John Money (1921-2006) is een van de belangrijkste posterjongens en helden van de transgenderbeweging. Hoewel hij een psychologieopleiding had gevolgd en geen arts was, wist hij op de een of andere manier zijn weg te vinden naar de prestigieuze endocrinologie-eenheid van de John Hopkins Universiteit, schrijft Russ Winter.

Halverwege de jaren zestig was de belangstelling van Money verschoven naar transseksualiteit en de mogelijkheid van chirurgische behandeling. Tussen 1964 en 1967 maakte hij deel uit van een onderzoeksteam onder leiding van Harry Benjamin en zijn verdorven groep mede-joden – waaronder Ruth Rae Doorbar, Richard Green, Henry Guze en Herbert Kupperman en Leo Wollman – wiens onderzoek naar transseksualiteit werd gefinancierd door de Erickson Educatieve Stichting. ‘Seksuoloog’ Wardell Pomeroy werd binnengehaald door de bende van kwakzalver Alfred Kinsey.

De stichting was in 1964 opgericht door de rijke transman en patiënt van Benjamin, Reed Erickson. Uit die schenking werd in juli 1966 de Johns Hopkins Gender Identity Clinic opgericht, evenals de oprichting van de Harry Benjamin Foundation in 1967.

Het geld bleef gedurende zijn hele carrière bij Johns Hopkins, ondersteund door talrijke subsidies van organisaties, waaronder de Josiah Macy, Jr. Foundation en het National Institute of Child Health and Human Development.

In zijn kliniek mengde Money zich, naast het in stukken snijden van genitaliën, in debatten over pedofilie, met het argument dat er een klinisch onderscheid kan worden gemaakt tussen ‘affectionele pedofilie’ en ‘sadistische pedofilie’, en gaf daarmee ambivalente steun aan elementen van de pro-pedofilie beweging.

Hij schreef langdurige perverse tirades die aanleiding gaven tot een hele reeks Orwelliaanse newspeak, sofisme en gebrabbel die door de transgenderbeweging werd overgenomen. Om maar een voorbeeld te geven: er was het ‘Adam-principe’, de ‘exigentietheorie’, ‘gynemimesis’, ‘mindbrain’, ‘neurocognitief’, ‘normofilie’, ‘fylisme’, ‘troepbondantie’ en een hele reeks parafilieën. zoals ‘apotemnofilie’, ‘autassassinofilie’ en ‘autonepiofilie’.

Transgenderbeslissingen zijn gegroepeerd in een keuzerecht. Er moest dus een nieuwe taal, of neologica, worden uitgevonden. In wezen is de bewering dat het geslacht dat een persoon van de natuur ontvangt, een ‘toegewezen’ geslacht wordt genoemd. Iemand die van geslacht verandert, wordt door de newspeak ‘genderbevestigend’ genoemd. Dit alles houdt in dat je niet mee hoeft te gaan met de selectie van de natuur, maar met hoe jij je op een bepaald moment voelt. De keuze zou dus bestaan ​​uit gekke ouders die kleine meisjes met 6.500 vrouwelijke genen in jongens veranderen door middel van hormoontherapie, chirurgie en psychologische ‘therapie’.

Dit heeft geleid tot een behoorlijk winstgevend medisch stelsel dat deze “keuzes” promoot en mogelijk maakt. Er wordt weinig aandacht besteed aan de gezondheids- en psychologische gevolgen van een dergelijke aanval. Ongelooflijk genoeg is deze Frankenstein-“wetenschap” uitgebreid naar mensen die tot een zogenaamd “derde geslacht” behoren.

Omdat deze nieuwe gendertransities in de meeste gevallen op een onnatuurlijke geestesziekte lijken, ervaren transgenders vanzelfsprekend weerstand of discriminatie. Dit vereist op zijn beurt de harde hand van de regering om de begrijpelijke conflicten af ​​te dwingen en er een oordeel over te vellen. Het gaat zelfs zo ver dat er wetgeving wordt gemaakt tegen traditionele genderrollen of dat men zich zelfs kleedt met als doel deze groep te bedienen.

Onlangs zijn veertig scholen in Groot-Brittannië overgegaan tot het verbieden van jurken die worden gedragen door meisjes die geen enkele genderverwarring hebben. Omdat een jurk als beklemmend wordt beschouwd, lijkt het doel het creëren van een unisex-model te zijn. De belangrijkste tegenstanders van deze beweging stellen dat psychische aandoeningen geen recht zijn. Ze wijzen er ook op dat transgenders rechten opeisen, maar vervolgens de methoden van de cultuurkritiek volgen om agressief op te treden tegen de rechten van mensen met standaard en normale geslachtskenmerken.

Hoewel de term LGBT door de gebruikelijke verdachten is gepusht, moet gezegd worden dat een vocaal deel van de lesbische beweging tegen het transgenderconcept is. Deze vrouwen worden aangeduid met de term TERF (trans-exclusionary radical feminist). Deze vrouwen stellen (terecht) dat genderidentiteit voortkomt uit de natuur. Ze erkennen dat mannen en vrouwen 6.500 verschillende, verschillende DNA’s hebben en verwerpen genderveranderaars als bedriegers die in hun midden opduiken en verdeeldheid zaaien in vrouwen- en zusterschapruimtes.

Video: Debunking Transgender Mental Illness in Two Minutes

John Money en kwakzalverij in de zaak van David Reimer

OPMERKING : Het volgende gedeelte over David Reimer is een verkorte versie van een artikel uit The Embryo Project Encyclopedia.

Halverwege de jaren zestig moedigde psycholoog John Money de geslachtsverandering aan van David Reimer, die als biologische man werd geboren maar als baby onherstelbare schade aan zijn penis opliep. Geboren in 1965 als Bruce Reimer, werd zijn penis tijdens de kindertijd onherstelbaar beschadigd als gevolg van een mislukte besnijdenis.

Na aanmoediging van Money besloten de ouders van Reimer Reimer als meisje groot te brengen. Money pleitte voor het steeds meer mainstream wordende idee dat gender een maatschappelijk construct is dat al vanaf jonge leeftijd kan worden gemanipuleerd. Hij verklaarde dat het in het belang van Reimer was om als vrouw opgevoed te worden, en adviseerde een geslachtsveranderende operatie.

Als onderdeel van de gekke, onnatuurlijke wetenschap van Money onderging Reimer als baby een operatie om rudimentaire vrouwelijke geslachtsorganen te construeren en kreeg hij tijdens de puberteit vrouwelijke hormonen toegediend. Tijdens zijn jeugd bezocht Reimer regelmatig Money, die de voortgang van zijn geslachtsverandering bijhield.

Maar het wordt nog erger, want David Reimer had een tweelingbroer. Money beschouwde hen als een ideale proefpersoon voor een psychologisch onderzoek naar geslacht. Reimers broer was een controlepersoon, die Reimers genetische opmaak, intra-uteriene ruimte en huishouden deelde.

Tijdens de psychiatrische bezoeken van de tweeling aan Money en als onderdeel van zijn onderzoek, moesten Reimer en zijn tweelingbroer elkaars genitaliën inspecteren en gedrag vertonen dat leek op geslachtsgemeenschap. Reimer beweerde dat een groot deel van Money’s behandeling bestond uit het geforceerd naspelen van seksuele posities en bewegingen met zijn broer. In sommige oefeningen oefenden de broers missionarisposities met stuwende bewegingen, wat Money rechtvaardigde als het oefenen van gezonde seksuele exploratie in de kindertijd. In zijn interview met Rolling Stone herinnerde Reimer zich dat Money deze oefeningen minstens één keer had gefotografeerd. Reimer vertelde over woede en verbaal geweld van Money als hij of zijn broer zich verzette tegen de bevelen.

Ten slotte dreigde Reimer op 13-jarige leeftijd zelfmoord te plegen als zijn ouders hem bij het volgende jaarlijkse bezoek meenamen naar Money. Reimer werd gepest door leeftijdsgenoten op school vanwege zijn mannelijke eigenschappen en beweerde dat hij ondanks het feit dat hij vrouwelijke hormonen ontving, jurken droeg en zijn interesses gericht was op typisch vrouwelijke normen, altijd het gevoel had dat hij een jongen was. In 1980, op 15-jarige leeftijd, vertelde Reimers vader hem de waarheid over zijn geboorte en de daaropvolgende procedures. Na die openbaring nam David, als ouder individu, de controle over zijn eigen leven over, weg van deze criminelen, nam zijn mannelijke identiteit aan en nam de voornaam David aan. Op 21-jarige leeftijd had Reimer testosterontherapie en operaties ondergaan om zijn borsten te verwijderen en een penis te reconstrueren.

De kwakzalverijzaak Reimer leverde resultaten op die werden gebruikt om duizenden geslachtsveranderende operaties voor kinderen met reproductieve afwijkingen te rechtvaardigen. Reimer leed zijn hele leven aan zware depressies, die culmineerden in zijn zelfmoord op 38-jarige leeftijd.

De effecten van transgenderprocedures op morbiditeit en gezondheid

Hoewel transgenderverminking en doping al een halve eeuw bestaan, is de follow-up van de gevolgen nogal gebrekkig.

The Guardian  merkt op: “De resultaten van veel onderzoeken naar geslachtsverandering zijn ondeugdelijk omdat onderzoekers meer dan de helft van de deelnemers uit het oog zijn verloren.” Inderdaad. “Dr. Hyde zei dat het hoge uitvalpercentage een weerspiegeling zou kunnen zijn van de hoge mate van ontevredenheid of zelfs zelfmoord onder postoperatieve transseksuelen.”

In 2016 hebben de Centers for Medicare en Medicaid Services opnieuw gekeken naar de vraag of geslachtsveranderende operaties onder de Medicare-plannen zouden moeten vallen:

Over het algemeen waren de kwaliteit en de sterkte van het bewijs laag vanwege de meestal observationele onderzoeksopzetten zonder vergelijkingsgroepen, subjectieve eindpunten, potentiële verwarring (een situatie waarin de associatie tussen de interventie en het resultaat wordt beïnvloed door een andere factor, zoals een mede-interventie), kleine steekproefgroottes, gebrek aan gevalideerde beoordelingsinstrumenten en een aanzienlijk verlies aan follow-up.

Naarmate het aantal procedures de afgelopen jaren is toegenomen na de hoax van Bruce Jenner, wordt er melding gemaakt van een aantal met spijt vervulde omgekeerde procedures die geld opleveren.

Het is niet verrassend dat de beschikbare onderzoeken een hoger ziektecijfer en gezondheidsproblemen aantonen. Vanuit rationeel medisch of wetenschappelijk oogpunt zou dit onder normale omstandigheden zorgwekkend zijn.

De  meest grondige follow-up van mensen met een geslachtsverandering – die zich over dertig jaar uitstrekt en wordt uitgevoerd in Zweden, waar de cultuur transgenders sterk steunt – documenteert levenslange mentale onrust. Tien tot vijftien jaar na de chirurgische herplaatsing is het zelfmoordcijfer onder degenen die een geslachtsveranderende operatie hebben ondergaan twintig keer zo hoog als dat van vergelijkbare leeftijdsgenoten.

Ook de sterfte als gevolg van neoplasmata en hart- en vaatziekten was 2 tot 2,5 maal zo hoog. We merken op dat de sterfte bij deze patiëntenpopulatie pas na 10 jaar duidelijk werd. Het risico op psychiatrische ziekenhuisopname was 2,8 keer groter dan bij controles, zelfs na correctie voor eerdere psychiatrische aandoeningen (18 procent).

Quentin Van Meter, MD, FCP – een pediatrische endocrinoloog die deel uitmaakte van de Johns Hopkins University Hospital-groep waar ‘transgendergeneeskunde’ werd ontwikkeld – beschrijft de leugens, slechte medicijnen en fraude achter die beweging.

Headerafbeelding: Transgenderpsycholoog John Money. FOTO: Intersexionfilm.com

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Aantal transgenders dat zelfmoord pleegt verdubbelt na geslachtsoperatie

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over