Ik wil een vervolg geven op mijn recente artikel, Militaire oefeningen begrijpen, en u een dieper begrip geven waarom Rusland een tactische kernwapenoefening doet en wat de Russische generale staf wil bereiken, schrijft Larry Johnson.
De huidige Russische oefening is niet uit een zwart gat ontstaan en is ook niet in een tijdsbestek van een week of twee overhaast bedacht. De planning voor deze oefening begon maanden geleden en het lijkt erop dat Rusland deze op de plank had liggen, klaar voor gebruik als de omstandigheden dit dicteerden. Als resultaat van oorlogszuchtige, vijandige dreigementen van Frankrijk en Groot-Brittannië met betrekking tot het inzetten van troepen in Oekraïne en het versterken van de wapenvoorraad van Oekraïne met meer geavanceerde wapens, lanceerde Rusland drie weken geleden een alomvattende diplomatieke en militaire reactie. Minister van Buitenlandse Zaken Lavrov riep de Britse en Franse ambassadeurs bij het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken bijeen voor een verbale afranseling. Ze werden in scherpe bewoordingen gewaarschuwd dat Rusland met alle noodzakelijke kracht zou reageren als dergelijke acties zouden plaatsvinden.
Terwijl Lavrov een diplomatieke nederlaag toebracht, kondigde president Poetin aan dat Rusland een militaire oefening zou houden om zijn vermogen te testen om tactische kernwapens in te zetten en te lanceren. Dus, wat zijn de doelstellingen van een dergelijke oefening, afgezien van het bang maken van het Westen?
Het eerste doel is het testen van de paraatheid van de eenheden en het personeel dat de raketten laadt en de lanceerinrichtingen bedient. Deze soldaten zitten niet op hun achterste te wachten tot de rode vuurpijl opgaat. Ze hebben andere taken die ze elke dag moeten uitvoeren. De eerste stap in het oefenproces – nadat de nationale commandoautoriteit het besluit heeft genomen om de tactische kernmacht te mobiliseren en in te zetten – is het waarschuwen van de eenheden. Zodra ze zijn gewaarschuwd, moeten ze ervoor zorgen dat ze toegang hebben tot de kernraketten, dat deze raketten in de lanceerinrichtingen worden geladen, dat de lanceerinrichtingen in goede staat verkeren en dat de voertuigen kunnen worden gestart.
De volgende fase van de oefening is de inzet van de verschillende eenheden op aangewezen vuurpunten. Dit betekent dat de lanceervoertuigen worden geladen en dat de bemanning erop springt en vervolgens naar de plaats rijdt waar ze zich moeten opstellen en voorbereiden voor de lancering. Er zijn verschillende problemen of taken waar elke eenheid mee te maken heeft – bijvoorbeeld: Beschikken ze over voldoende brandstof, water en voedsel? Weten ze hoe ze de locatie moeten bereiken waar ze de lanceerinrichtingen moeten inzetten en klaarmaken? Werkt hun communicatie met het commando van het hoofdkwartier? Kennen zij de juiste procedures om de raket of raketten gereed te maken voor lancering?
Dan komt het moment van de waarheid: óf het bevel tot lancering wordt gegeven, óf ze krijgen te horen dat ze zich moeten terugtrekken en naar de basis moeten terugkeren. De reden dat de Russen dit doen is om te evalueren of ze al dan niet klaar zijn om een dergelijke missie uit te voeren. En daarin ligt het andere doel van de oefening: het Westen ervan op de hoogte stellen dat Rusland bloedserieus is over het gebruik van een tactische kernbom als het Westen besluit zich in het conflict te mengen.
Hoe zou Rusland een tactische kernbom kunnen gebruiken? Ik ga hieronder het recente video-interview van Danny Davis met Ted Postol plaatsen. Ted bespreekt het verschil tussen de tactische en de strategische kernkoppen. Een mogelijke optie (maar een laatste redmiddel voor de Russen) is het gebruik van een kernkop van één kiloton op een Oekraïens vliegveld of basis, zoals Yavoriv, in West-Oekraïne, vlakbij de grens met Polen. Yavoriv is de facto een NAVO-basis en wordt gebruikt voor de opslag van wapens en het trainen van huurlingen.
Rusland heeft verschillende andere opties voordat het het gebruik van tactische kernwapens moet overwegen. Ze kunnen de aanvallen op bases en verzamelpunten waar westerse strijdkrachten opereren intensiveren. Ze kunnen een no-fly zone boven de Zwarte Zee opleggen voor westerse ISR-platforms en vervolgens alle activa vernietigen die zich in het verboden gebied durven te begeven. Rusland kan de Starlink-satelliet uitschakelen die communicatie op het Oekraïense slagveld mogelijk maakt. Ik denk dat de kans klein is dat de Russen achter de satelliet aan zullen gaan, omdat de Russen deze waarschijnlijk exploiteren voor inlichtingendoeleinden en steeds bedrevener worden in het verstoren van de communicatie wanneer dat nodig is.
Ondanks mijn aanvankelijke ongerustheid over de Oekraïense aanval op de Russische ICBM-radarlocatie in Voronezh, besteden de Russische nieuwsmedia weinig aandacht aan de zaak. Het is niet duidelijk wat de gebouwen heeft getroffen. Het lijkt niet het werk te zijn van een ATACMs-raket. Het gat dat in de zijkant van het gebouw rechts op onderstaande foto is geslagen, vertoont geen tekenen van brand of explosieve kracht. Gewoon een gat. Niettemin is er nog steeds sprake van een ernstige escalatie aan de kant van Oekraïne. Het lijkt op het raken van een burgerflat in Belgorod. Het vergroot de tactische of strategische capaciteiten van Oekraïne niet, noch verzwakt het die van Rusland. Het is zinloos geweld, bijvoorbeeld dat Oekraïne een gat in een muur slaat.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
