Het lijkt erop dat Marcon zich voorstelt dat hij een ingewikkeld spel van psycho-afschrikking speelt met Moskou – een spel dat wordt gekenmerkt door radicale dubbelzinnigheid, schrijft Alastair Crooke.

Charles Michel, de voorzitter van de Europese Raad, heeft Europa opgeroepen om over te schakelen naar een ‘oorlogseconomie’. Hij rechtvaardigt deze oproep deels als dringende steun aan Oekraïne, maar relevanter als de noodzaak om de (gestrande) Europese economie weer op gang te brengen door zich te concentreren op de defensie-industrie.

Door heel Europa klinken oproepen: ‘We bevinden ons in een vooroorlogs tijdperk’, zegt de Poolse premier Donald Tusk. Macron zegt, nadat hij de mogelijkheid verschillende keren dubbelzinnig heeft geopperd: “Misschien zullen we op een gegeven moment – ​​ik wil het niet – operaties [Franse troepen in Oekraïne] ter plaatse moeten hebben om de Russische strijdkrachten tegen te gaan”.

Wat heeft de Europeanen zo bang gemaakt? We weten dat de Franse inlichtingenbriefing die Macron de afgelopen dagen bereikte verschrikkelijk was; het lijkt de aanleiding te zijn geweest voor zijn aanvankelijke poging tot directe Franse militaire interventie in Oekraïne. De Franse geheime inlichtingendienst waarschuwde dat de ineenstorting van de Contactlijn en het uiteenvallen van de AFU als functionerende militaire macht op handen zou kunnen zijn.

Macron speelde terughoudend: zou hij troepen kunnen sturen? Ooit schijnbaar ‘ja’; maar frustrerend genoeg was het vooruitzicht onzeker, maar toch mogelijk nog steeds op tafel. Er heerste verwarring. Niemand wist het zeker, aangezien de president niets anders dan vluchtig is, en generaal De Gaulle zijn opvolgers quasi-koninklijke bevoegdheden heeft nagelaten. Dus ja, grondwettelijk zou hij het kunnen doen.

De algemene opvatting in Europa was dat Macron complexe denkspelletjes speelde, in de eerste plaats met het Franse volk, en in de tweede plaats met Rusland. Niettemin lijkt het erop dat Macrons wapengekletter enige inhoud zou kunnen hebben: de Franse stafchef zei dat hij 20.000 troepen klaar heeft staan ​​om binnen 30 dagen te worden ingezet. En het hoofd van de Russische SVR-inlichtingendienst, Naryshkin, oordeelde bescheidener dat Frankrijk schijnbaar een militair contingent voorbereidt om naar Oekraïne te sturen, wat in de beginfase uit ongeveer tweeduizend mensen zal bestaan.

Voor alle duidelijkheid: zelfs een divisie van 20.000 man zou volgens de normen van de klassieke militaire theorie maximaal een front van 10 kilometer kunnen vasthouden. Een inzet van twee- of twintigduizend Franse troepen zou strategisch niets veranderen; het zou de veel grotere Russische stoomwals, die westwaarts voortstuwde, niet tegenhouden. Dus waar speelt Macron mee?

Is dit dan allemaal bluf?

Waarschijnlijk is het deels ‘grootsheid’ van Macron, die zich graag wil presenteren als ‘Mr Strongman Europe’ – vooral tegenover zijn Franse kiesdistrict.

Zijn houding komt echter op een belangrijker samenloop van gebeurtenissen voor de zogenaamde ‘geopolitieke EU’:

Duidelijkheid: Licht is doorgedrongen en heeft een ruimte verlicht die tot nu toe door schaduwen werd ingenomen. Het is nu zo duidelijk als het maar kan zijn – na Poetins overweldigende verkiezingsoverwinning met een recordopkomst – dat president Poetin hier zal blijven . Het hele westerse schaduwspel van de ‘regimeverandering’ in Moskou is in het felle licht van de gebeurtenissen eenvoudigweg tot niets gekrompen.

Vanuit sommige delen van Europa zijn woedende geluiden te horen. Toch zullen ze afnemen. Er is geen keuze. De realiteit, zoals de krant Marianne een hoge Franse officier citeert en spottend opmerkt met betrekking tot de houding van Macron in Oekraïne: “We mogen geen fouten maken als we tegenover de Russen staan; wij zijn een leger van cheerleaders” en het sturen van Franse troepen naar het Oekraïense front zou simpelweg “niet redelijk” zijn.

In het Élysée betoogde een niet bij naam genoemde adviseur dat Macron “een krachtig signaal wilde afgeven … (in) millimeters en gekalibreerde woorden”.

Wat de ‘neocons die altijd hoopvol’ zijn in de EU nog meer pijn doet, is dat de duidelijke verkiezingsoverwinning van Poetin vrijwel precies samenvalt met een vernedering door de EU (en de NAVO) in Oekraïne. Het is niet alleen zo dat de AFU zich in een trapsgewijze implosie lijkt te bevinden, maar dat de terugtocht zich steeds sneller voortzet, nu Oekraïne zich probeert terug te trekken op onvoorbereid en vrijwel onverdedigbaar terrein.

In dit grimmige EU-perspectief schuilt een tweede straal van verhelderend licht: de VS keren langzaam maar zeker de financiering en bewapening van Kiev de rug toe, waardoor de onmacht van Europa voor de hele wereld zichtbaar blijft.

De EU kan de pivot van de VS eenvoudigweg niet vervangen. Nog pijnlijker voor sommigen is dat een terugtrekking van de VS een ‘stomp in de maag’ betekent voor een groot deel van het Brusselse leiderschap, dat met bijna onfatsoenlijk enthousiasme op de regering-Biden was gevallen bij het vertrek van Trump. Ze gebruikten het moment om het cement van een pro-Atlantische, pro-NAVO EU te verkondigen.

Nu, zoals de voormalige Indiase diplomaat MK Bhadrakumar het perfect definieert: “Frankrijk [is] er helemaal klaar voor – maar kan nergens heen” :

“Sinds zijn smadelijke nederlaag in de Napoleontische oorlogen zit Frankrijk gevangen in de hachelijke situatie van landen die ingeklemd raken tussen grote mogendheden. Na de Tweede Wereldoorlog pakte Frankrijk deze hachelijke situatie aan door een as met Duitsland in Europa te smeden”.

“Gevangen in een soortgelijke situatie, heeft Groot-Brittannië zich aangepast aan een ondergeschikte rol door gebruik te maken van de Amerikaanse macht wereldwijd, maar Frankrijk heeft nooit zijn zoektocht opgegeven om de glorie als wereldmacht te herwinnen. En het blijft een work in progress.”

“De angst in de Franse geest is begrijpelijk nu de vijf eeuwen van westerse dominantie van de wereldorde ten einde lopen. Deze hachelijke situatie veroordeelt Frankrijk tot een diplomatie die voortdurend in een staat van opgeschorte animatie verkeert, afgewisseld met plotselinge aanvallen van activisme”.

De problemen hier voor het verheven streven naar de EU als mondiale macht zijn drieledig: ten eerste is de Frans-Duitse as opgelost, nu Duitsland zich richting de VS heeft gekeerd als zijn nieuwe dogma voor het buitenlands beleid. In de tweede plaats wordt de invloed van Frankrijk in Europese aangelegenheden verder verkleind nu Scholtz Polen (en niet Frankrijk) heeft omarmd als zijn gelijkgestemde, ‘beste vriend voor altijd’; en ten derde zijn de persoonlijke relaties van Macron met bondskanselier Scholz aan het kelderen.

Het andere vlak van het geopolitieke project van de EU is dat de omarming van de financiële oorlogen van Washington tegen Rusland en China ertoe heeft geleid dat “de VS de EU en het Verenigd Koninkrijk samen dramatisch zijn ontgroeid – in de afgelopen vijftien jaar. In 2008 was de economie van de EU iets groter dan die van Amerika. De Amerikaanse economie is nu echter bijna een derde groter. [En] het is meer dan 50 procent groter dan de EU zonder Groot-Brittannië”.

Met andere woorden: het feit dat we Amerika’s bondgenoot zijn in zijn ondoordachte oorlog tegen Oekraïne, heeft Europa veel gekost – en zal dat nog steeds doen. Eurointelligence meldt dat een onderzoek onder kleine en middelgrote bedrijven in Duitsland een extreme verschuiving in het sentiment tegen de EU heeft geregistreerd. Van de steekproef van 1.000 kleine en middelgrote bedrijven was 90% in verschillende mate ontevreden over de EU, wat velen ertoe aanzette zich van Europa naar de VS te verplaatsen

Simpel gezegd: de poging om het idee van een ‘geopolitiek Europa’ op te blazen en hoog te houden, loopt uit op een débacle. De levensstandaard daalt en de promiscuïteit van de Brusselse regelgeving en de hoge energiekosten resulteren in de de-industrialisatie en verarming van Europa.

Macron verklaarde eind 2019 in een bot interview met het tijdschrift The Economist dat Europa op “de rand van een afgrond” stond en zichzelf strategisch als een geopolitieke macht moest gaan beschouwen, anders zullen we “niet langer de controle hebben” over ons lot.” (De opmerking van Macron ging drie jaar vooraf aan de oorlog in Oekraïne).

Tegenwoordig zijn de angsten van Macron werkelijkheid.

Dus om te kijken naar wat de EU van plan is aan deze crisis te doen, zegt EC-voorzitter Michel dat hij tegen 2030 twee keer zoveel wapens van Europese producenten wil kopen; om de winsten uit Russische bevroren tegoeden te gebruiken om wapenaankopen voor Oekraïne te financieren; om de financiële toegang voor de Europese defensie-industrie te vergemakkelijken, onder meer door een Europese defensieobligatie uit te geven en de Europese Investeringsbank ertoe te bewegen defensiedoeleinden toe te voegen aan haar kredietcriteria.

Michel verkoopt het aan het publiek als een manier om banen en groei te creëren. In werkelijkheid wil de EU echter een nieuw slush fund oprichten ter vervanging van de QE-aankopen door de ECB van staatsobligaties van EU-landen, die door de rentepiek in de VS feitelijk teniet zijn gedaan.

De truc van de defensie-industrie is een middel om meer geldstromen te creëren: de diverse genoemde ‘transities’ van de EU (klimaat, vergroening en technologie) vereisten duidelijk een gigantische gelddruk. Dit was nog maar net beheersbaar toen het project gefinancierd kon worden tegen nulrentetarieven. Nu dreigt de schuldenexplosie van de EU-landen ter financiering van de pandemie en de ‘transities’ de hele geopolitieke ‘revolutie’ in een financiële crisis te storten. Er is een financieringscrisis gaande.

Defensie, hoopt Michael, kan voor het publiek verkocht worden als de nieuwe ‘transitie’ die met onorthodoxe middelen gefinancierd moet worden. Wolfgang Münchau van EuroIntellignce schrijft echter over ‘Michels rooskleurige oorlogseconomie’ – dat hij een geopolitiek Europa wil, en besluit zijn brief daarom met het bekende gezegde uit de Koude Oorlog – dat ‘als je vrede wilt, je je moet voorbereiden op oorlog’” .

‘Zijn die wapens in Michels oorlogseconomie een verklaring voor onze mislukkingen in de diplomatie? Wat is onze historische bijdrage aan dit conflict? Moeten we daar niet mee beginnen?”

“De taal die Michel gebruikt is dramatisch en gevaarlijk. Sommige van onze oudere burgers herinneren zich nog steeds wat het betekent om in een oorlogseconomie te leven. De losse praatjes van Michel zijn respectloos”.

Eurointelligence staat niet alleen in haar kritiek. De zet van Macron heeft Europa verdeeld, waarbij een meerderheid resoluut gekant is tegen het inzetten van troepen in Oekraïne – een slaapwandelende oorlog in. Marianne ’s redacteur Natacha Polony heeft geschreven:

“Het gaat niet langer om Emmanuel Macron of zijn houding als een viriele kleine leider. Het gaat niet eens meer over Frankrijk of de verzwakking ervan door blinde en onverantwoordelijke elites. Het is de vraag of we er collectief mee zullen instemmen om slaapwandelend een oorlog in te gaan. Een oorlog waarvan niemand kan beweren dat deze gecontroleerd of ingeperkt zal worden. Het is de vraag of we ermee instemmen onze kinderen de dood in te sturen, omdat de Verenigde Staten erop stonden bases op te zetten aan de Russische grenzen.”

De grotere vraag betreft het hele geopolitieke ‘Von der Leyen-Macron’-spel waarbij de EU zichzelf als een geopolitieke macht moet beschouwen. Het is het nastreven van deze geopolitieke ‘chimaera’ (niet in de laatste plaats een egoproject) die de EU paradoxaal genoeg precies op de rand van een crisis heeft gebracht.

Wil een meerderheid van de Europeanen werkelijk een geopolitieke macht zijn, als dat vereist dat zij wat er overblijft van hun nationale soevereiniteit en autonomie (en parlementair toezicht) overgeven aan het supranationale vlak, aan de Brusselse technocraten? Misschien zijn de Europeanen er tevreden mee dat de EU een handelsblok blijft.

Waarom doet Macron dit dan toch? Niemand weet het zeker, maar het lijkt erop dat hij zich verbeeldt dat hij een ingewikkeld spel van psycho-afschrikking met Moskou speelt – een spel dat wordt gekenmerkt door radicale dubbelzinnigheid.

Met andere woorden, hij is gewoon weer een psy-ops.

Het is niettemin mogelijk dat hij denkt dat zijn dubbelzinnige aan/uit dreiging met een Europese inzet in Oekraïne Kiev net genoeg onderhandelingsruimte geeft om Rusland af te bluffen zodat het instemt met een ‘kern-Oekraïne’ die in de westerse (en zelfs NAVO) sfeer blijft, in welk geval Macron zal beweren de ‘redder’ van Oekraïne te zijn geweest.

Als dit het geval is, is het een luchtkasteel. President Poetin, gewapend met zijn recente verkiezingsoverwinning, veegde Macrons psy-op eenvoudig van tafel: “Elke inzet van Franse troepen zou ‘indringers’ zijn en een legitiem doelwit voor onze troepen”, maakte Poetin expliciet.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

‘Macron verklaart Rusland de oorlog’ – Twitter

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over