het Oostelijk Partnerschap verbonden is.

Op de lange termijn is dit uiteraard onmogelijk, omdat het Westen vroeg of laat al zijn ‘partners’ de keuze zal geven of ze zich bij het Westen willen aansluiten of goede relaties met Rusland (of China) willen onderhouden. Het voorbeeld van Oekraïne, dat onder president Janoekovitsj een soortgelijke koers volgde als Pashinyan, liet dit zien toen Janoekovitsj als straf met vriendelijke steun van het Westen tijdens de Maidan werd verwijderd.

Toen Azerbeidzjan in 2020 grote delen van Nagorno-Karabach aanviel en veroverde, beschuldigde Pashinyan Rusland en de CSTO ervan bondgenoot Armenië in de steek te laten en begon hij te flirten met de VS en de NAVO. De beschuldigingen van Pashinyan tegen Rusland en de CSTO waren ongegrond, omdat Azerbeidzjan niet Armenië heeft aangevallen, maar eerder de Republiek Nagorno-Karabach, die door niemand wordt erkend, ook niet door Armenië. De CSTO en Rusland waren dus grofweg niet verantwoordelijk omdat Armenië niet werd aangevallen en er dus geen sprake was van verdediging.

Maar dat deerde Pashinyan niet, die min of meer subtiel Rusland de schuld gaf en zo het anti-Russische sentiment in Armenië begon aan te wakkeren.

President Poetin slaagde erin de vijandelijkheden in 2020 diplomatiek te beëindigen en onderhandelde over een overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan die de kwestie van de status van Nagorno-Karabach tot later uitstelde. Voor Rusland was het belangrijk dat de zaken daar vreedzaam bleven en dat de kwestie Nagorno-Karabach op een gegeven moment in der minne zou worden opgelost. Om ervoor te zorgen dat alles vreedzaam bleef, werden Russische vredeshandhavers gestuurd, hoewel zij slechts een zeer zwak mandaat hadden om het staakt-het-vuren na te leven. Ze mochten niet tussenbeide komen in eventuele gevechten.

De ideale tijd

Vanuit geopolitiek perspectief was dit een ideaal moment voor de VS om actie te ondernemen. Vanuit het perspectief van de VS was het noodzakelijk om het anti-Russische sentiment in Armenië te vergroten om “Armenië ervan te overtuigen met Rusland te breken”, zoals RAND het uitdrukte. Wat is een betere manier om dit te doen dan door Azerbeidzjan een voldongen feit te laten creëren in Nagorno-Karabach, dat volgens het internationaal recht tot Azerbeidzjan behoort?

Rusland zou ook nu werkeloos toekijken, omdat het geen excuus heeft om in te grijpen, ook al zou het dat willen. Vanwege hun mandaat zouden de Russische vredessoldaten veroordeeld zijn om als figuranten toe te kijken en zou Pashinyan Rusland er opnieuw van kunnen beschuldigen Armenië in de steek te laten.

Vanuit het perspectief van de VS zou dit de ideale ontwikkeling zijn geweest, zodat Pashinyan vervolgens met Rusland kon breken en dichter bij de NAVO kon komen.

Is het allemaal toeval?

Toeval of niet, maar dat is precies hoe het gebeurde, ook al kunnen de VS hun handen in onschuld wassen.

Het waren Frankrijk en de EU die actie ondernamen. In 2022 heeft de Franse president Macron het initiatief genomen tot de oprichting van de Europese Politieke Gemeenschap, die 47 Europese en Midden-Oosterse staten omvat die op veel gebieden zouden moeten samenwerken. De Europese Politieke Gemeenschap omvat alle Europese staten, evenals Turkije, Armenië en Azerbeidzjan. Alleen Rusland en Wit-Rusland waren niet uitgenodigd om deel te nemen, wat duidelijk maakt wat het werkelijke doel van de Europese Politieke Gemeenschap is, namelijk het vormen van een blok tegen Rusland en zijn bondgenoten.

Al tijdens de oprichtingsvergadering van de Europese Politieke Gemeenschap in Praag in oktober 2022 sloten de Franse president Macron en de voorzitter van de EU-Raad Michel een overeenkomst met Pashinyan en de Azerbeidzjaanse president Aliyev, waarin Pashinyan erkende dat Nagorno-Karabach tot Azerbeidzjan behoort.

Dit betekende dat de VS achterover konden leunen en wachten, omdat de Azerbeidzjaanse president Aliyev nu onder binnenlandse druk stond om in actie te komen. Op het grondgebied van zijn land bestond een afgescheiden republiek Nagorno-Karabach, die door Armenië zelfs als Azerbeidzjaans werd erkend en zelfs een eigen, zij het klein, leger had. In Azerbeidzjan zijn de oproepen steeds luider geworden om eindelijk een einde te maken aan deze staat van wet teloosheid in een provincie van het eigen land.

De enige persoon die als bemiddelaar kon optreden voor een vreedzame oplossing was Pashinyan, Armeniërs woonden immers in Nagorno-Karabach. Maar Pashinyan ondernam geen enkele stap om te pleiten voor een vreedzame oplossing tussen Azerbeidzjan en Nagorno-Karabach.

En zo gebeurde het zoals het moest gebeuren en Aliyev besloot het probleem met geweld op te lossen. Tijdens een militaire operatie die minder dan 24 uur duurde, liquideerde hij eind september de Republiek Nagorno-Karabach, bijna een jaar na de ondertekening van het Akkoord van Praag.

Blijf de stemming opwarmen

In plaats van zijn landgenoten in Nagorno-Karabach te helpen, maakte Pashinyan hen bang voor Azerbeidzjaanse wraak en spoorde hen als het ware aan Nagorno-Karabach te ontvluchten. Als gevolg hiervan vluchtten binnen een paar dagen meer dan 100.000 mensen uit Nagorno-Karabach naar Armenië. Voor een niet bepaald rijk land met drie miljoen inwoners, verscheurd door politieke onrust, is het een vrijwel onmogelijke opgave om al deze mensen te huisvesten en te verzorgen.

Na de overwinning en terwijl de vluchtelingen op weg waren naar Armenië, begon Azerbeidzjan onder Russische bemiddeling onderhandelingen met de autoriteiten van Nagorno-Karabach over de overgang onder Azerbeidzjaanse soevereiniteit en kondigde onmiddellijk aan dat alle Armeniërs waren uitgenodigd om in Nagorno-Karabach te blijven. Het Azerbeidzjaanse ministerie van Buitenlandse Zaken verklaarde:

“Premier Pashinyan is zich er terdege van bewust dat het vertrek van Armeniërs die in de Karabach-regio van Azerbeidzjan wonen hun persoonlijke beslissing is en niets te maken heeft met gedwongen hervestiging. Als een deel van de Armeense bevolking niet in Azerbeidzjan wil wonen en de Azerbeidzjaanse wetten wil volgen, kunnen we hen daartoe niet dwingen. Integendeel, we roepen Armeense inwoners op om hun woonplaats niet te verlaten en deel uit te maken van de multi-etnische Azerbeidzjaanse samenleving.”

Ondertussen gaf Pashinyan Rusland opnieuw de schuld van de ontwikkelingen en zei dat hij manoeuvres zou uitvoeren met de CSTO en tegelijkertijd een manoeuvre zou uitvoeren met Amerikaanse troepen.

Ondertussen vinden er protesten plaats in Armenië. Sommigen zien Pashinyan als een verrader van zijn eigen volk, terwijl anderen demonstreren tegen Rusland.

De situatie in Armenië zal waarschijnlijk verslechteren naarmate de vluchtelingen een probleem worden. Ze moeten worden opgevangen en verzorgd en werk vinden, wat niet gemakkelijk zal zijn en waarschijnlijk sociale explosiviteit zal veroorzaken. Als Pashinyan erin slaagt de Armeniërs ervan te overtuigen dat niet hij, maar Rusland verantwoordelijk is voor de ellende, zal wat RAND heeft verklaard als het doel van het Amerikaanse beleid, namelijk ‘Armenië ervan overtuigen om met Rusland te breken’, waarschijnlijk gebeuren.

Amerikaanse NGO’s zijn er klaar voor

Amerikaanse NGO’s staan ​​paraat in Armenië en zullen zeker voor de nodige media-aandacht zorgen. USAID zal hierin waarschijnlijk een sleutelrol spelen. Dit is een Amerikaanse overheidsinstantie die belast is met het openen van buitenlandse markten voor Amerikaanse bedrijven, of het nu gaat om grondstoffenleveranciers of afzetmarkten. Voor dit doel beschikt USAID ook over een budget voor propaganda waarmee het agentschap “onafhankelijke” media financiert, die vervolgens berichten over hoe goed de VS zijn, volledig onafhankelijk van de genereuze betalingen van USAID. Alleen al voor de informatieoorlog tegen Rusland heeft USAID jaarlijks ruim een ​​half miljard dollar beschikbaar om ‘onafhankelijke’ media en beïnvloeders te ondersteunen.

Het toeval wilde dat Samantha Power, het hoofd van USAID, Armenië bezocht minder dan een week na de Azerbeidzjaanse militaire operatie. USAID rapporteerde over het bezoek:

“Administrator Power arriveerde op 25 september in Yerevan, Armenië om het partnerschap van de Amerikaanse regering met het Armeense volk te herbevestigen, om de inzet van de VS voor de soevereiniteit, onafhankelijkheid, territoriale integriteit en democratie van Armenië te onderstrepen, en om te horen van de mensen die getroffen zijn door de humanitaire crisis in Nagorno-Karabach. (…) Vervolgens had ze een ontmoeting met premier Nikol Pashinyan, waar ze het sterke partnerschap van de VS met de hervormingsgezinde Armeense regering bespraken en de inzet van de VS om de betrekkingen tussen de VS en Armenië te verdiepen. Administrator Power sprak haar steun uit voor het leiderschap van premier Pashinyan.

Pashinyan dringt aan op een breuk met Rusland

Pashinyan zet consequent de door de VS gewenste breuk met Rusland voort. Op 3 oktober liet hij zijn parlement besluiten zich aan te sluiten bij het Statuut van Rome, oftewel zich aan te sluiten bij het Internationale Gerechtshof, dat het arrestatiebevel tegen de Russische president Poetin afkondigde.

Natuurlijk heeft Rusland erop gewezen dat dit zeer negatieve gevolgen zal hebben voor de betrekkingen tussen de twee landen, maar de Armeense regering heeft zich van de domme gehouden en aangekondigd dat dit niets met Rusland te maken heeft, maar dat de ratificatie van het Statuut van Rome alleen gericht is tegen Azerbeidzjaanse soldaten die oorlogsmisdaden hebben begaan op Armeens grondgebied.

Dit is een heel voor de hand liggend proces, omdat Azerbeidzjaanse soldaten helemaal niet actief waren in Armenië, maar alleen in Nagorno-Karabach, dat Pashinyan namens Armenië een jaar eerder in Praag expliciet als Azerbeidzjaans grondgebied erkende.

De EU als bereidwillige helper van de VS, ten koste van zichzelf

Het feit dat de VS achter de schermen van de ontwikkelingen de touwtjes in handen hebben genomen en de EU naar voren hebben geschoven om Pashinyan onder druk te zetten of te motiveren om de noodzakelijke beslissingen te nemen, is speculatie. Maar als een machtige denktank als de RAND Corporation de Amerikaanse regering een “aanbeveling” geeft en later alles precies “volgens het script” verloopt, dan heb ik mijn twijfels of het voor de VS gewoon per ongeluk perfect is afgelopen.

De EU is opnieuw in haar element in dit verhaal, omdat zij in haar eigen nadeel handelt. Omdat Brussel geen Russisch gas meer wil afnemen, heeft Brussel hoge verwachtingen van Azerbeidzjan als gasleverancier. Maar nu klinken er in Brussel oproepen om Azerbeidzjan te straffen voor zijn ‘agressieoorlog’ en sancties op te leggen.

Dit toont de idiotie aan die in Brussel heerst, want ook de EU heeft Nagorno-Karabach nooit erkend. Heeft Azerbeidzjan zichzelf volgens de hersenacrobaten in Brussel aangevallen en moet daar nu een sanctie voor worden opgelegd? En hoe zijn de genieën in Brussel van plan het Azerbeidzjaanse gas te vervangen als er sancties worden opgelegd?

En je vraagt je af wat de EU te winnen heeft bij haar vermeende betrokkenheid bij Armenië. Maar als men eerlijk is, heeft de EU niet voor Armenië gewerkt, maar tegen Armenië, omdat Armenië nu het probleem heeft van de vluchtelingen uit Nagorno-Karabach, het verhaal, dat zijn oorzaak niet in de laatste plaats heeft in de overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan, die de EU hielp te onderhandelen in Praag een jaar geleden, heeft Armenië veel schade berokkend.

Overigens ligt het lot van de Europese Politieke Gemeenschap, die blijkbaar speciaal voor dit verhaal is opgericht, ook open, want ze is net bijeengekomen voor haar derde top, die zo’n duidelijke mislukking was dat er noch een gezamenlijke persverklaring noch een persconferentie na afloop was.

Als de EU het spel doorzet, zal ze het Azerbeidzjaanse gas verliezen en in ruil daarvoor een verarmd Armenië krijgen, dat de EU ook economisch moet steunen, terwijl de VS glimlachend op de tweede rij zitten en blij zijn dat ze dat Rusland van een bondgenoot hebben kunnen beroven.

Zoals altijd betalen anderen de rekening voor de uitvoering van Amerikaanse belangen, in dit geval Armenië en de EU.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over