Terwijl de Europese leiders een versie van het Amerikaanse militarisme blijven importeren, zal de herbewapening het continent zijn naoorlogse sociale contract kosten, schrijft Patrick Lawrence.
Het is al vele jaren geleden dat de Fransen, godzijdank, in opstand kwamen toen Disneyland Parijs ontstond nabij het dorp Marne-la-Vallée-Chessy.
Al snel kwamen het Disney Hôtel New York, het Disney Hôtel Santa Fe, het Disney Hôtel Cheyenne, de Disney Newport Club, de Disney Sequoia Lodge, Disney Village, Parc Disneyland, Parc Walt Disney Studios. Laten we Star Wars Hypersonic Mountain niet weglaten onder deze monumenten van de amerikanisering van Europa.
Het blokkeren van de import van de Amerikaanse ‘cultuur’, en we hebben de aanhalingstekens nodig, is een van de meest quixotische ondernemingen ter wereld, gezien het aantal mislukkingen. Maar het verliezen van de strijd tegen de infantilisering van de Europese gevoeligheden lijkt op dit moment de minste zorg van het continent.
De irrationele Russofobie, de proxy-oorlog in Oekraïne, de verstoring van de natuurlijke plaats van het continent als de westelijke flank van Eurazië, de uit het niets opgeroepen “dreiging” van Russisch expansionisme, steun aan Israëls belegering van Gaza: dit zijn ook Amerikaanse importen, en Als gevolg daarvan bevindt Europa zich in een crisis.
Wie zijn wij, vragen Europeanen zich nu op de een of andere manier af. Wat hebben we van onszelf gemaakt? Moeten wij altijd Amerika’s gehoorzame ondergeschikten zijn, alle bevelen opvolgen en geen enkele weigeren? Wat is er van ons geworden in de 21e eeuw?
De Europese sociaal-democratie in haar verschillende vormen is al vele jaren kwetsbaar voor de aanvallen van marktfundamentalisten en neoconservatieve ideologen. Nu beginnen de apostelen van het ‘woeste kapitalisme’, zoals de Latijns-Amerikaanse slachtoffers het noemen, en hun oorlogszuchtige broers en zussen, dit keer in naam van de Tweede Koude Oorlog, wat hun laatste aanval lijkt te zijn.
Europa heeft sinds het midden van de Koude Oorlog heen en weer geslingerd tussen twee tegenstrijdige impulsen – het doen gelden van zijn soevereiniteit en het bezwijken voor een onwaardige afhankelijkheid van de Amerikaanse macht. Charles De Gaulle was de laatste Europese leider die vol overtuiging voorstander was van de onafhankelijkheid en autonomie van het continent.
Maar het gaullisme is vandaag de dag niet meer dan een zwak en ver weg licht in Europa. Ik kom met tegenzin tot de conclusie dat het continent, op het moment van de waarheid dat nu aanbreekt, een onverstandige keuze zal maken, een zelfveroordeling die nog tientallen jaren kan voortduren.
De al lang bestaande kloof tussen de Europeanen en degenen die beweren hen te leiden, wordt nu groter. De eerstgenoemden verdedigen wat er overblijft van de sociaal geavanceerde staat die gedurende de eerste naoorlogse decennia over het hele continent is opgebouwd.
Deze laatsten staan op het punt het af te breken en een versie van het Amerikaanse militair-industriële complex te importeren, precies zoals The Walt Disney Company het Kasteel van Doornroosje naar de buitenwijken van de Franse hoofdstad bracht.
Kasteel van Doornroosje, Disneyland Parijs. (Eugene Phoen, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
“De Europese leiders zijn zich bewust geworden van de harde macht”, luidt de kop bovenaan een commentaar van Janan Ganesh,een columnist van de Financial Times, over dit onderwerp vorige week.
‘Om zoveel te kunnen militariseren als nodig is’, schreef hij, ‘heeft Europa zijn burgers nodig die hogere belastingen of een kleinere verzorgingsstaat moeten dragen.’
Dit is bitter beknopt. De Europese leiders en de media die hen dienen zijn bezig met het normaliseren van de ‘noodzaak’ om van Europa een krijgersstaat naar Amerikaans beeld te maken – doordrenkt van vijandigheid en paranoia, geteisterd door ‘bedreigingen’, en nooit op hun gemak terwijl het sociale weefsel verslechtert.
Identiteitscrisis
Een acute identiteitscrisis – en dit is in wezen de huidige wanorde in Europa – rolt als een grote, zwarte bowlingbal over het continent sinds, zou ik zeggen, de VS zich begonnen te realiseren dat Vladimir Poetin anders was dan zijn soepele voorganger als president van Rusland. Het is de laatste tijd steeds duidelijker geworden, zoals ik een jaar geleden in deze ruimte opmerkte.
‘Houwitsers in plaats van ziekenhuizen’ is hoe The New York Times de zaak destijds neerzette.
Nogmaals, dat is rampzalig to the point.
Er zijn verschillende redenen waarom de keuze voor Europa sindsdien nog scherper is geworden.
Ten eerste is de oorlog in Oekraïne verloren en is het Amerikaanse enthousiasme voor het regime in Kiev duidelijk verzwakt. Hierdoor moet Europa de puinhoop voor zijn deur beheren, terwijl de VS, zoals gebruikelijk is, ‘verder kunnen gaan’.
Vandaar de toezegging van de Europese Unie twee maanden geleden om Oekraïne de komende vier jaar 50 miljard euro aan “betrouwbare en voorspelbare financiële steun” te verlenen.
Ten tweede heeft Donald Trump de discussie over een Noord-Atlantische Verdragsorganisatie zonder de VS of over het uiteenvallen van de NAVO weer aangewakkerd. De eerste hiervan is een logische onmogelijkheid: is de NAVO meer dan het instrument van Washington om macht over de Atlantische Oceaan te projecteren?
En de aangename gedachte aan een leven zonder de NAVO is, zeer spijtig genoeg, niet eens een mogelijkheid op de middellange termijn. Het heeft de Europese leiders er niettemin toe aangezet over over na te denken, of te lijken te denken.
Emmanuel Macron doet geen afstand van zijn bewering van vorige maand dat Europa bereid moet zijn grondtroepen naar het Oekraïense front te sturen – ondanks krachtige bezwaren tegen het standpunt van de Franse president.
Macron, die een De Gaulle-complex onderhoudt, beweert een onafhankelijker Europa te bevorderen als hij zulke dingen zegt, en er zijn mensen die daarin geloven. “Als we vredeshandhavers in de wereld willen zijn”, zei Antonio Tajani, de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, in een interview met De Pers een paar maanden geleden “hebben we een Europees leger nodig.”
Ik vind dit soort denken heel gemakkelijk. Josep Borrell, de openhartige chef van het buitenlands beleid van de EU, ging recht op de realiteit af toen hij twee maanden geleden in zijn toespraak op de Veiligheidsconferentie van München “de vier belangrijkste taken op de geopolitieke agenda van de EU” schetste.
De tweede hiervan was, ja, ‘het versterken van onze defensie en veiligheid’. De vierde was “het voortzetten van deze inspanningen in samenwerking met belangrijke partners, en in het bijzonder de VS”
Ik dacht dat Borrell onmogelijk paradoxaal was toen ik zijn opmerkingen in Externel action, een online EU-publicatie voor het eerst las. Bij nader inzien lijkt hij eenvoudigweg een man van openhartige realpolitik: Europa kan zichzelf bewapenen zoveel het wil; de huidige leiders zullen ervoor zorgen dat het een afhankelijke aanvulling van het Amerikaanse imperium blijft.
THADD-Batterij , of terminale verdediging op grote hoogte, om ballistische raketten te onderscheppen, bij de Amerikaanse marinefaciliteit in Deveselu, Roemenië, juni 2019. (NAVO)
Het is niet moeilijk om onder de Europeanen hun onrustige ontevredenheid te ontdekken over de richting die de Europese leiders kiezen. Je vindt onder hen een fundamenteel verlangen om alle vijandigheden die op de Koude Oorlog lijken te verwerpen en duidelijk en eenvoudig als Europeanen te leven.
Uit peilingen blijkt dat een groot deel van de ondervraagden de VS niet vertrouwt. Deze peilingen laten ook een soortgelijk wantrouwen jegens ‘Poetin’ zien, maar dit weerspiegelt de kracht van de meedogenloze propaganda in de grote Europese media, die de Russische president onophoudelijk demoniseren.
Zeit-Fragen, een Duitstalig tijdschrift dat hier wordt gepubliceerd, citeerde onlangs Egon Bahr, een voormalige Duitse minister en een sleutelfiguur in het ontwerp van de Ostpolitik van de Bondsrepubliek, over dit onderwerp.
“Onze zelfbeschikking staat naast en niet tegen Amerika”, zei Bahr. “[Maar] we kunnen Rusland niet opgeven omdat Amerika het niet leuk vindt.”
Bahr sprak zes jaar geleden op het Duits-Russische Forum in Berlijn. Zeit-Fragen’s redacteuren maken duidelijk dat de toespraak nog steeds weerklank vindt omdat de meerderheid van de Duitsers – en een aanzienlijk deel van de andere Europeanen – sterk voorstander is van een terugkeer naar de toenadering tot Rusland, waarvan de VS de Europeanen min of meer hebben verplicht deze op te geven.
“Wie denkt dat kiezers prioriteit zullen geven aan herbewapening?” vroeg Janan Ganesh in de zijn FT column van vorige week. “Er is weinig dat erop wijst dat kiezers bereid zijn een breuk van het sociale contract te accepteren om zich te kunnen bewapenen.”
Ik hoop dat Ganesh gelijk heeft met deze opmerking. Terwijl Europeanen proberen te herontdekken wie ze zijn, kan de historische omvang van dit moment moeilijk worden overschat.
Het allerbeste waar we nu op hopen is een vernietigende confrontatie tussen de verdedigers van Europa-voor-Europeanen en degenen die een versie steunen van het gemilitariseerde monster dat lang geleden Amerika inhaalde.
Barricades, geblokkeerde snelwegen, gele hesjes, bezette ministeries: zoals we in de jaren zestig altijd zeiden: ‘Laat het gebeuren, kapitein.’ Dit zal een oorlog zijn die de moeite waard is om te voeren voor de ziel van het continent.
Elon Musk heeft mijn twitter-account vermoord. Volg mijn nieuwe account HIER.
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Het is hoog tijd dat Europa het trauma van de twee wereldoorlogen van zich afzet, en durft te vechten voor zijn vrijheid en voor zijn overleving.
Maar alleen kunnen we het niet: daarvoor zijn de VS en het VK nog veel te sterk.
Daarom moeten we nu het moment aangrijpen om de banden met Rusland en China aan te halen, en een ijzersterk militair pact te smeden. Het ideale moment is nu, want Rusland en China zijn eindelijk (hopelijk) tot het inzicht gekomen dat de USA en het VK onverbeterlijke terroristen en agressors zijn, en niet voor rede vatbaar zijn.
Het einde van de reus op lemen voeten nadert zeer snel, gezien de uitzaaiingen van de wetteloosheid tot in de uithoeken van de samenleving.
Daniël 2:44 “In de dagen van die koningen zal de God van de hemel echter een Koninkrijk doen opkomen dat voor eeuwig niet te gronde zal gaan en waarvan de heerschappij niet op een ander volk zal overgaan. Het zal al die andere koninkrijken verbrijzelen en tenietdoen, maar zelf zal het voor eeuwig standhouden.”