De machtsdynamiek in Noordoost-Azië ondergaat een dramatische verandering tegen de achtergrond van het strategische partnerschap “zonder grenzen” tussen China en Rusland. De ineenstorting van het tegenoffensief van Kiev” en de verpletterende nederlaag in de oorlog met Rusland kunnen de regering Biden ertoe dwingen om “boots on the ground” te zetten in West-Oekraïne, wat een wereldwijde confrontatie kan uitlokken. Ook de betrekkingen tussen de VS en China bevinden zich op een dieptepunt sinds hun normalisering in de jaren 1970, terwijl de kwestie Taiwan mogelijk kan uitgroeien tot een casus belli, schrijft M. A. Bhadrakumar.
Het is zeker dat het Noordoost-Aziatische toneel een cruciale arena zal worden in de opkomende confrontatie tussen de grote mogendheden, nu het Noordpoolgebied in volle ontwikkeling is en de Noordelijke Zeeroute operationeel wordt. Hierdoor zal het strategische belang van het Russische Verre Oosten en Siberië als motor van de wereldeconomie in de 21e eeuw toenemen, in combinatie met de huidige status als ‘s werelds grootste nucleaire mogendheid. De uitkomst van de oorlog in Oekraïne zou wel eens de laatste kans kunnen zijn voor de Verenigde Staten om Rusland ervan te weerhouden zijn lot in eigen handen te nemen. Dat maakt het Verre Oosten de meest belangrijke regio voor de VS in hun mondiale strategie.
Symptomatisch voor de oplopende spanningen is dat het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken vrijdag de Japanse ambassadeur heeft ontboden en in buitengewoon harde bewoordingen heeft geprotesteerd, toen bekend werd dat de 100 voertuigen die Tokio vorige week onschuldig aan Oekraïne had beloofd in werkelijkheid pantservoertuigen en terreinwagens zouden zijn. Blijkbaar deed Tokio aan misleiding, want volgens de Japanse exportregels mogen Japanse bedrijven geen dodelijke producten overzee verkopen!
Tokio overschrijdt een “rode lijn” en Moskou is not amused. De verklaring van het ministerie van Buitenlandse Zaken op vrijdag “benadrukte dat de regering van premier Fumio Kishida bereid zou moeten zijn om de verantwoordelijkheid te delen voor de dood van burgers, inclusief die in de grensregio’s van Rusland … (en) de bilaterale betrekkingen nog dieper in een gevaarlijke impasse te duwen. Dergelijke acties kunnen niet zonder ernstige gevolgen blijven.”
Veelzeggend is dat de chef van de generale staf van de Russische strijdkrachten en eerste onderminister van Defensie, generaal Valery Gerasimov, vrijdag tijdens een videoconferentie met generaal Liu Zhenli, chef-staf van de gezamenlijke stafafdeling van de centrale militaire commissie van China, zijn vertrouwen uitsprak in de uitbreiding van de militaire samenwerking tussen de twee landen en opmerkte: “Coördinatie tussen Rusland en de Volksrepubliek China in de internationale arena heeft een stabiliserend effect op de wereldsituatie.”
De Chinese media meldden later dat de twee generaals het erover eens waren dat Rusland (voor de tweede keer) zal deelnemen aan de Northern/Interaction-2023 oefening die door China wordt georganiseerd, wat duidt op een nieuw kader van gezamenlijke strategische oefeningen tussen China en Rusland, naast de gezamenlijke luchtpatrouilles boven de Zee van Japan en de Oost-Chinese Zee door hun strategische bommenwerpers. Overigens werd dinsdag voor de zesde keer zo’n gezamenlijke luchtpatrouille uitgevoerd sinds het begin van de oefening in 2019.
Het grote beeld is dat de verschuiving in het Japanse beleid van het afgelopen jaar – nauwe afstemming op de VS met betrekking tot Oekraïne; het overnemen van de sancties van het Westen tegen Rusland; levering van dodelijk wapentuig aan Oekraïne, etc. – de Russisch-Japanse relatie ernstig heeft geschaad. Daar komt nog bij dat de hermilitarisering van Japan met Amerikaanse steun en de groeiende banden met de NAVO (die naar de Stille Oceaan toe slingert) van Tokio een gemeenschappelijke tegenstander van zowel Moskou als Peking maken.
Betekent de moord op Shinzo Abe een strategische verschuiving voor Japan?
De noodzaak om deze oplevende Amerikaanse cliënt terug te dringen wordt sterk gevoeld in Moskou en Peking en heeft ook een mondiale dimensie omdat Rusland en China ervan overtuigd zijn dat Japan optreedt als surrogaat van de Amerikaanse dominantie in Azië en de westerse belangen dient. Van zijn kant moedigt Washington, in een ommezwaai, Japan nu actief aan om een assertieve regionale macht te zijn door de grondwettelijke beperkingen op herbewapening los te laten. Het doet Washington genoegen dat Japan heeft toegezegd de defensie-uitgaven op de lange termijn met meer dan 60 procent te verhogen.
Wat Moskou en Peking ook zorgen baart, is de opkomst van revanchistische elementen – overblijfselen uit het keizertijdperk van Japan – in de top van de macht in de afgelopen perio de. Natuurlijk blijft Japan in de ontkenningsfase wat betreft zijn wreedheden in de periode van de brutale kolonisatie van China en Korea en de gruwelijke oorlogsmisdaden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Deze trend vertoont een opvallende gelijkenis met wat er in Duitsland gebeurt, waar de ooit pacifistische Groenen openlijk oorlog met Rusland bepleiten. Vreemd genoeg vormt een Duits-Japanse as de kern van Washingtons strategieën tegen Rusland en China in Eurazië en Noordoost-Azië.
De Duitse Bundeswehr breidt zijn gevechtsoefeningen in de Indische en Stille Oceaan uit en zal volgend jaar meer marine- en luchtmachteenheden inzetten in de Aziatisch-Pacifische regio. In een recent Duits rapport staat: “De intensivering van de Duitse deelname aan regionale manoeuvres in Azië en de Stille Oceaan vindt plaats op een moment dat de Verenigde Staten recordbrekende manoeuvres in Zuidoost-Azië uitvoeren in hun pogingen om hun controle over de regio te intensiveren en China zoveel mogelijk te verdringen.”
De beweegredenen van Japan zijn gemakkelijk te doorgronden. Afgezien van het Japanse revanchisme dat de nationalistische gevoelens aanwakkert, is Tokio ervan overtuigd dat een regeling met Rusland over de Kuril-eilanden nu niet te verwachten is, of misschien wel nooit, wat betekent dat een vredesverdrag niet mogelijk zal zijn om de vijandelijkheden van de Tweede Wereldoorlog formeel te beëindigen. Ten tweede ziet Japan Rusland niet langer als een “evenwichtsbrenger” in de moeizame relatie met China.
Ten derde, en dit is het belangrijkste punt, aangezien Japan de opkomst van China als een politieke en economische bedreiging ziet, militariseert het land in hoog tempo, wat op zijn beurt weer een eigen dynamiek creëert, zowel wat betreft het opkrikken van zijn machtspositie in Azië als wat betreft de integratie met het Westen (“globalisering”). Dit vertaalt zich onvermijdelijk in het bevorderen van de NAVO in de Aziatische machtsdynamiek, iets wat diep ingrijpt in de kernstrategieën van Rusland op het gebied van nationale veiligheid en defensie. De hoop die strategen in Moskou in het verleden koesterden dat Japan uit de greep van de VS kon worden gehaald en kon worden aangemoedigd om zijn strategische autonomie uit te oefenen, is dan ook in rook opgegaan.
Het is aanvechtbaar dat premier Kishida zichzelf te buiten is gegaan in zijn streven om Japan te integreren in het door de VS geleide “collectieve Westen”. Hij gedraagt zich alsof hij verplicht is loyaler te zijn dan de koning zelf. Zo landde Kishida op dezelfde dag dat president Xi Jinping in maart Moskou bezocht in Kiev, vanwaar hij een NAVO-top ging bijwonen en openlijk begon te lobbyen voor de vestiging van een NAVO-kantoor in Tokio.
Kishida volgde door de secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, te ontvangen in Tokio en hem een platform te geven om China publiekelijk te berispen. Er is geen eenvoudige verklaring voor dergelijk buitensporig gedrag. Is het een kwestie van onstuimig gedrag of is het een berekende strategie om legitimiteit te verwerven voor de opkomst van revanchistische elementen die Kishida vertegenwoordigt in de Japanse machtsstructuur?
Natuurlijk is Noordoost-Azië nu een prioriteit voor China en Rusland, gezien hun overlappende belangen in de regio. De uitbreiding van de NAVO naar Azië en de sterke toename van de Amerikaanse troepenmacht maken de defensiestrategen in Peking en Moskou duidelijk dat de Zee van Japan een “gemeenschappelijke achtertuin” is voor de twee landen waar hun “grenzeloze” strategische partnerschap optimaal zou moeten zijn. De Chinese commentatoren bagatelliseren niet langer dat de Russisch-Chinese militaire banden “een krachtig tegenwicht vormen voor de hegemoniale acties van de VS”.
Het is heel goed denkbaar dat China en Rusland in de nabije toekomst Noord-Korea gaan zien als een hoofdrolspeler in hun regionale afstemming. Misschien voelen ze zich niet langer gebonden aan de door de VS geleide sancties tegen Noord-Korea. Als dat gebeurt, ontstaan er inderdaad tal van mogelijkheden. De Russisch-Iraanse militaire banden vormen het precedent.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.
Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
