Nu de minister van Financiën, Jeremy Hunt, 54 miljard pond aan belastingverhogingen en bezuinigingen op openbare diensten aankondigt om het begrotingstekort terug te dringen, waarvan alles de schuld is, van de pandemie tot Poetin en Brexit, volgt hier een blik op de werkelijke oorzaken van onze stijgende inflatie, niet alleen in het VK maar overal ter wereld, schrijft Simon Elmer.

In juni 2019 publiceerde de Bank voor Internationale Betalingen (BIS), de centrale bank van de wereld, haar Economisch Jaarverslag. Dit begon met de uitspraak: “Het was misschien te mooi om waar te zijn” – het “het” was het herstel van de wereldwijde financiële crisis van 2007-2009. Het rapport beschreef de financiële markten als “nerveus” en waarschuwde beleggers voor de sociale en politieke terugslag tegen wat het de “open internationale economische orde” noemde, die volgens de BIS een “lange, zij het onvoorspelbare schaduw” over de wereldeconomie zou blijven werpen:

Wat de BIS hier beschreef zijn niet alleen de klassieke symptomen van een financiële crisis veroorzaakt door de interne tegenstrijdigheden van de kapitalistische accumulatie – volgens welke, naarmate de lonen van de arbeiders gedefleerd zijn, ook de koopkracht van de consumenten daalt, wat de winsten van de kapitalisten bedreigt en resulteert in een opgeblazen kredietzeepbel – maar ook de dreiging van de sociale onrust die ze veroorzaken. Als bank met het hoogste beroep op het monetaire beleid is de BIS zich meer dan bewust van de bedreiging die dit vormt voor het wereldwijde financiële systeem. De maand daarop, in juli 2019, riep de BIBS dan ook op tot “onconventioneel beleid” om “de reële economie te isoleren” van een verdere verslechtering van de omstandigheden, waarbij ze er met name voor pleitte dat centrale banken, door rechtstreeks krediet te verstrekken aan de economie, “de commerciële banken zouden kunnen vervangen bij het verstrekken van leningen”.

In augustus 2019 was de wereldwijde schuldquote gestegen tot een recordhoogte van 322 procent, met een totale schuld van bijna 253 biljoen dollar. Duitsland, Italië en Japan stonden op de rand van een recessie en de economieën van het Verenigd Koninkrijk en China krompen. Diezelfde maand publiceerde BlackRock, het grootste beleggingsfonds ter wereld met toen 6,5 biljoen dollar aan beheerd vermogen (en sindsdien gestegen tot 10 biljoen dollar), een witboek met de titel “Omgaan met de volgende neergang”. Daarin werd de Federal Reserve, het centrale banksysteem van de VS, opgedragen rechtstreeks liquiditeit in het financiële systeem te injecteren om een dramatische neergang van de economie te voorkomen, die volgens haar nog erger zou zijn dan die van de wereldwijde financiële crisis van 2007-2009.

BlackRock betoogde dat, aangezien het monetaire beleid (rente op leningen en de hoeveelheid geld in omloop) uitgeput was en het begrotingsbeleid (belastingen en overheidsuitgaven) niet zou volstaan om een dergelijke crisis te keren, een “ongekende reactie” nodig was. Daarom werd aanbevolen “direct te werk te gaan”. Dit betekende “manieren vinden om geld van de centrale bank rechtstreeks in de handen van de publieke en particuliere besteders te krijgen” terwijl hyperinflatie werd vermeden. Veelzeggend is dat BlackRock als voorbeeld van de gevaren van dat laatste de Weimarrepubliek begin jaren twintig aanhaalde. Later die maand, in augustus 2019, kwamen centrale bankiers van de G7-landen (de VS, het VK, Duitsland, Frankrijk, Italië, Japan en Canada) bijeen om de ‘onconventionele’ voorstellen van BlackRock te bespreken en goed te keuren.

Dissident:

Zoals ik in dit stuk beschreven heb, kreeg Blackrock ook de zeggenschap over de FED. ‘Going Direct’ resulteerde er in dat ze overheidsgeld pompten in bedrijven waar ze zelf aandelen in hadden.

In reactie op de subprime hypotheekcrisis van 2007 en de wereldwijde financiële crisis die deze veroorzaakte, had het Amerikaanse Congres in 2010 het bedrag waarvoor de Amerikaanse overheid deposanten zou verzekeren, beperkt tot 250.000 dollar. Dit betekende dat grote institutionele beleggers zoals pensioenfondsen, beleggingsfondsen, hedgefondsen en staatsinvesteringsfondsen nergens de miljoenen dollars die zij tussen beleggingen aanhielden konden stallen die tegelijk veilig waren, hun enige rente opleverden en een snelle opname van fondsen mogelijk maakten zoals een traditionele depositorekening. Als antwoord op deze behoefte ontstond de particuliere repomarkt. Repo”, steno voor “repurchase agreement”, is een contract waarbij beleggingsfondsen geld lenen tegen onderpand, meestal schatkistpapier of de door hypotheken gedekte effecten die de Amerikaanse huizenzeepbel hadden gefinancierd. Volgens het contract verbinden de banken zich ertoe de activa tegen een hogere prijs terug te kopen, doorgaans de volgende dag of binnen twee weken. Als gedekte kortlopende leningen vormen repo’s de belangrijkste financieringsbron voor handelaren, waarbij de zekerheid van de depositoverzekering wordt vervangen door de zekerheid van zeer liquide onderpand.

Hoewel de repomarkt zich ontwikkelde om te voldoen aan de behoeften van grote institutionele beleggers, stelde het de banken ook in staat de kapitaalvereisten te omzeilen die na de wereldwijde financiële crisis door de regelgeving aan het bankwezen werden opgelegd. Als gevolg daarvan verstrekte de repomarkt tegen 2008 de helft van het krediet in de VS, en had hij tegen 2020 een omzet van 1 biljoen dollar per dag. Het gevaar was dat een gebrek aan liquiditeit op de repomarkten een domino-effect kan hebben op alle belangrijke financiële sectoren. Dit gebeurt wanneer banken van hun depositohouders lenen om langlopende leningen of investeringen te doen, en de depositohouders en leners willen het geld op hetzelfde moment, waardoor de banken gedwongen worden ergens anders te lenen. Als ze op korte termijn geen leners kunnen vinden, of als de prijs van het lenen plotseling onbetaalbaar wordt, is het resultaat een liquiditeitscrisis.

Dit is precies wat er gebeurde in september 2019, toen de lenerskant van de repomarkt was overgenomen door agressieve en risicovolle hedgefondsen, die ze gebruikten voor meerdere leningen tegelijk. Als gevolg daarvan trokken veel grote institutionele kredietverstrekkers zich terug uit de markt, waardoor de repo-leentarieven in enkele uren tijd plotseling stegen van 2,43 procent naar 10,5 procent. Maar in plaats van de banken failliet te laten gaan en een bail-in van schuldeisers te forceren, startte het Federal Reserve System, op advies van BlackRock, een monetair noodprogramma, waarbij wekelijks honderden miljarden dollars in Wall Street werden geïnjecteerd om aanzienlijke rentestijgingen af te wenden. In de daaropvolgende zes maanden injecteerde de Amerikaanse Federal Reserve meer dan 9 biljoen dollar in het banksysteem, gelijk aan meer dan 40 procent van het bruto binnenlands product van de VS Tegen maart 2020 stelde de Federal Reserve 1 biljoen dollar per dag beschikbaar in girale leningen, waardoor de hele repomarkt, met inbegrip van de hedgefondsen, in feite van reservefondsen werd voorzien. Maar er was meer nodig.

In september 2019, dezelfde maand dat de rente op de repomarkt piekte, besloot de Amerikaanse president Donald Trump een National Influenza Task Force op te richten, een vijfjarenplan om de ontwikkeling van vaccins te versnellen en vaccintechnologieën voor een toekomstige pandemie te bevorderen. In afwachting daarvan simuleerde Event 201, georganiseerd door de Bill & Melinda Gates Foundation, het Johns Hopkins Centre for Health en de Wereldgezondheidsorganisatie, in oktober 2019 een uitbraak van een nieuw zoönotisch coronavirus dat, gemodelleerd naar SARS, beter overdraagbaar was “door mensen met milde symptomen”. En in december 2019 hield de Wereldgezondheidsorganisatie een Global Vaccine Safety Summit voor “stakehol ders” van vaccins uit de hele wereld. Daartoe behoorden huidige en voormalige leden van het Global Advisory Committee on Vaccine Safety (GACVS), managers van immunisatieprogramma’s, nationale regelgevende instanties, medewerkers van de geneesmiddelenbewaking uit alle WHO-regio’s, alsmede vertegenwoordigers van VN-agentschappen, academische instellingen, overkoepelende organisaties van farmaceutische bedrijven, technische partners, vertegenwoordigers van de industrie en financieringsinstanties.

Vervolgens heeft de Wereldgezondheidsorganisatie op 17 januari 2020, toen het totale aantal aan Covid-19 toegeschreven sterfgevallen wereldwijd slechts 6 bedroeg, de protocollen voor de opsporing en identificatie van SARS-CoV-2 goedgekeurd die zijn opgenomen in het document van Corman-Drosten, “Diagnostic detection of 2019-nCoV by real-time RT-PCR”. Een van de vele tekortkomingen van dit protocol is dat de RT-PCR-tests 45 cycli moeten omvatten, met “bevestigde positieven” bij 40 (1.099.511.627.776 cycli van thermische amplificatie), veel meer dan de 28 (16.777.216 cycli) waarmee besmettelijk virus kan worden opgespoord. Hiermee is in één klap het model vastgesteld voor de wijze waarop een virus met het infectiedodental van de seizoensgriep kan uitgroeien tot een wereldwijde pandemie.

Dissident:

PCR tests kunnen überhaupt niks aantonen. Hier heb je een uitgebreid dossier.

Op 11 maart 2020, toen het wereldwijde apparaat er was, lanceerde de Wereldgezondheidsorganisatie samen met het Wereld Economisch Forum het “Covid-19 Actieplatform”, een coalitie van ‘s werelds machtigste bedrijven die binnen twee maanden meer dan 1100 bedrijven, banken en andere financiële instellingen telde. Op dezelfde dag verklaarde de Wereldgezondheidsorganisatie, haar eigen eerdere definities en criteria negerend, SARS-CoV-2 tot “pandemie”, en werden in de neoliberale democratieën van het westerse kapitalisme lockdowns opgelegd.

Op 15 maart 2020 ten slotte verlaagde de Federal Reserve, onder het mom van de gefabriceerde “crisis”, de rente tot 0,25 procent, schafte de reserveverplichting af, versoepelde de kapitaalvereiste en bood discountleningen van maximaal 90 dagen aan haar preferente banken (JP Morgan, Goldman Sachs, Barclays, BNP Paribas, Nomura, Deutsche Bank, Bank of America, Citibank, etc.), die dagelijks werden verlengd en voortdurend werden doorgerold. Deze werden zogenaamd beschikbaar gesteld om te voldoen aan de vraag naar krediet van huishoudens en bedrijven onder lockdown, maar in de praktijk waren er geen verplichtingen aan verbonden om dit in feite rentevrije geld ter beschikking te stellen van het publiek door middel van bijvoorbeeld leningen aan kleine bedrijven, verlaging van de kredietkaarttarieven voor huishoudens of opschorting van betalingsregelingen voor hypotheken. In juli 2020 bedroeg de cumulatieve waarde van deze leningen 11,23 biljoen dollar.

Maar wat de meesten van ons niet wisten, was dat de Grote Reset van het wereldwijde financiële systeem, die zogenaamd gerechtvaardigd en zelfs noodzakelijk was door de “pandemie”, 6 maanden voor de officiële afkondiging ervan werd ingezet, en niet als reactie op een virus.

In april 2022 waren de totale activa van de Amerikaanse Federal Reserve (8,9 biljoen dollar), de Europese Centrale Bank (9,6 biljoen dollar), de Bank of Japan (6,2 biljoen dollar) en de Bank of China (6,3 biljoen dollar) gestegen tot 31 biljoen dollar, een buitengewone en ongekende stijging ten opzichte van 19 biljoen dollar in september 2019, met een overeenkomstige stijging van de passiva (geld in omloop, reserves bij commerciële banken, effecten van centrale banken en aandelenkapitaal) en dus van de risico’s voor de reële en financiële sectoren van de economie. Wereldwijd is nu meer dan 41 biljoen dollar aan activa, bijna de helft van het mondiale bbp, in handen van centrale banken. En terwijl de deposito’s bij de Amerikaanse Federal Reserve werden gestort, kwam het geld terecht bij de commerciële banken, waarbij de deposito’s die tijdens de wereldwijde financiële crisis van 2007-2009 in een gelijkmatig stijgende lijn waren gebleven, een directe correlatie vertoonden met de piek in de activa na september 2019.

En daar lag het probleem. Als de 12 biljoen dollar aan helikoptergeld die door de centrale banken in de instortende financiële sector werd gepompt, transacties in de reële economie had bereikt, zou dat de hyperinflatie hebben veroorzaakt waarvoor BlackRock de Federal Reserve had gewaarschuwd dat die moest worden vermeden. Dit, mogen we aannemen, is wat BlackRock bedoelde toen het in zijn rapport van augustus 2019, “From unconventional monetary policy to unprecedented policy coordination”, erop aandrong dat een praktische manier om “direct te gaan” zou moeten bepalen “de ongewone omstandigheden die om een dergelijke ongewone coördinatie zouden vragen”. Deze woorden hebben betekenis.

Lockdown werd niet opgelegd om de wereld te beschermen tegen een ‘beschavingsbedreigend’ nieuw virus, maar omdat de reële economie moest worden stilgelegd – waarbij de meeste zakelijke transacties en consumentenbestedingen werden opgeschort – om haar te ‘isoleren’ van de enorme bedragen die in de instortende financiële sector werden gepompt.

Maar dat is nog niet alles. Op hetzelfde moment dat de banken triljoenen elektronische dollars creëerden, werden honderden miljoenen werknemers gedwongen op non-actief gesteld voor maanden en jaren achtereen door nationale regeringen, die in feite de toekomstige arbeid van hun bevolking bij voorbaat hypothekeerden. In november 2020 heeft de Bank of England haar kwantitatieve versoepelingsprogramma verhoogd tot 895 miljard pond, naar eigen zeggen “om de economie tijdens de pandemie te helpen”. Het National Audit Office heeft geschat dat de Britse regering tussen februari 2020 en 31 maart 2022, toen de door het coronavirus gerechtvaardigde beperkingen werden opgeheven, 376 miljard pond heeft uitgegeven aan lockdown. Op die manier zorgde de regering ervoor dat de bevolking van de natiestaten die zij zichzelf de bevoegdheid had gegeven om voor onbepaalde tijd te ‘lockdownen’, zich voor de komende generaties verder in de schulden stak bij dezelfde financiële instellingen die net door de centrale banken met hun geld waren gered.

Net zoals het fiscale bezuinigingsprogramma dat na de laatste wereldwijde financiële crisis werd opgelegd, de werknemers had gestraft voor de speculaties van de financiële sector door de overheidsuitgaven te verminderen onder het economisch valse voorwendsel van “begrotingsevenwicht”, zo zorgde de lockdown ervoor dat de redding van de banken zou worden betaald door de werknemers en kleine ondernemers wier banen en bedrijven verloren gingen, failliet gingen of in de schulden raakten door de regeringen die de lockdown afdwongen onder het nog meer valse voorwendsel van bescherming tegen een nooit bestaande bedreiging van de volksgezondheid.

En net zoals er geen reddingsboei was voor degenen die werkloos, verarmd, geruïneerd of gedood werden door bezuinigingen op de overheidsuitgaven, zo zal er ook geen reddingsboei zijn van de huidige kanselier voor degenen wier banen, spaargelden, bedrijven en levens geruïneerd werden door lockdown beperkingen. Net als bezuinigingen is lockdown dus een economische klassenoorlog, gevoerd door de financiële en politieke heersende klasse tegen de arbeidersklasse en, in toenemende mate, de middenklasse, die hun ontslag hebben aangetoond door gehoorzaam “thuis te werken” onder lockdown, en witteboordenbanen die overbodig zijn geworden door de nieuwe technologieën van de Vierde Industriële Revolutie.

Dus wanneer Jeremy Hunt en zijn WEF-equivalenten in alle westerse economieën u vertellen dat de stijgende inflatie, de pijlsnelle energieprijzen en de daling van onze levensstandaard te wijten zijn aan Covid-19, aan de invasie van ‘Mad-Vlad’ in Oekraïne of aan de opwarming van de aarde, dan scheept hij of zij u af met een valse verklaring en een gemakkelijke zondebok voor de tweede wereldwijde financiële crisis in twaalf jaar.

Wereldwijd staan we aan het eind van een 50-jarige schuldencyclus die begon toen de Amerikaanse president Nixon in 1971 de dollar van de goudstandaard haalde, met als gevolg dat de rente nu op 0 procent staat. Zoals Ray Dalio, de miljardair-oprichter van ‘s werelds grootste hedgefonds, onlangs opmerkte, was de laatste keer dat dit gebeurde in 1932.

Dissident:

Zoals ik al vaker gezegd heb leiden Weimar problemen tot Weimar oplossingen, of het nou om de geldcreatie gaat of de transgenderwaanzin.

https://dissident.one/2022/01/03/26198/