Ten laatste sinds de beschieting van de Energodar-reactor is het duidelijk dat de Russische inzet in Oekraïne moet worden opgevoerd. Maar het was de bijeenkomst in Samarkand die de weg hiervoor vrijmaakte. Escalatie of niet – deze beslissing ligt nu bij het Westen.
De bijeenkomst van de Shanghai Cooperation Organisation (SCO) in Samarkand had een wereldhistorische betekenis; dat was voor veel waarnemers duidelijk, ook al zweeg de westerse pers erover, schrijft Dagmar Henn. De referenda in de Donbass-republieken en in de regio’s Zaporozhye en Kherson zijn daar waarschijnlijk net zo besproken als de nu aangekondigde gedeeltelijke mobilisatie in Rusland. Want vanaf het begin was het vooral de reactie van de belangrijkste partners die de zelfbeperking van Rusland op een speciale militaire operatie noodzakelijk maakte, en de stap die nu is gezet is gebaseerd op het feit dat deze partners de legitimiteit van het Russische optreden aanvaarden.
Om te begrijpen waarom dit zo is, is het nodig enkele punten van de uitgangssituatie in herinnering te brengen. Sommige commentatoren menen dat China en India terughoudend blijven omdat de kwestie van de afscheiding voor hen te gevoelig ligt en zij de referenda in de vier gebieden als een afscheiding beschouwen. Er is echter nog een andere opvatting mogelijk, die in ieder geval in de Chinese geschiedenis een parallel zou hebben met Tibet.
De ontbinding van de Sovjet-Unie, waartoe tijdens de beruchte Tripartiete Vergadering werd besloten, was niet alleen een staatsgreep omdat de bestaande grondwet werd geschonden, maar ook omdat een gehouden referendum werd genegeerd. Het ontstaan van de staat Oekraïne, die op zich niet werd bevestigd door een referendum, maar waarin belangrijke bevolkingsgroepen waren opgenomen die in grote meerderheid voor het voortbestaan van de Sovjet-Unie hadden gestemd, was dus zelf een daad van onrechtmatige afscheiding. Als men dit standpunt inneemt, zou de herintegratie van ten minste die delen van Oekraïne die destijds dienovereenkomstig hadden gestemd, een opheffing van een onrechtmatige toestand betekenen.
Dit is precies het punt waarom het Westen zo krampachtig reageert op referenda. Want welk besluit zou democratischer zijn dan een referendum? Zoals sinds het geschil over de EU-Grondwet duidelijk is geworden, heeft de hele EU problemen met deze wijze van besluitvorming. Noch over de annexatie van de DDR, noch over de invoering van het Verdrag van Lissabon is op dit niveau een besluit genomen; beide hebben dan ook een veel zwakkere legitimiteit dan de toetreding van deze regio’s tot de Russische Federatie zou kunnen hebben. Een uiterst antidemocratische structuur als de EU en haar voorstanders moeten de kwaliteit van referenda fundamenteel ter discussie stellen in het belang van het behoud van hun eigen macht. Dit heeft echter absoluut niets te maken met hoe de rest van de wereld, de beruchte 85 procent, het ziet.
Laten we eens kijken naar het historische voorbeeld van Tibet. Tibet maakte eeuwenlang deel uit van het Chinese rijk; in de jaren 1920 werd het door Britse koloniale troepen van China gescheiden en werd de daar – eveneens eeuwenlang – wonende Chinese bevolking verdreven (feiten die in de westerse presentatie steeds weer worden verdrongen). Dit was een met buitenlandse hulp of in buitenlandse belangen uitgevoerde afscheiding, die door het Chinese Volksbevrijdingsleger werd teruggedraaid, wat overigens voor de meerderheid van de Tibetaanse bevolking de bevrijding van het lijfeigenschap betekende. Het scharnierpunt in de juridische beoordeling van wat nu de rechtshandeling is, hangt af van de vraag of men de staatsgreep, die zo ingrijpend was en waardoor de staat Oekraïne is ontstaan, al dan niet als legitiem beschouwt.
De tijdlijn die volgt uit de besluiten van gisteren en vandaag is vrij duidelijk. De referenda zullen worden gehouden tot 27 september – dat de voorbereidingen zijn afgerond kan worden aangenomen; vijf dagen om te tellen; dan zullen de overeenkomstige aanvragen voor toelating tot de Russische Federatie formeel worden ontvangen. Van de stemming over de aanvaarding tot de ondertekening van het besluit door de president zou heel snel moeten gaan. Dan zou naar alle waarschijnlijkheid de toelating tot de Russische Federatie (de historische humor is zeker bedoeld) op maandag 3 oktober vallen.
Een eerste effect is dat het tot nu toe nogal ingewikkelde beheer van militaire acties sterk vereenvoudigd zal worden. Tot nu toe hadden de twee republieken Donetsk en Lugansk een zeer grote invloed op de beslissingen, net als de Russische generale staf. Dit vergemakkelijkte de actie niet bepaald en leidde er tegelijkertijd toe dat de meeste gevechten werden geleverd door de milities van de twee republieken en niet door het Russische leger. Op het moment dat alle vier de gebieden deel gaan uitmaken van de Russische Federatie, is er slechts één besluitvormingscentrum.
Een ander punt is echter veel ernstiger. Er zij aan herinnerd dat er in de loop van de laatste maanden herhaaldelijk door Moskou aan het Westen is gewaarschuwd dat aanvallen op Russisch grondgebied niet zouden worden getolereerd. Vanaf het moment dat de parlementaire resoluties over de opneming van de vier gebieden worden ondertekend, zullen zij vanuit Russisch oogpunt (en, naar men mag aannemen na de besprekingen in Samarkand, ook vanuit het oogpunt van de beslissende partners) Russisch grondgebied zijn. Ik neem aan dat er dan een ultimatum zal worden gesteld aan de Oekraïense troepen om alle vier de gebieden volledig te ontruimen, waarop naar alle waarschijnlijkheid niet zal worden gereageerd. Na het verstrijken van dit ultimatum zullen de Oekraïense troepen daar als bezettingsmacht worden beschouwd.
Het is cruciaal om te beseffen dat deze zorgvuldige aanpak niet gericht is op een westers publiek, en uitspraken als die van Olaf Scholz dat men de referenda niet zou herkennen doen er gewoon niet toe.
In de aanloop naar de nu ondernomen stappen is waarschijnlijk heel ander materiaal uitgewisseld. Dit omvat de informatie over de biorepositories van de VS, alsmede de Oekraïense aanvalsplannen tegen de Donbass in februari, de plannen voor de verdeling van Rusland die de afgelopen maanden door de NAVO vrijwel zijn gevierd, en vermoedelijk ook de directe betrokkenheid van NAVO-personeel. Als u het commentaar van de Global Times op Olaf Scholz van enkele dagen geleden bekijkt, zult u versteld staan hoe nauw China de reacties van de EU en Duitsland in het bijzonder in de gaten houdt. Gezien de toespraak van EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen en het optreden van de Duitse minister van Defensie Christine Lambrecht op de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, denk ik dat zij tot dezelfde conclusie zijn gekomen als andere waarnemers: dat de Duitse regering, net als de EU, gokt op een Russische militaire nederlaag en ervan uitgaat dat zij voor de ontberingen die zij tot dan toe heeft geleden, zal worden terugbetaald door deel te nemen aan de gewenste buit.
Het vermeende succes van de Oekraïense troepen bij Isyum leidde tot een situatie waarin de vertegenwoordigers van het Westen kwijlend te zien waren, en dat is wat de rest van de wereld zag. Het hysterische (en totaal ongegronde) vertrouwen van sommigen in de overwinning heeft de roofzuchtige bedoelingen aan het licht gebracht en er wellicht toe bijgedragen dat in Samarkand enkele fundamentele beslissingen zijn genomen die nu worden uitgevoerd.
Maar terug naar de ontwikkeling die voortvloeide uit deze beslissingen. De waarschuwingen waren altijd dat als aanvallen op Russisch grondgebied werden uitgevoerd met westerse wapens en onder westers bevel, de echte opdrachtgevers het doelwit zouden worden. Dit betekent niet noodzakelijk dat het kabinet van de Duitse bondskanselier de volgende ochtend bezoek krijgt van de heer Kinschal, maar wel dat alle westerse staten die de Oekraïense troepen steunen bij het vasthouden van wat dan als Russisch grondgebied wordt gedefinieerd, directe deelnemers worden. En dat alle acties gericht op het beëindigen van de bezetting van dit gebied defensieve acties zijn.
Voor de NAVO als geheel betekent dit ofwel terugtrekken uit Oekraïne, ofwel vanaf dat moment door de overgrote meerderheid van de landen als agressor worden gezien. Men kan nauwelijks aannemen dat de Europese en Amerikaanse regeringen dit punt begrijpen. Zij hebben altijd gehandeld volgens het principe dat wat zij voor waar verklaren ook waar is.
De verstandige reactie van de Duitse regering zou zijn de sancties in te trekken en elke betrokkenheid bij het conflict in Oekraïne volledig te beëindigen. Gezien echter een nieuw wetsontwerp van de EU-Commissie dat de basis legt voor een door Brussel gestuurde oorlogseconomie, zou dit waarschijnlijk niet langer voldoende zijn om een hervatting van de Russische gasleveringen te bewerkstelligen. Doorgaan op de huidige weg zou echter niet alleen leiden tot het verlies van deze energiebron. Het zo verlangde LNG wordt vervoerd in tankers die, mocht Rusland na de nu aangekondigde stappen tot de conclusie komen dat de EU een oorlogvoerende partij is, een legitiem militair doelwit zouden vormen.
Het is nu iets meer dan een week geleden dat bij de bespreking met Lambrecht in de DGAP de mening werd geuit door een gepensioneerde Duitse tankgeneraal dat men rustig Leopard tanks naar Oekraïne kon sturen, Poetin blufte toch alleen maar. Deze veronderstelling moet als ontkracht worden beschouwd. Maar de stappen die nu zijn genomen zijn de logische voortzetting van die van februari, en zij vormen een duidelijke boodschap aan het Westen: als jullie escalatie willen, kunnen jullie die krijgen.
Uit de reacties tot nu toe blijkt niet dat deze boodschap wordt begrepen. De Duitse bondskanselier Olaf Scholz verklaarde dat de gedeeltelijke mobilisatie een “wanhoopsdaad” was, een formulering waarover in de NAVO overeenstemming moet zijn bereikt, want secretaris-generaal Jens Stoltenberg sloeg dezelfde toon aan. De toekomstige minister van Defensie van de FDP heeft zich ook uitgesproken:
1/2 Von der von Putin verkündeten Teilmobilmachung sollten wir uns nicht nervös machen lassen. Sie ist schlicht ein Eingeständnis der Erfolge der #Ukraine & Zeichen der russischen Schwäche. Sie muss als Anlass dienen, unsere Bemühungen zur Unterstützung der UKR zu intensivieren.
— Marie-Agnes Strack-Zimmermann 🏍️ (@MAStrackZi) September 21, 2022
Bovendien worden de niet geheel irrelevante verklaringen van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken volledig verkeerd gelezen. Een “staakt-het-vuren door middel van onderhandelingen en oplossingen die rekening houden met de veiligheidsbelangen van alle partijen” verwijst inderdaad naar de Russische eis tot terugtrekking van alle NAVO-structuren uit de omgeving van Rusland, zoals opgenomen in de Russische eisen van december; het is slechts het teken dat China beschikbaar zou zijn als bemiddelaar, mocht het Westen bereid zijn te reageren.
De hele timing wijst erop dat zowel de referenda als de gedeeltelijke mobilisatie in Samarkand werden besproken. Het Chinese signaal komt bovenop het feit dat Macrons telefoongesprek met Moskou gisteren niet meer werd geaccepteerd. Het betekent dat elke mogelijke stap naar de-escalatie, mocht het Westen toch tot bezinning komen, in het openbaar zal moeten plaatsvinden, terwijl afgelopen december nog in het geheim onderhandeld kon worden. Zo wordt alles op het open podium gepresenteerd aan het mondiale Zuiden, dat in tegenstelling tot het westerse publiek heel goed weet wat voor regering de Oekraïners zijn.
Het was niet Rusland, het waren de Verenigde Staten die Oekraïne kozen als het centrale strijdtoneel voor de handhaving van hun hegemonie. Met elke stap dieper in Oekraïne hebben ze verder terrein verloren in de wereldwijde confrontatie. Ze hebben nog elf dagen om tot bezinning te komen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/09/20/misschien-kunnen-we-eindelijk-iets-zinnigs-zeggen-over-poetins-beslissingen/
