De EU-landen, en vooral Duitsland, bevinden zich in een economisch verval. Het proces begon in 2008 en werd versneld door de sancties tegen Rusland. De grootste begunstigden van de deïndustrialisering van de EU zijn de VS. Ze gebruiken het om binnenlandse groei te genereren, meldt RT.de.

Het proces van de-industrialisatie in Duitsland vordert niet langzaam, stelt Hans-Jürgen Volz, hoofdeconoom bij de Federale Vereniging van Kleine en Middelgrote Bedrijven (BVMW).

“Soms hoor je over ‘kruipende deïndustrialisatie’ – nou ja, die sluipt niet meer.”

Dit proces is zeker opnieuw geïntensiveerd in de loop van het conflict van het Westen met Rusland, maar het begon al in 2008, zoals de bijdrage van Thomas Fazi aan de Makroskop- blog over economisch beleid duidelijk maakt.

De VS en de EU zouden zich totaal anders hebben ontwikkeld. Terwijl de EU-economie in 2008 iets sterker was dan die van de VS, is de Amerikaanse economie in 2023 50 procent groter. Binnen vijftien jaar heeft de EU haar concurrentiekracht massaal verloren.

Fazi gaat slechts kort in op de oorzaken, want die liggen voor de hand. Het is het volledig misplaatste economische beleid dat aan de EU is opgelegd door Duitsland in het bijzonder in de context van de zogenaamde “staatsschuldencrisis”. De toenmalige Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble (CDU) legde de noodlijdende Griekse economie een volkomen absurd bezuinigings- en besparingsprogramma op, dat de crisis verlengde, het doel van schuldvermindering niet bereikte, de koopkracht vernietigde en Griekenland bovendien in een schuldenval dwong. Want door al deze maatregelen kon en kan de Griekse economie geen economische groei meer genereren die schuldvermindering mogelijk zou maken. Hoewel het programma niet geschikt was om de crisis in Griekenland op te lossen, werden de kernelementen ervan – bezuinigingen en strenge schuldregels – door de EU overgenomen. De Europese Unie sprak nu Duits, ze jubelden in Duitsland, zich er blijkbaar niet van bewust dat dit het verval van de EU als economische macht inluidde.

Nu heeft de Europese Unie zichzelf onvoorwaardelijk ondergeschikt gemaakt aan de VS in haar strijd om de hegemonie tegen Rusland en China. Fazi schrijft:

“Niet alleen heeft de oorlog in Oekraïne onthuld dat Brussel geen enkele significante onafhankelijkheid van Washington heeft op het gebied van geopolitieke kwesties. Nog duidelijker is de neergang van Europa en zijn groeiende economische afhankelijkheid van Amerika – die al bestond vóór het conflict in Oekraïne, nu hierdoor wordt verergerd.”

De Verenigde Staten zijn erin geslaagd de afhankelijkheid van de EU en Duitsland van Amerika opnieuw aanzienlijk te vergroten, vooral in de energiesector. Als exportland heeft Duitsland feitelijk zijn bedrijfsmodel verloren omdat goedkope energie uit Rusland Duitse producten een concurrentievoordeel op de wereldmarkt gaf: de prijs was relatief laag.

Na de ontploffing van Nord Stream en de weigering van de federale regering om het nog intacte deel van Nord Stream 2 in gebruik te nemen, werd Duitslands afhankelijkheid van de veel duurdere import van vloeibaar gas uit de VS groter. Als Oekraïne zijn dreigement uitvoert en het doorvoercontract voor Russisch gas naar Duitsland het komende jaar niet verlengt, zou dat een nieuwe klap voor de Duitse economie zijn.

“In tegenstelling tot de VS heeft Europa een enorme economische tegenslag gehad als gevolg van het conflict – vooral als gevolg van de ontkoppeling van Russisch gas, dat vóór de oorlog bijna de helft van de vraag op economisch gebied dekte. Het embargo leidde tot een ‘enorme en historisch unieke energieschok’, verergerd door de speculaties van de grote energiebedrijven, die zowel de industrie als de huishoudens lamlegden.”

Daarbij komen nog de sancties, die een extra verlammend effect hebben op de EU-industrie. Tegelijkertijd bleken de voorspellingen dat hoge energieprijzen een tijdelijk fenomeen waren, onjuist.

“Destijds beweerden veel deskundigen dat deze effecten van korte duur zouden zijn – dat de energieprijzen uiteindelijk zouden stabiliseren en dat de Europese economie zich zou herstellen. In feite zijn de groothandelsprijzen voor gas op een veel lager niveau beland dan een jaar geleden. Maar dat is nog steeds ongeveer drie keer zoveel als vóór het begin van de crisis, en zelfs voorheen optimistische experts die ooit een snel herstel voorspelden, geven nu toe dat de politiek van de afgelopen zeventien maanden Europa in een diepere crisis heeft gestort dan ze hadden voorspeld.

Last but not least is het rentebeleid van de ECB een ander ingrediënt dat bijdraagt ​​aan het creëren van een perfecte storm. Met als doel de inflatie te bestrijden verhoogde de ECB de rente, waardoor de toch al zwakke investeringsactiviteit bijna volledig werd verstikt.

“Volgens een recent rapport van de Europese Centrale Bank daalde de vraag naar bedrijfskredieten met 42 procent in het tweede kwartaal van dit jaar, na een daling met 38 procent in het eerste kwartaal – een historisch dieptepunt sinds het begin van het onderzoek in 2003.”

Tot nu toe zijn er geen signalen dat de ECB van plan is deze koers te corrigeren. Het resultaat is de achteruitgang van de Duitse economie, gevolgd door die van de EU.

“De desolate situatie van de Duitse economie is een voorbode van economische achteruitgang voor het hele continent – ​​niet alleen omdat Duitsland de grootste speler in Europa is, maar ook omdat verschillende andere Europese economieën zijn geïntegreerd in de Duitse toeleveringsketens: zij leveren componenten aan de grootste Duitse bedrijven of zelfs het eindproduct voor hen assembleren.”

Vanuit het oogpunt van de VS is deze daling echter gewenst. De onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van Duitse en Europese politici aan de richtlijnen van Washington en de daaruit voortvloeiende economische zwakte voor het Europese continent verzekert Amerikaanse invloed op de EU doordat Washington een wig drijft tussen de Europese Unie en Rusland. De prijs die de EU blijkbaar bereid is te betalen voor het ‘transatlantische partnerschap’ is de economische achteruitgang ervan.

“Duitse en Europese leiders krijgen nu de rekening voor het onvoorwaardelijk volgen van de Amerikaanse strategie in Oekraïne, voor het afsnijden van de Russische energietoevoer en voor onbezonnen deelname aan Amerika’s proxyoorlog. Deze loyaliteit is des te verbazingwekkender omdat de winst van de VS omgekeerd evenredig is met die van Europa: Relatief gezien is Amerika sterker geworden terwijl Europa zwakker is geworden. Het conflict bood Washington niet alleen de kans om zijn militaire hegemonie over Europa te herstellen, met name door de transformatie en uitbreiding van de NAVO. Het maakte Europa ook economisch afhankelijker van Amerika.”

De Verenigde Staten gebruiken de verzwakking van de Europese economie om in eigen land groei te genereren. Het duidelijkste teken hiervan is de Inflation Reduction Act, die betekent dat Duitse bedrijven naar de VS migreren. Je vindt er betere voorwaarden, overheidssubsidies en lagere energieprijzen. Tot nu toe heeft de EU niet gereageerd op de “goede vriend en partner” die haar economie verwoest heeft. Ten slotte schrijft Fazi:

“We zijn getuige van een proces van intrawesterse economische kannibalisatie. Het is misschien moeilijk voor te stellen hoe de verzwakking van een belangrijke strategische bondgenoot een succesvolle langetermijnstrategie kan zijn – maar heeft iemand in Washington of Brussel een langetermijnstrategie?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over