Hoewel de laatste luchtaanval van Israël in Syrië totaal losgeslagen lijkt, lijkt er sprake te zijn van helder strategisch denken.

Op 1 april bombardeerde en vernietigde Israël het bijgebouw van het Iraanse consulaat, gelegen naast de Iraanse ambassade in Damascus, Syrië. De aanval, waarbij zeven militaire functionarissen omkwamen, werd door de internationale gemeenschap breed veroordeeld als een duidelijke schending van de Syrische soevereiniteit, evenals van het Verdrag van Wenen en de gevestigde normen van de internationale betrekkingen, schrijft Bradley Blankenship.

Een vluchtige blik door de geschiedenis laat zien dat statelijke actoren vrijwel nooit de diplomatieke missies van andere staten hebben aangevallen, behalve tijdens perioden van totale oorlog. Het meest relevante en recente voorbeeld is toen de VS in 1999 de Chinese ambassade in Belgrado, het huidige Servië, bombardeerden, waarvan zij beweerden dat het een ongeluk was. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Beijing niet geloofde dat dit het geval was, ondanks excuses van de regering van president Bill Clinton.

Een dergelijke situatie is volkomen onaanvaardbaar en schept een verschrikkelijk precedent voor de internationale betrekkingen. Israël, evenals landen als de VS, hebben niet het recht om militaire acties in Syrië uit te voeren zonder de uitdrukkelijke toestemming van de door de VN erkende regering van Syrië. Dit doen is een flagrante schending van het VN-Handvest.

De aanval op het Iraanse consulaat is niet alleen een schending van het VN-Handvest, maar ook een duidelijke schending van het Verdrag van Wenen inzake diplomatiek verkeer uit 1961 en het Verdrag van Wenen inzake consulaire betrekkingen uit 1963.

Het is een gewaagde gok van de regering van premier Benjamin Netanyahu om tot een dergelijke escalatie over te gaan. Het roept de vraag op: waarom deed Israël dit?

Volgens de New York Times kwam bij één van de aanvallen generaal Mohammad Reza Zahedi om het leven , van wie werd aangenomen dat hij de leiding had over de betrekkingen van Teheran met Hezbollah in Libanon en andere niet-statelijke groepen in Syrië.

Misschien wel de meest eenvoudige verklaring voor de aanval zou kunnen zijn dat deze bedoeld was om de logistieke operaties van de “As van het Verzet” en elke mogelijke aanval op Israël door een verenigd front te onderdrukken.

Tegelijkertijd is het waarschijnlijk veel ingewikkelder en zou het te maken kunnen hebben met het feit dat het huidige Amerikaanse beleid van carte blanche voor Israël vrijwel zeker niet zal overleven tot het einde van dit decennium. Voor militaire leiders in Israël zou dit het enige moment kunnen zijn om in actie te komen in wat mogelijk een existentiële oorlog zou kunnen zijn.

De publieke opinie is in het Westen gekelderd vanwege Israël en de aanhoudende wreedheden in Gaza, maar daar is het niet begonnen. In 2021, tijdens wekenlange gevechten in Gaza dat jaar, hebben leden van het Amerikaanse Congres voor het eerst in de geschiedenis kritiek op Israël geuit. Het jaar daarop publiceerden reguliere mensenrechtenorganisaties als  Amnesty International en Human Rights Watch vernietigende rapporten waarin Israël werd beschuldigd van apartheid.

Halverwege vorige maand onthield de regering van president Joe Biden zich van stemming over een resolutie van de VN-Veiligheidsraad waarin werd opgeroepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. Biden vertelde Netanyahu op 4 april ook persoonlijk dat hij zijn aanpak van de humanitaire ramp in Gaza moest veranderen. Ondanks deze acties heeft de VS volgehouden dat de resolutie van de VN-Veiligheidsraad niet bindend is en nog steeds wapens levert voor de oorlogsinspanningen van Israël, waardoor woorden of stemgedrag in feite betwistbaar zijn.

Ook al is de Amerikaanse steun misschien wankeler dan in het verleden, het is duidelijk dat Washington in naam nog steeds aan de kant van de Joodse staat staat – althans voorlopig. Het zou dus duidelijk kunnen zijn dat de inzet voor Israël extreem hoog is.

Ten slotte is het een onmiskenbare factor dat het voortbestaan ​​van de huidige Israëlische regering de belangrijkste drijvende kracht achter deze aanval is. Meerderheidsleider van de Senaat Chuck Schumer, de hoogste Joodse gekozen functionaris in Washington, bekritiseerde op 14 maart premier Netanyahu persoonlijk uit in een toespraak tot de Senaat.

Hij beschuldigde de leider ervan “zijn politieke overleving voorrang te geven boven de belangen van Israël.” De senator riep op tot nieuwe verkiezingen en voegde eraan toe dat Israël “niet kan hopen te slagen als een paria waartegen de rest van de wereld zich verzet.”

Israël, het best uitgeruste leger in het Midden-Oosten, verkeert in een staat van totale oorlog met een guerrillagroep, Hamas, die relatief met stokken en stenen vecht. Het feit dat het land zijn doel, namelijk het uitroeien van Hamas en het bevrijden van de gijzelaars die het op 7 oktober vorig jaar nam, nog niet heeft bereikt, is buitengewoon gênant voor de regering-Netanyahu. Bovendien heeft het vrijwel uniforme internationale verzet tegen Israël vanwege zijn militaire acties in Gaza de situatie onhoudbaar gemaakt – hoewel een terugtrekking ook politieke zelfmoord zou betekenen voor de Likud-partij.

Het is duidelijk dat de Israëlische premier een uitweg nodig heeft. Een voor de hand liggende route zou zijn om de Iraanse regering tot een grote escalatie te provoceren, waardoor de internationale aandacht zou worden afgeleid van de misdaden van Israël in Gaza en in plaats daarvan Washington en zijn bondgenoten zouden worden gedwongen zich uit schijnbare zelfverdediging achter de Joodse staat te scharen. Interessant genoeg leek Biden ruimte te creëren voor een dergelijke strategie tijdens zijn laatste gesprek met Netanyahu, toen hij er ook aan toevoegde dat de VS zich zouden verdedigen tegen ‘openbare Iraanse dreigementen tegen Israël en het Israëlische volk. Israël heeft Iran op zijn beurt gewaarschuwd dat het de zaken naar een “nieuw niveau” zou kunnen tillen als het wraak zou nemen op de luchtaanval in Damascus.

Afgaande op de reactie vanuit Iran, zoals blijkt uit officiële verklaringen en rapporten van de staatsmedia, is het duidelijk dat grote sectoren van de civiele en elitesamenleving in Teheran represailles eisen voor deze aanval. Volgens anonieme westerse inlichtingenrapporten, geciteerd door Bloomberg, is een dergelijke aanval zeer waarschijnlijk.

Maar het is ook waarschijnlijk dat dit precies is wat de Israëlische regering wil dat er gebeurt, in de hoop dat een reflexmatige behoefte aan wraak – naast de emoties die door de situatie in Gaza worden opgeroepen – een strategische misstap van de Iraanse regering zou kunnen afdwingen, waardoor Israël in staat zou worden gesteld een laatste wanhopige poging doen om de Amerikaanse steun voor zijn militaire inspanningen veilig te stellen en ook het politieke voortbestaan ​​van Netanyahu veilig te stellen.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Zoals ik eerder schreef:

Israël is de huidige oorlog aan het verliezen en kan alleen overleven als het de VS erbij kan betrekken.

Het Biden-regime heeft daar helemaal geen zin in, omdat Biden al ver achterstaat op Trump in de peilingen voor de aankomende verkiezingen in november en een groot deel van de jongere Democratische achterban pro-Palestijns is. Directe betrokkenheid van het Biden-regime zal de Dems zeker de verkiezingen kosten.

Netanyahu moet dus een situatie creëren waarin de VS wel gedwongen zijn om in te grijpen. Een openlijke oorlog met Iran is zo’n situatie.

Iran beseft dat uiteraard ook en zal daarom terughoudend reageren. Iran is niet de partij die belang heeft bij escalatie, want de oorlog verloopt uitstekend voor de As van Verzet. Iran heeft ook geen haast en is niet degene die wanhopig is en zich in een doodsstrijd bevindt.

Iran is niet degene die haast heeft. Israël wel:

• Iraanse wapens hebben in Oekraine bewezen superieur te zijn aan Westerse luchtverdediging, die hetzelfde is als de Israëlische.
• De militair-technologische voorsprong van Iran en zijn bondgenoten Rusland en China neemt alleen maar toe en niet af.
• Zonder de etnische zuivering van alle Palestijnen zal Israël demografisch ophouden een etnisch-joodse staat te zijn (Dat is Israels grootste probleem)
• Zes miljoen Israeli’s worden omring door 200 miljoen steeds beter bewapende Arabische buren.
• De macht van de Amerikaanse Golem die Israël naar believen in kan zetten, neemt met de minuut af.

De Amerikaanse inlichtingendienst is ‘overtuigd’ dat een grote Iraanse reactie tegen Israël op handen is

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over